«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ;

ΘΑ  ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ  ΚΑΠΟΤΕ

ΤΟΝ  ΕΚΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ

ΤΗΣ  ΖΩΗΣ  ΤΗΣ  ΠΑΤΡΙΔΟΣ  ΜΑΣ;

Μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας Ἐκκλησιαστικῆς χρονιᾶς, τήν 1η Σεπτεμβρίου, θεωροῦμε χρέος μας ἱερό νά ἐντείνουμε τίς προσπάθειές μας, μέσῳ τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Περιοδικοῦ ὥστε νά γίνη σαφέστερο στούς πολλούς αὐτό πού ἐπιδιώκουμε, ἐδῶ καί ἑπτά χρόνια: Νά ἀπο­δείξουμε λογικά, θεολογικά, Ἱστορικά καί ἐπιστημονικά ὅτι δέν εἶναι Ὀρθοδοξία ἀλλά ἀτόφιος Προτεσταντισμός ἡ ἀποπομπή τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μέ τό πρόσχημα ὅτι ἔτσι ἐξασφαλίζεται ἡ πνευματικότητα τῆς Πίστεώς μας!

Τό ἔργο αὐτό ξεπερνᾶ τίς δικές µας δυνάµεις διότι πρέπει νά ἔλθη στό φῶς ἕνα πλῆθος κειµένων καί ἐπιχειρηµάτων, πού ἔχουν σκοπίμως παραμερισθεῖ καί παραµένουν ἄγνωστα γιά τούς πολλούς, ἀλλά καί γιά τούς εἰδικούς, ἀφοῦ, λόγῳ τῆς ἀδιακόπου Βαυαρικῆς διαπαιδαγωγήσεως τοῦ λαοῦ μας, ἔχουµε πρό πολλῶν δεκαετιῶν πάψει  νά διερωτώµεθα γιά καίρια καί οὐσιαστικά ζητήµατα.

Μιά ἄλλη μεγάλη δυσκολία πού ἤδη ἀντιμετωπίζουμε εἶναι, ἡ μέ «ζῆλον, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», ἀντιμετώπισή μας ἀπό ἀνθρώπους πού πολύ εὔκολα “βαπτίζουν” αἵρεση, ὅ,τι θεολογικό ἀγνοοῦν, ἐπιστρατεύοντας, μάλιστα, καί ἄσχετη θεολογική ἐπιχειρηματολογία πού ἀντικρούεται καί ἀπό ἁπλῶς λογικά σκεπτομένους ἀνθρώπους.

Ἐπίσης, εἶναι πολύ λυπηρό καί ἀπογοητευτικό ὅτι στερούµεθα τῆς συναντιλήψεως ἄλλων τιμίων ἀγωνιστῶν, Κληρικῶν και λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἔχουν πόθο γιά τήν Ἀλήθεια καί προσφέρονται μέ αὐταπάρνηση στή διακονία της, καταδαπανῶνται σέ εὐκαιριακές ἀντιδράσεις κατά τῶν ἀντιχριστιανικῶν προκλήσεων τῆς Πολιτείας καί δέν συστρατεύονται στόν ἀγῶνα γιά τήν ἀποτίναξη τῆς Προτεσταντικῆς πολιτικοθρησκευτικῆς νοοτροπίας, πού ἔχει γίνει πιά ἐθνικό μας βίωμα καί ἔχει καταστήσει τήν Πολιτεία ἀπό θεματοφύλακα τῆς Ἀληθείας, ἀφεντικό καί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Πολιτῶν!

Ἄλλη δυσκολία μας εἶναι ὅτι στερούμεθα τῆς συνδρομῆς ἀκόμη καί τῶν θρησκευτικῶν Μέσων προβολῆς καί διαδόσεως –Ραδιοφω­νι­κῶν, Τηλεοπτικῶν και Διαδικτυακῶν– διότι αὐτά εἶναι ἀπασχοληµένα σέ ἄλλες ἐπιδιώξεις.

