ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Πέµπτη, 10 Ιουλίου 2014
Οµιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαµαρά στο Συνέδριο του Economist «The Big Rethink of Europe, the Big Turning Point for
Greece»
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,
Είναι µεγάλη η χαρά µου απόψε να µιλάω σε ένα τόσο σηµαντικό
ακροατήριο, πολύ περισσότερο όταν στην αίθουσα παρευρίσκονται 2 καταξιωµένοι
πρώην Πρωθυπουργοί της φίλης Ιταλίας, ο Mario Monti και ο Enrico Letta. Και
τους ευχαριστώ πραγµατικά που βρίσκονται ανάµεσά µας. Απόψε θα σας µιλήσω για
τέσσερις λέξεις-κλειδιά που συνοψίζουν όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην
Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όλα αυτά που ορίζουν την πορεία µας, τη
θέση µας και την προοπτική µας. Τη θέση της Ελλάδας: από το κατώφλι της
χρεοκοπίας, στην ανάκαµψη όπου µπαίνει σήµερα. Αλλά και τη θέση της Ευρώπης: από
την κρίση και τους διάχυτους φόβους, ακόµα και για διάλυσή της, στη σηµερινή
δυναµική επιστροφή της στο προσκήνιο. Μετά απ’ όλη αυτή την περιπέτεια, λοιπόν,
η Ελλάδα ξανά στέκεται πάλι στα πόδια της. Μετά απ’ όλες αυτές τις
αµφισβητήσεις, την αγωνία, τις θυσίες. Αλλά και η Ευρώπη η ίδια, είναι πλέον
πολύ πιο σίγουρη για το δικό της µέλλον. Το πώς και το γιατί έγιναν όλα αυτά
συνοψίζονται σε τέσσερις λέξεις-κλειδιά:
* Πρώτη λέξη: Μεταρρυθµίσεις! Κάθε ζωντανός οργανισµός, αν δεν
µπορεί να προσαρµοστεί στο περιβάλλον, πεθαίνει! Η οικονοµία και η κοινωνία
είναι σύνθετοι ζωντανοί οργανισµοί. Που, χωρίς µεταρρυθµίσεις,
κινδυνεύουν να αποσυντεθούν και να περιθωριοποιηθούν. Να χάσουν την ευηµερία τους,
την ελευθερία τους, να χάσουν την ίδια την υπόστασή τους. Οι µεταρρυθµίσεις, λοιπόν,
είναι ζωτική ανάγκη! ∆εν είναι «πολυτέλεια»… Η Ελλάδα πριν από την κρίση είχε
απόλυτη ανάγκη µεταρρυθµίσεων. Αλλά δεν µπορούσε ούτε καν να τις αποτολµήσει. Ούτε
και τις πιο στοιχειώδεις… Ήταν παγιδευµένη σε αγκυλώσεις, στρεβλώσεις, ιδεοληψίες
και εµµονές. Για να το πω µε δύο κουβέντες: Η Ελλάδα ήταν µια εντελώς
ιδιόρρυθµη περίπτωση, που τυπικά βρίσκονταν στο χώρο των ελεύθερων οικονοµιών, ενώ
στην πραγµατικότητα ήταν βαθύτατα ποτισµένη µε κρατισµό. Κάποιοι είχαν πει ότι
η Ελλάδα ήταν η τελευταία «σοβιετική οικονοµία», παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν
ανήκε στο σοβιετικό µπλοκ! Και παρέµενε κολληµένη στις δοξασίες ενός
ξεπερασµένου προτύπου, πολλά χρόνια αφότου οι κοινωνίες που το ασπάστηκαν είχαν
οι ίδιες καταρρεύσει και οι λαοί τους είχαν επιλέξει το δρόµο της ελεύθερης
αγοράς! Η Σοβιετική Ένωση είχε πάψει προ πολλού να υπάρχει. Οι πρώην
σοσιαλιστικές χώρες, είχαν προσχωρήσει στο σύστηµα της ανοικτής και ελεύθερης
οικονοµίας, κάνοντας το ένα αναπτυξιακό άλµα µετά το άλλο. Κύµατα
αποκρατικοποιήσεων σαρώνουν επί δεκαετίες όλες τις χώρες της γης. Χώρες απ’ όλες
τις ηπείρους ανοίγονται στην ελεύθερη αγορά. Από την Κίνα ως το Βιετνάµ. Κι από
την Αυστραλία ως την Ινδονησία… Κι όµως! Στην Ελλάδα οι ξένες επενδύσεις
παρέµεναν επί δεκαετίες, όπως και οι ελληνικές, άλλωστε, όπως και η έννοια
επιχειρηµατίας, µία «απαγορευµένη έννοια». Η ανταγωνιστικότητα και η
επιχειρηµατικότητα παρέµεναν «απαγορευµένες λέξεις». Μια εφιαλτική γραφειοκρατία
περίµενε να υποβάλει στα …µαρτύρια του Ταντάλου τον κάθε επίδοξο επενδυτή. Και
αδίστακτες συντεχνίες έκλειναν το ένα εργοστάσιο µετά το άλλο, έκλειναν τους
δρόµους καθηµερινά, παραλύοντας την κίνηση, κι όποτε ήθελαν κατέβαζαν και τους
διακόπτες του ηλεκτρικού ή διέκοπταν τις µαζικές συγκοινωνίες του Ελληνικού
λαού. Αυτά τώρα πλέον αλλάζουν! Όχι κάποια απ’ αυτά. Όλα αυτά! Και καθιστούµε
την Ελλάδα µια χώρα φιλική για τις επενδύσεις, φιλική για την
επιχειρηµατικότητα, ώστε να απελευθερώσει το αναξιοποίητο δυναµικό µας, τα
µεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήµατα και τα ταλέντα των ανθρώπων µας. Και τώρα
ανοίγουµε το δρόµο για να µεγαλουργούν οι Έλληνες, όχι µόνο στο Εξωτερικό, αλλά
και στον ίδιο τον τόπο τους!
