«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Βάση αὐτῆς τῆς σκέψεως φτιάχθηκε ἡ Πολιτική Παράταξη "ΚΟΙΝΩΝΙΑ")

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ

ΓΙΑ ΤΟΝ  ΧΩΡΙΣΜΟ

ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Φθάσαμε ἤδη σέ μία κρίσιμη καμπή. Ἐπίκειται –ἄν δέν  ἀντιδράσουμε μέ σθένος ὅλοι οἱ πιστοί– ὁ χωρισμός τῆς Πολιτείας ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Δυστυχῶς, μεθοδεύεται συστηματικά αὐτός ὁ χωρισμός, ἐνῶ ἐμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί κοιμώμαστε. Μερικοί, μάλιστα, φαίνονται καί εὐχαριστημένοι, βλέποντας μέ τά ἀφελῆ τους κριτήρια ὅτι αὐτός ὁ χωρισμός θά εἶναι ἀπελευθερωτικός καί, τελικά, ὡφέλιμος γιά τόν ὀρθόδοξο λαό μας!

Ἐκεῖνοι, ὅμως, πού βλέπουν τά πράγματα μέ σοβαρότητα, διαπιστώνουν ὅτι ὁ ἐπικείμενος χωρισμός τῆς Πολιτείας ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι τό ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα, τό τελικό Διαζύγιο μετά ἀπό μιά πολυχρόνια διάσταση τῆς Πολιτείας ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού ἄρχισε δειλά-δειλά πρίν διακόσια χρόνια καί κορυφώνεται στίς μέρες μας μέ τήν τυπική πιά ἔκδοση καί τοῦ νομικοῦ Διαζευκτηρίου.

Πρόκειται γιά μιά μεθοδευμένη καί συστηματική προσπάθεια τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ τόπου μας μέ ἐπιδίωξη τήν μετάθεση τῶν στόχων καί τῆς προοπτικῆς τοῦ λαοῦ μας σέ διεύθυνση ἀντίθετη ἀπό τούς στόχους καί τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας.

* * *

Ἄς πάρουμε, ὅμως, τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή.

Πρίν διακόσια χρόνια, οἱ πυροβολισμοί, πού ἔθεσαν τέρμα στήν ἐπίγεια ζωή τοῦ μαρτυρικοῦ Κυβερνήτου Ἰωάννη Καποδίστρια, ἀντί νά προκαλέσουν τήν ἀντίδραση τοῦ ἱεροῦ κλήρου ὥστε νά κατονομάση καί νά στιγματίση τούς δολοφόνους τῆς πνευματικῆς προοπτικῆς τοῦ ἔθνους μας, ἐπτόησε καί κατατρόμαξε τούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἔκαμε νά “λουφάξουν” περιδεεῖς στούς τέσσερις τοίχους τῶν ἐκκλησιῶν καί νά ἀπεμπολήσουν τήν ποιμαντική τους εὐθύνη, πού ὑπαγορεύει στούς κληρικούς νά ἐποπτεύουν καί νά κατευθύνουν τήν καθημερινή ζωή τῶν πιστῶν, ἀφοῦ γιά τόν χριστιανό δέν ὑπάρχει χωρισμός πνευματικῆς καί καθημερινῆς ζωῆς.

Ἔτσι, αὐτό πού μέχρι πρίν 200 χρόνια ἦταν αὐτονόητο, δηλαδή ὅτι σέ ἕνα πιστό λαό κορυφαῖος ἡγέτης εἶναι ὁ ἱερός κλῆρος καί οἱ πολιτικοί ἄρχοντες μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου, σταδιακά, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, ἐπεβλήθη τό ἀδιανόητο καί κατεστάθησαν ὡς ὑπερτάτη ἀρχή οἱ πολιτικοί ἄρχοντες, ἐνῶ ὁ ἱερός κλῆρος ἐτέθη –ὑπαιτιότητί του– στό περιθώριο, σάν μιά ἀσήμαντη μερίδα μέσα στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια. Εἶναι ἐνδεικτικό τό ὅτι οἱ κυβερνῶντες –ἰδίως κατά τήν τελευταία τριακονταετία– ἀναφερόμενοι στήν Ἐκκλησία καί στίς θέσεις πού ἐκφράζει Ἐκείνη σέ πνευματικά ζητήματα, ἀπαντοῦν ὅτι  «θά μελετήσουμε τίς ἀπόψεις τῆς Ἐκκλησίας ὅπως καί τῶν λοιπῶν φορέων»!...

