Ἐφημερίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" - ΑΚΤΙΝΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 ΑΚΤΙΝΟΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ και ΒΙΩΣΙΜΗ

ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Ἡ Παγκοσμιοποίηση ἔχει ἐπιφέρει, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀναταραχή καί στήν Δημόσια Διοίκηση χωρῶν. Τό ἐπίπεδο τῆς σχετικῆς ἀναταραχῆς ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ρευστότητα τῆς κουλτούρας τῆς δοθείσης κοινωνίας. Δηλαδή, κοινωνίες τῶν ὁποίων ἡ κουλτούρα εἶναι δύσκαμπτη ὑπόκεινται σέ μεγαλύτερη ἀναταραχή. Δύσκαμπτες κουλτοῦρες εἶναι οἱ ὀλιγότερον τεχνοκρατικές καί ἐκεῖνες πού ἐπικεντρώνονται στίς «σχέσεις», γνωστές σάν “relationship-oriented” ἤ “high-context”. Παγκοσμίως, οἱ νότιο-ἀνατολικές κουλτοῦρες εἶναι δύσκαμπτες καί οἱ βόρειο-δυτικές κουλτοῦρες εὔκαμπτες.

Ἡ Παγκοσμιοποίηση δέν ἐπιδρᾶ μόνο τήν Οἰκονομία. Ἐπηρεάζει τήν ἐν γένει Πολιτική Οἰκονομία τῆς χώρας, δηλαδή, τήν Οἰκονομία, τό Πολιτικό Σύστημα καί τό Θεσμικό Πλαίσιο αὐτῆς.

Ἐρχόμαστε, λοιπόν, στήν ἀνάγκη νά ἐπιτύχουμε τήν ἀκριβέστερη δυνατή καί χωρίς προκατάληψη διάγνωση τῆς Ἑλληνικῆς πραγματικότητος.

Κατ’ ἀρχήν, γνωρίζουμε ὅτι ἡ πρωταρχική λειτουργία τῆς Πολιτικῆς ἤ τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος εἶναι νά καταμερίζει «σπουδαιότητα» στίς διάφορες καί συχνά ἀντικρουόμενες ἀξίες τῆς κοινωνίας. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ χρηστή Δημόσια Διοίκηση.

ΠοιΑ ειναι τελικΑ η ΔημΟσια ΔιοΙκηση;

Τρεῖς εἶναι οἱ παράγοντες πού ἀπαρτίζουν τήν Δημόσια Διοίκηση:

— Οἱ ἄνθρωποι τῆς κοινωνίας

— Ἡ δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων, καί

— Ἡ μεταξύ των συναλλαγή καί ἐπικοινωνία

Ἄν ἀποδεχθοῦμε τίς θέσεις τῆς Ψυχολογίας τῆς Ἀνθρώπινης Συμπεριφορᾶς (Psychology of Human Behavior), ἡ ὁποία ἐπισημαίνει ὅτι ἡ προδιάθεση καί ἡ ἐξ αὐτῆς ἐκκινούμενη συμπεριφορά «δημιουργεῖται» ἄν δέν ὑπάρχει ἤ μπορεῖ ν’ ἀλλάξει ἄν ὑφίσταται, τότε θά εἶναι καί λογικό καί θεμιτό νά υἱοθετήσουμε τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ ποιότητα τῆς δημόσιας διοίκησης ἐξαρτᾶται ἀπό τούς ἄλλους δύο παράγοντες. Δηλαδή, τήν «δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων» καί τήν «μεταξύ των συναλλαγή καί ἐπικοινωνία». Οἱ ἐν λόγῳ δύο αὐτοί παράγοντες ἔχουν καταλυτική δυναμική καί εἶναι ὑπεύθυνοι στήν διαμόρφωση τῆς κοινωνίας. Ἀπό τούς δύο αὐτούς παράγοντες ἡγετικό/πρωταρχικό ρόλο παίζει ἡ «δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων». Ὁ δέ παράγων, «συναλλαγή καί ἐπικοινωνία» ἀπορρέει ἀπό τήν «δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων». Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ κοινωνία ἀνθρώπων εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἔννομος, δηλαδή, λειτουργεῖ μέ νόμους ἡ δραστηριότητα θεωρεῖται ὡς ἡ ἀπαρχή τῆς μετέπειτα συναλλαγῆς καί ἐπικοινωνίας. Ἡ δραστηριότητα αὐτή προέρχεται ἀπό τό πολιτικό σύστημα ἀπό τό ὁποῖο διοικεῖται ἡ κοινωνία.

