«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΜΑΣ;

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΜΑΣ;

Μὲ ὅλους μας, νομίζω, ἔχει συμβεῖ νὰ ποῦμε ἢ νὰ κάνουμε κάτι στοὺς ἄλλους γιὰ τὸ ὁποῖο μετανοιώνουμε μετά, εἴτε γιατὶ αὐτὸ ἦταν κακὸ εἴτε γιατὶ ἦταν ἄστοχο καὶ φοβόμαστε ὅτι θὰ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἄλλοι γιατὶ δὲν κατάλαβαν τὶ ἐννοούσαμε. Καὶ τὶ κάνουμε σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μᾶς καταλαμβάνει μιὰ μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὸ πῶς θὰ παρουσιάσουμε στοὺς ἀνθρώπους τὰ γεγονότα ὥστε νὰ μὴν μᾶς παρεξηγήσουν καὶ ἐπιστρατεύουμε μιὰ σειρὰ δικαιολογίες, τὶς ὁποῖες δουλεύουμε στὸ μυαλό μας γιὰ νὰ βροῦμε τὸν ἰδανικὸ τρόπο νὰ ἐξηγήσουμε τὴν ἄστοχη συμπεριφορά μας. Καὶ συχνὰ μπλεκόμαστε σὲ ἕνα κυκεῶνα λογισμῶν: «ἂν πῶ αὐτὸ μήπως ὁ ἄλλος τὸ ἑρμηνεύσει ἔτσι;» ἢ «ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι ἔτσι, σίγουρα θὰ μὲ παρεξηγήσει γιατὶ θὰ κρίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του» ἢ «κι’ ἂν μὲ παρεξηγήσει ὅταν τοῦ πῶ αὐτό;»... Ὅσο πιὸ πολλὲς δικαιολογίες ψάχνουμε, τόσο ἡ ἀγωνία μας μεγαλώνει. Ἂν ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὅμως κάνουμε τὴν ἁπλὴ σκέψη νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐξηγήσουμε στὸν ἄλλο τὰ πράγματα, ὅπως πραγματικὰ ἦταν καὶ ὅπως πραγματικὰ θέλαμε νὰ τὰ ποῦμε, διαπιστώνουμε ὅτι ὅλη ἡ ἀγωνία ποὺ μᾶς εἶχε κυριεύσει φεύγει καὶ αἰσθανόμαστε μεγάλη ἀνακούφιση! Διαπιστώνουμε ὅτι ἡ καταλληλότερη δικαιολογία εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐξήγηση!  Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ἐξήγηση δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ παρεξηγηθοῦμε!

Ἡ ἀλήθεια τελικὰ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ κάθε δικαιολογία. Μὲ τὸ νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὄχι μόνο φορτωνόμαστε μὲ μιὰ ἔνταση καὶ μιὰ ἀγωνία, ἀλλὰ τελικὰ δὲν καταφέρνουμε νὰ πείσουμε καὶ τοὺς ἄλλους οἱ ὁποῖοι εἰσπράττουν αὐτή μας τὴν ἀγωνία καὶ καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἴμαστε εἰλικρινεῖς.

Γιατί ἄραγε ἡ πρώτη μας ἀντίδραση εἶναι νὰ δικαιολογηθοῦμε καὶ ὄχι νὰ φανοῦμε εἰλικρινεῖς; Γιατί ἔχουμε αὐτὴν τὴν φοβία μὴν τυχὸν καὶ κάνουμε λάθος καὶ κακοχαρακτηριστοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐνῶ διαπιστώνουμε ὅτι ἡ εἰλικρίνεια εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς κάνει ἀγαπητοὺς στοὺς γύρω μας; Καὶ αὐτή μας ἡ συμπεριφορὰ δὲν ἀφορᾶ μόνο κάποιες συγκεκριμένες μας ἐνέργειες ἢ κάποια λόγια ποὺ εἴπαμε. Ἀφορᾶ μιὰ στάση ζωῆς ποὺ υἱοθετοῦμε, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία προσπαθοῦμε νὰ δημιουργήσουμε μιὰ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας πρὸς τὰ ἔξω, ἡ ὁποία δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα καὶ γι’ αὐτὸ βέβαια δὲν ἀναγνωρίζεται ἀπὸ κανέναν. Ἀναλισκόμαστε λοιπὸν σὲ ἕναν ἀγῶνα νὰ πείσουμε πρῶτα τὸν ἑαυτό μας καὶ ἔπειτα τοὺς ἄλλους ὅτι εἴμαστε ὅπως θέλουμε νὰ παρουσιαζόμαστε, χωρὶς νὰ πείθουμε κανέναν. Δικαιολογοῦμε ὅλα τὰ λάθη μας, παρουσιαζόμαστε ὡς σωστοὶ «Χριστιανοὶ» καὶ δὲν ἐπιτρέπουμε νὰ διαπιστώσει κανεὶς ὅτι κάπου πέσαμε ἔξω. Καὶ ὅσο βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπομακρύνονται ἀπό μας, τόσο ἀγωνιζόμαστε νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι εἴμαστε ἔτσι καὶ κακῶς δὲν μᾶς βλέπουν κι αὐτοί! Θέλει πολὺ κόπο αὐτὴ ἡ τακτικὴ καὶ τελικὰ διαπιστώνουμε ὅτι δὲν φέρνει καὶ ἀποτέλεσμα.