Αυτό, βέβαια, δεν αρέσει στις συντεχνίες, στα κατεστηµένα
συµφέροντα που λυµαίνονταν τη χώρα και το δηµόσιο πλούτο τόσα χρόνια. Πάρτε για
παράδειγµα τις τηλεφωνικές υπηρεσίες. Πριν από µια εικοσαετία τις παρείχε ακόµα
ένα κρατικό µονοπώλιο. Και για να πάρεις µια τηλεφωνική γραµµή – υπήρξα
βουλευτής από το 1977 και το έχω υποστεί και ξέρω ακριβώς για τι µιλάω – έπρεπε
να περιµένεις τη γραµµή χρόνια και πλήρωνες πανάκριβα. Ή έτρεχες στον
καρδιολόγο να σου πει ότι στο σπίτι υπάρχει κάποιος που έχει την καρδιά του και
άρα κατ’ εξαίρεση πρέπει να του βάλεις τηλέφωνο. Ας µην έχουµε κοντή µνήµη. Αυτή
ήταν η πραγµατικότητα. Αποκρατικοποιήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, έσπασε το
κρατικό µονοπώλιο και τώρα βάζεις τηλέφωνο σε µερικές ώρες, το κόστος έχει
πέσει κατακόρυφα και οι προσφερόµενες υπηρεσίες έχουν πολλαπλασιαστεί, µε
σταθερή τηλεφωνία, κινητή, Ίντερνετ, δορυφορικά προγράµµατα κλπ. Πώς έγινε αυτό;
Πρώτον, ο καταναλωτής επωφελήθηκε από τον ανταγωνισµό. Και δεύτερον, η κοινωνία
επωφελήθηκε από τις επενδύσεις που έκαναν οι ιδιώτες πάροχοι για να µπορέσουν
να αντέξουν στον ανταγωνισµό. Το ίδιο κάνουµε τώρα µε τη παραγωγή ηλεκτρικής
ενέργειας. Υπάρχει η υποχρέωση της Ελλάδας να απελευθερώσει την ενεργειακή
αγορά, όπως υπάρχει η υποχρέωση αυτή σε κάθε κράτος-µέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όλες οι χώρες το κάνουν. Κι όλες επωφελούνται. ∆εν το κάνουν όλες, βέβαια, µε
τον ίδιο τρόπο. Ούτε και µε τον ίδιο ρυθµό. Αλλά όλες συµφωνούν ότι πρέπει να
γίνει και διαλέγει η καθεµιά τον τρόπο που της πάει περισσότερο: Για να
καταργήσουν το κρατικό µονοπώλιο, και να καταργήσουν και τη λεγόµενη δεσπόζουσα
θέση όπου αυτή υπάρχει… Να επιτρέψουν τον ανταγωνισµό υπέρ του καταναλωτή, να
ενθαρρύνουν τις επενδύσεις στον ενεργειακό τοµέα. Που θα τις εισπράξει, µε την
πάροδο του χρόνου, στο σύνολό της η οικονοµία. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες που
έχουν αργήσει. Κι αυτό µας στοιχίζει σε έλλειµµα ενέργειας, σε ακριβότερο
κόστος και σε ανταγωνιστικότητα. Με πολύ κόπο, πολύ κόπο καταφέραµε να
συγκρατήσουµε το κόστος ενέργειας για την κατανάλωση και να το χαµηλώσουµε για
την παραγωγή. Πώς το καταφέραµε;
Πετυχαίνοντας, µετά από µάχη πολλών µηνών, καλύτερες τιµές φυσικού
αερίου. Αυτό ήταν µία τεράστια «ανάσα», που από µόνη της, όµως, δεν αρκεί. Γιατί
πρέπει να γίνουν µεγάλες επενδύσεις σε µονάδες παραγωγής και υποδοµές. Πώς θα
γίνουν αυτές οι επενδύσεις; Όπως έγιναν στις άλλες χώρες της Ευρώπης: Με
επενδύσεις του ιδιωτικού τοµέα µέσα από τα προγράµµατα αποκρατικοποίησης. Που
µε τη σειρά τους έφεραν στην υπόλοιπη Ευρώπη, χαµηλότερες τιµές και καλύτερες
υπηρεσίες. Τώρα, λοιπόν, που η Ελλάδα προσπαθεί να κερδίσει το χαµένο έδαφος
και σε αυτό τον τοµέα, κάποιοι προσπαθούν να το αποτρέψουν! Να το εµποδίσουν. Να
το µαταιώσουν... Και δεν διστάζουν να χρησιµοποιήσουν ακόµα και βουλευτές της
Χρυσής Αυγής, χωρίς καν να υπάρχει περίπτωση να επιτύχουν το παραµικρό. Τέτοια
τύφλωση, τέτοιος αµοραλισµός. Και θαυµάζει κανείς τους τάχα «προοδευτικούς
δηµοκράτες», χέρι-χέρι µε τους χρυσαυγίτες! Αυτή είναι η αλήθεια. Είναι οι
ίδιοι που αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή, σε κάθε µεταρρύθµιση, σε κάθε
προσπάθεια να κερδίσει η χώρα µας το χαµένο έδαφος. Και όλοι αυτοί – προσέξτε -αντιστέκονται,
όχι γιατί ιδεολογικά προτιµούν τα πάντα να µείνουν υπό δηµόσιο έλεγχο. Αλλά, αντιστέκονται
γιατί θέλουν να µένουν ανεξέλεγκτες οι συντεχνίες και τα κυκλώµατα που
λεηλατούν το δηµόσιο πλούτο.
* Και τώρα ερχόµαστε στη δεύτερη λέξη κλειδί: ∆ηµοσιονοµική
εξυγίανση. Μ’ άλλα λόγια, όχι άλλα ελλείµµατα που κινδυνεύουν να πνίξουν τη
χώρα σε έναν ωκεανό χρέους! Προσέξτε: οι ίδιοι που αντιστέκονται στις
µεταρρυθµίσεις, κάνουν ό,τι µπορούν για να αποτρέψουν και τη δηµοσιονοµική
εξυγίανση! ∆εν αντιστέκονται µόνο στις αποκρατικοποιήσεις. Αντιστέκονται και
στην αξιολόγηση προσωπικού στο ∆ηµόσιο. Αντιστέκονται και στον έλεγχο
τιµολόγησης των υπηρεσιών υγείας που προσφέρει το ∆ηµόσιο. --∆εν ήθελαν, για
παράδειγµα, τα γενόσηµα φάρµακα. Παντού αλλού στην Ευρώπη χρησιµοποιούνται
κυρίως γενόσηµα. Εδώ πηγαίναµε κατευθείαν στα πολύ ακριβά. Και η φαρµακευτική
δαπάνη είχε αυξηθεί δυόµιση φορές µέσα σε δέκα χρόνια! Αυτό σταµάτησε! Προφανώς
κάποιοι έχασαν. Αλλά ο φορολογούµενος έπαψε να πληρώνει τα µαύρα υπερκέρδη
ορισµένων. --∆εν ήθελαν οι ίδιοι ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Για να µπορεί
όποιος θέλει να δίνει ό,τι θέλει και να εισπράττει όσα θέλει. --∆εν θέλουν
αξιολόγηση του προσωπικού στο ∆ηµόσιο. Παντού στον κόσµο γίνεται αξιολόγηση
προσωπικού, προς όφελος του φορολογούµενου πολίτη, αλλά και προς όφελος της
αξιοκρατίας. Εδώ δεν το θέλουν! Και έκαναν ό,τι µπορούσαν για να το αποφύγουν. Γιατί;
∆ιότι ως πρόσφατα, είτε δεν γινόταν πουθενά, καµία αξιολόγηση προσωπικού, είτε
γινόταν µια …«κωµωδία» αξιολόγησης, όπου όλοι, αδιακρίτως, έπαιρναν «άριστα»! Όλοι!