Πρέπει κανείς νά γράψη πολλά ἀκόμη –ἤδη ἔχουμε τόσα καί τόσα γράψει μέχρι πρόσφατα καί ὅμως φαντάζουν πολύ λίγα– γιά νά ἐπαναφέρη στή συνείδηση τῶν πιστῶν τήν ἀληθινή θεολογία, ἡ ὁποία κραυγάζει ὅτι σέ ἕνα ὀρθόδοξο κράτος ἡ Πολιτική εἶναι οὐσιαστικά Ποιμαντική καί, ἐφ’ ὅσον εἶναι Ποιμαντική, πρέπει ἀπαραιτήτως νά ἔχη τήν πνευματική ἐποπτεία τῆς Ἐκκλησίας.

Τό ἔθνος μας ἀπό τήν ἀρχαιότητα ταύτιζε τήν πίστη μέ τήν  ζωή καί, ὅταν «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἐβίωσε ἀπόλυτα αὐτήν τήν ταυτότητα χωρίς νά ἐπιτρέψη σέ κανέναν νά ἀμφισβητήση αὐτή τήν ταύτιση ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ κληρικοί παρέδωσαν στούς λαϊκούς πιστούς τήν διακυβέρνηση τῶν πολιτειακῶν ὑποθέσεων καί ἀρνήθηκαν νά ἀσκήσουν παράλληλα μέ τήν ἱερατική τους διακονία τήν κοσμική ἐξουσία.

Ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση, ἀπό τίς πρῶτες κιόλας μέρες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, κατάλαβε τό βαθύτατο νόημα τῆς ἐπιμονῆς τῶν ἀγίων Ἀποστόλων νά μή ἀσχοληθοῦν οἱ ἴδιοι μέ τήν διευθέτηση τῶν βιωτικῶν πραγμάτων ἀλλά νά τήν ἀναθέσουν ὡς διακόνημα σέ πιστούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι θά ἐκλέγοντο μέν ἀπό τόν λαό ἀλλά ἡ ἐπικύρωση τῆς ἐγκαταστάσεώς τους καί ἡ ἐποπτεία τῆς διαχειρίσεώς τους θά ἐγίνετο ἀπό τήν Ἐκκλησία.

 Ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση οὐδέποτε δέχθηκε ὅτι αὐτή ἡ παραχώρηση τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας στούς λαϊκούς σημαίνει καί τήν ἀναγόρευση τῶν λαϊκῶν ἀρχόντων σέ ὑπέρτατη ἐξουσία, διότι μιά τέτοια ἀντίληψη θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δίδει προτεραιότητα στό σῶμα καί ἀναγνωρίζει τήν ὑπεροχή τοῦ σώματος ἐπί τῆς ψυχῆς, ἐφ’ ὅσον ἡ κοσμική ἐξουσία ἔχει ἀποκλειστική ἀρμοδιότητα τήν διευθέτηση τῶν βιωτικῶν, δηλαδή τῶν ὑλικῶν πραγμάτων.

Ἀπό τίς πρῶτες μέρες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς –σέ πεῖσμα κάποιων σημερινῶν ὀνειροταξιδεμένων θεολόγων, ὀπαδῶν τοῦ «ἀγγελισμοῦ»– οἱ πιστοί κατενόησαν ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ζήσουν διπλῆ ζωή καί γι’ αὐτό «ἔθεσαν παρά τούς πόδας τῶν Ἀποστόλων» καί τούς ἑαυτούς τους ἀλλά καί τίς περιουσίες τους, μέ τίς ὁποῖες περιουσίες δέν ἀντιμετωπίσθηκαν μόνο οἱ βιωτικές ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν ἀλλά δημιουργήθηκε τό μέγα καί ἐξαίσιο ἀρχιτεκτονικό θαῦμα τῶν Κατακομβῶν, τῶν ὁποίων ἡ διαρρύθμιση ἐστέγασε τίς περισσότερες δραστηριότητες τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μηδέ τῆς ταφῆς ἐξαιρουμένης. Οἱ Κατακόμβες δέν ἦσαν μόνο χῶροι γιά τήν λατρεία καί τήν ταφή τῶν χριστιανῶν, ὅπως θέλουν πολλοί προχειρολόγοι νά τίς παρουσιάζουν, ἀλλά καί τόποι παιδείας καί ψυχοσωματικῆς καλλιεργείας τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τήν νηπιακή ἕως τήν γεροντική τους ἡλικία.