Τί πειράζει δηλαδὴ νὰ κάνουμε καὶ ἕνα λάθος, ἀφοῦ μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὸ μετατρέψουμε σὲ γνώση; Ὑπάρχει τίποτε ὡραιότερο ἀπὸ αὐτό; Τί ἀξία ἔχει νὰ πείσουμε τοὺς ἄλλους ὅτι δὲν τὸ κάναμε; Δὲν εἶναι μάταιος κόπος; Γιατὶ νὰ μὴν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ σχέση μας μὲ τοὺς ἄλλους αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴ ἀλλὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ἁπλῶς νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε κάποιοι ποὺ δὲν εἴμαστε; 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ διαπιστώνουμε ὅτι, ὅσο αὐτόματα δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο δύσκολο εἶναι νὰ δικαιολογήσουμε τοὺς ἄλλους ὅταν αἰσθανθοῦμε ὅτι μᾶς ἔβλαψαν. Μόλις δυσαρεστηθοῦμε ἀπὸ τὸν διπλανό μας γιὰ κάτι, ἀδικῶντας τον μάλιστα πολλὲς φορές, ἀρχίζουν οἱ διάφοροι λογισμοί μας νὰ φουντώνουν καὶ νὰ μᾶς φορτίζουν ἐναντίον του, ἐνῶ, ἂν σκεφτοῦμε ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν συμπεριφορά του, ὅλα τὰ ἀρνητικά μας συναισθήματα ὑποχωροῦν. Ἑκεῖ γιατὶ δὲν ἔρχεται πρώτη ἡ δικαιολογία; Δὲν εἶναι παράξενο τὸ ὅτι σὲ κάθε περίπτωση υἱοθετοῦμε τὴν πιὸ «ἐπώδυνη» συμπεριφορὰ ἐνῶ ἡ σωστὴ στάση μας εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς δίνει τὴ χαρά; 

Τελικὰ ἀξίζει τόσος κόπος νὰ δικαιολογηθοῦμε; Ἀκόμα κι ἂν  πείσουμε ὅλη τὴν οἰκουμένη ὅτι εἴμαστε ἔτσι ὅπως θέλουμε νὰ παρουσιάσουμε τὸν ἑαυτό μας, ἀκόμα κι ἂν πείσουμε τὸν ἑαυτό μας ὅτι ἔχουμε δίκιο, ἡ ἀλήθεια ἀλλάζει; Ὅσες δικαιολογίες κι ἂν ἐπιστρατεύσουμε, θὰ διαπιστώσουμε στὸ τέλος ὅτι, μπροστὰ στὸ Θεό, εἴμαστε ὅλοι ἀδικαιολόγητοι!

Μαρίνα Διαμαντῆ

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθ. Φύλλου 43

Φεβρουάριος 2006

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΗΜΩΝ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΕΦΘΑΣΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

ΗΜΩΝ  ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ,  ΤΑ  ΣΚΟΠΙΑ ΕΦΘΑΣΑΝ  ΜΕΧΡΙ  ΤΗΝ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

 

Ἐνῶ ἐμεῖς φλυαροῦμε καί παζαρεύουμε σάν “φτωχοί συγγενεῖς” τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας, πού μᾶς ἀνήκει ἐδῶ καί 3.000 χρόνια (!), τά Σκόπια κυκλοφοροῦν ἤδη χαρτονόμισμα ὡς Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, τό ὁποῖο ἀπεικονίζει τόν Λευκό Πῦργο καί τήν παραλία τῆς Θεσσαλονίκης(!).