Κορυφαία, τέλος, δυσκολία μας εἶναι τό γεγονός, ὅτι ἔχουν ριζώσει τόσο πολύ στόν Τόπο μας σάν θεωρία καί πράξη, καθαρά Προτεσταντικές ἀντιλήψεις καί ἔχουν, μάλιστα, γίνει ἀποδεκτές ὡς Ὀρθόδοξες και Παραδοσιακές(!) ἀκόµη καί ἀπό ἐκείνους πού ἀγωνίζονται γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ καί τήν προβολή τῆς Παραδόσεως τοῦ Γένους µας!

Ἡ ἐπί ἑπταετία ἀρθρογραφία μας γιά τό ἔγκλημα τῆς ἀπο­πομπῆς τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, ἀλλά καί γιά τίς ἐπιπτώσεις τοῦ ἐγκλήματος αὐτοῦ στόν ἀποχριστιανισμό τῆς Πατρίδος μας, μᾶς ἀπέδειξε ὅτι, ὄχι μόνο ἐλάχιστοι προβληματίσθηκαν ἀλλά καί ὅτι πολλοί ἐξαγριώθηκαν διαβάζοντας ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή ἐπιβάλλει σέ μᾶς τούς Πιστούς νά ἀντιλαμβανόμεθα τήν Πολιτική ὡς Διακονία πού πηγάζει ἀπό τόν Θεό καί, συνεπῶς,  πρέπει νά ἐποπτεύεται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά ἐλέγχεται ἀπό τούς Οἰκονόμους τῶν Μυστηρίων καί τῶν Διακονιῶν τῆς Ἐκκλησίας γιά τό ἐάν ἀσκεῖται κατά Θεόν ἤ ὄχι.

Ὁ λόγος πού κάναμε ἀρχή ἀπό τήν Πολιτική στήν  ἀρθρογραφία µας γιά τήν Προτεσταντοποίηση τοῦ ἤθους τοῦ Γένους µας, δέν ἦταν βεβαίως γιά νά γίνουµε Κοµµατάρχες, ὅπως κάποιοι ἀστήρικτοι ἔσπευσαν νά µᾶς κατηγορήσουν –χωρίς νά παραπέμπουν οὔτε σέ ἕνα ἀπόσπασμα κειμένου μας(!)– ἀλλά γιατί ἡ Πολιτική ἔχει ἀπό δύο καί πλέον αἰῶνες ἀντικαταστήσει παγκοσμίως τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία Του, βάσει τῆς “θεολογίας” τοῦ Λουθήρου, αὐτοῦ τοῦ νέ­ου Ἀρείου, πού ἐγέννησε τήν βλάσφημη θεωρία ὅτι ἡ πολιτική ἐ­ξου­σί­α πηγάζει μέν ἀπό τόν Θεό, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, ἀλ­λά δίδεται ἀπ’ εὐθείας στούς Κυβερνῆτες, ipso jure, χωρίς τήν Ἐκ­κλη­σία καί ἐντελῶς ἐκτός Αὐτῆς!

Αὐτή ἡ βλάσφημη θεωρία τοῦ Λουθήρου βρῆκε σάν πρόσχημα τῆς ἐμφανίσεώς της τήν κακοδοξία τῆς Ρώμης, τῆς ὁποίας οἱ Παπικοί Κληρικοί δέν ἀρκέσθηκαν στό νά ἐποπτεύουν πνευματικά τό ἔργο τῶν πολιτικῶν ἀλλά, ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι οἱ Κληρικοί πολιτικοί, κα­τα­λαμ­βά­νοντες πολιτικά ἀξιώματα, πρᾶγμα τό ὁποῖο οἱ Ἱεροί Κα­νό­νες ρητῶς ἀπαγορεύουν ὡς «μεῖξιν ἄμικτον». Ἀντί, ὅμως, νά δι­ορ­θώ­ση ὁ Λούθηρος τήν Παπική παρεκτροπή καί δεινή πλάνη, μέ τό νά ἐπιστρέψη στό  Ὀρθόδοξο φρόνημα, κατήντησε μέ τή θεωρία του αὐτήν νά γίνη «διάκονος τῆς ἀνομίας» καί προαγωγός τῆς ἀθεΐας, μέ τό νά καταστήση τούς πολιτικούς ἀφεντικά καί τοῦ Κράτους καί τῆς Ἐκκλησίας!