 Οἱ Κατακόμβες ἦσαν ὁ τρόπος ζωῆς τῶν χριστιανῶν, γιατί ἦταν γι’ αὐτούς ἀδιανότητο νά χωρίσουν τήν πίστη τους ἀπό τήν καθημερινή τους ζωή. Τούς ἦταν ἀδύνατον νά ζήσουν μέσα σέ ἕνα ἀλλόφρονα κόσμο καί σ’ ἕνα σχιζοφρενικό περιβάλλον, πού διχάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν βυθίζει στή δυστυχία.

Πέρασαν τρακόσια χρόνια ζωῆς τῶν χριστιανῶν σέ ἐπίπεδο κάτω ἀπό τή γῆ ἀλλά σέ πνευματικό ἐπίπεδο οὐράνιο καί ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπό τό ἐπίπεδο τῆς γῆς, πού ζοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες, ἕως ὅτου ὁ Μέγας αὐτός Νοῦς καί Μέγας ἅγιος, ὁ Ἅγιος Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος ἐκάλεσε τούς χριστιανούς νά βγοῦν ἀπό τίς Κατακόμβες καί νά ἁγιάσουν τή γῆ φέρνοντας στήν ἐπιφάνεια τήν ὑπόγεια ἀλλά ἔνθεη ζωή τους, ὡς ζωή τῆς Αὐτοκρατορίας του.

* * *

Ἔτσι ἔζησε ὁ πιστός λαός μέχρι τήν Ἅλωση τῆς Πόλεως ἀπό τούς Τούρκους. Ἀλλά καί μετά τήν Ἅλωση, καί αὐτός ἀκόμη ὁ ἀλλόθρησκος Μωάμεθ κατενόησε ὅτι ἡ ὑπερτάτη ἀρχή τοῦ Γένους εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί παρέδωσε ὅλη τήν ἐπιστασία τῶν χριστιανῶν στά χέρια τοῦ Πατριάρχου  Κωνσταντινουπόλεως.

Τό ὀρθόδοξο ἔθνος μας διατηρήθηκε ἀλώβητο τετρακόσια χρόνια μέ τήν Ἐκκλησία ἐθναρχοῦσα ἕως ὅτου –καί πάλι μέ τήν πρωτοστασία τῶν κληρικῶν– ἀπέκτησε τήν ἐλευθερία του.

Ὁ πρῶτος Κυβερνήτης μετά τήν ἀπελευθέρωση, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, φορέας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως συνέχισε μέ χριστιανικό ἦθος τήν Παράδοση καί πολιτεύθηκε ὡς πιστό τέκνο τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι σάν ἀφεντικό Της, ὁρίζοντας ὅτι «ἡ ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων πρέπει νά γίνεται ὅμοια μέ τήν ἐκπαίδευση τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν», δείχνοντας μέ αὐτό ὅτι μεταξύ κληρικῶν καί λαϊκῶν ὑπάρχουν μέν διαφορετικά διακονήματα ἤ διαφορετικοί ρόλοι, ὅπως ἐπικρατεῖ νά λέγεται μέ τήν σημερινή διαλεκτική, ἀλλά ὄχι διαφορετική πίστη, ἦθος καί ζωή.