Σας ανέφερα τρία µόνο παραδείγµατα που δεν έχουν καµία σχέση µε τις
αποκρατικοποιήσεις. Ούτε αυτά ήθελαν! Κι αυτά προσπάθησαν να τα εµποδίσουν. ∆εν
τα κατάφεραν. Όπως δεν θα καταφέρουν να εµποδίσουν και τις αποκρατικοποιήσεις… Έχουµε
λοιπόν, µια συνολική αντίδραση σε κάθε µεταρρύθµιση από τους βολεµένους που
ζούσαν από τις στρεβλώσεις, ζούσαν από τις σπατάλες, ζούσαν από το τεράστιο
πάρτυ που γινόταν σε ολόκληρο το ∆ηµόσιο. Που οδήγησε σε «θηριώδη» ελλείµµατα. Που,
µε τη σειρά τους, τα θηριώδη αυτά ελλείµµατα οδήγησαν στο τεράστιο χρέος.
Φίλες και φίλοι, Στην Ελλάδα έγινε την τελευταία διετία, µε βάση
τα όσα λένε όλοι οι διεθνείς οργανισµοί, η µεγαλύτερη δηµοσιονοµική προσαρµογή
που υπήρξε ποτέ, στο συντοµότερο χρόνο που επιβλήθηκε ποτέ! Όσοι αντιστέκονται
λυσσαλέα – θα πρέπει να είναι σαφές και να το ξέρει ο καθένας-δεν ψήφισαν ούτε
µια περικοπή σπατάλης! Τι στην ευχή; Καµία σπατάλη δεν υπήρχε στην Ελλάδα; Κι
όµως, καµία περικοπή δεν βρήκαν να ψηφίσουν! Στην Ελλάδα εφαρµόστηκαν τα
τελευταία χρόνια, και πάλι µε βάση τους δείκτες των διεθνών οργανισµών, οι
περισσότερες και πιο σαρωτικές µεταρρυθµίσεις που έχουν υπάρξει ποτέ. Κι εδώ, δεν
βρήκαν ούτε µια να ψηφίσουν. Ούτε µια! Τι ήταν η Ελλάδα ως πρόσφατα; Κάποιοι
λένε πως ήταν ένα είδος «Τζουράσικ Πάρκ» της Ευρώπης, όπου επιβίωναν ακόµα οι «δεινόσαυροι»
του περασµένου αιώνα. Και θα το αποδείξω: Κατ’ όνοµα δηµόσια Πανεπιστήµια, που
βρίσκονταν σε µόνιµη κατάληψη από µειοψηφίες έξω-πανεπιστηµιακών κουκουλοφόρων.
Κατ’ όνοµα δηµόσια νοσοκοµεία, που βρίσκονταν σε µόνιµη παράλυση. ∆ηµόσιοι
δρόµοι µονίµως µπλοκαρισµένοι και συχνά φλεγόµενοι από ορδές κουκουλοφόρων. Συντεχνίες
που ανεβοκατέβαζαν τους διακόπτες των δηµοσίων επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, πάντα
αδιαφορώντας για το δηµόσιο συµφέρον. Και πάντα στέλνοντας το λογαριασµό στο
φορολογούµενο. Αυτά δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσµο. Αλλά υπήρχαν στη δική µας
χώρα! Και κανείς δεν τολµούσε να τα αγγίξει. Το ξέρετε ότι πολλοί προσπάθησαν. Εµείς
έπρεπε να τα καταφέρουµε και τα καταφέραµε. Κάποιοι άλλοι παροµοίαζαν την
Ελλάδα µε τον τραγικό ήρωα του Θερβάντες τον ∆ον Κιχώτη! Όπως εκείνος, κολληµένος
στις φαντασιώσεις του από µιαν άλλη εποχή, πολεµούσε ανεµόµυλους νοµίζοντας ότι
σκότωνε «δράκους». Την ώρα που όλος ο υπόλοιπος κόσµος γύρω του προχωρούσε
µπροστά, έβγαινε οριστικά από το Μεσαίωνα, από την σκοτεινή εποχή των «δράκων»...
Έτσι κι εδώ, κάποιοι πολεµούσαν την επιχειρηµατικότητα, τις επενδύσεις, τις
αποκρατικοποιήσεις, την ανταγωνιστικότητα, νοµίζοντας ότι πολεµούν για τα «ιδανικά»
του κρατισµού. Την ώρα που όλος ο άλλος ο κόσµος -µε πρώτες τις πρώην
σοσιαλιστικές χώρες -έκανε γιγαντιαία βήµατα για περισσότερη ανταγωνιστικότητα,
περισσότερη και πιο υγιή επιχειρηµατικότητα, περισσότερες ιδιωτικές επενδύσεις.
