«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ;

ΠΟΙΟΣ  ΘΑ  ΜΑΣ  ΣΩΣΕΙ
ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟΝ  ΜΑΣ;

Ἕνας ἀκόμη χρόνος ἀρχίζει. Οὔτε καινούριος εἶναι, οὔτε νέος. Ὁ ἴδιος παλιός, προβληματικός καί μεταπτωτικῆς φθορᾶς χρόνος ἀρχίζει ἕναν ἀκόμη κύκλο. Ἀνακυκλώνοντας καί διαιωνίζοντας τά ἴδια καί τά ἴδια προβλήματα πού δέν θέλουμε νά λύσουμε, βαδίζοντας μέ ὁλοένα γρηγορότερο βῆμα πρός τό τέλος πού ἔρχεται.

Αὐτό τό τέλος εἶναι τόσο ἀναπόφευκτο ὥστε, ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα τό αἰσθάνεται νά σκιάζει κάθε ἀρχή της. Γι’ αὐτό καί «κατασκευάζει» κάθε εἴδους μεσσίες πού –ὑποτίθεται– θά τό ἀποτρέψουν. «Ἥρωες» ὅλων τῶν εἰδῶν, τῶν φύλων καί τῶν ἡλικιῶν, προβάλλονται μέ ὁλοένα αὐξανόμενη ἔνταση ἀπό τή λογοτεχνία καί τόν κινηματογράφο. Ὁ λόγος κι ἡ εἰκόνα ἦταν πάντα τά δύο ἰσχυρά μέσα ἐπηρεασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων συνειδήσεων. Ὁ λόγος κι ἡ εἰκόνα «κατασκευάζουν» ὁλοένα καί περισσότερους μικρούς καί μεγάλους «μάγους» καί «καθηγητές» καί γυμνασμένους πολεμιστές πού θά βάλουν τό μυαλό καί τίς μαγικές δυνάμεις τους καί τούς καλογυμνασμένους μῦς καί τίς πολεμικές τέχνες στήν ὑπηρεσία τῆς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητας. Κι ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, μέ τή σειρά της, φαίνεται ὅτι περιμένει τή σωτηρία καί τήν ἀπόδοση τοῦ δικαίου ἀπό τήν ὑπερδύναμη ἐκείνη πού ἔχει αὐτοπροσδιοριστεῖ σωτήρας καί κριτής καί κάτοχος τῆς παγκόσμιας ἀλήθειας.

Ποτέ πρίν στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ἡ «ἀλήθεια» τῶν ἀνθρώπων δέν ὑπῆρξε τόσο ὑποκειμενική, τόσο πολύπλοκη καί τόσο κραυγαλέα ψεύτικη. Ποτέ πρίν στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ἡ βία δέν ντύθηκε τόσο ἔντεχνα μέ τήν προβειά τῆς εἰρήνης. Ἡ ἀλαζονεία μέ τήν προβειά τῆς ταπεινότητας. Ἡ καταπίεση μέ τήν προβειά τῆς ἐλευθερίας. Ἡ βλασφημία μέ τήν προβειά τῆς εὐσέβειας. Καί ποτέ, μά ποτέ, ἡ ἀπόλυτη, ἡ τυφλή βλακεία δέν κόμπαζε τόσο γιά τήν ἐξυπνάδα της.

Ποτέ πρίν ἡ ἀνθρωπότητα δέν καυχιόταν μέ τέτοια αὐταρέσκεια ὅτι βρίσκεται στήν κορυφή πιά, ἕνα ἐλάχιστο βῆμα ἀκόμα καί γίνεται θεός. Θεός δημιουργός καί θεός τιμωρός καί θεός παντογνώστης καί θεός –γιατί ὄχι;– ἀθάνατος. Λίγο θέλει ἀκόμα καί θά νικήσει καί τό θάνατο. Λίγο θέλει ἀκόμα καί θά σβήσει ἀπό τό χάρτη της ὅλους τούς θεούς κι ὅλες τίς θρησκεῖες πού μόνο δεινά ἔχουν φέρει μέχρι σήμερα. Γιατί σήμερα ξέρουμε τά λάθη πού ἔκαναν ὅλοι καί τά διορθώσαμε καί τά διορθώνουμε καί εἴμαστε ἕνα μικρό βῆμα πρίν τό ἀλάθητο!

