«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - 100 χρόνια µετὰ τὸν «πόλεµο πού θὰ τερµάτιζε ὅλους τούς πολέµους»!

“ Ἰωβηλαῖο” Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου!

100 χρόνια µετὰ τὸν

«πόλεµο πού θὰ τερµάτιζε ὅλους τούς πολέµους»!

Μέσα στό φετινό καλοκαίρι συµπληρώθηκαν 100 ἀκριβῶς χρόνια ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου –τοῦ Μεγάλου Πολέ­µου, ὅπως ὀνοµάστηκε, ἤ, τοῦ πολέµου «ποὺ θὰ τερµάτιζε ὅλους τους πολέµους»– τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή ἔγινε µέ τή δολοφονία τοῦ ἀρχιδούκα Φερδινάνδου, στίς 28 Ἰουνίου τοῦ 1914. Ἑκατό χρόνια ἀπό τόν πιό αἱµατηρό πόλεµο στήν ἱστορία τοῦ κόσµου, ποὺ κόστισε τὴ ζωὴ σὲ περισσότερους ἀπὸ 9 ἑκατοµµύρια στρατιῶτες καὶ 8 ἑκατοµµύρια πολῖτες.

Σήµερα, ἑκατὸ ἀκριβῶς χρόνια µετά, ὄχι µόνο δὲν τερµα­τί­στη­καν οἱ πόλεµοι, ἀλλὰ ἔχουν τόσο πολλαπλασιαστεῖ, ὥστε ἡ ἀνθρωπότητα ἀκροβατεῖ ἐπικίνδυνα, προσπαθῶντας νὰ µὴν περάσει τὸ κατώφλι τοῦ Γ΄ παγκοσµίου πολέµου.

Τίποτα δὲν ἔχει ἀλλάξει ἀπὸ τότε. Ἴδιοι λαοί, ἴδιες λυκοφιλίες, ἴδιες συµµαχίες, ἴδια µίση, ἴδια πάθη, ἴδια ἀγριότητα. Ἡ πόλωση εἶναι µεγαλύτερη, ἡ ἔνταση ἔχει αὐξηθεῖ. Θὰ µποροῦσε νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἡ προόδος τῆς τεχνολογίας ἔχει κάνει τὴν «τέχνη» τοῦ νὰ σκοτώνει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπο πιὸ «σοφιστικέ», ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ δὲν συµβαίνει. Μπορεῖ τὰ drones  νὰ βοµβαρδίζουν καὶ νὰ σκοτώνουν ἀπρόσωπα, οἱ καθηµερινοὶ ἀποκεφαλισµοὶ ὅµως καὶ οἱ δρόµοι ποὺ «διακοσµοῦνται» µὲ κοµµένα κεφάλια, φωνάζουν πὼς ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ ἴδιο ἄγριος καὶ αἱµοβόρος ὅσο ἦταν καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ κόσµου ὅπως τὸν ξέρουµε, τότε ποὺ ὁ πρῶτος ἀδερφὸς δίψασε γιὰ τὸ αἷµα τοῦ ἀδερφοῦ του.

Τότε, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα ξεκινοῦσε τὰ πρῶτα της βήµατα, ἐκεῖνοι οἱ ἰδιαίτεροι ἄνθρωποι ποὺ κατάφερναν νὰ βλέπουν τὰ γεγονότα τοῦ κόσµου τους ἀπὸ τὴν ἀπόσταση τῆς κάποιας ἀντικειµενικότητας, τὰ κατέγραφαν, εἴτε προσπαθῶντας νὰ βροῦν τὶς αἰτίες –κάποτε καταφεύγοντας σὲ εἰκασίες καὶ σὲ δικά τους συµπεράσµατα- εἴτε ἀγνοῶντας ὅ,τι µὴ φανερὸ καὶ καταγράφοντας στεγνὰ πράξεις ὅπως ἔγιναν καὶ λόγια ὅπως εἰπώθηκαν. Αὐτοὺς τοὺς ὀνοµάζουµε ἐµεῖς ἱστορικούς, χρονικογράφους, παραµυθάδες, παρατηρητές, ὅπως θέλετε πέστε τους, δὲν ἔχει σηµασία. Σηµασία ἔχει ὅτι κάποιοι λίγοι ἄνθρωποι προσπάθησαν νὰ βγάλουν ἕνα συµπέρασµα, νὰ βροῦν ἕνα νόηµα στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀφήσουν κάποια ἴχνη γιὰ νὰ τὰ δοῦν αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔρχονταν µετὰ ἀπὸ αὐτούς, νὰ µιλήσουν γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέµµα, γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ ἔτσι ὅπως τὸ ἔβλεπαν, γιὰ τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπελπισία, γιὰ τὴ δόξα καὶ τὴν ἀδοξία, γιὰ τὴν τιµὴ καὶ τὴν ἀτιµία, γιὰ ὅλο, τέλος πάντων, τὸ ἀτέλειωτο σκαµπανέβασµα τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας.