Ἔτσι, πλέον, ἐλέῳ Λουθήρου, ἡ Προτεσταντογενής Πολιτική κυβερνᾶ καί τήν Ἐκκλησία καί τήν Πολιτεία! Μέ ἀδίστακτη ἀλα­ζο­νεία λειτουργεῖ παράλληλα μέ τήν Ἐκκλησία, σέ θέματα πού ἀνή­κουν στήν περιοχή τοῦ Θεοῦ, δηλαδή σέ αὐτά πού ἀφοροῦν στό ἦ­θος τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων. Ἐνεργεῖ ὡς αὐθεντία ἀνεξάρτητη, ἡ ὁποία, λόγῳ καί τῆς ἐξουσιαστικῆς της δυνάμεως ἔχει τήν ἰσχύ νά ἐπιβάλη νόμους πού ἀκυρώνουν ἀκόμη καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως μέ τό ὑπό ψήφιση νομοσχέδιο, πού ἔχει μέν τόν ψευδεπίγραφο πολιτικό τίτλο «Ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο», κατ’ ἀλήθειαν, ὅμως, πρόκειται γιά νομοσχέδιο ἐμπνευσμένο ἀπό τόν «θεόν κοιλία» καί εἶναι ἀνατρεπτικό τοῦ Ἤθους τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας, ὅπως αὐθεντικά μᾶς τό διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή!

Ἡ Πολιτική ἔγινε πιά ἡ ἐπικρατοῦσα “ἐκκλησία”, πάνω ἀπό τήν Ἐκκλησία! Ἡ Πολιτική διαπαιδαγωγεῖ τόν λαό, ἡ Πολιτική ἀπο­φαί­νεται γιά τό πῶς πρέπει νά ἐξελιχθῆ ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἡ Πο­λι­τική καθορίζει τό τί εἶναι σωστό καί τί λάθος, τό τί εἶναι δίκαιο καί τό τί ἄδικο, ἡ Πολιτική καθορίζει ποιά δεδομένα τῶν πολιτῶν εἶναι προσωπικά τους, καί ποιά ἀπό αὐτά εἶναι ἀνακοινώσιμα καί ποιά ὄχι, ἡ Πολιτική καθορίζει τήν Ἐπιστήµη (αὐτήν τήν σύγχρονη θεότητα, ἀπό τήν ὁποία κρέµεται κυριολεκτικά ἡ ἀνθρωπότητα), χρη­µα­το­δοτῶντας σχεδόν ἀποκλειστικά τίς ἐπιστηµονικά ἀναπό­δει­­κτες ἀλλά πολιτικά ἐπιβεβληµένες, γιά τήν ἐγκαθίδρυση τῆς Παγκόσµιας ἀθεΐας, θεωρίες ἐπιστηµονικῆς φαντασίας! Ἡ Πολιτική, τέλος, εἶναι τό ὑπέρτατο κριτήριο τῶν πάντων καί γι’ αὐτό εἶναι καί τό καθημερινό παγκόσμιο τηλεοπτικό θέαμα, πού συνεχῶς τήν ἀναδεικνύει σέ νέα θρησκεία!

Ἀρχίσαµε, λοιπόν, ἀπό τήν Πολιτική, πού εἶναι Διακονία ρυθμιστική τῶν σημαντικῶν ἀλλά καί τῶν λεπτοµερειῶν τῆς καθηµερινῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, γιατί αὐτή ἡ Διακονία, ἀπό ἀπόρροια καί περιε­χό­μενο τῆς Ἐκκλησίας (ὅπως σαφῶς καθορίζουν οἱ Πράξεις τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων) ἔχει ἑωσφορικά κυριαρχήσει στά πάντα καί ἔχει κα­ταν­τή­σει τήν Ἐκκλησία περιεχόμενό της! Συνεπῶς ἦταν ἐπι­τα­κτική ἀνάγκη νά προτάξουμε αὐτό τό μεῖζον ζήτημα καί νά τό δια­σα­φηνίσουμε, δεδομένου ὅτι τό θέμα αὐτό –κατά τόν χαρακτη­ρισμό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ὕδρας Ἱεροθέου σέ ἐπιστολή του πρός ἐμᾶς– εἶναι ἀπό αἰώνων «βυθισμένον εἰς τήν σκοτόμαιναν»!