Μή νομίσετε ὅτι αὐτά τά συμπεράσματα εἶναι ἀκραῖα. Ἀντίθετα, εἶναι πολύ χλιαρά ἄν τά συγκρίνουμε μέ τήν πραγματικότητα. Καί, σάν παράδειγμα, ἀρκεῖ νά σᾶς ἀναφέρω μιά συζήτηση πού εἶχα μέ μιά ὁμάδα παιδιῶν τοῦ Γυμνασίου, λίγες μέρες πρίν τό νέο χρόνο.
Ὅταν τούς ρώτησα ἄν θά ἤθελαν νά γυρίσουν στό παρελθόν νά δοῦν πῶς ζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι, ὅλα ἀπάντησαν ὅτι, βεβαίως θά ἤθελαν, γιά νά διορθώσουν τά λάθη πού ἔκαναν οἱ τότε ἄνθρωποι. Ὅταν ρώτησα πῶς εἶναι τόσο σίγουροι ὅτι αὐτοί μποροῦν νά ξέρουν τί εἶναι σωστό καί τί λάθος στή ζωή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀπάντησαν ὅτι βεβαίως καί ξέρουν. Ξέρουν ὅτι ὁ Θεοδόσιος δέν ἔπρεπε νά γκρεμίσει τούς εἰδωλολατρικούς ναούς, ὅτι οἱ χριστιανοί δέν ἔπρεπε νά ἐπιβάλλουν τή θρησκεία τους, ὅτι δέν ἔπρεπε νά γίνουν πόλεμοι καί, γενικά, δέν ἔπρεπε νά γίνει ὅ,τι κατά τή γνώμη τους ἦταν κακό!... Κι ἦταν νά θλίβεται ἡ καρδιά σου νά βλέπει παιδιά, πού ὑποτίθεται βρίσκονται στά χρόνια τῆς μαθητείας τους, νά μήν εἶναι οὔτε στό ἐλάχιστο δεκτικά στήν ἐκπαίδευση, ἀλλά νά εἶναι ἀρτηριωτικά κλεισμένα στό δόγμα τοῦ «ἀλάθητου» σύγχρονου ἀνθρώπου, πού ξέρει ὅλα τά στραβά καί τά διορθώνει. Παιδιά πού ἔχουν ταυτίσει τόν ἑαυτό τους μέ τό ρόλο τῶν «ἡρώων» πού θά σώσουν τήν ἀνθρωπότητα, κατά τά πρότυπα πού τούς προβάλλονται ἀπό τήν σύγχρονη εἰκόνα πρῶτα καί ὕστερα ἀπό τό σύγχρονο λόγο.

Τό ἀστεῖο εἶναι, ὅμως ὅτι, ὅσο ἡ οἴησή μας αὐξάνει, τόσο πιό πολύ ἀπειλημένοι αἰσθανόμαστε. Γι’ αὐτό καί καλλιεργοῦμε τό ὅραμα τῶν σοῦπερ–ἡρώων–σωτήρων. Ἀλλά, ἀπό τί νοιώθουμε ἀπειλή; Ἀπό ποιόν νοιώθουμε ὅτι κινδυνεύει ἡ ἀνθρωπότητα, ἔχουμε σκεφτεῖ; Τί φοβόμαστε; Φοβόμαστε –γιά νά πάρουμε τούς βασικούς κινδύνους πού βρίσκονται στό στόμα ὅλων– τήν ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη, τόν ὑπερπληθυσμό, τήν μελλοντική ἀνεπάρκεια τροφίμων καί νεροῦ. Φοβόμαστε ἀκόμα τήν τρομοκρατία καί ἕνα μεγάλο καταστροφικό πόλεμο.