Κάποιοι άλλοι, πάλι, λένε πως η Ελλάδα ήταν η χώρα που επαλήθευσε το κλασικό
µυθιστόρηµα του Όργουελ, το 1984. Όπου στη γλώσσα που κυριαρχούσε, στο new
talk, οι λέξεις είχαν το ακριβώς αντίθετο νόηµα από εκείνο που σηµατοδοτούσαν. Έτσι,
στην Ελλάδα είχαµε το λεγόµενο «Πανεπιστηµιακό άσυλο», που, όµως, δεν
προστάτευε την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αντίθετα προστάτευε όσους
τροµοκρατούσαν τη διαφορετική άποψη, προπηλάκιζαν τους καθηγητές ή τους
φοιτητές… Μίλαγαν για «δωρεάν Παιδεία» κι εννοούσαν µονίµως κατειληµµένα
σχολεία και µονίµως κλειστά Πανεπιστήµια. Μίλαγαν για «εργασιακά δικαιώµατα» και
εννοούσαν το δικαίωµα στην… ανεργία! Γιατί µόνο εκείνο «προστάτευαν»! Αφού
έδιωχναν τη µία επιχείρηση µετά την άλλη και καταδίκαζαν τον κόσµο σε µακροχρόνια
ανεργία. Μίλαγαν για «Εθνική Ανεξαρτησία»! Και εννοούσαν µια χώρα που µονίµως
παράγει όλο και λιγότερα, δανείζεται όλο και περισσότερα, συσσωρεύει όλο και
µεγαλύτερα χρέη που δεν µπορεί να ξεπληρώσει, αναγκάζεται να βγαίνει και να
ζητά συνεχώς δανεικά κι όταν δεν µπορεί πια να δανείζεται ως φυσιολογική χώρα
στις αγορές, αναγκάζεται να δεχθεί σκληρούς όρους για να αποφύγει τα χειρότερα...
Αυτή είναι η εικόνα ακριβώς που σταµατήσαµε την τελευταία διετία. Ήδη,
η χώρα µας δε χρειάζεται δανεικά για να καλύπτει τις τρέχουσες ανάγκες της. Αυτό
σηµαίνει: βγάλαµε και βγάζουµε «πρωτογενές πλεόνασµα»… Ήδη από το τέλος της
επόµενης χρονιάς, ελπίζουµε ότι δεν θα χρειάζεται να δανείζεται καθόλου, ούτε
για να καλύπτει τις πληρωµές σε τόκους. Αφού το πλεόνασµα που θα βγάζουµε, θα
καλύπτει όλες τις δηµοσιονοµικές µας δαπάνες, µαζί µε τις πληρωµές τόκων. ∆ηλαδή,
η χώρα θα στέκεται στα πόδια της πλήρως, θωρακίζοντας έτσι και την αξιοπρέπειά
της και την ανεξαρτησία της. Γιατί η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία είναι
έννοιες οι οποίες δεν µπορούν εύκολα να δίνονται στη βορά του «ποπολισµού» και
του εξτρεµισµού. Είναι πολύ σοβαρές έννοιες για να τις καταναλώνει κανείς σε
καθηµερινές, υβριστικές επιθέσεις εναντίον εκείνων οι οποίοι θέλουν να υπάρχει
πραγµατική ανεξαρτησία και πραγµατική αξιοπρέπεια για τον Έλληνα πολίτη. Την
ανεξαρτησία της χώρας την υπηρετεί όποιος τη βγάζει από τα ελλείµµατα, όποιος
τακτοποιεί µακροπρόθεσµα τη βιωσιµότητα του χρέους της. Όχι εκείνος που
συνεχίζει τα ελλείµµατα, τάζει στους πάντες στα πάντα, και προσπαθεί να «διαπραγµατευθεί»,
τάχα, µε τους δανειστές, από ποια θέση; από θέση απόλυτης αδυναµίας και µπροστά
στην απειλή πλήρους χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ. Αυτά τα αφήσαµε πίσω. Και
µαζί, αφήνουµε πίσω κι αυτούς που τα εισηγούνται. Και τώρα τι µένει; Μένει να
εξασφαλίσουµε µακροπρόθεσµα και τη βιωσιµότητα του χρέους. Πράγµα που βρίσκεται
ήδη κοντά, το έχουµε κατακτήσει πιάνοντας µέχρι στιγµής τους στόχους µας και θα
το διασφαλίσουµε πλήρως ως το τέλος της χρονιάς, χωρίς νέα δάνεια, χωρίς νέα
Μνηµόνια, χωρίς νέο γύρο λιτότητας. Χθες ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο επίκεφαλής του ESΜ,
του Ευρωπαϊκού Μηχανισµού Στήριξης, µίλησε από αυτό το βήµα, πολύ καθαρά, για
τη βιωσιµότητα του ελληνικού χρέους.
* Και εδώ φτάνουµε στην τρίτη λέξη-κλειδί: Ανάπτυξη! Το 2014, φίλες
και φίλοι, η Ελλάδα βγαίνει από τον εφιάλτη των συνεχών ετών ύφεσης. Θετικό
πρόσηµο θα έχουµε φέτος για την οικονοµία µας. Μικρό, γύρω στο 0,5% του ΑΕΠ, αλλά
θετικό. 2,9% ανάπτυξη προβλέπεται για το 2015 και 3,7% ανάπτυξη το 2016! Ενώ
ήδη για πέντε συνεχείς µήνες η ανεργία υποχωρεί. Όταν για έξι χρόνια που
ανέβαινε συνεχώς… Ελάχιστοι περίµεναν ότι µε τέτοια λιτότητα θα καταφέρναµε να
βγούµε από την ύφεση. Ελάχιστοι περίµεναν ότι θα καταφέρναµε να αρχίσουµε από
φέτος να δανειζόµαστε στις αγορές, κατεβάζοντας, µάλιστα, συνεχώς το επιτόκιο
δανεισµού µας. Κι όµως το επιτύχαµε! Για πρώτη φορά στις αρχές του περασµένου
Απριλίου και τη δεύτερη φορά σήµερα. Με ακόµα χαµηλότερα επιτόκια. Αλλά προσοχή:
δεν τα πετύχαµε όλα αυτά, µε τόσες θυσίες για τον Ελληνικό λαό, για να τα… ξανά-χάσουµε
ευθύς αµέσως! ∆εν τα πετύχαµε όλα αυτά, µε τόσους κόπους, για να ξανά-γυρίσουµε
εκεί που ήµασταν πριν. ∆εν βγαίνουµε από την κρίση, για να ξανακυλήσουµε πίσω. Πετύχαµε
πολλά, αλλά ακόµα δεν τα έχουµε διασφαλίσει πλήρως. Το λέω ξεκάθαρα. ∆εν τα
έχουµε διασφαλίσει πλήρως. Θα τα διασφαλίσουµε, όταν µπούµε για τα καλά στην
Ανάπτυξη. Τώρα, λοιπόν, είναι ώρα να κάνουµε το επόµενο βήµα και να
αποκαταστήσουµε αδικίες, να βγάλουµε τα τελευταία εµπόδια, να δώσουµε ώθηση
στην Ανάπτυξη και να θωρακίσουµε την κοινωνική µας συνοχή. Να δώσουµε ώθηση
στην Ανάπτυξη: που σηµαίνει, να αρχίσουµε να µειώνουµε τις φορολογικές
επιβαρύνσεις. Χωρίς να θέσουµε σε κίνδυνο τα πλεονάσµατα που πετύχαµε. Το
επαναλαµβάνω. Χωρίς να θέσουµε σε κίνδυνο τα πλεονάσµατα που πετύχαµε. Αυτή
είναι η ευθεία γραµµή και από αυτή την ευθεία γραµµή δεν πρόκειται να φύγω. Αυτό
είναι το σωστό και αυτό θα γίνει. Και µόνο µε το σωστό θα προχωρήσουµε. Και
µόνο µε το σωστό θα πετύχουµε. Αλλά κάθε χρονιά που περνάει από δω µια µπρός, οι
φόροι πιστεύω ότι πρέπει να υποχωρούν: Για να φτάσουµε στο 15%, το flat rate
tax, για τα επιχειρηµατικά κέρδη. Και για να φτάσουµε στο 33% ανώτατο
συντελεστή εισοδήµατος, από το 42% που είναι σήµερα. Και για να µειώσουµε
σταδιακά το ΦΠΑ από το 23% που είναι σήµερα στους περισσότερους κλάδους, στο 15%!
