«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΛΩΣΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ!

Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΛΩΣΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ!

Ὁ μήνας Μάϊος μᾶς καλεῖ καί φέτος σ’ ἕνα θρηνητικό ἑορτασμό μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλεως πού ὑπῆρξε ἡ Ζωή καί τό Φῶς τῆς Οἰκουμένης!

Αὐτός ὁ θρῆνος, ἄν ἦταν θρῆνος ἐπιγνώσεως  καί μετανοίας, ὅ­πως ὁ Ἀδαμιαῖος, θά μεταστοιχειωνόταν σέ ἀλλαγή σκέψεως καί ἀλ­λαγή πλεύσεως. Θά δρομολογοῦσε καθοριστικές ἐξελίξεις γιά τήν πο­­ρεία τοῦ Ἔθνους μας καί, κυρίως καί πρωταρχικά, θά ἀνέτρεπε ἐκ βάθρων τήν Βαυαρική Προτεσταντική παράδοση, πού ἔχει γί­νει φι­λο­σοφία, θεολογία καί ζωή τῶν Νεοελλήνων ἀπό τότε πού θε­με­­λιώθηκε μέ τή βία ἀπό τόν Βαυαρό ἀντιβασιλέα Maürer καί τόν θλιβερό κληρικό συμπαίκτη του Θεόκλητον Φαρμακίδη, τό 1833.

Ἡ Βαυαροπροτεσταντική σκέψη καί κοσµοθεωρία

ἔγινε καί συνείδηση τοῦ λαοῦ µας!

Ἡ Βαυαροπροτεσταντική σκέψη καί κοσμοθεωρία ἔγινε σταδιακά καί συνείδηση τοῦ λαοῦ μας, ἀφοῦ οἱ Πατέρες μας ἐκδίωξαν μέν τήν Βαυαρική κατοχή, ἡ ὁποία μέ πρόσχημα τήν ἡλικιακή ἀνεπάρκεια τοῦ Ὄθωνα ἐπέβαλε στήν Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας τήν Θρησκευτική Πολιτική τοῦ Λουθήρου, δέν ἐφρόντισαν, ὅμως, νά ξεριζώσουν αὐτήν καθ’ ἑαυτήν τήν Προτεσταντική Πολιτική πρακτική, μέ ἀποτέλεσμα νά παραπαίη τό Ἔθνος μας ἐπί δύο αἰῶνες, προσπαθῶντας νά ἐπα­νεύρη τήν αὐτοσυνειδησία του καί «οὐκ ἔχει τόν βοηθοῦντα»!

Σήμερα, φαίνεται πιά καθαρά ὅτι ὁ Ἐκκλησιαστικός Καταστατικός Χάρτης τοῦ 1833 σημάδεψε ἀποφασιστικά τήν πορεία τοῦ Γένους μας, ἀφοῦ πρόκειται γιά κείμενο μέ αὐθεντική Προτεσταντική σφρα­γί­δα, πού θά μποροῦσε νά συνταχθῆ μόνο “πάνω ἀπ’ τό πτῶμα” τοῦ μαρτυρικοῦ Καποδίστρια, αὐτοῦ τοῦ ἀνεπανάληπτου φορέως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεώς μας. Ἕνα ἐπαίσχυντο κείμενο, τό ὁποῖο ὅριζε ὅτι «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολική Ἐκκλησία τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος κεφαλήν γνωρίζουσα τόν Ἰησοῦν Χριστόν, κατά τό διοι­κη­τι­κόν αὐτῆς µέρος ἔχει ἀρχηγόν τόν Βασιλέα τῆς Ἑλλάδος»!¹

Ἔτσι θεμελιώθηκε ἡ ἄκρατη πολιτειοκρατία καί ἐπεβλήθη ἡ κυ­ρι­αρχία τῆς Πολιτείας ἐπί τῆς Ἐκκλησίας μας, σέ τέτοιον μάλιστα βαθμό, ὥστε στίς μέρες μας νά καταργεῖται σταδιακά τό Ἅγιο Εὐαγ­γέλιο καί νά ἀπειλοῦνται οἱ κληρικοί ἀκόμη καί μέ φυλάκιση ὅταν διδάσκουν ὅτι συμπεριφορές σάν τήν ὁμοφυλοφιλία, εἶναι διαστροφή τῆς κατά Θεόν λειτουργίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως!

Ὁµίχλη πού δυσκολεύει τήν διαυγῆ θέαση τῆς ἱστορίας µας

Ὁμίχλη πού δυσκολεύει τήν διαυγῆ θέαση τῆς ἱστορίας μας ἀπο­τελεῖ τό γεγονός ὅτι τά σημερινά κείμενα πού ὁρίζουν τή σχέση Κράτους καί Ἐκκλησίας εἶναι πολύ ἤπια καί, φαινομενικά, παρουσιά­ζονται ὡς σεβαστικά καί ρυθμιστικά μιᾶς σχέσεως συναλληλίας. Μά­λι­στα δέ, ἀκούγοντας συχνά λεκτικούς ἐξορκισμούς κατά τῶν Βαυαρῶν καί ἀναθεματισμούς γιά τό κακό πού μας ἔκαναν, κοιμώ­μαστε  μακάρια, χωρίς νά ὑποψιαζόμαστε τά ἐπείσακτα προτεσταντικά βιώματα καί πιστεύματά μας, πού εἶναι γεννήματα τῶν αὐγῶν τοῦ Προτεσταντικοῦ φιδιοῦ, πού μᾶς ἄφησε γιά κληρονομιά!

Στήν πράξη, λοιπόν, τά πράγματα εἶναι τραγικά, ἀφοῦ ἡ μο­λυ­σμένη ἀπό τόν Προτεσταντισμό δημόσια ζωή ἔχει ἀλλοιώσει τό οὐσιῶδες ψυχικό χαρακτηριστικό τοῦ Ἕλληνα, τήν Ὀρθόδοξη θρησκευ­τικότητα, τήν ὁποία διαχειρίζεται –μέ σατανική μαεστρία– σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου ἡ Πολιτεία, κατευθύνοντάς την πρός τό ἑκά­­στοτε «πολιτικά ὀρθό», ἐνῶ ἡ Ποιμένουσα Ἐκκλησία σύρεται οὐραγός, εὑ­ρι­σκομένη «ἐν ἀπορίᾳ καί σάλῳ»!

Τό Κράτος κυριαρχεῖ παντοῦ καί ἔχει κατορθώσει νά ἐκτοπίση τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Κριτήριο ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς δημό­σιας καί ἰδιωτικῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν, περιορίζοντάς το μόνο στίς Ἱερές Ἀκολουθίες!

Αὐτόν τόν ἐκτοπισμό τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, τόν ὑπενθυμίζουν κατά καιρούς θριαμβευτικά μέ μιά πο­λύ προσφιλῆ τους φράση σκληροπυρηνικά πολιτικά πρόσωπα τοῦ τόπου μας, πειθήνια στούς Εὐρω­παί­ους κατακτητές μας: «Ἡ Πολιτεία θά ἀκούση τίς ἀπόψεις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τῶν λοιπῶν φο­ρέων καί Ὀργανώσεων»! Δηλαδή, κατά τά γραπτά, συναλληλία, ἐνῶ στήν πράξη, ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ Κράτους καί στήν ψυχή καί στό σῶ­μα τοῦ λαοῦ, μέ συρρικνωμένα τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τῶν πολιτῶν ὅσο καί ἑνός Συλλόγου!

