«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΣYΝΗΘΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΙΑ!

«… ἀνθρώπους καὶ κτήνη σώσεις, Κύριε» (ψαλμὸς 35ος, στίχος 7)

ΣYΝΗΘΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΙΑ!

Εἰδήσεις ποὺ διαβάζουµε καθηµερινὰ καὶ ἐξοικειωνόµαστε µαζί τους, εἴτε τὸ θέλουµε, εἴτε ὄχι, διαµορφώνουν τὶς ἀνοχὲς καὶ τὶς ἀντοχές µας. Χαρακτηριστικὸ παράδειγµα εἶναι τὰ ἀµέτρητα videos ἀποκεφαλισµῶν ἀθῴων ἢ δηµοσιογράφων ἀπὸ τοὺς πολεµιστὲς τῆς Isis (is). Δὲν µπορῶ νὰ ἀντιληφθῶ πὼς ἕνας “πολιτισµένος” ἄνθρωπος ἀρέσκεται ἢ ἀντέχει νὰ παρακολουθεῖ ἕνα τόσο ἀποτρόπαιο θέαµα τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ἀναφορὰ προξενεῖ ἀποστροφή.

Ὁ ἄνθρωπος σιγὰ-σιγὰ ἐξοικειώνεται στὸ θέαµα τῆς βίας καὶ κάποια στιγµὴ φτάνει στὸ σηµεῖο νὰ θέλει νὰ τὴν βιώσει καὶ ἀπὸ κοντά: Ὅπως ἀναφέρει ἡ ἐφηµερίδα Wall Street Journal, ἡ ἡλικίας 7 ἐτῶν λευκὴ τίγρη ποὺ κατασπάραξε τὸν ἄτυχο νεαρὸ µέσα στὸν ζωολογικὸ κῆπο στὸ Νέο Δελχὶ ἔχει γίνει πόλος ἕλξης, µὲ τοὺς ἐπισκέπτες νὰ συρρέουν προκειµένου νὰ ἀντικρίσουν τὸ ἄγριο ζῷο. «Ὁ συγκεκριµένος ζωολογικὸς κῆπος ὑποδέχεται καθηµερινὰ περίπου 20.000–25.000 ἐπισκέπτες, ὡστόσο ὁ ἀριθµὸς ἔχει αὐξηθεῖ ἐντυπωσιακὰ τὶς τελευταῖες ἡµέρες. Στὶς ὧρες αἰχµῆς οἱ οὐρὲς ποὺ σχηµατίζονται φτάνουν ἀρκετὲς δεκάδες µέτρα», δήλωσε ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους τοῦ κήπου στὴν ἐφηµερίδα.

Ἡ ἐξοικείωση αὐτὴ ξεκίνησε ἀπὸ τὶς ταινίες καὶ τὴν τηλεόραση, ἐπε­κτάθηκε στὰ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια ἐνῷ παράλληλα εἶχε ὡς ὑπο­στή­ριξη καὶ ἐπιβεβαίωση τὰ δελτία εἰδήσεων ποὺ πρόβαλλαν καὶ προβάλλουν τὴν ὠµὴ βία, παραχωρῶντας της ἄπλετο τηλεοπτικὸ χρόνο.

Στὶς µέρες µας ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν ἔχει καµία ἀξία. Ἀκοῦµε καὶ διαβά­ζουµε γιὰ τὸ θάνατο ἀνθρώπων καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἄµεσα συνδεδεµένοι µὲ τὸ στενό µας περιβάλλον δὲν δίνουµε ἰδιαίτερη σηµασία. Ὁ ἀριθµὸς τῶν νεκρῶν µιᾶς εἴδησης εἶναι ἕνα νούµερο καὶ ὄχι ψυχὲς ποὺ ἡ διαδροµή τους στὸν πλανήτη σταµάτησε βίαια. Δὲν ἀναλογιζόµαστε πὼς τὴν ὥρα ποὺ ἐµεῖς διαβάζουµε αὐτὴ τὴν εἴδηση καθισµένοι ἀναπαυτικά, κάποιοι βιώνουν τὸν πόνο. Πῶς µπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ νιώσει ἄνετα µὲ τὸν θάνατο καὶ µάλιστα ὅταν αὐτὸς ἔχει προέλθει ἀπὸ βίαια αἴτια;

Πιστεύω πὼς ἔχουµε βάλει πολὺ νερὸ στὸ κρασί µας καὶ ἀνεχόµαστε καταστάσεις καὶ πρακτικὲς ποὺ µᾶς ἐξοµοιώνουν µὲ τὰ κτήνη. Εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση το νὰ τῆς γίνει συνήθεια ἡ βία, ἡ βαρβαρότητα καὶ ἡ δίψα γιὰ αἷµα. Μόνο τα ἀγρίµια κατασπαράζουν τὸ ἕνα το ἄλλο κι αὐτὸ ὄχι πάντα! Μόνο ὅταν πεινοῦν καὶ ὑποχρεωτικὰ ὑπακούουν στὸ πανίσχυρο ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησής τους. Δὲν τοὺς ἀρέσει τὸ θέαµα, δὲν τὸ βιντεοσκοποῦν καὶ δὲν τὸν ξαναβλέπουν στὸν καναπὲ τοῦ σπιτιοῦ τους τὴν ὥρα ποὺ τρῶνε!

Νοµίζω πὼς εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ ἀναθεωρήσουµε ἄµεσα τὶς συνήθειές µας καὶ κυρίως αὐτὰ ποὺ ἀνεχόµαστε. Ὅπως εἶχε πεῖ ὁ ἐφευρέτης καὶ πατέρας τῆς τηλεόρασης Vladimir Zworykin: «τὸ καλύτερο ἐξάρτηµα τῆς τηλεόρασης εἶναι τὸ κουµπὶ ποὺ τὴν κλείνει». 

Μανώλης Β. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 146 

Ὀκτώβριος 2014