«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Καί µετά λέµε ὅτι ὁ κόσµος ἄλλαξε!...

Καί  µετά  λέµε  ὅτι  ὁ  κόσµος  ἄλλαξε!...

Χρόνο µέ τό χρόνο, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ φαντάζει σάν ὁλοένα καί πιό µακρινό γεγονός στά µάτια τοῦ κόσµου. Ζαλισµένοι ἀπό τον καταιγισµό  τῶν γεγονότων –παγκοσµίων και τοπικῶν– περιµένουµε τά Χριστούγεννα σάν party season γιά νά “γελάσει τό πικραµένο µας τ’ ἀχεῖλι”, κατά τήν παληά λαϊκή ἔκφραση. Κατά τά ἄλλα, ἄν κάποιος µᾶς µιλήσει γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἐπιπτώσεις πού εἶχε στόν κόσµο, ἔχουµε ἕτοιµη τήν ἀπάντηση: “Τί µέ ἐνδιαφέρει ἐµένα; Τότε ἦταν ἄλλη ἐποχή , ἄλλος κόσµος!”

Πόσο “ἄλλη” ὅµως ἦταν ἡ ἐποχή  πού γεννήθηκε ὁ Χριστός καί πόσο “ἄλλος” ἦταν τότε ὁ κόσµος καί πόσο “ἄλλοι” ἦσαν οἱ ἄνθρωποι;

 Ὁ τότε κόσµος –ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ σηµερινός– ἔψαχνε νά βρεῖ ἕνα τρόπο νά ὀργανωθεῖ σέ ἕνα κοινό πολιτισµό, µιά παγκόσµια οἰκονοµία, ἕνα κοινό τρόπο συνύπαρξης διαφόρων ἡγεµονιῶν, διαφόρων λαῶν καί διαφόρων νοοτροπιῶν.                                 

Ἡ Ρώµη εἶχε καταφέρει –παρά τις ἐσωτερικές δυσκολίες της– νά ὀργανωθεῖ σάν ὑπερδύναµη καί νά ἁπλώσει τά οἰκονοµικά καί στρατιωτικά πλοκάµια της σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Δηλαδή, ὁ ΟΗΕ, τό ΝΑΤΟ καί ἡ Ε.Ε. σέ ἕνα πακέτο. Μπορεῖ νά µήν µποροῦσαν νά βοµβαρδίσουν τότε τά κράτη πού ἀντιδροῦσαν στήν “παγκοσµιοποίηση” καί νά µήν ὑπῆρχαν Stealth καί πυρηνικές βόµβες, οἱ Ρωµαϊκές λεγεῶνες ὅµως ἔκαναν την ἴδια καλή “δουλειά” στό νά ἐξολοθρεύουν τοπικούς πληθυσµούς καί ἡ Ρωµαϊκή διπλωµατία ἦταν αὐτή πού ἔδωσε πρώτη µαθήµατα στό πῶς οἱ ἰσχυροί µποροῦν νά ἀνακατεύονται στά ἐσωτερικά ζητήµατα ξένων κρατῶν προκειµένου νά ἐξασφαλιστοῦν τά οἰκονοµικά καί ἐσωτερικά συµφέροντα τῆς αὐτοκρατορίας–ὑπερδύναµης. Ποιά κράτη ἀπασχολοῦν σήµερα τά διεθνῆ εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα; Ἰσραήλ, Συρία, Ἰράν, Ἰρἀκ, Λιβύη, Αἴγυπτος καί πάει λέγοντας, τό ἕνα µετά τό ἄλλο τά πλούσια γεωλογικά ἐδάφη τῆς Ἀνατολῆς. Τά ἴδια ἐδάφη ἀπασχολοῦσαν και τότε τήν αὐτοκρατορία.

Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἡ Ρώµη εἶχε ἀποκτήσει τόν πρῶτο της αὐτοκράτορα, τόν Ὀκταβιανό Αὔγουστο. Αὐτός ἦταν ὁ υἱοθετηµένος γιός τοῦ δολοφονηµένου Καίσαρα ὁ ὁποῖος, παρ’ ὅλο πού εἶχε ὁριστεῖ διάδοχος στή διαθήκη τοῦ Καίσαρα, χρειάστηκε νά κερδίσει τή θέση του ἐπιστρατεύοντας ὅλη τήν ἐξυπνάδα, τήν πονηριά, τίς διπλωµατικές ἱκανότητες πού διέθετε, σέ συνδυασµό µέ τήν πίστη πού εἶχε στίς παρα­δοσιακές Ρωµαϊκές ἀρετές καί τή νηφάλια ἀποφασιστικότητα τοῦ χαρακτῆρα του πού δέν ὑποχώρησε καί δέν φοβήθηκε ποτέ κανέναν ἄνθρωπο. Ὁ µόνος “ἐχθρός” ἀπό τούς πολλούς πού ἀντιµετώπισε ὁ Ὀκταβιανός στή ζωή του, πού, τελικά, τόν νίκησε, ἦταν ἡ γυναῖκα του, ἡ περίφηµη τροµερή Λιβία!

 Ὁ Ὀκταβιανός λοιπόν, ὅταν ἐξόντωσε τόν τελευταῖο του ἀντίπαλο, τόν Ἀντώνιο πού στηριζόταν στόν πλοῦτο καί τή Δύναµη τῆς Αἰγύπτου τῆς Κλεοπάτρας, ἔµεινε µόνος κυρίαρχος στόν κόσµο. Γι’αὐτό καί ἔστειλε σ’ ὅλες τίς γωνιές τῆς αὐτοκρατορίας του τήν ἐντολή νά ἀπογραφοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὥστε νά µετρήσει τά πλήθη πού εἶχε κάτω ἀπό τήν ἐξουσία του.

Στόν τόπο πού γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἡ ἐξουσία παραδοσιακά ἀνῆκε σέ δύο οἰκογένειες: στούς Μακκαβαίους καί τούς Ἡρωδιανούς. Οἱ Μακκαβαῖοι ἦσαν οἱ γνήσιοι “ἀριστοκράτες” ἡγεµόνες. Ὁ Ἡρώδης ἦταν “ἡµίαιµος”, γιός Ἰδουµαίου προσήλυτου στόν Ἰουδαϊσµό καί µητέρας Ἀράβισσας. Ὁ πατέρας του ὅµως, ὁ Ἀντίπατρος, εἶχε τήν ἐξυπνάδα νά καταλάβει ὅτι µόνο µέ σύµµαχό του τή Ρώµη µποροῦσε νά κρατηθεῖ στήν ἐξουσία, κι ἔτσι εἶχε σπεύσει νά συµµαχήσει πρῶτα µέ τόν Ποµπήιο. Καί µετά ὅταν αὐτός νικήθηκε καί ἔχασε τό κεφάλι του· µέ τόν νικητή Καίσαρα. Ὁ Ἡρώδης ἦταν ὁ πιό ἀξιόλογος κι ὁ πιό ἀδίσταχτος ἀπό τούς ἀδελφούς του, µέ µεγάλη µόρφωση, µεγάλη ὀµορφιά καί κοσµοπολίτικη ἀνατροφή, πού τόν ἔκανε νά αἰσθάνεται τόσο Ρωµαῖος καί Ἕλληνας, ὅσο καί Ἰουδαῖος.

Ἔγινε φίλος τοῦ Καίσαρα καί µετά ἔγινε φίλος τοῦ Ἀντωνίου καί τῆς Κλεοπάτρας, ἐξασφαλίζοντας τή Ρωµαϊκή ὑποστήριξη. Παντρεύτηκε τήν τελευταία νόµιµη πριγκίπισσα τῶν Μακκαβαίων καί µετά τή σκότωσε, ὅπως σκότωσε καί τήν οἰκογένειά της καί τόν ἕναν ἀπό τούς δύο γιούς πού ἔκανε µαζί της. Ὁ δεύτερος ἴσα πού πρόλαβε νά γλιτώσει καί νά ἐπιζήσει τοῦ πατέρα του. Γνώρισε στιγµές µεγάλης δόξας, ὅταν αὐτός, ἕνας µισο–Ἑβραῖος, µισό–Ἄραβας, βγῆκε ἀπό τό Ρωµαϊκό Καπιτώλιο πού τόν εἶχε ἀνακηρύξει “Βασιλέα τῆς Ἰουδαίας καί σύµµαχο τῶν Ρωµαίων”, πλαισιωµένος ἀπό τόν Ἀντώνιο καί τόν Ὀκταβιανό, τούς δύο “πλανητᾶρχες” τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Γνώρισε ἐπίσης καί στιγµές ἧττας, ὅταν ἡ οἰκογένειά του δολοφονήθηκε καί οἱ Πᾶρθοι µέ τόν Ἀντίγονο κατέλαβαν την Ἱερουσαλήµ.

Μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἀντωνίου, ὅµως, ὁ Ἡρώδης νίκησε τούς Πάρθους καί ἔστειλε στό φίλο και σύµµαχό του τόν Ἀντίγονο, τόν ὁποῖο ὁ Ἀντώνιος ἀποκεφάλισε. Ὁ Ἡρώδης “γιόρτασε” αὐτή του τή νίκη δολοφονῶντας τά σαράντα πέντε ἀπό τά 71 µέλη τοῦ Σεναχεντρίν, τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συµβουλίου.

Ἀλλά καί µετά τήν ἧττα καί τό θάνατο τοῦ Ἀντωνίου, ὁ Ἡρώδης βρῆκε τόν τρόπο νά κερδίσει τή φιλία τοῦ νικητῆ Ὀκταβιανοῦ, χωρίς νά ζηµιωθεῖ καθόλου. “Μήν βλέπεις µέ ποιόν ἤµουν σύµµαχος”, τοῦ εἶπε ὅταν παρουσιάστηκε µπροστά του να ἀπολογηθεῖ, “ἀλλά τί εἴδους φίλος ἤµουν!”

Οἱ ἱστορικοί τῆς ἐποχῆς παρουσιάζουν τόν Ἡρώδη παρανοϊκό, µέ αὐτοκτονικές τάσεις. Πολλές φορές σέ κρίσιµες στιγµές τράβηξε τό σπαθί του γιά νά αὐτοκτονήσει καί ἴσα–ἴσα πού τόν προλάβαιναν νά τόν σταµατήσουν.

Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὁ Ἡρώδης ἦταν στά ἑξῆντα του περίπου, παρανοϊκός καί φρικτά ἄρρωστος. Ἡ ἀσθένειά του ξεκίνησε µέ ἀνυπόφορο κνησµό σ’ ὅλο του τό σῶµα, πού συνοδεύτηκε ἀπό µιά ἔξαρση τῶν σπλάχνων. Μετά ἀκολούθησε ἔντονο πρήξιµο στά πόδια καί τήν κοιλιά καί ἕλκη στό ἔντερο. Τό σῶµα του ἄρχισε να ἐκκρίνει δύσοσµα ὑγρά καί δυσκολευόταν να ἀναπνεύσει. Τέλος, τό κάτω µέρος τοῦ κορµοῦ του σάπισε καί ἄνοιξε ἀπό γάγγραινα. Οἱ πληγές του γέµισαν ἀπό σκουλήκια καί ἡ δυσοσµία ἦταν τέτοια, ὥστε κανείς δέν τολµοῦσε νά πλησιάσει. Μετά τό θάνατό του, ὅταν τόν µετέφεραν στόν τάφο, 500 σκλάβοι ἔκαιγαν ἀρωµατικά θυµιάµατα γιά νά µπορέσουν νά τόν θάψουν.

Σ’ αὐτήν τήν κατάσταση ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού φοβήθηκε ὅτι ἕνα νεογέννητο θά τοῦ ἔπαιρνε τήν ἐξουσία!

Οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί τό δικαιολογοῦν λέγοντας ὅτι ὁ Ἡρώδης φοβήθηκε τήν Δαβιτική καταγωγή τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή εἶχε ἐξοντώσει τόν κίνδυνο τῶν Μακκαβαίων καί δέν ἤθελε νά ὑπάρξει ἀναβίωση ἄλλης βασιλικῆς οἰκογένειας.

Οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί, ὅµως, ἀπ’ τήν ἄλλη, ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο σάν ἱστορική πηγή καί ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἡρώδης ἔµεινε γνωστός γιά τό µοναδικό ἔγκληµα πού ΔΕΝ διέπραξε, δηλαδή τή σφαγή τῶν 14.000 νηπίων!

Ἡ χρονολογία ὅµως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστή µέ τά γεγονότα. Ἡ προσκύνησις τῶν Μάγων, ἡ σφαγή τῶν νηπίων καί ἡ φυγή στήν Αἴγυπτο ἔγιναν µέσα στά δύο πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μετά ἀπό ἄλλα δύο χρόνια ὁ Ἡρώδης πέθανε καί ὁ γιός του Ἀρχέλαος –αὐτός πού µόλις γλίτωσε ἀπό τήν δολοφονική µανία τοῦ πατέρα του– ἔγινε βασιλιάς στή θέση του καί µάλιστα γιόρτασε τό θάνατο τοῦ πατέρα του µέ συµπόσια καί διασκεδάσεις! Τότε ὁ Ἄγγελος εἰδοποίησε τόν Ἰωσήφ νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἐκεῖνος, ἐπειδή φοβήθηκε τόν Ἀρχέλαο, ἐγκατέστησε τήν οἰκογένειά του στή Ναζαρέτ. Ὅσο καί ἄν δέν θέλουν νά τό δεχτοῦν οἱ σύγχρονοι ἱστορικοί, ἡ κατάσταση τοῦ κόσµου περιγράφεται στό κατά Ματθαῖον καί τό κατά Λουκᾶν Εύαγγέλιον, ἀκριβῶς ὅπως περιγράφεται καί ἀπό τούς Ἰουδαίους ἱστορικούς.

Μέσα σ’ αὐτήν τήν παγκόσµια τρέλα καί κακία γεννήθηκε ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος. Καί µόνη ἡ παρουσία Του ἔγινε ἡ Κρίση τοῦ κόσµου τῆς ἐποχῆς Του. Μιά σάπια καί σκουληκιασµένη ἀνθρωπότητα φοβήθηκε νά µή χάσει τήν ἐξουσία τοῦ κόσµου. Φοβήθηκε τίς προφητεῖες πού ἤξερε ὅτι εἶναι ἀληθινές καί ἤξερε ὅτι δέν εἶναι “ἐκ τοῦ κόσµου τούτου” καί πολέµησε καί θανάτωσε ἐν ψυχρῷ Αὐτόν πού ἦταν καί εἶναι ὁ µόνος πού µᾶς ἀγάπησε ὅλους µας, µέ ὅλα τά σκουλήκια µας καί ὅλη τη δυσοσµία µας.

Ἡ ἀνθρωπότητα τῆς ἐποχῆς µας ἐξακολουθεῖ νά εἶναι τό ἴδιο σάπια καί σκουληκιασµένη. Μπορεῖ οἱ ἡγέτες της νά µήν ἔχουν τίς 500 παλλακίδες τοῦ Ἡρώδη, χρηµατοδοτοῦν ὅµως τά κυκλώµατα διεθνοῦς πορνείας πού τούς προµηθεύουν γυναῖκες σ’ ὅποιο µέρος τοῦ κόσµου κι ἄν ταξιδεύουν, ὅπως ἀποκαλύφθηκε τώρα ὅτι ἔκανε ὁ πρῴην Πρόεδρος τοῦ ΔΝΤ!

Κι ἐµεῖς πού περιµέναµε τή σωτηρία µας ἀπό αὐτόν τόν ἡγέτη τώρα τήν περιµένουµε ἀπό τούς ὅµοιούς του, τούς δυνατούς, αὐτούς πού ἔχουν ἐξουσία καί γνώσεις καί ξέρουν πῶς θά µᾶς “σώσουν” –ὑποτίθεται!

Γιατί ἐµεῖς περιµένουµε τή σωτηρία µας ἀπό τά σαλόνια καί τά παλάτια καί ὄχι ἀπό ἕνα σιωπηλό καί ἄσηµο Σπήλαιο…

Καί µετά λέµε ὅτι ὁ κόσµος ἄλλαξε!...

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 114

Δεκέμβριος 2011