Ἐφημερίδα Πολιτικῆς Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» - Η "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ (ΑΠΟ)ΚΟΜΜΑΤΑ

Η "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" ΔΙΑΦΕΡΕΙ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ (ΑΠΟ)ΚΟΜΜΑΤΑ

Θεωροῦμε ὅλως ἀναγκαῖο νά τοποθετηθοῦμε ἐπί κάποιων καίριων ζητημάτων πού διαδραματίζουν σημαίνοντα καί βαρύνοντα ρόλο στήν πορεία ἀλλά καί στό δεῖγμα γραφῆς τῆς πολιτικῆς μας Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Τήν ἄνοιξη τοῦ 2008 ἕνας ἀρχικός πυρῆνας ἀνθρώπων μέ κοινά πνευματικά βιώματα στόν χῶρο τῆς ζώσης Ἐκκλησίας, προχώρησε στήν ἵδρυση τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι κατ’ ἐκείνη τήν περίοδο δέν σοβοῦσε καμία οἰκονομική κρίση, καί ἀπ’ αὐτή τήν ἄποψη κανείς δέν μπορεῖ νά προσάψει τήν ὁποιαδήποτε μομφή στήν Παράταξή μας, ὅτι σκοπός καί στόχος τῆς ἵδρυσής της ἦταν ἡ γρήγορη προσκόμιση ὀφελῶν καί ἡ ἄμεση πρόσδεση στό συστημικό πολιτικό τόξο πού κατατυραννᾶ τήν δύστηνη Πατρίδα μας. Συγκεκριμένα ἡ ἱδρυτική Διακήρυξη τῆς 17^ης Μαρτίου 2008 πού σηματοδοτοῦσε τό ἀγωνιστικό ξεκίνημα τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δήλωνε μεταξύ των ἄλλων:

«Θέλουμε νά ποῦμε τά πράγματα ὅπως ἔχουν!  Ὅπως πραγματικά ἔχουν! Πέρα καί ἔξω ἀπό κάθε σκοπιμότητα! Πέρα καί ἔξω ἀπό κάθε πολιτικό πάθος! Πέρα καί ἔξω ἀπό κάθε προσωπικό συμφέρον!  Ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε τά πάντα προκειμένου νά μήν πουλήσουμε τίς ἀξίες μας! Σημαία μας εἶναι τό Πιστεύω μας! Τό Πιστεύω μας ὅμως δέν εἶναι ἀόριστο ἤ μεταβλητό ἀνάλογα μέ τό ποιός μᾶς ἀκούει! Τό Πιστεύω μας διατυπώθηκε περίτρανα πρίν ἀπό πολλά χρόνια καί παραμένει ἀναλλοίωτο στό πέρασμα τῶν αἰώνων. Τό Πιστεύω μας δόθηκε ἀπό τήν Ἀρχή πού δέν σηκώνει δια­πραγματεύσεις! Δέν ἑρμηνεύεται ἀνάλογα μέ συμφέροντα καί προσταγές ἀνθρώπων! Κριτής μας, γνώμονάς μας, πυξίδα μας καί γραμμή μας εἶναι τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας! Αὐτό γιά τό ὁποῖο πολέμησαν καί πέθαναν ὅλα τά μεγάλα ἀναστήματα πού ἀνέδειξε ὁ εὐλογημένος τόπος μας πού λέγεται Ἑλλάδα!»