Συλλαβίζοντας ἐκ νέου περί Πολιτικῆς, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Θε­ός μας καί βίωσαν οἱ Πατέρες μας, δηλαδή Θεολογικά καί ὄχι Προ­τε­σταν­τικά, ὅπως μᾶς ἐπέβαλαν οἱ πνευματικά βάρβαροι Βαυ­α­ροί, ἡ Πολιτική Διακονία ἀπορρέει ἀπό τό Τρισσόν Ἀξίωµα τοῦ Χρι­στοῦ, πού εἶναι τό Προφητικόν, τό Βασιλικόν καί τό Ἱερα­τι­κόν. Στό Ἀξίωμα αὐτό μετέχουμε ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἀφοῦ τό λαµ­βά­νου­­µε κατά τήν βάπτισή µας γιά νά τό ἀσκοῦµε µόνο στόν ἑαυτό µας. Τό Προφητικόν, γιά νά διδάσκουμε τούς ἑαυτούς μας τήν ἀπο­κα­λυφθεῖσα Ἀλήθεια, τό Βασιλικόν, γιά νά ἄρχουμε καί νά κυβερνοῦμε κατά Θεόν τούς ἑαυτούς μας καί τό Ἱερατικόν, γιά νά προσφέρουμε τούς ἑαυτούς μας «θυσίαν ζῶσαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ».

Προκειµένου, ὅµως, νά ἀσκήσουµε τό Ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ σέ ἄλλους εἴτε ὡς κληρικοί τό Ἱερατικόν ἀξίωµα, εἴτε ὡς πολιτικοί, τό Βασιλικόν, πρέπει ἀπαραιτήτως νά τό λαµβάνουµε µέσα στό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Θ. Λειτουργίας. Γι’ αὐτό, καί οἱ χειροτονίες τῶν Κλη­­ρι­­κῶν καί ἡ Στέψη τῶν Χριστιανῶν Αὐτοκρατόρων τῆς Ρω­μαι­ο­σύ­νης ἐγίνοντο καί πρέ­πει νά γίνονται ἐντός τῆς Θ. Λειτουρ­γίας.

Συνεπῶς, ἡ Πολιτική ἐξουσία δίδεται ὡς Διακονία ἀπό τόν Θεό διά τῆς Ἐκκλησίας Του, πρέπει νά ἀσκῆται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί, δέν εἶναι, οὔτε ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἐκτός Αὐτῆς!

Ἀρχίσαµε ἀπό τήν Πολιτική ὡς ἐξουσία, ὅπως ἤδη ἐμφαντικά το­νίσαμε, ἀφοῦ ἡ Πολιτική εἶναι κυρίως ὑπεύθυνη γιά τόν ἐκτροχιασμό τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τήν τροχιά τῆς κατά Θεόν πνευματικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, σύν Θεῷ, θά ἐπεκταθοῦµε καί μέ ἄλλα ἄρθρα τοῦ περιοδικοῦ μας, σέ κάθε ἀνθρώπινη δραστηριότητα, πού ἡ Πολιτική ἐλέγχει, ἐπηρέασε καί ἐπηρεάζει, ὅπως ἡ Ἐπιστήµη, ἡ Ἱστορία, ἡ δράση καί τά συγγράµµατα αὐτῶν πού πρωταγωνίσθησαν στόν ἐκπροτεσταντισμό τοῦ Γένους μας –μέ κορυφαῖο διαφθορέα τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, τόν Ἀδαμάντιο Κοραή– ἀλλά καί ἐκείνων πού μᾶς προειδοποίησαν, ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰῶνος, γιά τόν κίνδυνο πού διατρέχουµε ἀπό τήν ζοφώδη Δύση καί ἀπό τούς δικούς μας ξιπασμένους ‘‘φωτιστάς’’ καί δέν θελήσαµε νά τούς ἀκούσουµε, ὅπως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ Μέγας αὐτός ἀγωνιστῆς καί Ὁµολογητής!

