«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - «ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΡΕΛΟ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…»

«ΑΠΟ  ΜΙΚΡΟ  ΚΑΙ  ΑΠΟ ΤΡΕΛΟ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ  ΤΗΝ  ΑΛΗΘΕΙΑ…»

Συμβαίνει ἀρκετές φορές, κατά τίς ὧρες γραφείου, πού ὁ ἱερέας δέχεται τούς πιστούς γιά καθημερινά ζητήματα, νά ἀκούσεις ἱστορίες ζωῆς ὄχι μόνο ταραχώδεις, ἀπίστευτες, ἀλλά κάποιες φορές καί προσχηματικές καί ἀληθοφανεῖς.

Αὐτό μοῦ συνέβη προχθές, ὅταν κάποιος ἡλικιωμένος, πού ἔδειχνε μᾶλλον ρακοσυλλέκτης, μέ παρακάλεσε νά τόν δεχθῶ. Ἤμουν ἕτοιμος νά τοῦ δώσω μία μικρή χρηματική ἐνίσχυση καί νά τόν κατευοδόσω. Μάντεψε, μᾶλλον, τήν πρόθεσή μου καί μοῦ τόνισε ἀμέσως: «Θέλω ἁπλῶς νά μέ ἀκούσετε καί νά ποῦμε δύο λόγια!» Δέν εἶχα λοιπόν ἄλλη λύση. Τόν παρότρυνα νά καθίσει σέ κάποια καρέκλα τοῦ Γραφείου. Αὐτός κάθισε καί ἀνασηκώθηκε δύο τρεῖς φορές, σάν νά ἔψαχνε τήν κατάλληλη στάση. Ὅταν τελείωσε καί βρῆκε τήν ἄνεσή του, ἄρχισε ἀμέσως:

«Εἶμαι Ἕλληνας πολίτης, μέ λένε Σ….   Εἶμαι ἀπόφοιτος Πανεπιστημίου καί δούλευα ἐπί 35 χρόνια ὡς … ὁ,τιδήποτε. Δέν κέρδιζα πολλά, ἀλλά μέ τόν μισθό μου μποροῦσα νά συντηρηθῶ τόσο ἐγώ, ἀλλά καί νά βοηθήσω  τούς δικούς μου. Ἀρρώστησα, ὅμως, σοβαρά καί παρ’ ὅλη τήν ἀσφάλειά μου,  ἔπρεπε νά ξοδέψω στά νοσοκομεῖα ὅλα τά ἀποθέματά μου. Γιατί; Πολύ ἁπλᾶ. Ὁ κάθε ἰατρός περίμενε κάποιο «σημαντικό» –καί μέ τίς δύο ἔννοιες, δηλαδή, οὐσιαστικό καί ἀξιόλογο – δῶρο, ὄχι γιά νά μέ εἰσαγάγει στό νοσοκομεῖο –πρός Θεοῦ!– ἀλλά γιά νά μέ προγραμματίσει συντομότερα γιά τό χειρουργεῖο.

Οἱ περισσότερες νοσοκόμες δούλευαν τά πρωϊνά, γιά νά συνοδεύουν τούς γιατρούς στίς πρωϊνές ἐπισκέψεις τους. Δέν εἶχε ὅμως καμμία χρόνο γιά τούς ἀσθενεῖς, ἐάν πρῶτα δέ τήν «εὐλογοῦσαν» μέ κάποιο μικρό δωράκι. Τά ἀπογεύματα ἔμειναν δύο τρεῖς νοσοκόμες γιά νά φροντίζουν 30-40 ἀσθενεῖς!!! Αὐτές τί νά πρωτοπρολάβουν; Πάντως, καί μέ τόν τρόπο αὐτό, ἤμουν καλύτερα ἀπό τό νά ἔμενα μόνος στό σπίτι, ἤ νά πλήρωνα ἀρκετά κάποιον ἤ κάποια γιά νά μέ φροντίζει.

Σήμερα εἶμαι μόνος καί συνταξιοῦχος. Φθάνει ὅμως μιά σύνταξη, πού ὅλο καί σμικρύνεται, ὅπως τό κρέας, ὅταν ψήνεται στήν κατσαρόλα; Διότι οἱ ἀσφάλειες δέν καλύπτουν σχεδόν τίποτα! Κάθε μήνα τά φάρμακά μου στοιχίζουν ἕνα σωρό λεφτά. Θά ἀντέξω ἐγώ μέχρι τόν «Ἅγιο Περίμενε», γιά νά μοῦ ἐπιστρέψει τό κράτος τά λεφτά; Γι’αὐτό, παπά μου, τό σκέφθηκα καλά. Βρῆκα μία λύση καθαρή καί σίγουρη καί θέλω νά μοῦ δώσεις τήν εὐλογία σου».