Ἦταν καί εἶναι σαφές καί πλήρως συνειδητοποιημένο ὅτι τό Πιστεύω μας ἀποτελοῦσε τό ὁδηγό νῆμα, τόν κατευθυντήριο ὁδηγό καί τόν καθοδηγητικό πλοηγό μας στήν πολιτική μας σκέψη καί πρακτική. Αὐτή ἦταν ἡ πορεία πού ἀκολουθήθηκε πιστά ἕως σήμερα ἀπό τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Εἶχε πλήρως καταστεῖ σαφές ὅτι ἡ παθητική ἐνατένιση τῶν πραγμάτων τῆς Χώρας ἦταν ὀλέθρια γιά ὅλους μας. Εἶχε γίνει ξεκάθαρο ὅτι ἔπρεπε νά προτάξουμε τίς ἀντιστάσεις μας στήν πνευματική ὑποδούλωση καί στό κακό πού ἤδη εἶχαν καταστεῖ κοινός τόπος στήν Χώρα μας. Μάλιστα κατά τήν προεκλογική περίοδο τῶν Εὐροεκλογῶν τοῦ 2009, ὁ Πρόεδρος τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» εἶχε ἔγκαιρα καί εὔστοχα διαβλέψει ὅτι ἡ πνευματική ἀλλοτρίωση τῶν δημοσίων πραγμάτων στήν Ἑλλάδα σύντομα ἐπρόκειτο νά ἐκφραστεῖ καί στό ἐμπράγματο πεδίο τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομίας. Οἱ γραμμές αὐτές δέν γράφονται γιά νά ἀποδοθοῦν τά εὔσημα στόν οἱονδήποτε. Τό ἦθος πού θέλει νά ὑπηρετήσει ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δέν συνάδει μέ τέτοιου εἴδους δείγματα γραφῆς.

Πρέπει νά καταστεῖ σαφές ὅτι ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ἀπαρτίζεται ἀπό ἀνθρώπους πού προσπαθοῦν νά ἐγκεντρίσουν τό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί βίωμα σέ ὁλόκληρη τήν καθημερινή τους ζωή. Ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ἑπομένως ἔχει ἐκκλησιαστικές ἀφετηρίες καί ἀναφορές, ἀλλά δέν εἶναι ἐκκλησιαστικό κόμμα. Δέν ἀποτελεῖ ὀργανικό παράρτημα τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶναι ἐκκλησιαστική παράταξη. Ὅμως τά στελέχη της, τά μέλη της, οἱ φίλοι της προσπαθοῦν νά εἶναι συνειδητά Μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθώντας, κατά δύναμιν, τήν Ὀρθόδοξη πνευματική ζωή. Εἶναι δέ σαφές γιά τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό περιέχον, ἡ ψυχή τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους καί ἡ πολιτική εἶναι τό καθ’ ὕλην περιεχόμενό της.

Ἄν λοιπόν ὁ πυρῆνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ μυστηριακή μετοχή στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε ἡ πολιτική δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι γιά ἐμᾶς ἡ προέκταση καί τό “ἄνοιγμα” τοῦ Κυριακοῦ Γεγονότος καί κατά τίς ὑπόλοιπες μέρες τῆς ἑβδομάδος. Εἶναι ὁ καταλύτης πού μᾶς δίνει πνευματική δύναμη, ζωοποιό χαρά, ἀνεξάντλητη ἐλπίδα γιά νά συνυπάρξουμε πρωτίστως μεταξύ μας, νά ἀποτελέσουμε κοινότητα πού θέτει ἐμπράκτως καί ἐπί τάπητος ὅλα τά καθημερινά ζητήματα πού ταλανίζουν τήν κοινωνία μας. Αὐτό τό στοιχεῖο εἶναι καθοριστικῆς καί ζωτικῆς σημασίας γιά ἐμᾶς. Δέν μᾶς διέπει τό ψώνιο τοῦ μικρομεγαλισμοῦ νά θεωρούμεθα οἱ μοναδικοί πού κομίζουμε τήν ἀπόλυτη σωτηρία τῆς Πατρίδας μας. Εἶναι ὅμως καίριο γιά ἐμᾶς νά συνυπάρξουμε, νά δράσουμε ἀπό κοινοῦ, νά πιστοποιοῦμε ὅτι αὐτό πού θέλουμε νά ἀποτελέσει καθοριστικό πνευματικό νόημα γιά τούς ἑαυτούς μας, μπορεῖ νά καταστεῖ καί ὁδηγός γιά τήν καθημερινή μας ζωή. Γιατί πολιτική δέν εἶναι παρά ἡ ἐκπεφρασμένη πνευματική ζωή μέ ὅρους καθημερινῆς ἐφαρμογῆς.

