«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΑΞΙΩΜΑΤΑ...

Διδάγματα της Μ. Εβδομάδος

ΑΞΙΩΜΑΤΑ...

Όλοι μας έχουμε ως επιδίωξη στην επαγγελματική μας σταδιοδρομία να φτάσουμε όσο ψηλότερα γίνεται και να γνωρίσουμε την καταξίωση από τους περισσότερους ανθρώπους. Ηγέτης, αρχηγός, διευθυντής, προϊστάμενος. Έννοιες με νόημα μεγάλο αλλά και πολύ παρεξηγημένο στις μέρες μας. Τίτλοι που θέλγουν όλους μας αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν αντιληφθεί πλήρως το βάρος, που τους συνοδεύει. Για να μπορεί κανείς να ηγείται ανθρώπων σημαίνει ότι έχει κατανοήσει τα προβλήματά τους, είναι κοινωνός των δυσκολιών τους, έχει λύση ή λύσεις για όλα αυτά και μπορεί κατά συνέπεια να είναι η ανάπαυση και ξεκούραση γι’ αυτούς.

Η ελληνική γλώσσα έχει αποδώσει με πολύ μεγάλη ακρίβεια το νόημα και την σημασία των όρων αυτών. Αρχηγός είναι αυτός ο οποίος ηγείται, με την έννοια που προείπαμε, προπορεύεται στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, αντιλαμβάνεται πρώτος τα προβλήματα, πρωταγωνιστεί στις θυσίες, είναι κυματοθραύστης. Διευθυντής είναι αυτός που δια των ευθυνών, που έχει, μπορεί να είναι ο συντονιστής μιας ή περισσότερων ομάδων ανθρώπων. Προϊστάμενος είναι αυτός ο οποίος ίσταται πρώτα προ των ευθυνών του και κατόπιν ίσταται προ των ανθρώπων, των οποίων έχει την ευθύνη, ενώ υπεύθυνος είναι αυτός ο οποίος έχει υπευθυνότητα.

Εμείς όμως έχουμε συνδυάσει τους τίτλους και τα αξιώματα αυτά μόνο ως προνόμια. Η γενική θεώρηση και αντίληψη των ημερών μας είναι ότι όταν ένας άνθρωπος έχει κάποια από αυτές τις αρμοδιότητες, περιστοιχίζεται από ανθρώπους οι οποίοι τον υπηρετούν και τον υπακούουν. Όμως ο κατ’ εξοχήν Αρχηγός, ο Αρχηγός της ζωής μας, ο Χριστός, ήταν Αυτός ο οποίος μας δίδαξε το τι σημαίνει να είναι κάποιος υπεύθυνος. Θα τον ακούσουμε σε λίγες ημέρες και συγκεκριμένα την Μεγάλη Εβδομάδα να μας λέει: «Ο θέλων πρώτος είναι έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» δίνοντας, ακριβώς το στίγμα και το νόημα της όντως ηγεσίας.

Είναι πολύ εύκολο να δίνει κανείς διαταγές, να απαιτεί από τους άλλους ανθρώπους, να καταλογίζει ευθύνες, όταν οτιδήποτε δεν είναι όπως του αρέσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ηγεσία αλλά αντιθέτως φανερώνει άνθρωπο ελλείψεων και πολλών προσωπικών προβλημάτων, ο οποίος βρίσκει διέξοδο και παρηγοριά στο να τα φορτώνει σε άλλους. Άνθρωπος που δεν θέλει να καταλάβει τους άλλους και να τους λύσει τα προβλήματά τους αλλά ασκεί εξουσιαστικά προς αυτούς τα καθήκοντά του για να αντισταθμίση τα κόμπλεξ της μειονεξίας του, δεν μπορεί να έχει ως επιδίωξη να γίνει ηγέτης τους. Άνθρωπος που δεν έχει ως σκοπό να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία των υφισταμένων του δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα επιτύχει ως αρχηγός τους. Άνθρωπος με αυξημένες προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις είναι συνήθως άνθρωπος κούφιος, ψεύτικος, που προσπαθεί να πείση και τον εαυτό του και τους άλλους πως αξίζει και γι αυτό είναι σίγουρο ότι δεν θα είναι επιτυχημένος ως προϊστάμενος ή διευθυντής ή ηγέτης.

Τελικά όσο πιό πολύ φιλοσοφούμε τη ζωή μας, τόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε αναλογιστεί πλήρως το τι ευθύνες και βάρη αποζητούμε για τους εαυτούς μας. Δεν συνειδητοποιούμε ότι συσσωρεύουμε άγχος στην ψυχή μας και ταραχή στη διάνοιά μας.

Αν, βέβαια, ζητούμε τις ευθύνες για να βρισκόμαστε μονίμως σε εγρήγορση και ετοιμότητα έχει καλώς. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που αυτή η επιδίωξή μας έχει ξεστρατίσει;

Μανώλης Πυλαρινός

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Τεύχους 8

Ἀπρίλιος 2003