Και όπου µπορούµε ακόµα πιο κάτω! Για να µειώσουµε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης
στο πετρέλαιο. Για να µειωθεί και τελικά να εξαλειφθεί ο φόρος αλληλεγγύης. Για
να καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων. Για να ολοκληρωθούν οι συµψηφισµοί οφειλών
από και προς το δηµόσιο στο ΦΠΑ – που ήδη, όπως ξέρετε, έχουν αρχίσει -και να
επεκταθούν πέραν του ΦΠΑ. Μερικά απ’ αυτά έχουν ήδη ξεκινήσει. Κάποια µπορούν
να ξεκινήσουν αµέσως και τα υπόλοιπα θα ολοκληρωθούν τα επόµενα χρόνια. Με
πρόγραµµα, µε σχέδιο, αλλά – το επαναλαµβάνω: χωρίς να θέσουµε σε παραµικρό
κίνδυνο τα πλεονάσµατα. Αυτό είναι το µεγάλο ζητούµενο. Αυτός είναι ο
σχεδιασµός. Γιατί στο χάος που βρεθήκαµε δεν θα αφήσουµε ποτέ η χώρα µας να
βρεθεί ξανά. Κι αυτά που περάσαµε, δεν θα επιτρέψουµε ποτέ να τα περάσει ξανά ο
Ελληνικός λαός. Κι ακόµα, να διορθώσουµε αδικίες. Για παράδειγµα, µε
περισσότερες δόσεις αποπληρωµής υποχρεώσεων, γιατί υπάρχει ασφυξία σε έναν
ολόκληρο κόσµο ιδιωτών. Για τις οφειλές των ιδιωτών µιλάω προς τα ασφαλιστικά
ταµεία και το δηµόσιο.
Κι ακόµα, µε αποκατάσταση της ρευστότητας στην Οικονοµία! Γιατί οι
Ελληνικές τράπεζες είναι πλήρως ανά-κεφαλαιοποιηµένες, µπορούν µόνες τους πια
να δανείζονται στο εξωτερικό µε όλο και χαµηλότερο κόστος, το κάνουν ήδη, έχουνε
ήδη περάσει τρία stress tests σε τρία χρόνια, δύο µόνο τον τελευταίο ενάµιση
χρόνο, πρέπει το συντοµότερο να εξοµαλυνθεί η παροχή ρευστότητας εκ µέρους τους.
Κι αυτό παλεύουµε τώρα να τελειώσει, επί τέλους.
Είπαµε λοιπόν, µεταρρυθµίσεις, είπαµε δηµοσιονοµική εξυγίανση, είπαµε
Ανάκαµψη, Ανάπτυξη. Μένει ακόµα µια λέξη-κλειδί:
* Ασφάλεια! Ασφάλεια για κάθε Έλληνα πολίτη ξεχωριστά. Και
συλλογική ασφάλεια για ολόκληρη τη χώρα! Γιατί δεν υπάρχει ούτε Ελευθερία, ούτε
∆ηµοκρατία, ούτε Ανάπτυξη, ούτε Ευηµερία, αν δεν υπάρχει πρώτα αίσθηµα
ασφάλειας στους πολίτες. Όπως δεν υπάρχει τίποτε απ’ όλα αυτά, αν δεν υπάρχει
Ασφάλεια και για τη χώρα συνολικά. Και, πριν απ’ όλα αυτά, σε µια δηµοκρατική
χώρα, ασφάλεια σηµαίνει κατοχύρωση, περιφρούρηση και σεβασµός στην έννοµη τάξη.
∆εν υπάρχει δηµοκρατία, όταν όποιος θέλει καταλαµβάνει τους δρόµους
ανεµπόδιστος, καίει καταστήµατα και περιουσίες ατιµώρητα, ασκεί ανοικτά το
παραεµπόριο, µπαίνει χωρίς διαβατήριο και εγκαθίσταται στη χώρα, καταλαµβάνει
ανεξέλεγκτα δηµόσιους χώρους, αυθαιρετεί και βιαιοπραγεί µέσα στα Πανεπιστήµια
ή εµποδίζει, µε το «έτσι θέλω», επενδύσεις που έχουν πάρει όλες τις απαραίτητες
εγκρίσεις. Αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσµο. Πουθενά! Κι όµως γίνονται στην
Ελλάδα. Και τώρα, ένα-ένα, βήµα-βήµα, τα ξηλώνουµε όλα µέχρι τέλους… Κι όµως! Παραµένουν
απέναντι µας, εκείνοι οι οποίοι είναι ερωτευµένοι µε τις στρεβλώσεις, τις
σπατάλες, όλο το σύµπλεγµα κρατισµού και συντεχνιακής αυθαιρεσίας, που τα
υπερασπίζονται όλα µαζί µε κάθε ανοµία!