Μέσα σέ αὐτό τό πλαίσιο πού περιγράφηκε λίγο πιό πάνω, γιά μᾶς, γιά τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δέν εἶναι στόχος ἡ ἄμεση κοινοβουλευτική ἐκπροσώπηση. Δέν εἴμαστε ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ἀλλά πολιτικά ὄντα πού θέλουν νά μπολιάσουν τήν δημόσια ζωή τῆς Χώρας μας μέ τό Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ἦθος. Τήν «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δέν τήν ἐκφράζει ἡ μικροαστική ἀνυπομονησία γιά τάχιστη καί χειροπιαστή ἀποδοχή μέσα στά ἀσφυκτικά πλαίσια τῆς κυρίαρχης πνευματικῆς ἀλλοτρίωσης. Ἑπομένως κάθε διάθεση γιά ἔκφραση φιλόδοξου παραγοντισμοῦ εἶναι ὅλως ξένη πρός τό ἦθος τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Ἡ πνευματική αὐταπάρνηση τῆς ἄδολης ἐργατικότητας προϋποθέτει τήν εἰλικρινή χαρά τῆς προσφορᾶς στούς ἀδελφούς καί μέλη τῆς Παράταξής μας. Γιατί τό χειροπιαστό ἀποτέλεσμα γίνεται κτῆμα τῆς συλλογικῆς προσπάθειας. Ὁ παραγοντισμός εἶναι τοῦ κόσμου τούτου. Διεκδικεῖ τά ἰδικά του, ἀναζητεῖ τίς δάφνες του, ἀπαιτεῖ τήν ἰδιοτελῆ ἀναγνώρισή του. Γνωρίζαμε ὅτι οὔτε τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης θά ἤσαν ἀνοικτά καί πρόσχαρα νά ἀκούσουν καί νά μεταδώσουν τό μήνυμά μας, οὔτε ἕνας κόσμος μπολιασμένος μέ ψευδεπίγραφες διαιρέσεις θά προσέτρεχε ἄμεσα στίς γραμμές μας. Ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δέν κομίζει μηρυκασμένα καί ἀναμασημένα προτάγματα. Δέν προτείνει κάτι ἀπό τά ὑλικά αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Γνωρίζουμε ὅτι μεγάλο μέρος τοῦ ἐκκλησιάσματος ἔχει συζυμωθεῖ μέ τίς κοσμικές νοοτροπίες πού σύρουν τήν Ἑλλάδα σέ πρωτοφανῆ τέλματα εὐτελισμοῦ.

Ἄμεση ἀπόρροια εἶναι ὅτι ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δέν ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ “δουλεῖες τοῦ παρελθόντος”. Κύριο συστατικό της στοιχεῖο εἶναι ἡ πολιτική συνέπειά της πού ἐπιτάσσει τήν ἀταλάντευτη πρόσδεση μέ τά προτάγματά της. Καί αὐτό δέν ἀφήνει κανένα χῶρο καί καμιά δυνατότητα γιά εὐκαιριακή σύμπραξη μέ ὁποιοδήποτε ἀπό τά σχήματα πού σήκωσαν σημαία εὐκαιρίας λόγω τῶν ὀξυμένων μνημονιακῶν συνθηκῶν. Εἶναι ξεκάθαρο, διαφανές καί ἀδιαπραγμάτευτο.