Τελικά, οἱ πυροβολισμοί, πού ἔπεσαν καί θανάτωσαν τόν Καποδίστρια τραυμάτισαν βαρειά καί τήν ὀρθόδοξη θεολογία! Οἱ πυροβολισμοί ἔπληξαν καίρια τήν ὀρθόδοξη θεολογία ὡς Ποιμαντική, καί τήν μετέτρεψαν σέ προτεσταντική θεολογία, ὅπου ἡ κοσμική ἐξουσία εἶναι τό ἀφεντικό καί τοῦ λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔρχονται, βέβαια, πολλοί προχειρολόγοι σήμερα καί ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπανέλθουμε στά χρόνια τοῦ Βυζαντίου, δέν κάνουν ὅμως τόν κόπο νά μᾶς πληροφορήσουν γιά τό ποιός εὐθύνεται γιά τήν ἀλλοίωση αὐτή, ἡ ὁποία  δέν ἄρχισε πρίν ἀπό εἴκοσι ἤ τριάντα χρόνια μέ τήν ἄνθηση τῆς τεχνολογίας, ἀλλά ἄρχισε ἀμέσως μετά τούς πυροβολισμούς ἐναντίον τοῦ Καποδίστρια. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀποκλειστικά ὑπεύθυνος γιά τό κατάντημα αὐτό ὁ κλῆρος, πού σκιάχτηκε μέ τούς πυροβολισμούς κατά τοῦ Καποδίστρια καί κιότεψε, προδίδοντας μέ τή δειλία του καί τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του καί τόν λαό Του;

Κι ἄν τότε κιότεψε ὁ Κλῆρος ἀπό τούς πυροβολισμούς καί ἐπακολούθησαν λάθη ἐπί λαθῶν καί προσετέθη στήν κακή καί ἡ κάκιστη νοοτροπία, τί εἶναι, ἄραγε, αὐτό πού μᾶς κρατάει δέσμιους σήμερα ἐμᾶς τούς κληρικούς, σέ ἐποχή πού  ἀπίθανες μειοψηφίες διεκδικοῦν ἀπίστευτα καί ἀνήκουστα δικαιώματα, τί μᾶς κρατάει δέσμιους καί βραχυκυκλωμένους καί δέν ἀντιδροῦμε ὥστε νά ἐπαναφέρουμε τό ἦθος καί τήν Ὀρθόδοξη θεολογία μας Ἀφέντη καί Κυβερνήτη τῆς ζωῆς τοῦ Ποιμνίου μας;

Δέν μιλῶ γιά τούς κληρικούς –μεγαλόσχημους καί μικρόσχημους– πού ἦσαν, εἶναι καί θά εἶναι συμπαῖκτες καί διαπλεκόμενοι μέ τούς ἀπογόνους τῶν Κοτζαμπάσηδων πολιτικῶν, ἀλλά μιλῶ γιά τούς ἀγνούς καί ἄδολους καί ἱεραποστολικούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι φαίνονται παγιδευμένοι σέ μιά ἀντορθόδοξη Θεολογία, τήν ὁποία θεωροῦν μάλιστα καί ὡς τήν πεμπτουσία τῆς πνευματικότητος!

Μιλῶ γιά ἐκείνους πού, ἐνῶ ἔχουν πατρικό ἐνδιαφέρον γιά τήν πνευματική προκοπή τῶν ἀνθρώπων, ἀδυνατοῦν νά καταλάβουν ὅτι εἶναι προδοσία τοῦ λαοῦ  μας τό νά τόν ἐγκαταλείπουμε ἐμεῖς οἱ Ποιμένες σέ ἄρχοντες πού περιθωριοποιοῦν τήν Ἐκκλησία, γιά νά ἔχουν αὐτοί ἐν συνεχεία τήν εὐχέρεια νά διαστρέφουν τό λαό τοῦ Θεοῦ καθημερινά καί ἐπί εἰκοσιτετραώρου βάσεως μέσω τῶν τηλεοράσεων, τῶν ραδιοφωνικῶν σταθμῶν, τῶν περιοδικῶν καί τῶν ἐφημερίδων.