Ἄν συνεχίσουμε ἔτσι, σέ λίγο τά Σκόπια θά φθάσουν στήν Ἀθήνα. Κατά τά ἄλλα, ὅλοι διεκδικοῦν τόν τίτλο τοῦ πατριώτη...

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Φύλλου 70-71

Ἀπρίλιος - Μάϊος 2008 

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!

Μιά συγκλονιστική µαρτυρία...

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ

ΕΚΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ!

Χαίρετε. Ὀνοµάζοµαι Gianna Jessen. Εἶµαι υἱοθετηµένη καί ἡ βιολογική µου µητέρα ἦταν δεκαεφτά χρονῶν, ὅταν ἀποφάσισε νά κάνει ἔκτρωση. Ἦταν τότε ἑφτάµισι µηνῶν ἔγκυος καί ὁ γιατρός τή συµβούλευσε νά κάνει αὐτό, πού ὀνοµάζεται saline abortion (ἀντικατάσταση τοῦ ἀµνιακοῦ ὑγροῦ µέ ἀλατοῦχο διάλυµα, πού καίει τό παιδί µέσα καί ἔξω). Ἔτσι ἡ µητέρα µου ἀνέµενε νά γεννήσει ἕνα... νεκρό παιδί µέσα σέ εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Πρός µεγάλη ἔκπληξη καί ἀµηχανία ὅλων, δέν βγῆκα νεκρή σ’ αὐτό τόν κόσµο ἀλλά ζωντανή(!), στίς 6 Ἀπριλίου τοῦ 1977 σέ κλινική ἐκτρώσεων τοῦ Λός Ἄντζελες. Αὐτό δέ πού ἀποτελεῖ τέλειο συγχρονισµό τοῦ ἐρχοµοῦ µου, εἶναι ὅτι ὁ µαιευτήρας πού ἐνεργοῦσε τήν ἔκτρωση ἦταν ἐκτός ὑπηρεσίας ἐκείνη τή στιγµή κι ἔτσι δέν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ὁλοκληρώσει τό σχέδιό του, πού ἦταν ὁ τερµατισµός τῆς ζωῆς µου.

Τήν στιγµή αὐτή πού σᾶς µιλῶ, βρίσκοµαι σ’ ἕνα ὄµορφο κυβερνητικό κτίριο καί ξέρω ὅτι στήν ἐποχή πού ζοῦµε δέν εἶναι πολιτικά σωστό νά πεῖς τό ὄνοµα τοῦ Χριστοῦ σέ µέρη σάν κι αὐτό. Τό νά Τόν φέρεις σέ τέτοιες συναντήσεις, µπορεῖ νά κάνει τούς ἄλλους νά νοιώσουν τροµακτικά ἄβολα. Ἀλλά, ….δέν ἐπιβίωσα γιά νά κάνω τόν καθένα νά νοιώθει ἄνετα. Ἐπιβίωσα γιά νά ἀνακατεύω τά πράγµατα λίγο καί αὐτό τό ἀπολαµβάνω!

Καί ἔτσι βγῆκα ζωντανή, ὅπως ἤδη εἶπα, µετά ἀπό δεκαοκτώ ὧρες. Ἔπρεπε νά ἤµουν τυφλή, ἔπρεπε νά ἤµουν καµένη, ἔπρεπε νά ἤµουν νεκρή. Καί δέν εἶµαι!