Ὑπάρχει πλήρης συναίσθηση ὅτι ἀπό τήν δολοφονία τοῦ ἡρωϊκοῦ κυβερνήτη Ἰωάννου Καποδίστρια μέχρι σήμερα ἡ Χώρα μας δέν ἔχει γνωρίσει τήν πραγματική χαρά τῆς πνευματικῆς χειραφέτησης καί τήν ἀπελευθερωτική λύτρωση. Ἔκτοτε κυριαρχεῖ στή Χώρα μας ἡ ἐθνική ὑποτέλεια, ἡ ἐξάρτηση ἀπό ἀλλογενῆ κέντρα ἐπιβολῆς. Αὐτά ὅμως εἶναι ἀποτελέσματα τῆς πνευματικῆς ὑποδούλωσης πού προηγήθηκε. Ὅταν οἱ πολιτικοί ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδας δέν εἶχαν τήν πραγματική ἀξιακή συγκρότηση, ὅταν συνειδητά ἀποκόπτονταν ἀπό τόν μόνο χῶρο πνευματικῆς ἀξιοδότησης (πού ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας), τότε ἑπόμενο ἦταν νά μήν μπορεῖ κανείς ἐξ αὐτῶν στά δημόσια πολιτικά πράγματα τῆς Ἑλλάδας νά ἀσκήσει τήν παραμικρή δυνατότητα ἀξιογνωσίας. Γιατί “ἀξία” γιά τά πολιτικά σχήματα πού κυριάρχησαν καί δυστυχῶς κυριαρχοῦν ἀκόμη εἶναι ἡ ἐμπράγματη ρευστοποίηση τῶν προταγμάτων τῆς ἐθνικῆς ὑποτέλειας καί τῆς πνευματικῆς ὑποδούλωσης.

Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» γνωρίζει ὅτι ἡ ἑξάρτηση ἔχει χαρακτηριστικά καί ἰδιομορφίες πού χαρακτηρίζουν τό σύνολο τῆς δημόσιας ζωῆς. Ἡ ἐξάρτηση καί ἡ ὑποτέλεια χαρακτηρίζει ἀποφασιστικά τίς σχέσεις ἐξουσίας. Εἶναι τό κεντρικό σημεῖο στό ὁποῖο “συναντῶνται” ὅλες οἱ ἀντιφάσεις τῆς Ἑλλαδικῆς κοινωνίας. Ἡ ὁλοσχερής ἐξάρτηση τῆς μοντέρνας Ἑλλαδικής “πραγματικότητας” ἀπό τίς ΗΠΑ καί τήν Εὐρωπαϊκή  Ἕνωση συνδέθηκε μέ τήν ὑποταγή/ὑπαγωγή τῆς δημόσιας  Ἑλληνικῆς ζωῆς στίς προτεραιότητες πού ἐπιβάλλει τό imperium τῆς ξένης δυτικῆς κυριαρχίας. Ἀκόμη καί στό πεδίο τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας εἶναι ἔκδηλο τό φαινόμενο αὐτό. Ἡ Ἐθνική μας Οἰκονομία δέν παράγει παρά αὐτά πού ἐπιβάλλουν οἱ προτεραιότητες τοῦ Δυτικοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ. Ἀκόμη καί οἱ δεύτερης διαλογῆς κλάδοι τῆς Οἰκονομίας “βάζουν λουκέτο”.  Ἡ Πατρίδα μας κυβερνᾶται ἀπό πολιτικά σχήματα πού μέθοδός τους εἶναι ὁ παρασιτισμός καί ὁ μεταπρατισμός. Καί αὐτός ἔχει εἴτε “συντηρητικά” εἴτε “προοδευτικά” στοιχεῖα. Τόσο ὁ πολιτικός “συντηρητισμός”, ὅσο καί ὁ πολιτικός “προοδευτισμός” εἶναι ἑτερόφωτα καί ξενοτραφῆ πολιτικά ρεύματα, πού δέν ἔχουν τήν παραμικρή σχέση μέ τήν ζωή πού χρειάζεται ὁ τόπος γιά νά ὑπάρχει καί νά μεγαλουργεῖ.

Στόχος ἑπομένως τῆς «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» εἶναι νά μήν ὑπαχθοῦν τά ἐθνικά θέματα στό πεδίο διαχείρισης τοῦ “συντηρητισμοῦ”, οὔτε τά ἐργασιακά-κοινωνικά θέματα στό πεδίο διαχείρισης τοῦ “προοδευτισμοῦ”. Διότι καί οἱ δύο συγκλίνουν ἐπί τῷ αὐτῷ: Στεροῦν καί τήν παραμικρή δυνατότητα στό τόπο νά ζήσει καί νά ὑπάρξει μέ ἀξιοπρέπεια.

 

Βασίλειος Μακρῆς, Μέλος τῆς Κ.Ε.