«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΜΑΣ;

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΜΑΣ;

Μὲ ὅλους μας, νομίζω, ἔχει συμβεῖ νὰ ποῦμε ἢ νὰ κάνουμε κάτι στοὺς ἄλλους γιὰ τὸ ὁποῖο μετανοιώνουμε μετά, εἴτε γιατὶ αὐτὸ ἦταν κακὸ εἴτε γιατὶ ἦταν ἄστοχο καὶ φοβόμαστε ὅτι θὰ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἄλλοι γιατὶ δὲν κατάλαβαν τὶ ἐννοούσαμε. Καὶ τὶ κάνουμε σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις; Τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μᾶς καταλαμβάνει μιὰ μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὸ πῶς θὰ παρουσιάσουμε στοὺς ἀνθρώπους τὰ γεγονότα ὥστε νὰ μὴν μᾶς παρεξηγήσουν καὶ ἐπιστρατεύουμε μιὰ σειρὰ δικαιολογίες, τὶς ὁποῖες δουλεύουμε στὸ μυαλό μας γιὰ νὰ βροῦμε τὸν ἰδανικὸ τρόπο νὰ ἐξηγήσουμε τὴν ἄστοχη συμπεριφορά μας. Καὶ συχνὰ μπλεκόμαστε σὲ ἕνα κυκεῶνα λογισμῶν: «ἂν πῶ αὐτὸ μήπως ὁ ἄλλος τὸ ἑρμηνεύσει ἔτσι;» ἢ «ἐπειδὴ αὐτὸς εἶναι ἔτσι, σίγουρα θὰ μὲ παρεξηγήσει γιατὶ θὰ κρίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του» ἢ «κι’ ἂν μὲ παρεξηγήσει ὅταν τοῦ πῶ αὐτό;»... Ὅσο πιὸ πολλὲς δικαιολογίες ψάχνουμε, τόσο ἡ ἀγωνία μας μεγαλώνει. Ἂν ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὅμως κάνουμε τὴν ἁπλὴ σκέψη νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἐξηγήσουμε στὸν ἄλλο τὰ πράγματα, ὅπως πραγματικὰ ἦταν καὶ ὅπως πραγματικὰ θέλαμε νὰ τὰ ποῦμε, διαπιστώνουμε ὅτι ὅλη ἡ ἀγωνία ποὺ μᾶς εἶχε κυριεύσει φεύγει καὶ αἰσθανόμαστε μεγάλη ἀνακούφιση! Διαπιστώνουμε ὅτι ἡ καταλληλότερη δικαιολογία εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐξήγηση!  Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ἐξήγηση δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ παρεξηγηθοῦμε!

Ἡ ἀλήθεια τελικὰ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ κάθε δικαιολογία. Μὲ τὸ νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὄχι μόνο φορτωνόμαστε μὲ μιὰ ἔνταση καὶ μιὰ ἀγωνία, ἀλλὰ τελικὰ δὲν καταφέρνουμε νὰ πείσουμε καὶ τοὺς ἄλλους οἱ ὁποῖοι εἰσπράττουν αὐτή μας τὴν ἀγωνία καὶ καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἴμαστε εἰλικρινεῖς.