Υπερασπίζονταν τους κουκουλοφόρους, όταν καίγανε τις πόλεις. Τους
τροµοκράτες που έχουν καταδικαστεί ως δολοφόνοι και τώρα τους εµφανίζουν
περίπου ως «θύµατα». Ζητούν συνεχώς την αποφυλάκιση τροµοκρατών που έχουν
καταδικαστεί για στυγερά εγκλήµατα. Φτιάχνουµε φυλακές υψίστης ασφαλείας που
έχει κάθε χώρα στην Ευρώπη, σε όποια χώρα και να πάτε, και στην Αµερική κι
εκείνοι όχι µόνο διαφωνούν, αλλά πανηγυρίζουν κιόλας όταν δραπετεύει κάποιος
επικίνδυνος εγκληµατίας! Όλους αυτούς έχουµε απέναντί µας. Κι όµως προχωράµε… Αυτή
είναι η «αθέατη», αλλά πολύ πραγµατική, πλευρά της µεταρρύθµισης των τελευταίων
ετών. Όπου η πρόοδος υπογραµµίζεται απ’ αυτά που δεν γίνονται πλέον. Οι πόλεις
µας πια δεν καίγονται. Καθαρίζουν σιγά-σιγά. Και βλέπετε ότι η Αθήνα, για
παράδειγµα µετά από πάρα πολλά χρόνια, δέκα χρόνια για την ακρίβεια, γίνεται
κορυφαίος τουριστικός προορισµός µε 100% πληρότητα! Το λεγόµενο Πανεπιστηµιακό
άσυλο παρανοµίας καταργήθηκε και σταδιακά επανέρχεται η οµαλότητα στα Ανώτατα
Εκπαιδευτικά Ιδρύµατα. Η λαθροµετανάστευση, τεράστια πληγή, συγκρατήθηκε, κι
άρχισε κάθε χρόνο να υπάρχει καθαρή µείωση, παρά το γεγονός ότι λόγω των
συνεχών αναταράξεων και ταραχών που δηµιουργούνται στον περίγυρό µας, εξακολουθεί
να ορθώνεται µπροστά µας το πρόβληµα της λαθροµετανάστευσης. Μένουν να γίνουν
ακόµα πολλά. Αλλά κι εδώ η τάση συνεχούς επιδείνωσης των τελευταίων δύο
δεκαετιών αντιστράφηκε. Κι αρχίζει ηβελτίωση. Πρέπει, βέβαια, να προχωρήσουµε
ακόµα πιο αποφασιστικά, ακόµα πιο γρήγορα…
Όµως, φίλες και φίλοι, υπάρχουν και πράγµατα τα οποία µια χώρα δεν
µπορεί να τα κάνει από µόνη της. Γιατί χρειάζεται ισχυρές διεθνείς συµµαχίες
και διεθνή ερείσµατα… Κι αυτά επίσης τα αποκαθιστούµε. Και γίνονται πράγµατα
που κανείς δεν τολµούσε να τα σκεφτεί πριν από δύο-τρία-τέσσερα χρόνια. Να σας
δώσω δύο παραδείγµατα: --Μέχρι πριν δύο χρόνια κανείς στην Ευρώπη δεν τολµούσε
να µιλήσει για τα κύµατα των λαθροµεταναστών που σαρώνουν εδώ και χρόνια την
Ελλάδα, ενώ τελευταία επεκτάθηκαν και σε άλλες χώρες της νοτιοανατολικής
Ευρώπης. Οι δύο Πρωθυπουργοί γνωρίζουν καλά, και όλοι µας άλλωστε, τα τραγικά
γεγονότα στη Λαµπεντούζα. Το θέσαµε. Το προετοιµάσαµε σωστά, βρήκαµε ισχυρή
συµπαράσταση από άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, και τώρα πλέον, όχι µόνο έγινε
αποδεκτό ως πρόβληµα αυτό ολόκληρης της Ευρώπης, αλλά έχουν υιοθετηθεί
πολιτικές καλύτερης φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης, καλύτερου
επιµερισµού του κόστους φύλαξης. Και -το κυριότερο: -υιοθετήθηκαν, επί
Ελληνικής Προεδρίας τώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και πολιτικές επαναπατρισµού των
λαθροµεταναστών! Μην ξεχνάµε ότι όλες αυτές οι «τρίτες» χώρες από όπου έρχονται
παίρνουν βοήθεια από την Ευρώπη και µόνον η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τα µέσα και
τον τρόπο να τις πείσει να δεχθούν πίσω τους πολίτες τους που µπαίνουν παράνοµα
σε χώρες-µέλη της Ένωσης. Τώρα, λοιπόν, άνοιξε ο δρόµος για να δεχθούν πίσω
τους λαθροµετανάστες οι χώρες προέλευσής τους, µε τη βοήθεια και τη στήριξη των
εταίρων µας στην Ευρώπη. Αυτό το πετύχαµε τον τελευταίο χρόνο και επικυρώθηκε
µόλις πριν λίγες µέρες µε το τέλος της Προεδρίας µας. Και γνωρίζω ότι η επόµενη
Προεδρεία, η Ιταλία, θα συνεχίσει την ίδια ακριβώς γραµµή. --Κι ένα τελευταίο
παράδειγµα: Μέχρι πριν λίγα χρόνια
κανείς δεν τολµούσε καν να µιλήσει για την Αποκλειστική Οικονοµική Ζώνη της
Ελλάδας, την ΑΟΖ. Εµείς το τολµήσαµε!
Προσθήκη δική μου:
ΔΕΣΤΕ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ κ. ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ
Ὁ κ. Νίκος Κατσαρός μιλάει γιά τήν καταστροφή τῶν χημικῶν τῆς Συρίας
Ὁ Μανώλης Β. Βολουδάκης δίνει συνέντευξη στο TV Kosmos γιά τήν νῆσο Στρογγύλη καί τήν ΑΟΖ.