Καί ἀφοῦ ἐγώ ἔγνευσα καταφατικά μέ τό κεφάλι, ἐκεῖνος συνέχισε: «Εἶμαι τώρα 68 χρονῶν. Θά ζήσω ἀκόμη 10 /15 χρόνια, ἐάν ἡ ἀρρώστια μου δέν μέ σκοτώσει νωρίτερα. Μέ τή σημερινή κατάσταση, δέν ξέρω ἐάν θά τά βγάζω πέρα οἰκονομικά μέχρι τό τέλος κάθε μηνός. Γι’αὐτό κα­τέστρω­σα ἕνα σχέδιο: Θά ἀπαγάγω διά τῆς βίας δύο βουλευτές τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοι­νο­βουλίου. Δέν θά ζητήσω λύτρα, ἐπειδή κανείς δέν θά μοῦ τά δώσει. Οὐδείς τούς θέλει πίσω. Θά μέ κυνηγήσουν ὅμως καί, ὅταν μέ πιάσουν, θά μέ χώσουν «γιά παραδειγματισμό» στήν φυλακή γιά 10 -15 χρόνια. Δηλαδή θά βρεθῶ στόν Παράδεισο! Διότι θά ἔχω στήν διάθεσή μου ὅ,τι χρειασθῶ. Πρῶτα, θά ἀποκτήσω δωρεάν στέγη ἐπάνω στό κεφάλι μου, μέ κεντρική θέρμανση, ζεστό νερό, αὐτόματο κλιματισμό. Γιά τήν ὑγεία; Κανένα πρόβλημα. Ὁ ἰατρός τῆς φυλακῆς θά μᾶς φροντίζει καθημερινά καί θά μοῦ παρέχει τά ἀπαιτούμενα φάρμακα ἐντελῶς δωρεάν. Ἀκόμη καί μεταμόσχευση νά χρειαστεῖς, –χέρι, πόδι, νεφρό, καρδιά– τό κράτος θά τό φροντίσει, ἐπειδή δέν θέλει νά κατηγορηθεῖ ἀπό τήν ἀντιπολίτευση καί ἀπό τούς ξένους ὅτι δέν σέβεται τά δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων. Σέ πονᾶνε τά δόντια; Ἔχεις ἀνάγκη ἀπό καινούργια μασέλα; Ἀπό καινούργια γυαλιά; Κανένα πρόβλημα. Σχεδόν κάθε κελί ἔχει τηλεόραση, καί κάθε κρατούμενος τό κινητό του. Θέλεις κάποιο φαγητό ἀπ’ἔξω; Κάνεις τήν παραγγελία σου καί ἐξυπηρετεῖσαι  ἄνετα. Ὅτι δέν θά ἔχω ἐλευθερία; Μά τί νά τήν κάνω τήν ἐλευθερία, ὅταν κάθε μέρα τρέχω ἀπό τή δουλειά στό σπίτι καί ἀπό τό σπίτι στίς Τράπεζες καί στίς Ἐφορίες; Ἤ ὅταν κοιμᾶσαι σέ πάγκους σκεπασμένος μέ ἐφημερίδες, καί τρῶς ἀπό τά σκουπίδια; 

Στήν φυλακή δέν πληρώνεις ρεῦμα, ΟΤΕ, δημόσια τέλη, ΕΡΤ, χαράτσια, κοινόχρηστα. Φροντίζει τό Κράτος γιά σένα. Ἄσε πού, μέ αὐτόν τόν τρόπο μπορεῖ νά οἰκονομήσεις κάτι καί ἀπό τήν σύνταξή σου, ἐνῶ ὅταν εἶσαι ἔξω δανείζεσαι ἀπό φίλους καί ἀπό τίς πιστωτικές κάρτες γιά νά βγάζεις τόν μήνα! Καί τό ἄκρον ἄωτον τῆς εἰρωνείας: Γιά ὅλα αὐτά πληρώνει τό κράτος, πού ἔξω σοῦ ἔλεγε ὅτι δέν ἔχει λεφτά γιά φάρμακα, γιά δημόσια ὑγεία, γιά σχολικά βιβλία, γιά ἀσφάλιση, γιά συντάξεις, γιά πληρωμές ὑπαλλήλων … Μόνο γιά ἀποζημίωση εἰσαγγελέων, βουλευτῶν, γιά ἐπιδότηση ἡμετέρων καί κομμάτων! Ἔχω λοιπόν δίκαιο;»

Τόν κοίταξα μία στιγμή ἄφωνος καί ἀμήχανος. Δέν πρόλαβα ὅμως νά ἀπαντήσω καί αὐτός συνέχισε: «Εἶναι τέλειο τό σχέδιό μου. Δῶσε μου, λοιπόν, τήν εὐλογία σου νά μοῦ πᾶνε ὅλα καλά… Ἀλλά δῶσε μου καί δέκα εὐρώ γιά νά ἔχω γι’αὐτές τίς μέρες…».

Χαμογέλασα καί τοῦ ἔδωσα τήν χρηματική εὐλογία πού ζητοῦσε! Στό μυαλό μου ὅμως στριφογυρνοῦσε ἐκείνη ἡ λαϊκή παροιμία, ὅτι: «Ἀπό μικρό  καί ἀπό τρελό μαθαίνεις τήν ἀλήθεια». Ἄσε πού κάποιος ἄλλος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἀποφάνθηκε κάποτε ὅτι «ἡ Ἑλλάς εἶναι ἕνα ἀπέραντο φρενοκομεῖο»!

Μήπως πρέπει ὅλοι μας νά ἀκολουθήσουμε τήν ὁρμήνια τοῦ τρελοῦ γιά νά λύσουμε τά οἰκονομικά μας προβλήματα; Ἐσεῖς τί λέτε, κύριοι βουλευτές; 

π. Ἠλίας Φρατσέας

 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 124

Δεκέμβριος 2012