Ξέρετε τί ἐκπληκτική δικαίωση εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ µαιευτήρας πού ἔκανε τήν ἔκτρωση, ἦταν ὑποχρεωµένος νά ὑπογράψει τό πιστοποιητικό γεννήσεώς µου; Ἔτσι ἔµαθα ποῖος εἶναι. Γιά ὅσους τυχόν ὅµως ἔχουν ἀµφιβολίες, τό πιστοποιητικό γράφει: «γεννηµένη κατά τή διάρκεια ἐκτρώσεως στό τελευταῖο στάδιο τῆς ἐγκυµοσύνης»… Δέ νικήσανε!... Ἔκανα µία ἔρευνα γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν καί οἱ κλινικές του εἶναι ἡ µεγαλύτερη ἁλυσίδα κλινικῶν στίς Ἡνωµένες Πολιτεῖες, µέ µικτά ἔσοδα 70.000.000 δολάρια τό χρόνο. Διάβασα ἕνα βιβλίο του πού ἔλεγε πώς ἔχει κάνει πάνω ἀπό 1.000.000 ἐκτρώσεις καί θεωρεῖ αὐτό πάθος του. Σᾶς τά λέω αὐτά, Κυρίες καί Κύριοι, γιατί δέν ξέρω ἄν συνειδητοποιήσατε ὅτι βρισκόµαστε σέ µάχη σ’ αὐτόν τόν κόσµο. Εἶναι µία µάχη µεταξύ τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Μέ ποιά πλευρά εἶστε;…

Ἔτσι ἡ νοσοκόµα κάλεσε ἀσθενοφόρο καί µέ µετέφεραν σέ νοσοκοµεῖο. Αὐτό εἶναι πραγµατικό θαῦµα, διότι συνήθιζαν τότε (µέχρι τό 2002), νά τερµατίζουν τήν ζωή ἑνός ἐπιβιώσαντος βρέφους, µέ στραγγαλισµό, ἀσφυξία, νά τό ἀφήνουν νά πεθάνει ἤ νά τό πετοῦν. Τό 2002 ὁ πρόεδρος Bush ὑπέγραψε νόµο γιά νά σταµατήσει αὐτή ἡ συνήθεια. Βλέπετε, παίζουµε ἐν οὖ παικτοῖς…

…Εὔχοµαι νά µέ µισοῦν τήν ὥρα πού θά πεθάνω, ὥστε νά αἰσθανθῶ τόν Θεό κοντά µου καί νά αἰσθανθῶ πῶς εἶναι νά σέ µισοῦν. Καί τόν Χριστό Τόν µισοῦσαν. Καί ὄχι ὅτι ἐπιδιώκω νά µέ µισοῦν, ἀλλά ξέρω ὅτι ἤδη µέ µισοῦν γιατί κηρύττω ζωή. Καί ἡ ἀποστολή µου κυρίες καί κύριοι, ἀνάµεσα σέ πολλά ἄλλα πράγµατα, εἶναι αὐτή. Νά δώσω ἀνθρωπιά σέ µιά ἀντιπαράθεση, πού τήν ταξινοµήσαµε µέ ὅλα τά ἄλλα ἀσήµαντα θέµατα καί τήν βάλαµε νά περιµένει τήν σειρά της στό ράφι. Ἀφαιρέσαµε τά αἰσθήµατά µας κυρίες καί κύριοι, γίναµε σκληρότεροι. Τό θέλετε πραγµατικά αὐτό; Πόσο πραγµατικά ἐπιθυµεῖτε νά ρισκάρετε γιά νά πεῖτε τήν ἀλήθεια µέ ἀγάπη καί µεγαλοψυχία, νά εἶστε πρόθυµοι νά σᾶς µισοῦν;

Ἔτσι, µετά ἀπό αὐτό τοποθετήθηκα σέ ἵδρυµα ἔκτακτης φροντίδας ὅπου ἀποφάσισαν, διότι δέν τούς ἄρεσα καί πολύ.

Βλέπετε µισήθηκα ἀπό τήν στιγµή τῆς συλλήψεώς µου ἀπό τόσους πολλούς, ἀλλά καί ἀγαπήθηκα ἀπό ἀκόµα πιό πολλούς καί προπάντων ἀπό τόν Θεό. Εἶµαι κόρη Του. Δέν παίζετε µέ τό κορίτσι τοῦ Θεοῦ. Ἔχω ἕνα σηµάδι στό µέτωπο, πού προειδοποιεῖ, προσέξτε νά εἶστε καλοί µαζί µου, γιατί ὁ Πατέρας µου διοικεῖ τόν κόσµο!

Μέ πῆραν λοιπόν ἀπό τό «κακό σπίτι» καί µέ πῆγαν σέ ἄλλο, ὄµορφο σπίτι. Στό σπίτι τῆς Πένυ.