Όταν πρωτοαναφέραµε πόσα είναι τα υψηλής βεβαιότητας ενεργειακά
αποθέµατα στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο και τότε σε κάποιους αυτά φάνηκαν
απίστευτα. Τώρα, ακόµα µεγαλύτερες εκτιµήσεις από τις δικές µας δηµοσιεύονται
σε επίσηµες εκθέσεις ξένων γεωλογικών ινστιτούτων και ξένων επενδυτικών οίκων. Τώρα
η Ευρωπαϊκή Ένωση συµπεριέλαβε στη µεσοπρόθεσµη στρατηγική της για την επόµενη
επταετία να στηρίξει όλες τις χώρες µέλη, να αποκαλύψουν και να εκµεταλλευτούν
τα ενεργειακά τους αποθέµατα. Τώρα, όλο και περισσότεροι ξένοι ενεργειακοί
κολοσσοί έρχονται και εκφράζουν ενδιαφέρον να υπογράψουν συµφωνίες µε την
Ελλάδα και για να ψάξουν και για να σκάψουν! Γιατί τα στοιχεία είναι πράγµατι
πολύ ενθαρρυντικά -και ίσως πιο ενθαρρυντικά απ’ όσο πίστευαν ως σήµερα, ακόµα
και οι πλέον αισιόδοξοι. ∆εν θέλω επ’ αυτού να πούµε περισσότερα τώρα… Αλλά
αυτό που κανείς δεν τολµούσε να συζητήσει καν πριν λίγα χρόνια, τώρα ήδη άρχισε
και προχωράει! Και για να γίνει σωστά, πρέπει η Ελλάδα να εξασφαλίσει τη
µέγιστη στήριξη από τους εταίρους και τους συµµάχους της. Ήδη, λοιπόν, την
εξασφαλίσαµε! Αρνήσεις και µισόλογα περί Ευρώπης ή θέσεις εξόδου από το ΝΑΤΟ, ή
προσχωρήσεις σε τριτοκοσµικές «συνταγές», ξεχαρβαλώνουν την πατρίδα και την
εικόνα µας, και βάζουν όλο τον ελληνικό λαό σε τεράστιους κινδύνους. Χρειαζόµαστε
αυτές τις σχέσεις. Και να προχωρήσουµε στα µεγάλα βήµατα. Και στο θέµα των
ενεργειακών αποθεµάτων και στο θέµα της αντιµετώπισης των λαθροµεταναστών και
στις µεταρρυθµίσεις και στην αντιµετώπιση των ελλειµµάτων και στον έλεγχο του
χρέους και στην ασφάλεια -µε δύο λόγια σε όλα τα «µεγάλα», τα «κρίσιµα» και τα «ζωτικά»
ζητήµατα -κάναµε τα τελευταία χρόνια βήµατα µεγάλα, που στο παρελθόν δεν τα
είχε κανείς διανοηθεί. Αλλά δεν τα κάναµε µόνοι µας. Τα κάναµε µε τις θυσίες
του ελληνικού λαού, που πέρασε την πιο σκληρή δοκιµασία που υπήρχε. Όπως δεν
έχει περάσει ποτέ καµία χώρα στην Ευρώπη σε καιρό Ειρήνης από τα µέσα του
προηγούµενου αιώνα τουλάχιστον… ∆εύτερον, το πετύχαµε µε την ωριµότητα του
ελληνικού λαού που άντεξε και δεν υπέκυψε στη σκληρή ώρα στις πιέσεις του
Λαϊκισµού και του εξτρεµισµού πάσης φύσεως. Πολλοί πριν δυο χρόνια
προεξοφλούσαν ότι θα γίνουµε «∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης». Έπεσαν έξω και σ’ αυτό!
Τρίτον, το πετύχαµε µε την αλληλεγγύη των εταίρων µας. Μια πολύ µεγαλύτερη και
πολύ-πολύ πιο εξαγωγική χώρα από µας, η Αργεντινή, χρεοκόπησε κι αυτή πριν
δώδεκα χρόνια. Είχε πολύ µικρότερο χρέος απ’ ό,τι είχαµε εµείς. Κούρεψε πολύ
λιγότερο χρέος απ’ ό,τι κουρέψαµε εµείς. Κι όµως µπήκε σε µια κρίση από την
οποία ακόµα δεν έχει συνέλθει. Ενώ εµείς µέσα σε δύο χρόνια σιγά-σιγά την
αφήνουµε την κρίση πίσω µας… Αυτό το φοβερό προηγούµενο το ιστορικό το
αποτρέψαµε επίσης! Και το αποτρέψαµε, µεταξύ άλλων, διότι πράγµατι στάθηκε στο
πλευρό µας η Ευρώπη! Και αν σήµερα ξαναγυρνούσαµε την Ιστορία πίσω, το δέχοµαι,
πολλά πράγµατα προφανέστατα θα γινόντουσαν διαφορετικά. Ναι, το πρώτο µνηµόνιο
αποδείχθηκε ότι είχε πολύ σοβαρά σφάλµατα που στη συνέχεια τα διορθώσαµε. Όπως
είχα την ευκαιρία να πω πριν µια εβδοµάδα στο Ευρωκοινοβούλιο µιλώντας στην
επίσηµη λήξη της Ελληνικής Προεδρίας, ξέρω πολύ καλά τα µειονεκτήµατα του
πρώτου προγράµµατος. Ήµουν από τους πρώτους που ως αρχηγός τότε της Αξιωµατικής
Αντιπολίτευσης τα είχα εντοπίσει.
Αλλά τις περικοπές σπατάλης που έπρεπε να γίνουν τότε, ως
Αντιπολίτευση τις ψηφίζαµε. Τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις µεταρρυθµίσεις που
έπρεπε να γίνουν και τις ψηφίζαµε και τις στηρίζαµε και πολλές φορές ζητούσαµε
και περισσότερες… Και το σηµαντικότερο: όταν βρέθηκα στη θέση του Πρωθυπουργού
τον Ιούνιο του 2012, τότε υποχρέωσή µου δεν ήταν πλέον να συζητώ για τα λάθη
του παρελθόντος, αλλά να βοηθήσω να σωθεί η χώρα µου! Γιατί βρισκόταν πράγµατι
στο χείλος της αβύσσου. Και όχι να σωθεί η χώρα µου σε «ιδεατές συνθήκες
εργαστηρίου», αλλά λαµβάνοντας υπ’ όψιν και τα λάθη που είχαν γίνει
προηγουµένως και –προσέξτε– τις αδυναµίες που είχε τότε η ίδια η Ευρώπη. Όµως, στο
µεταξύ, όπως ξέρετε, η Ευρώπη ξεπέρασε τις κατασκευαστικές αδυναµίες του ευρώ
και είναι σήµερα πολύ πιο έτοιµη και καλύτερα εξοπλισµένη. Τώρα έχει προχωρήσει
η δηµοσιονοµική Ένωση, έχει προχωρήσει η Τραπεζική Ένωση, έχουν στηθεί
µηχανισµοί βοήθειας και στήριξης, που δεν υπήρχαν τέσσερα χρόνια πριν. Τώρα η
νοµισµατική µας ένωση µπορεί να προλάβει, να αποτρέψει και να αντιµετωπίσει
τέτοιες κρίσεις. Και ήδη γίνεται πολύ πιο ευέλικτη, δηλαδή η Ευρώπη δίνει
επιτέλους πολύ µεγαλύτερη έµφαση στην Ανάπτυξη.