Δηλαδή, τί εἶναι ὅλα αὐτά πού φοβόμαστε; Δέν εἶναι τά ἔργα τῶν χειρῶν μας; Δέν εἶναι ὁ ἑαυτός μας; Ποιός καταστρέφει τό κλῖμα τοῦ πλανήτη καί –γενικά– ὅλη τήν ὀμορφιά του; Ὁ ἄνθρωπος. Ποιός εἶναι ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου; Ὁ ἄνθρωπος. Τά ὅπλα ποιός τά κατασκευάζει; Ὁ ἄνθρωπος.  Ἄρα, οἱ «ἥρωες» καί οἱ σωτῆρες, ἀπό ποιόν θά μᾶς σώσουν; Ἀπό τόν ἑαυτό μας; Ὄχι, βέβαια, γιατί ὁ ἑαυτός μας εἶναι ἀλάθητος. Τόσο ἀλάθητος, ὥστε θά ἤθελε νά μποροῦσε νά διορθώσει καί τά λάθη τῶν ἄλλων πού ἔζησαν μία ἤ δύο χιλιετίες πρίν ἀπό ἐμᾶς! Ἄν αὐτό δέν λέγεται παραλογισμός, τότε τί λέγεται;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅμως ὅτι ὁ μόνος ἐχθρός μας εἶναι αὐτός πού θά θελήσει νά διορθώσει τόν παραλογισμό μας καί νά μᾶς ἐπιστρέψει πίσω στή λογική. Δέν τή θέλουμε τή λογική, γιατί ἡ λογική ἐλέγχει τήν τρέλα μας. Δέν τή θέλουμε τήν ἀλήθεια, γιατί ἡ ἀλήθεια ἐλέγχει τό ψέμμα μας. Δέν τή θέλουμε τή δικαιοσύνη, γιατί ἡ δικαιοσύνη ἐλέγχει τήν ἀδικία μας. Δέν τό θέλουμε τό φῶς, γιατί τό φῶς φανερώνει αὐτά πού ἐμεῖς θέλουμε νά κρύψουμε. Ἑπομένως, ποιός εἶναι ὁ πραγματικός «ἐχθρός» τῆς ἀνθρωπότητας; Ποιός ἄλλος; Ὁ Χριστός! Ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ Λόγος μέ τόν ὁποῖο ἐμεῖς διαφωνοῦμε; Δέν εἶναι ἡ Ἀλήθεια τήν ὁποία ἐμεῖς ἀπορρίπτουμε; Δέν εἶναι ἡ Δικαιοσύνη τήν ὁποία ἐμεῖς θεωροῦμε ἀδικία; Δέν εἶναι τό Φῶς πού ἐμεῖς ἀποφεύγουμε; Δέν εἶναι ἡ Ὁδός τήν ὁποία ἐμεῖς ΔΕΝ θέλουμε νά βαδίσουμε; Ἄρα, νά ὁ ἐχθρός πού μᾶς ἀπειλεῖ, νά ὁ ἐχθρός πού θά πολεμήσουν οἱ «ἥρωές» μας, οἱ πολεμιστές τοῦ σκότους μας! Κι εἶναι ἕνας πολύ ἐπικίνδυνος ἐχθρός, γιατί «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσει…»

Τί νά εὐχηθοῦμε λοιπόν; Νά φέρει τό νέο ἔτος εἰρήνη στόν κόσμο; Δέν ὑπάρχει εἰρήνη σ’ αὐτό τόν κόσμο, καί πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση, ὅσο κι ἄν δέν μᾶς ἀρέσει. «Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν,» εἶπε ὁ «ἐχθρός τῆς ἀνθρωπότητας.» Κι αὐτός πού θέλει νά εἶναι μαζί Του, θά ἐτοιμαστεῖ γιά πόλεμο ἐνάντια στούς «μάγους» καί στούς «καθηγητές» καί στούς «πολεμιστές» καί στούς «ἥρωες» πού ἑτοιμάζει ἡ ἀνθρωπότητα. Αὐτός πού θέλει νά ἀνήκει στό στρατό τῶν ἁγίων ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων καί στό στρατό τῶν ἁγίων πολεμιστῶν πού ἀκολουθοῦν Αὐτόν πού «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσει», πρέπει νά τό πάρουν ἀπόφαση ὅτι δέν ἔχουν τήν πολυτέλεια τῆς ραθυμίας καί τῆς ἀδράνειας. Πρέπει νά πάρουν τά ὅπλα τους καί νά ντυθοῦν τή δικαιοσύνη καί τήν ἀλήθεια καί νά ξεκινήσουν νά πολεμήσουν τόν κόσμο καί τόν ἄρχοντα του. Γιατί δέν ἔχουμε πολύ καιρό καί δέν πρέπει νά τόν ἀφήνουμε νά πηγαίνει χαμένος. Καλή χρονιά!

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀριθ. Φύλλου  91

Ἰανουάριος  2010