Εἶπε, ὅτι τότε ἤµουν δέκα ἑπτά µηνῶν καί εἶχα διαγνωστεῖ µέ αὐτό πού ἐγώ θεωρῶ δῶρο, ἐγκεφαλική παράλυση, ἡ ὁποία δηµιουργήθηκε ἀπό τήν ἔλλειψη ὀξυγόνου στόν ἐγκέφαλό µου, καθώς προσπαθοῦσα νά ἐπιβιώσω.

Τώρα εἶµαι ἀναγκασµένη νά τό πῶ αὐτό. Ἐάν ἡ ἔκτρωση εἶναι ἀποκλειστικά θέµα τῶν δικαιωµάτων τῶν γυναικῶν, τότε ποιά ἦταν τά δικά µου δικαιώµατα; Πῶς δέν βρέθηκε οὔτε µία ριζοσπαστική φεµινίστρια, νά σηκωθεῖ καί νά φωνάξει γιά τήν καταπάτηση τῶν δικαιωµάτων µου τήν ἡµέρα ἐκείνη; Στήν πραγµατικότητα ἡ ζωή µου πνιγόταν στό ὄνοµα τῶν δικαιωµάτων τῆς γυναίκας! Ὅταν δέ ἀκούω τό ἀηδιαστικό ἐπιχείρηµα ὅτι πρέπει νά κάνουµε ἐκτρώσεις γιατί τό παιδί ἴσως γεννηθεῖ ἀνάπηρο, τότε ἡ καρδιά µου γεµίζει ἀπό τρόµο.

Ὑπάρχουν πράγµατα κυρίες καί κύριοι, τά ὁποῖα θά µπορέσετε νά µάθετε µόνο ἀπό τούς ἀδύναµους ἀνάµεσά σας. Καί ὅταν τούς πνίγετε, ἐσεῖς εἶστε αὐτοί πού χάνετε. Ὁ Θεός τους φροντίζει, ἀλλά ἐσεῖς εἶστε αὐτοί πού θά ὑποφέρετε γιά πάντα! Καί τί ἀλαζονεία, τί ἀπόλυτη ἀλαζονεία! Καί ἔχει γίνει καθεστώς σ’ αὐτό τόν κόσµο πού ζοῦµε, οἱ δυνατοί νά ἐξουσιάζουν τούς ἀδύναµους, νά ἀποφασίζουν ποιός ζεῖ καί ποιός πεθαίνει. Τί ἀλαζονεία! Δέν καταλαβαίνετε, ὅτι δέν ἤσαστε ἐσεῖς, πού κάνετε τήν καρδιά σας νά κτυπᾶ; Δέν καταλαβαίνετε, ὅτι δέν κατέχετε τίποτε ἀπό ὅλη τήν ἐξουσία πού νοµίζετε ὅτι κατέχετε; Εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ πού σᾶς στηρίζει ἀκόµα καί ὅταν τόν µισεῖτε.

…Ἔτσι κοίταξαν τήν ἀγαπηµένη µου Πένυ καί τῆς εἶπαν τά …πολύ ἐνθαρρυντικά λόγια: ἡ Gianna θά εἶναι ἕνα τίποτα! Ἀλλά αὐτή τούς ἀγνόησε καί ἄρχισε νά δουλεύει µαζί µου 3 φορές τήν ἡµέρα, καί ἄρχισα νά σηκώνω τό κεφάλι µου καί µετά ἔλεγαν ἡ Gianna ποτέ δέν θά κάνει αὐτό, ποτέ δέν θά κάνει τό ἄλλο. Καί ὅµως στήν ἡλικία τῶν τρισήµισι χρόνων, ἄρχισα νά περπατῶ µέ περπατούρα καί ὀρθοπεδικά στηρίγµατα, καί στέκοµαι ἐδῶ σήµερα µπροστά σας µέ ἕνα µικρό ὀρθοπεδικό πρόβληµα, χωρίς περπατούρα καί ὀρθοπεδικά στηρίγµατα. Πέφτω, µέ χάρη µερικές φορές καί µερικές ἄλλες ἄχαρα, ἐξαρτᾶται ἀπό τήν περίπτωση, ἀλλά ἐργάζοµαι γιά τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ.