Φίλες και φίλοι, Ναι, οι Έλληνες υπέφεραν πολύ και ακόµα υποφέρουν.
Αλλά τώρα η κατάσταση βελτιώνεται σταδιακά σε όλους τους τοµείς. Κι έχουν
ανάγκη αυτό να το νιώσουν όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότερο. Και το
ταχύτερο δυνατό! Ναι, η Ελλάδα δοκιµάστηκε και άντεξε. Όπως δοκιµάστηκε και η
Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Οι δύο αυτές χώρες βγήκαν πια από την κρίση και τα
Μνηµόνια. Η Ελλάδα βγαίνει σύντοµα και θα είναι η τρίτη στη σειρά αυτής της
επιτυχίας. Την περασµένη εβδοµάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, ο ένας µετά τον άλλο οι
ξένοι ευρωβουλευτές από διαφορετικές χώρες και από διαφορετικές πολιτικές
παρατάξεις, εξέφραζαν τα συγχαρητήριά τους προς τις χώρες του προγράµµατος. Και
θα έλεγα ιδιαίτερα προς την Ελλάδα, που πέρασε τα χειρότερα και που δοκιµάστηκε
περισσότερο από όλες τις χώρες. Οι µόνες θλιβερές «παραφωνίες», οι µόνοι που
δεν ήθελαν να µιλήσουν για καµία «επιτυχία» της Ελλάδας, ήταν κάποιοι βουλευτές,
όχι από όλα, από ορισµένα κόµµατα της αντιπολίτευσης – ευτυχώς όχι όλοι – που
δεν ήθελαν να ακούσουν καν τη λέξη «επιτυχία»! Όχι γιατί δεν την βλέπουν. Αλλά
γιατί δεν την θέλουν. ∆ιότι η επιτυχία της Ελλάδας ισοδυναµεί µε τη χρεοκοπία
των εµµονών τους, των ιδεοληψιών τους, των στρεβλώσεων που υπερασπίζονται και
των αναχρονισµών που εκπροσωπούν. Προσέξτε: Όλα τα κόµµατα έχουν ευθύνες για
την κρίση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα. Κι αυτά που κυβέρνησαν. Κι αυτά που δεν
κυβέρνησαν, όµως κυριαρχούσαν στα πεζοδρόµια, έδιωχναν επενδύσεις και εµπόδιζαν
κάθε µεταρρύθµιση. Όµως σήµερα υπάρχουν οι δυνάµεις που κοιτούν µπροστά, που
παλεύουν για το µέλλον της χώρας. Κι απέναντί τους υπάρχουν αυτοί που µένουν
γαντζωµένοι στο παρελθόν και πασχίζουν να διασώσουν ποια; τα αδιέξοδα που µας
οδήγησαν ως εδώ. Παλαιότερα, οι δρόµοι, αν θυµάστε φλέγονταν. Σήµερα όλο και
περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν πηγαίνουν. Ελάχιστοι πια, µαζεύονται για την
«καθιερωµένη επαναστατική γυµναστική»! Παλαιότερα, η νεολαία έβλεπε ανήµπορη να
κλείνουν τα σχολειά και τα πανεπιστήµια. Σήµερα η νεολαία απορρίπτει
κατηγορηµατικά τους µόνιµους καταληψίες στα Πανεπιστήµια. Όπως σωστά, και εδώ
είναι η πραγµατική πρόοδος, απορρίπτει και τα εικονικά «µαθήµατα» που
συµπληρώνουν εικονικά «εξάµηνα» και τελικά αποδυναµώνουν το πτυχίο του νέου
Έλληνα … Παλαιότερα, τα πιο άξια παιδιά µας έφευγαν στο εξωτερικό και «έριχναν
µαύρη πέτρα πίσω τους»! Κι αυτή η αφαίµαξη µυαλών, αυτό το φοβερό brain drain, επιδεινώθηκε
δυστυχώς ακόµα περισσότερο µε την κρίση. Τώρα, όµως, αρχίζουν και επιστρέφουν
οι νέοι µας, πρωτοστατούν σε µία αληθινή επανάσταση, την οποία εγώ ονοµάζω
επανάσταση των start-ups! Στην εισαγωγή καινοτοµίας µε νεοφυείς επιχειρήσεις
που πολλαπλασιάζονται συνεχώς το τελευταίο διάστηµα – και στο χώρο της
τεχνολογίας και στο χώρο της αγροτικής µεταποίησης και παντού. Προσελκύοντας
όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον διεθνών επιχειρηµατικών µεγάλων εταιριών. Και
προκαλώντας διθυραµβικά σχόλια από το διεθνή τύπο. Αυτές είναι οι πρώτες
καινούργιες ελπιδοφόρες «εικόνες από το µέλλον». Αυτή είναι η Νέα Ελλάδα που
µέσα από την κρίση µπορεί, πρέπει, µπορεί και το κάνει και θα αναγεννηθεί. Έτσι
λοιπόν, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις µέχρι πριν δύο χρόνια, προχωράµε µπροστά!
Πάψαµε να είµαστε η τελευταία σοβιετική χώρα στον κόσµο! Πάψαµε να είµαστε το
Τζουράσικ Πάρκ της Ευρώπης! Πάψαµε να είµαστε η χώρα-∆ον Κιχώτης, που πολεµάει
µε ανεµόµυλους. Εντάξει, πάντα θα κυκλοφορούν ορισµένοι γραφικοί Σάντσο Πάντσα
ανάµεσά µας. Αλλά προχωράµε µπροστά! Πρέπει να κάνουµε ακόµα πολλά και στην
Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αλλά µέσα σε συνθήκες Ανάπτυξης για την Πατρίδα. Και
µέσα σε συνθήκες αυτοπεποίθησης και βεβαιότητας για το αύριο στην Ευρώπη. Με
δύο λόγια. Η Ελλάδα τα καταφέρνει. Η Ευρώπη απέδειξε ότι δουλεύει. Και οι δύο
µαζί – Ελλάδα και Ευρώπη – βγαίνουν από την κρίση τους πιο ώριµες, πιο δυνατές,
πιο ανταγωνιστικές και πιο έτοιµες για τις µεγάλες προκλήσεις του αύριο.
Σας ευχαριστώ πολύ
(Προσθήκη δική μου: γιά τά ψέματα πού δεχόσαστε καί μέ ψηφίζετε μετά μανίας.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου