«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΕΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΠΟΝΟ

ΕΝΑΣ  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΜΙΛΑΕΙ  ΜΕ  ΠΟΝΟ

Αὐτά τά λόγια ἀπηύθυνα πέρυσι στούς μαθητές μου, στό 2ο ΕΠΑΛ Ἀχαρνῶν γιά τήν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου:

Σκέφτηκα νά σοῦ μιλήσω γιά τόν Καραϊσκάκη, ἀλλά τό μυαλό σου θά πάει στό γήπεδο. Σκέφτηκα νά σοῦ μιλήσω γιά τό 21, ἀλλά ὁ νοῦς σου θά πάει στήν Ὀρίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, γιά νά καταλήξω ἄν ἀξίζει νά σέ ταλαιπωρήσω γιά κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο. Δύο αἰῶνες πίσω κάποια γεγονότα τί νά λένε σέ σένα; Σέ ἐσένα πού βιάζεσαι νά φύγεις, νά πᾶς γιά τσιγάρο, γιά καφέ ἤ γιά κάτι ἄλλο. Θά σοῦ μιλήσω λοιπόν προσωπικά.

Ἐγώ, ὁ δάσκαλος πού δούλεψα ἕνα χρόνο σέ αὐτό τό σχολεῖο καί σέ δεκαπέντε μέρες φεύγω γιά ἀλλοῦ, σέ ἐσένα πού εἶσαι ἐδῶ ἕνα, δύο, τρία ἤ καί περισσότερα χρόνια, θά σοῦ μιλήσω σταράτα γιά νά σοῦ ἐκφράσω δύο σκέψεις μου.

Οἱ μαθητές πού συνάντησα μέσα στίς τάξεις, οἱ μαθητές πού δίδαξα φέτος, στήν συντριπτική τους πλειονότητα μέ σεβάστηκαν, ἄν καί δέν ἀνταποκρίθηκαν στίς ἀπαιτήσεις τοῦ μαθήματος. Πολλοί ὅμως ἀπό τούς ὑπόλοιπους μαθητές δέν μέ σεβάστηκαν, μέ προσέβαλαν κατ’ ἐπανάληψη, μέ ἔργα, μέ λόγια, μέ ὕβρεις, δείχνοντας ἕνα χαρακτήρα καί ἕνα ἦθος πού μέ σόκαρε, πού μέ ἔβαλε σέ μελαγχολικές σκέψεις.

Αὐτό τό φαινόμενο ἀποδεικνύει πώς κάτι σάπιο ὑπάρχει σέ αὐτό τό σχολεῖο, πώς ἐκτός τοῦ γνωστικοῦ ἐλλείμματος, τό συγκεκριμένο σχολεῖο χωλαίνει δραματικά καί στό ἠθικοπλαστικό του ἔργο, στή διαμόρφωση δηλαδή τῶν μαθητικῶν ψυχῶν καί πνευμάτων. Καί ἡ εὐθύνη γιά αὐτήν τήν ἀποτυχία εἶναι εὐθύνη ἀποκλειστικά δική μας, τῶν δασκάλων σας καί τῶν γονιῶν σας. Δέν ἔχουμε κατορθώσει νά σᾶς δείξουμε πώς χωρίς ἀρχές ἡ ζωή σας αὔριο θά εἶναι μία κόλαση, πώς, χωρίς ὄνειρα καί στόχους θά χρειαστεῖτε ὑποκατάστατα, θά καταφύγετε πιθανόν σέ ἐπιλογές πού θά σᾶς ἐξεφτελίσουν, θά σᾶς κάνουν νά σιχαίνεστε τόν ἑαυτό σας, θά σᾶς γεμίσουν τή ζωή πλήξη καί κούραση, θά σᾶς γεράσουν πρόωρα.

Ἄν ὅμως θέλετε μιά συμβουλή ἀπό ἕνα δάσκαλο, σκεφτεῖτε τό παράδειγμα τοῦ Μακρυγιάννη, πού ἔφτασε ἀγράμματος μέχρι τά πενῆντα σχεδόν, γιά νά καταλάβει τότε πώς ἡ μόρφωση, ἡ καλλιέργεια ἦταν τό ὅπλο πού ἔλειπε ἀπό τήν προσωπική του θήκη. Καί κάθισε μέ πολλή δυσκολία καί χωρίς δάσκαλο καί ἔμαθε πέντε κολλυβογράμματα, γιά νά μᾶς πεῖ τήν ἱστορία τοῦ βίου του, τό παραμύθι τῆς ἐπανάστασης τῶν ὑπόδουλων Ρωμιῶν. Αὐτό τό παράδειγμα εἶναι γιά σένα τό πιό κατάλληλο, καί μπορεῖς, τριάντα χρόνια νωρίτερα ἀπό τό στρατηγό Μακρυγιάννη, νά ἀκολουθήσεις τό δρόμο πού ἐκεῖνος ἔδειξε, τό μονοπάτι τῆς καλλιέργειας, τό δρόμο τῆς παιδείας, τή λεωφόρο τῆς προσωπικῆς σου προκοπῆς.

Δέν εἶστε σέ τίποτε λιγότερο ἱκανοί ἀπό τόν Ἀρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ἦταν κι αὐτός ἀθυρόστομος σάν κι ἐσᾶς, ἀλλά εἶχε αὐτό πού ἀπό τά ἀλβανικά μάθαμε σάν μπέσα, ἦταν πάνω ἀπ’ ὅλα μπεσαλῆς. Αὐτό θά ’θελα νά ἔχετε κι ἐσεῖς. Ὑπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Νά ἀναλαμβάνετε τίς εὐθῦνες σας, νά ἀπεχθάνεστε τήν ὑποκρισία, νά σιχαίνεστε τό συμφέρον, νά μισεῖτε τό ψέμα καί τήν εὐθυνοφοβία.

Ἡ ἀγάπη γιά τόν τόπο του, ἡ λατρεία γιά τήν πατρίδα του ἦταν αὐτό πού χαρακτήριζε τή ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, τοῦ Νικηταρᾶ. Ἀγωνίστηκε στή διάρκεια τῆς ἐπανάστασης, συνέβαλε στήν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας του κι ἔπειτα φυλακίστηκε, γιά νά χαθεῖ σ’ ἕνα στενοσόκακο τοῦ Πειραιᾶ, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος καί ἐγκαταλειμμένος ἀπό ὅλους, δέ ζήτησε τίποτε ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα κι ὅταν οἱ γύρω του τόν παρακινοῦσαν νά ἀπαιτήσει ἀπό τήν κυβέρνηση μιά πλούσια σύνταξη, ἀπαντοῦσε πώς ἡ πατρίδα τόν ἀμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, γιά νά μήν προσβάλει τήν πατρίδα του. Εἶναι δύσκολο, τό κατανοῶ, τό παράδειγμα τοῦ Νικηταρᾶ. Ἀλλά νομίζω πώς κι ἐσεῖς εἶστε ἱκανοί γιά τά δύσκολα, μπορεῖτε νά ἀκολουθήσετε τό δρόμο τῆς ἀξιοπρέπειας, νά προσπαθήσετε τίμια καί μέ ἀγωνιστικότητα γιά ἐσᾶς καί γιά τό μέλλον τῆς οἰκογένειας πού αὔριο θά κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, ἀντιλαμβάνομαι πώς σᾶς προτείνω μιά διαδρομή ζωῆς δύσκολη καί ἀπαιτητική, ὅταν δίπλα σας κυριαρχεῖ ὁ εὔκολος δρόμος τῶν γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν πολιτικῶν, τῆς ἐποχῆς στήν ὁποία μεγαλώνετε. Ὅμως κάθε ἐποχή ἐλπίζει στούς νέους της, περιμένει ἀπό αὐτούς νά σηκώσουν ψηλά καί μέ ἐπιτυχία τή σημαία τοῦ ἀγῶνα καί νά ὁδηγήσουν τήν πατρίδα τους, τόν τόπο τους σέ καλύτερες μέρες, σέ πιό φωτεινές σελίδες. Κι ὅταν βλέπω τήν ἐποχή μας νά μαραζώνει χωμένη στήν ἀλλοτρίωση, νά ξεψυχᾶ ἀπό τήν τηλεοπτική ἀνία, νά μουχλιάζει ἀπό τό κυνήγι τῆς εὐκολίας, μόνο σέ ἐσᾶς ἐλπίζω, στήν εἰλικρινῆ σας διάθεση νά ἀγωνιστεῖτε, νά ἀντισταθεῖτε, νά πολεμήσετε, νά νικήσετε. Μή μᾶς ἀπογοητεύσετε!...

Ὁ καθηγητής σας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου  93

Μάρτιος  2010