Ἀπορῶ. Πῶς δέν βλέπουν οἱ Ἱερεῖς μας ὅτι ὁ λαός μας μέρα μέ τήν ἡμέρα ἀποχριστιανίζεται μέ αὐτή τήν τακτική; Πῶς δέν βλέπουν ὅτι δέν μπορεῖ νά προχωρήσει ἄλλο ἔτσι ἡ ζωή μας; Ἄν οἱ πρῶτοι Ποιμένες κάλεσαν τούς πιστούς νά δημιουργήσουν μιά νέα κοινωνία «ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς», μακριά ἀπό τήν ἀλλοτρίωση τοῦ κόσμου, ἀφοῦ τότε δέν εἶχαν δικαίωμα νά ψηφίζουν τούς ἄρχοντές τους ἀλλά τούς ἐπιβάλλονταν μέ τή βία, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη μας, πού, ἐνῶ ἔχουμε δικαίωμα νά ἐκλέγουμε τούς πολιτικούς μας ἄρχοντες, δέν καλοῦμε τούς πιστούς νά πάψουν νά στηρίζουν πολιτικές παρατάξεις πού δέν ταυτίζονται ἀπόλυτα μέ τό πνεῦμα καί τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας; Καί πόσο ἀξιοθρήνητοι εἴμαστε πού δέν ἀποδοκιμάζουμε καί δέν στιγματίζουμε τούς πολιτικούς πού, ὄχι μόνο δέν αἰσθάνονται ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἀλλά καί παρεμβαίνουν προκλητικά καί ἀφαιροῦν ἀκόμη καί τόν λόγο ἀπό τούς κληρικούς, παρασύροντας τόν λαό νά πιστεύη πώς, ὅταν οἱ κληρικοί ἐλέγχουν τούς πολιτικούς γιά τίς παρεκκλίσεις τους ἀπό τήν Ὀρθοδοξία τότε παίρνουν τόν ρόλο τοῦ πολιτικοῦ;

Εἶναι ἀπελπιστικά ἐντυπωσιακό ὅτι ἡ ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος στόν τομέα τῆς Ποιμαντικῆς ἔχει τόσο πολύ κορυφωθεῖ, ὥστε καί ἐκλεκτοί ἀκόμη κληρικοί ἀνατριχιάζουν καί μόνο στό ἄκουσμα τῆς λέξεως πολιτική, μή μπορῶντας νά διακρίνουν ὅτι, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νά ἀσχοληθοῦν οἱ κληρικοί μέ τά ὑπάρχοντα κόμματα τῆς Βουλῆς πού εἶναι ὅλα ἀνεξαιρέτως ἀλλότρια τῆς Ἐκκλησίας (οἱ ἐλάχιστοι πιστοί βουλευτές εἶναι χρήσιμοι στίς παρατάξεις τους μόνο γιά τά πανηγύρια), καί ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νά ἐπιδοθοῦμε ὅλοι μαζί οἱ Πνευματικοί σέ ἕναν ἄνισο μέν ἀλλά ἐπιβαλλόμενο ἀγῶνα, ὥστε νά ἀπαρτισθῆ μία πολιτική Παράταξη πού σάν Καταστατικό της, ἔμπνευσή της, ὁδηγό καί στόχο της θά ἔχη τή βίωση καί τήν ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στήν καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι ὑπέρτατο χρέος τῶν κληρικῶν νά καλέσουμε τόν πιστό λαό νά πάψη νά σχετίζεται μέ τούς ἐχθρούς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, μέ αὐτούς πού πολεμοῦν μέ λύσσα ὥστε νά μή πραγματοποιηθῆ ἡ εὐχή τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».

Πρέπει, ἐπί τέλους, νά καταλάβουμε ἐμεῖς οἱ κληρικοί ὅτι εἶναι ἄλλο πρᾶγμα τό νά τοποθετούμεθα ὑπέρ τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἀπό τίς ὑπάρχουσες παρατάξεις τῆς Βουλῆς, πού ἔχουν ὅλες ἀνεξαιρέτως κοσμικό καί ἀντιεκκλησιαστικό φρόνημα καί ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νά ἐργασθοῦμε ὅλοι οἱ κληρικοί γιά νά ἀπαρτιστεῖ μιά ὀρθόδοξη παρεμβολή πνευματικῶν ἀνθρώπων πού θά πολιτευθοῦν γιά νά συμβάλλουν στήν ὑλοποίηση τῆς Ποιμαντικῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι ἀδιανόητο νά παραδέχονται ὀρθόδοξοι κληρικοί ὅτι, ἐπειδή ἡ πατρίδα μας ἔγινε πολυπολιτισμική πρέπει νά ξεχάσουμε τό ἦθος τῆς ὀρθοδόξου πολιτικῆς καί νά “κλειστοῦμε στό καβούκι μας”. Ἔχουν πολύ μεγάλο λάθος νά πιστεύουν ὅτι ἔγινε πολυπολιτισμική χώρα ἡ Ἑλλάδα ἐπειδή κατακλύσθηκε –μέ εὐθύνη τῶν ἀμοραλιστῶν πολιτικῶν– ἡ χώρα μας ἀπό ὀρδές ἀπολίτιστων ἀνθρώπων, πού τήν μετέτρεψαν σέ γιουσουρούμ καί ἀλλαλούμ.