Νά ἀποκηρύξουµε τήν Προτεσταντική δόµηση τῆς σκέψεώς µας

Ἀπό αὐτά τά ἀναγκαῖα εἰσαγωγικά πού προτάξαμε φαίνεται πλέον καθαρά ὅτι γιά νά ἀξιολογήσουμε σωστά τήν Ἅλωση τῆς Πόλεως καί νά ὠφεληθοῦμε ἀπό αὐτήν τήν ἀξιολόγηση πρέπει νά ἀποκηρύξουμε πλήρως τήν Προτεσταντική δόμηση τῆς σκέψεώς μας ὡς λαοῦ καί νά ἀποτινάξουμε τόν ἐγκόσμιο ἐγκλωβισμό τῆς ψυχοσωματικῆς μας ὑπάρξεως, στόν ὁποῖο μᾶς κατεδίκασε ἡ Ἀμε­ρικανοευρωπαϊκή ἀνθρω­ποκεντρική ἀπανθρωπία, μέ τήν ἔνοχη σιωπή καί ἀπραξία τοῦ Κλήρου καί τήν σύμπραξη τῶν ἀμοραλιστῶν πο­λι­τικῶν τῆς προοπτικῆς καί τοῦ προσανατολισμοῦ «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν»!

Αὐτοί, οἱ πολιτικοί–βιασταί τῆς βαθύτερης θελήσεως τοῦ Ὀρθο­δό­ξου λαοῦ μας, πού σύρονται ἀμαχητί νά συμπράξουν στό κτί­σι­μο τῆς νέας Εὐρωπαϊκῆς Βαβέλ καί νά συμμετάσχουν στόν Πολι­τισμό της, εἶναι παντελῶς ἀνίκανοι νά συνειδητοποιήσουν τό μέγεθος καί τό βάθος τῆς καταστροφῆς πού ἔχουν προκαλέσει ἀλλά καί πού ἐξακολουθοῦν νά προκα­λοῦν στόν τόπο μας. Καί αὐτό, γιατί ἐκτόπισαν τά θεολογικά κριτήρια, τά μόνα πού ἐξασφαλίζουν καθαρή ὁρατότητα τῆς ζωῆς καί τῆς πραγματικότητος. «Τῆς Νῦν καί τῆς Μελλούσης»!

Νά γιατί πλέον τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν προστασία τοῦ Ἔθνους μας εἶναι καί σήμερα βαρύτατο.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει χρέος νά ἐξηγήση στόν λαό μας ὅτι τό πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι περίπλοκο καί, πρωτίστως Θεολογικό, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι θεοειδής. Τό πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται νά ἀπασχολῆ σήμερα τόν περισσότερο κόσμο. Ἔχει χρέος ἡ Ἐκκλησία νά ἐξηγήση ὅτι ἡ σημερινή δομή, ἡ σκέψη, ἡ θεολογία, ἡ ἐπιστήμη, ἡ πολιτική, ἀλλά καί τό πῶς σχετίζονται ὅλα αὐτά μεταξύ τους, εἶναι ἀποκυήματα τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὁ ὁποῖος –σύμφωνα μέ τόν προσφυῆ χαρακτηρισμό ἑνός μεγάλου συγχρόνου ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς– «ἔχει ἐν πολλοῖς ὑπερβεῖ εἰς Ἀρειανισµόν καί αὐτόν τόν Ἄρειον»!

Ὁ Ἄρειος ἐκδίωξε τόν Θεόν ἀπό τόν Χριστόν καί τόν ἐμείωσε σέ ἁπλόν ἄνθρωπον. Ὁ Προτεσταντισμός, μετά ἀπό αἰῶνες, ἐκτόπισε τόν Θεόν ἀπό ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ Κράτους(!), ἐπαναφέροντας τήν εἰδωλολατρική πρακτική τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Πολιτικοῦ ἄρχοντος, ὄχι μόνο στήν διοίκηση τοῦ Κράτους, ἀλλά ἀκόμη καί στόν προσδιορισμό τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του!