Βλέπετε, κυρίες καί κύριοι, εἶµαι πιό ἀδύναµη ἀπό τούς περισσότερους ἀπό σᾶς, ἀλλά αὐτό εἶναι τό κήρυγµά µου. Πληρώνω ἕνα µικρό τίµηµα γιά νά µπορῶ νά διαλαλῶ στόν κόσµο καί νά προσφέρω ἐλπίδα. Στήν παρανόησή µας γιά τό πῶς δουλεύουν τά πράγµατα, παρεξηγοῦµε πόσο ὄµορφο µπορεῖ νά εἶναι τό µαρτύριο! Δέν τό προκαλῶ, ἀλλά ὅταν ἔρχεται, ὁ Θεός ἔχει τήν δυνατότητα νά κάνει καί τά πιό ἄθλια πράγµατα ὄµορφα.

Ἔχω συναντήσει τήν βιολογική µου µητέρα, ἔχω συγχωρήσει τήν βιολογική µου µητέρα, εἶµαι Χριστιανή. Εἶναι πολύ ταραγµένη γυναίκα καί ἦρθε σέ µία ἐκδήλωση, πού εἶχα πρίν δύο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση καί εἶπε: «Γειά σου, εἶµαι ἡ µητέρα σου». Αὐτή ἦταν µία πολύ δύσκολη µέρα, καί ὅµως καθώς ἀνεχόµουν ὅλα αὐτά, πιθανόν νά σκεφτεῖτε ὅτι ἤµουν τρελή, ἀλλά καθόµουν ἐκεῖ καί σκεφτόµουν: «Δέν σοῦ ἀνήκω. Ἀνήκω στόν Χριστό. Εἶµαι τό κορίτσι Του, καί εἶµαι πριγκίπισσα! Ἔτσι δέν ἔχει σηµασία τί λές, ὁ θυµός σου, ἡ ταραχή σου καί ἡ ὀργή, δέν εἶναι δικά µου νά τά φυλάξω, δέν εἶναι δικά µου νά τά κρατάω, καί δέν θά τό κάνω».

Θά ἤθελα πρός στιγµήν νά µιλήσω κατ’ εὐθεῖαν στούς ἄντρες πού εἶναι σέ αὐτή τήν αἴθουσα. Ἄντρες εἶστε φτιαγµένοι γιά µεγαλοσύνη. Εἶστε φτιαγµένοι γιά νά ὑψώνετε τό ἀνάστηµά σας καί νά φέρεστε ἀντρίκεια. Εἶστε φτιαγµένοι γιά νά ὑπερασπίζεστε τίς γυναῖκες καί τά παιδιά. Ὄχι νά παραµερίζετε καί νά στρέφετε τό κεφάλι σας στήν ἄλλη µεριά, ὅταν γίνεται φόνος καί νά µήν κάνετε τίποτε γι’ αὐτό. Δέν εἶστε φτιαγµένοι γιά νά ἐκµεταλλεύεστε ἐµᾶς τίς γυναῖκες καί µετά νά µᾶς ἀφήνετε µόνες. Εἶστε φτιαγµένοι γιά νά εἶστε εὐγενικοί καί χαριτωµένοι καί µεγάλοι καί δυνατοί καί νά στέκεστε ψηλά, διότι, ἄντρες προσέξτε µε: Εἶµαι πολύ κουρασµένη γιά νά κάνω τό δικό σας καθῆκον.

Γυναῖκες, δέν εἶστε φτιαγµένες γιά κακοµεταχείριση, δέν εἶστε φτιαγµένες νά κάθεστε ἀγνοῶντας τήν ἀξία καί τήν τιµή σας. Εἶστε φτιαγµένες νά ἀγωνίζεσθε γι’ αὐτό σέ ὅλη σας τήν ζωή. Τώρα εἶναι ἡ εὐκαιρία σας, τώρα θά δείξετε τί ἄνθρωποι εἶστε. Ἔχω ἐµπιστοσύνη ἄντρες, ὅτι θά ἀνταποκριθεῖτε στήν πρόκληση καί θά ἀρθεῖτε στό ὕψος τῶν περιστάσεων.