 Πολυπολιτισμική ἦταν ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, στήν ὁποία περιλαμβάνοντο καί ἄνθρωποι ἄλλων πολιτισμῶν ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, οὐδέποτε ὅμως αὐτό εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά συρρικνωθῆ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί Ζωή χάριν τῶν ἄλλων πολιτισμῶν ἤ γιά νά μήν προσβληθοῦν οἱ ἄλλοι πολιτισμοί. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει –μέ τή λογική αὐτῶν τῶν κληρικῶν– ἐν μέσω τόσων “πολιτισμῶν” καί τόσων ἀλλοθρήσκων τί ρόλο ἔχει τότε  ἡ Ἐκκλησία πάσης Ἑλλάδος; Ρόλο διακοσμητικό;

Ποιόν μή παράφρονα πιστό ἐνδιαφέρει ἄν θά δυσαρεστηθοῦν κάποιοι ἄλλοι πολιτισμοί ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη μας μέσα στήν ἴδια τήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας; Κι ἄν αὐτό ἐνδιαφέρη τούς πολιτικούς μας, γιατί ἐμᾶς πρέπει νά μᾶς ἐνδιαφέρουν αὐτοί οἱ πολιτικοί;

Ποιός εἶναι, τελικά, αὐτός πού μᾶς βραχυκυκλώνει καί μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀνήκουμε, “σώνει καί καλά”, σέ κόμματα πού ἀρνοῦνται νά ὑποταχθοῦν στό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας; Ποιός, ἐπιτέλους, θά μᾶς ἐξηγήση γιατί πρέπει ἐμεῖς οἱ κληρικοί νά ἀποφεύγουμε τήν πολιτική, πού εἶναι γιά τή θεολογία μας Ποιμαντική, ἀντί νά ἀποφεύγουμε τά πολιτικά κόμματα πού δέν εἶναι καρποί τῆς Ἐκκλησίας μας;

* * *

Εἶναι, λοιπόν, ἤ δέν εἶναι ἀποκλειστική εὐθύνη τῶν κληρικῶν ὁ ἐπικείμενος χωρισμός Πολιτείας καί Ἐκκλησίας;

Ἀφοῦ ἐμεῖς οἱ κληρικοί χωρίσαμε τήν πολιτική ἀπό τήν πνευματική ζωή καί καυχώμεθα γι’ αὐτό καί τό ἀνακηρύξαμε ὡς ὀρθόδοξη θεολογία, τότε, γιατί τώρα μυξοκλαῖμε καί ὀδυρόμεθα γιά τόν ἐπικείμενο χωρισμό; Διακόσια χρόνια οἱ πολιτικοί πορεύονται χωρίς τήν Ἐκκλησία, εἶναι σέ διάσταση μέ τήν Ἐκ-κλησία. Τώρα ἐκδίδεται τό Διαζύγιο.

Ἡ ὥρα εἶναι κρίσιμη.

Ἤ θά ἀναμετρήσουμε τίς εὐθῦνες μας καί θά καλέσουμε τόν πιστό λαό σέ ἐπάνοδο στή σωστή θεώρηση τῆς Πολιτικῆς, ὡς συνάρτηση τῆς πνευματικῆς του ζωῆς, ἀποδεικνύοντες ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί Ποιμένες του, ἤ ἐντός ὀλίγου θά φανῆ περίτρανα ὅτι εἴμαστε πολύ κατώτεροι τῶν περιστάσεων, ὅπως ὁ ἀξιοθρήνητος Λουδοβῖκος, πού ὅταν ἔπεφτε ἡ Βαστίλλη στά χέρια τῶν ἐπαναστατῶν καί ἐσείετο ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἐκεῖνος ἔγραφε στό ἡμερολόγιό του: «Σήμερα ἔβρεχε καί δέν πῆγα γιά κυνήγι. Πολύ ἀνιαρή  ἡμέρα»!...   

                                          

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης     

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 88

Ὀκτώβριος 2009