Τό Εὐρωπαϊκό Κράτος πλέον καθορίζει τί εἶναι σωστό καί τί λάθος, τί εἶναι ἀλήθεια καί τί ψέμα καί ἀποφαίνεται ὅτι εἶναι λάθος καί ψέμα ὅλα ἐκεῖνα πού ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Θεός –ἡ Ἀλήθεια– διά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος εἶναι προφητικά ἀποκα­λυ­πτικός: «Ὁ Ἀρειανισµός δέν ἔχει ἀκόµη ταφῆ· σήµερον εἶναι τῆς µόδας παρά ποτέ ἄλλοτε καί ἔχει διαδοθῆ περισσότερον ἀπό ἄλλοτε. Ἔχει διαχυθῆ ὡς ψυχή εἰς τό σῶµα τῆς συγχρόνου Εὐρώπης. Ἐάν κοιτάξετε εἰς τήν κουλτούραν τῆς Εὐρώπης, εἰς τό βάθος της θά ἰδῆτε κεκρυµµένον τόν Ἀρειανισµόν: Ἐδῶ ὅλα περιορίζονται εἰς τόν ἄνθρωπον καί µόνον, καί αὐτόν τόν Θεάνθρωπον Χριστόν ἔ­χουν σµικρύνει εἰς τά πλαίσια τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τήν ζύµην τοῦ Ἀρει­ανι­σµοῦ ἔχει ζυµωθῆ καί ἡ φιλοσοφία τῆς Εὐρώπης, καί ἡ ἐπι­στή­µη της, καί ὁ πολιτισµός της, καί ἐν µέρει καί ἡ θρησκεία της. Παντοῦ συστηµατικῶς καταβιβάζεται εἰς ἁπλοῦν ἄνθρωπον... ἐπιτελεῖται διαρκῶς τό ἔργον τοῦ Ἀρείου... Ἡ Εὐρωπαϊκή ἐπιστήµη δέν ὑπο­λεί­πεται τῆς φιλοσοφίας εἰς τήν Ἀρειανικήν σχέσιν της πρός τόν Χρι­στόν. Ὁ Προτεσταντισµός διά πολλῶν ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων του ἔχει ἐν πολλοῖς ὑπερβεῖ εἰς Ἀρειανισµόν καί αὐτόν τόν Ἄρειον»!²

Ὁ Μέγας ἅγιος Κωνσταντῖνος γκρεµίζει τόν Ἀρειανισµό

γιά νά οἰκοδοµήση τήν Βασιλεύουσα!

Νά, λοιπόν, γιατί ὁ Μέγας ἅγιος Κωνσταντῖνος καταπολέμησε τόν Ἄρειο καί τήν θνησιγενῆ ἀνθρωποκεντρική πολιτική προκειμένου νά θεμελιώση τήν Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία μας καί νά χαράξη τήν ἱστορική της πορεία μέ τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευµα», μεταγγίζοντας στήν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων δυνατότητες αἰωνιότητος!

Ὁ Ἅγιος κατενόησε ὅτι ἄν ἀφεθῆ ὁ Ἄρειος ἀνεμπόδιστος νά ἀ­θε­ώ­ση τόν Θεάνθρωπον, τότε ὡς φυσικό ἐπακόλουθο θά ἦταν νά ἐκδιωχθῆ ὁ Θεός ἀπό τή ζωή τῆς Βασιλεύουσας, ὁπότε αὐτή θά εἶχε τήν μοιραία πορεία τῶν θνησιγενῶν βασιλείων τοῦ κόσμου, τά ὁποῖα ἔλαμψαν γιά λίγο ὡς διάττοντες ἀστέρες καί σύντομα χάθηκαν ἀπό τό ἱστορικό στερέωμα. Ἡ Βασιλεύουσα εἶναι τό μοναδικό ἱστορικό Γεγονός, πού διήρκεσε χίλια καί πλέον χρόνια, τό μοναδικό Βασίλειο μέ τό μοναδικό χρυσό νόμισμα, πού ξεπέρασε σέ ὅριο ζωῆς τήν χιλι­ετία!