Γιατί ἄραγε ἡ πρώτη μας ἀντίδραση εἶναι νὰ δικαιολογηθοῦμε καὶ ὄχι νὰ φανοῦμε εἰλικρινεῖς; Γιατί ἔχουμε αὐτὴν τὴν φοβία μὴν τυχὸν καὶ κάνουμε λάθος καὶ κακοχαρακτηριστοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἐνῶ διαπιστώνουμε ὅτι ἡ εἰλικρίνεια εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς κάνει ἀγαπητοὺς στοὺς γύρω μας; Καὶ αὐτή μας ἡ συμπεριφορὰ δὲν ἀφορᾶ μόνο κάποιες συγκεκριμένες μας ἐνέργειες ἢ κάποια λόγια ποὺ εἴπαμε. Ἀφορᾶ μιὰ στάση ζωῆς ποὺ υἱοθετοῦμε, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία προσπαθοῦμε νὰ δημιουργήσουμε μιὰ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας πρὸς τὰ ἔξω, ἡ ὁποία δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα καὶ γι’ αὐτὸ βέβαια δὲν ἀναγνωρίζεται ἀπὸ κανέναν. Ἀναλισκόμαστε λοιπὸν σὲ ἕναν ἀγῶνα νὰ πείσουμε πρῶτα τὸν ἑαυτό μας καὶ ἔπειτα τοὺς ἄλλους ὅτι εἴμαστε ὅπως θέλουμε νὰ παρουσιαζόμαστε, χωρὶς νὰ πείθουμε κανέναν. Δικαιολογοῦμε ὅλα τὰ λάθη μας, παρουσιαζόμαστε ὡς σωστοὶ «Χριστιανοὶ» καὶ δὲν ἐπιτρέπουμε νὰ διαπιστώσει κανεὶς ὅτι κάπου πέσαμε ἔξω. Καὶ ὅσο βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπομακρύνονται ἀπό μας, τόσο ἀγωνιζόμαστε νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι εἴμαστε ἔτσι καὶ κακῶς δὲν μᾶς βλέπουν κι αὐτοί! Θέλει πολὺ κόπο αὐτὴ ἡ τακτικὴ καὶ τελικὰ διαπιστώνουμε ὅτι δὲν φέρνει καὶ ἀποτέλεσμα.

Τί πειράζει δηλαδὴ νὰ κάνουμε καὶ ἕνα λάθος, ἀφοῦ μποροῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὸ μετατρέψουμε σὲ γνώση; Ὑπάρχει τίποτε ὡραιότερο ἀπὸ αὐτό; Τί ἀξία ἔχει νὰ πείσουμε τοὺς ἄλλους ὅτι δὲν τὸ κάναμε; Δὲν εἶναι μάταιος κόπος; Γιατὶ νὰ μὴν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ σχέση μας μὲ τοὺς ἄλλους αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴ ἀλλὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ἁπλῶς νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε κάποιοι ποὺ δὲν εἴμαστε; 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ διαπιστώνουμε ὅτι, ὅσο αὐτόματα δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τόσο δύσκολο εἶναι νὰ δικαιολογήσουμε τοὺς ἄλλους ὅταν αἰσθανθοῦμε ὅτι μᾶς ἔβλαψαν. Μόλις δυσαρεστηθοῦμε ἀπὸ τὸν διπλανό μας γιὰ κάτι, ἀδικῶντας τον μάλιστα πολλὲς φορές, ἀρχίζουν οἱ διάφοροι λογισμοί μας νὰ φουντώνουν καὶ νὰ μᾶς φορτίζουν ἐναντίον του, ἐνῶ, ἂν σκεφτοῦμε ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν συμπεριφορά του, ὅλα τὰ ἀρνητικά μας συναισθήματα ὑποχωροῦν. Ἑκεῖ γιατὶ δὲν ἔρχεται πρώτη ἡ δικαιολογία; Δὲν εἶναι παράξενο τὸ ὅτι σὲ κάθε περίπτωση υἱοθετοῦμε τὴν πιὸ «ἐπώδυνη» συμπεριφορὰ ἐνῶ ἡ σωστὴ στάση μας εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς δίνει τὴ χαρά; 

Τελικὰ ἀξίζει τόσος κόπος νὰ δικαιολογηθοῦμε; Ἀκόμα κι ἂν  πείσουμε ὅλη τὴν οἰκουμένη ὅτι εἴμαστε ἔτσι ὅπως θέλουμε νὰ παρουσιάσουμε τὸν ἑαυτό μας, ἀκόμα κι ἂν πείσουμε τὸν ἑαυτό μας ὅτι ἔχουμε δίκιο, ἡ ἀλήθεια ἀλλάζει; Ὅσες δικαιολογίες κι ἂν ἐπιστρατεύσουμε, θὰ διαπιστώσουμε στὸ τέλος ὅτι, μπροστὰ στὸ Θεό, εἴμαστε ὅλοι ἀδικαιολόγητοι!

Μαρίνα Διαμαντῆ

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθ. Φύλλου 43

Φεβρουάριος 2006