Ἀποδεικτική τῶν γραφομένων μας εἶναι καί μιά Ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου πρός τόν Κοραῆ (ἐπιφυλασσόμεθα νά τήν δημοσιεύσουμε προσεχῶς), μέσα ἀπό τήν ὁποία ἀποκαλύπτεται ἡ πλήρης ἐναρμόνιση τοῦ Κοραῆ μέ τό προτεσταντικῶς σκέπτεσθαι καί πράττειν ἀλλά καί ἡ περιφρόνηση καί ἀποστροφή του πρός τό «Πατροπαράδοτον σέβας».

Δέν ἔχουμε τήν παραμικρή πρόθεση νά ἐπιβάλλουμε τίς ἀπόψεις μας. Κάθε ἄλλο! Ἐπιθυμοῦμε ὅμως, νά ἀκουσθοῦν οἱ ἀπόψεις μας αὐτές καί νά συζητηθοῦν ἐνώπιόν μας καί ὄχι –ὅπως ἤδη πληροφορού­με­θα– “πίσω ἀπό τήν πλάτη μας”. Ὄχι νά συζητοῦνται μέ ἐκείνους πού δέν γνωρίζουν, ἀλλά νά συζητοῦνται μέ ἐμᾶς, πού προβάλλαμε δημοσίως καί μέ ἔμφαση αὐτό τό κεφαλαιῶδες ζήτηµα πρό ἑπταετίας, πρίν ἀκόμη φθάση ἡ κρίσιµη αὐτή ὥρα πού ζεῖ σήμερα ὁ Τόπος µας.

Ἐπιθυμοῦμε, ὅσο τίποτε ἄλλο, τόν Διάλογο. Μέ πραότητα, εἰρήνη καί ὁμοψυχία, τοὐλάχιστον, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη εἶναι γιά τούς τελείους. Ὁμοψυχία, ὅμως, πρέπει νά ἔχουμε, γιατί τά συζητούμενα μᾶς ἀφοροῦν ὅλους.

Ὅλοι ζητοῦν τήν ἀλλαγή γιατί αἰσθάνονται τόν βοῦρκο τῶν παλαιῶν ἐνδυµάτων τῆς Δηµόσιας ζωῆς µας, µέ τήν ὁποία σταδιακά ἔγινε “ὁµόστολη” καί ἡ Ἰδιωτική µας ζωή! Ὅµως ἡ ἀλλαγή δέν γίνεται µέ ἀλλαγές προσώπων ἀλλά µέ τήν ἐπισήμανση καί, κυρίως, τήν συνειδητοποίηση ὅτι ἡ Πολιτική ὡς Ποιμαντική τοῦ λαοῦ εἶναι πολύ σπουδαία ὑπόθεση γιά νά τήν ἀφήσουμε ἀνεξέλεγκτη νά συνεχίση νά βαδίζη στά χνάρια τῶν Βαυαρῶν, χωρίς ἀλλαγή Προτύπου.

 Διώξαµε τήν Θεολογία ἀπό ρυθµιστή τῆς ζωῆς µας καί ἡ ζωή µας ἀπορυθµίστηκε, ἀφοῦ Ρυθµός τῆς ζωῆς εἶναι τό Πρόσταγµα τοῦ Θεοῦ µας. Ὅσοι πιστοί, σᾶς προσκαλοῦμε καί σᾶς παρακαλοῦμε νά λάβετε τά ψυχία τῶν σκέψεων καί προβληματισμῶν, πού καταθέσαμε στό παρόν ἄρθρο ἀλλά καί σέ ἄλλα προγενέστερα καί νά τά αὐξήσετε, ὁ καθένας μέ τό χάρισμά του, σέ Ἄρτους καί Πράξεις Ζωῆς, γιά νά τραφῆ ὁ λαός μας, πού ἔμεινε πνευματικά πεινασμένος, καί νά ἀνατραφῆ καί πάλι μέ τό «ἄδολον πνευματικό γάλα» τῆς Πατρώας καί Μητρικῆς εὐσεβείας τοῦ Γένους μας!

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 144-145

Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2014