Ἡ καταπολέμηση τοῦ Ἀρειανισμοῦ δέν ἔπαυσε εὐθύς μετά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ἀλλά διήρκεσε καί ἀρκετούς αἰῶνες μετά. Κατόπιν, φάνηκε ὅτι ἡττᾶται, ἀλλά κρυφά καί ἄδηλα μεταμορφωνόταν, ἕως ὅτου ἔδειξε καί πάλι καθαρά τό πρόσωπό του λίγο πρίν τήν ὁριστική Ἅλωση τῆς Πόλεως τῶν Πόλεων.

Ὁ Παπισµός, θύρα ἐπανόδου τοῦ Ἀρειανισµοῦ

στήν Ἱστορία τοῦ κόσµου!

Ὁ Ἀρειανισμός ἔδειξε ξανά τό πρόσωπό του, ὅταν ὁ λαός καί οἱ ἄρχοντές του εἶχαν ἀρχίσει καί πάλι νά ἀθεώνουν τόν Χριστό, θεωρώντάς τον περισσότερο ἄνθρωπο, σάν κι’ αὐτούς, καί λιγότερο ἤ καί καθόλου Θεόν!

Ὁ ἐναγκαλισμός τοῦ Μανουήλ Κομνηνοῦ μέ τόν Παπισμό, σάν σωσίβιο σωτηρίας ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς ἀθανάτου (χάριν τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ Πολιτεύματός της») Κωνσταντινουπόλεως, γιατί ὁ Παπισμός –διά τοῦ Ἀλαθήτου ἀνθρώπου-Πάπα– γίνεται ἡ θύρα τῆς ἐπανόδου τοῦ Ἀρειανισμοῦ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, ἀφοῦ «ἡ πτῶ­σις τοῦ Πάπα ἔγκειται εἰς τό νά θέλη νά ἀντικαταστήση τόν Θε­άν­θρω­­πον µέ τόν ἄνθρωπον».³  «Ὁ πυρήν τοῦ δόγµατος περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ πάπα=τοῦ ἀνθρώπου» εἶναι «ἡ ἀποθεανθρωποποίησις τοῦ ἀνθρώπου».⁴

Ὁ ἐναγκαλισμός μέ τόν πεπτωκότα ἀπό τήν Ἐκκλησία Πάπα καί τό μετά ἀπό λίγους αἰῶνες ἀποκορύφωμα αὐτοῦ τοῦ ἐναγκαλισμοῦ μέ τό βδελυρό συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, πού ἐ­πέβαλε ἰταμῶς ὁ Αὐτο­κράτορας Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ἐ­πά­νω –μάλιστα– στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας(!), ἐπέφερε τήν ὁριστική Πτώση τῆς ἀπτώ­του –μέχρι τότε– Μοναδικῆς Πόλεως, τῆς Βασιλευούσης, ἀφοῦ ἐδιώχθη ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας ἀπό τήν διακυβέρνησή της!

Ἡ πτώση τῆς Βασιλευούσης μαρτυρεῖ ἀνά τούς αἰῶνες τήν θνητότητα ὅλων τῶν οὑμανισμῶν καί τήν ὁριστική τους χρεωκοπία, διότι σύμφωνα καί μέ τήν διατυπωμένη Παναλήθεια «τό δόγµα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα εἶναι τό κορύφωµα τοῦ µηδενισµοῦ».⁵

Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 141

Μάϊος 2014

Ὑποσημειώσεις:

1. Γερασίµου Κονιδάρη Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1970, σελ. 235.

2. Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος Ἀθῆναι 1969 σελ. 140 κ.ἑ.

3. Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, Ἀθῆναι 1969 σελ. 153

4. ὅ.ἀ. σελ. 157

5. ὅ. ἀν., σελ. 158