Σήµερα ὅµως, ἑκατὸ χρόνια ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν πρῶτο µεγάλο πόλεµο ποὺ δὲν τερµάτισε κανένα πόλεµο ἀλλὰ γέννησε καὶ γεννάει καὶ θὰ γεννάει πολλοὺς ἄλλους πολέµους, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι –ποὺ τοὺς ὀνο­µάζουν ἱστορικούς, χρονογράφους, παραµυθάδες, παρατηρητές, ἢ ὅ,τι ἄλλο– δὲν µποροῦν νὰ δοῦν καὶ νὰ καταγράψουν τίποτα. Γιατί κανεὶς δὲν µπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ µπερδεµένο κουβάρι τῆς ἀνθρωπότητας πιά. Κανεὶς δὲν µπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέµµα. Τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Τὸ φίλο ἀπὸ τὸν ἐχθρό.

Τὸ παραµύθι τῶν πολυπολιτισµικῶν κοινωνιῶν, ὅπου βασιλεύει ἡ ἀνοχή, ἔχει καταρρεύσει πρὸ πολλοῦ. Οἱ Βρετανοὶ –τῶν ὁποίων ἡ χώρα θεωρεῖται «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» τῶν µεταναστῶν– συζητοῦν πανικόβλητοι τό νοµοθετικὸ πλαίσιο µὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀντιµετωπιστεῖ τὸ κῦµα τῶν βρετανῶν πολιτῶν ποὺ φεύγει γιὰ τὴ Συρία καὶ τὸ Ἰρὰκ γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὸν ἀριθµὸ τῶν στυγνῶν δολοφόνων ποὺ ὀνοµάζουν τοὺς ἑαυτούς τους «Ἰσλαµικὸ Κράτος», ἢ «Ἰσλαµικὸ Χαλιφᾶτο» ἢ Isis.

Τὸ ἐντυπωσιακότερο εἶναι ὅτι ἀνάµεσά τους, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ µουσουλµανικὲς οἰκογένειες, εἶναι καὶ πολλοὶ χριστιανοὶ ποὺ προσηλυτίστηκαν στὰ τζαµιὰ τοῦ Λονδίνου –τὰ «κέντρα Ἰσλαµικῶν σπουδῶν» τῶν ὁποίων τὴ δόξα ζηλέψαµε κι ἐµεῖς στὴν πατρίδα µας– καὶ πού, κατὰ γενικὴ ὁµολογία, εἶναι οἱ σκληρότεροι καὶ πιὸ ἀδίσταχτοι ἐκτελεστές!

Ἡ Δύση, ἀπὸ τὸν πρῶτο «πόλεµο ποὺ θὰ τερµάτιζε ὅλους τους πολέµους» ἔχει ἀναλάβει τὰ ἡνία τῆς ζωῆς πάνω στὸν πλανήτη καὶ ἐπαγγέλλεται µὲ αὐτοπεποίθηση τὴ δηµιουργία ἑνὸς ἐπίγειου πα­ρα­δείσου, ἀρκεῖ οἱ λαοὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὶς ὁδηγίες της καὶ τὸν τρό­πο ζωῆς καὶ σκέψης ποὺ θέλουν οἱ ἡγέτες της. Τὸ ἀποτέλεσµα; Οἱ περισσότεροι λαοὶ ζοῦν στὴ φτώχεια, στὶς ἀρρώστειες καὶ στὸν πόλεµο, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ τὸ ἐπίπεδο ζωῆς κάποιων λίγων «ἐκλεκτῶν» λαῶν. Ἡ ἀδικία κυριαρχεῖ, ὁ νόµος τοῦ δυνατοῦ εἶναι ὁ µόνος νόµος µέσα στὴν ἀνθρώπινη ζούγκλα ποὺ ζοῦµε καὶ κάθε µέρα ποὺ περνάει, τὸ ὅραµα τοῦ «ἐπίγειου παραδείσου» ἀποµακρύνεται ὅλο καὶ πιὸ µακριὰ ἀπὸ τὴν πολύπαθη ἀνθρωπότητα.

Τί ἐλπίδα ἔχουµε; Καµµία! Κι αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ πιστέψουµε µέχρι τὸ βάθος τῆς διάνοιάς µας καὶ πρέπει νὰ ἀπελπιστοῦµε µέχρι τὸ βάθος τῆς ψυχῆς µας καὶ νὰ καταλάβουµε ὅτι ἡ σωτηρία δὲν θὰ ἔρθει οὔτε ἀπὸ τὸ µυαλό µας καὶ τὴν τεχνολογία µας καὶ τὴν ἐπιστήµη µας, οὔτε ἀπὸ τὸν πολύτιµο ἑαυτό µας. Τότε, ἴσως, ἔρθουµε σὲ ἐπίγνωση καὶ στραφοῦµε σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ µόνη ἐλπίδα ὅλων τῶν ἀπελπισµένων, ὁ τροφοδότης ποὺ χορταίνει τὴν ψυχικὴ καὶ σωµατικὴ πεῖνα καὶ ἡ πηγὴ ποὺ ξεδιψάει τὴ βαθειὰ δίψα τῆς ἀνθρώπινης ἀπελπισίας.

Γιά σχόλια: ninetta1.blogspot.com

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 144-145

Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2014