Στούς πολιτικούς, πού ἀκοῦν, ἰδιαίτερα στούς ἄντρες, θά πῶ τό ἑξῆς: εἶστε φτιαγµένοι γιά µεγαλοσύνη καί ἀφῆστε τήν διπλωµατία στήν ἄκρη. Προορισµός σας εἶναι νά ὑπερασπίζεστε ὅ,τι εἶναι σωστό καί καλό. Αὐτή ἡ νεαρή κοπέλα πού στέκεται στό βῆµα σᾶς λέει: τώρα εἶναι ἡ ὥρα σας. Τί εἴδους ἄνθρωποι θέλετε νά εἶστε, ἄνθρωποι µέ ἐµµονή στήν δική τους δόξα ἤ ἄνθρωποι µέ ἐµµονή στήν δόξα Τοῦ Θεοῦ; Ἔφτασε ἡ στιγµή νά πάρετε θέση. Αὐτή εἶναι ἡ δική σας ὥρα. Ὁ Θεός θά σᾶς βοηθήσει, ὁ Θεός θά εἶναι µαζί σας. Σᾶς δίνετε ἡ εὐκαιρία νά δοξάσετε καί νά τιµήσετε τόν Θεό.

Θά τελειώσω µέ αὐτό: Μερικοί ἴσως εἶναι ἐνοχληµένοι διότι µιλῶ συνέχεια γιά τόν Θεό καί τόν Ἰησοῦ. Μά πῶς εἶναι δυνατόν νά περπατῶ στήν γῆ, ἔστω κουτσαίνοντας, καί νά µήν δίνω ὅλη µου τήν καρδιά καί τό µυαλό καί τήν ψυχή καί ὅλο µου τό εἶναι στόν Χριστό πού µοῦ ἔδωσε τήν ζωή; Ἄν λοιπόν νοµίσετε ὅτι εἶµαι ἀνόητη, αὐτό θά εἶναι ἄλλο ἕνα κόσµηµα στήν κορῶνα πού φορῶ. Ὅλος ὁ σκοπός τῆς ζωῆς µου εἶναι νά κάνω τόν Θεό νά χαίρεται.

Ἐλπίζω µερικά ἀπ’ αὐτά πού εἶπα νά ἔχουν νόηµα. Ἁπλᾶ βγῆκαν µέσα ἀπό τήν καρδιά µου. Ὁ Θεός νά σᾶς εὐλογεῖ.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 115 

Ἰανουάριος 2012

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Ἤ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΟΛΟΙ Ἤ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ!

Κάποιοι µαθαίνουν µαθηµατικά παίζοντας µέ τούς µισθούς τοῦ λαοῦ!

Ἤ  ΜΑΣ  ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ  ΟΛΟΙ

Ἤ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ!

Μέ τά Μαθηµατικά τῆς Γ΄ Δηµοτικοῦ λογαριάζουµε:

Ἔχεις µισθό 600€ καθαρά καί πληρώνεσαι 14 φορές τό χρόνο (Δη­λαδή 12 µῆνες + Δῶρα Πάσχα, Χριστουγέννων καί Καλοκαιρινῆς ἀδείας).

Λοιπόν: Πόσα λεφτά παίρνεις τό χρόνο;

Ἀπάντηση:

600Χ14 = 8.400€

Χάρη στήν “σκληρή µάχη” τῶν Ἡγετῶν µας, τό 14 παραµένει, ἀλ­λά τά 600€ τοῦ µισθοῦ γίνονται 450.

Ἄρα, τώρα πόσα λεφτά θά παίρνεις τό χρόνο µετά τήν µείωση τοῦ µισθοῦ ἀπό 600 σέ 450;

Ἀπάντηση:

450Χ14 = 6.300€

 Πόσα λεφτά δηλαδή, ἔχασες σέ ἕναν χρόνο;

Ἀπάντηση:

8.400-6.300 = 2.100€

 Πόσους µισθούς ἔχασες δηλαδή;

Ἀπάντηση:

2.100/600 = 3,5

  Τώρα, ἐξακολουθεῖς νά πιστεύης ὅτι οἱ πολιτικοί µας σοῦ ἔσωσαν τόν 13ο καί 14ο µισθό σου;

Ἀπάντηση:

ΟΧΙ µόνο δέν σοῦ ἔσωσαν τούς 14 µισθούς σου, ἀλλά µαζί µέ αὐ­τούς, σοῦ ἔκλεψαν καί χάθηκε καί ὁ 12ος καί ὁ µισός 11ος µισθός.

Συµπέρασµα: Ἤ µᾶς κοροϊδεύουν ΟΛΟΙ ἤ δέν ἔχουν τελειώσει ΚΑΝ τό Δηµοτικό!...

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 118

Ἀπρίλιος 2012