Ἀντιστρέφοντας τό ἐπιχείρημα, βλέποντας τήν ἠθική ἀταξία πού κυριαρχεῖ σ’ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας εὐλόγως μποροῦν ν’ ἀποδοθοῦν εὐθύνες στό πολιτικό σύστημα καί μόνο. Γιά παράδειγμα, ἡ φοροδιαφυγή, ἡ ἀναρχική, ἐγωκεντρική καί ἰδιοτελής στάση συμφερόντων, ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τόν νόμο, ἡ ἀτιμωρησία καί ἄλλες τοιαῦτες συμπεριφορές καταδεικνύουν τήν ἀδυναμία τοῦ πολιτικοῦ συστήματος καί τήν ἔλλειψη τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας. Δέν γνωρίζουν οἱ Ἕλληνες ὅτι ἡ ἔσωθεν ἀναρχία θά ἐπιφέρει τήν ἔξωθεν κηδεμονία; Καί, ὅτι μία τέτοιου εἴδους κηδεμονία θά θέσει τήν ἐθνική αὐτοκυριαρχία σέ μεγαλύτερο κίνδυνο;

Ἡ «μεταξύ τῶν ἀνθρώπων συναλλαγή καί ἐπικοινωνία», σ’ ἕνα τέτοιο πολιτικό σύστημα, δέν μπορεῖ παρά νά καταδικάζει τήν κοινωνία στήν ἐξαθλίωση καί ἀποσύνθεση, καθ’ ὅτι τό πολιτικό σύστημα εἶναι πελατειακό, ἐγωκεντρικό καί ἀνήθικο.

Βέβαια, τελικά, τήν εὐθύνη γιά τήν τύχη τῆς κοινωνίας τήν ἔχουν ὅλοι ὅσοι ζοῦν σ’ αὐτήν.

Ἡ ἐν λόγῳ εὐθύνη, ὅμως, ἔχει χάσει τήν διαστατικότητα καί σημασία της διότι ὁ Ἑλληνικός λαός ἐξετέθη ἀπροετοίμαστος στήν λαίλαπα τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχή προωθεῖ «τήν οἰκονομική ἀνάπτυξη» καί ὄχι τήν «κοινωνικοοικονομική ἀνάπτυξη», παρ’ ὅλο πού ὁ οἰκονομικός τεχνοκρατισμός καί ἡ Κοινωνική Οἰκονομία (Social Economics) ἔχουν ἐπιβεβαιώσει ὅτι τό «βέλτιστον» εἶναι προτιμότερον τοῦ «μεγίστου».

Ἡ Παγκοσμιοποίηση ἔχει δώσει στήν «ἐπιθυμία» πρωτεύοντα ρόλο. Ὅμως, ἡ Ψυχολογία τοῦ Καταναλωτῆ (Consumer Psychology) ἔχει πειραματικά καταδείξει ὅτι ἡ «ἐπιθυμία» εἶναι ἀσύμπτωτος, δηλαδή, οὐδέποτε ἱκανοποιεῖται πλήρως. Ἄρα, ἡ «ἐπιθυμία» εἶναι «βασανιστήριο». Πῶς, λοιπόν, καταστέλλεται ἤ χαλιναγωγεῖται ἡ ἐπιθυμία»; Ἁπλούστατα, διά τῆς «ἐγκράτειας»! Μία τέτοιου εἴδους ἐγκράτεια, ὡστόσο, ἐκλείπει στήν ἐποχή τῆς ἀνεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, ἡ ὁποία ἔχει φέρει καί ἀδυσώπητα προωθεῖ τόν «καταναλωτισμό».

Ποῦ πάει ἡ Ἑλλάδα;
Ποιά εἶναι ἡ λύση; Ποιά ἡ θεραπεία;

Πρῶτον, ἀπαλλαγῆ ἀπό τό ἰσχῦον πολιτικό σύστημα, τό ὁποῖο ἐνεγκαλίσθη τήν ἀναρχία, ἀλλά κι’ ἀπό ἐκείνους πού τό ὑπηρέτησαν ἤ τό ὑπηρετοῦν.

Δεύτερον, τό νέο Πολιτικό Σύστημα δέν πρέπει νά ἔχει παραγωγικό ρόλο στήν οἰκονομία παρά μόνο ἐπιτηρητικό, ἐξασφαλίζοντας σ’ ὅλους τήν ἴδια μεταχείρηση καί διασφαλίζοντας τήν ἀμέριστη ἐφαρμογή τοῦ νόμου δημιουργώντας τό θεσμικό περιβάλλον πού ἐγγυᾶται τήν βέλτιστη λειτουργία τῆς οἰκονομίας.

Τρίτον, ἡ ἀμερόληπτη καί «αὐστηρή» ἐφαρμογή νόμων εἶναι ἀναγκαία καί βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀξιοπιστία καί τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τοῦ πολιτικοῦ συστήματος.

Τέταρτον, ἡ ἀπουσία ὀργάνωσης γιά τήν ἀπροκατάληπτη ἄσκηση καί ἐφαρμογή ἀποφάσεων προκαλεῖ δημοσιονομική σύγχυση καί ἀναρχία καί καλλιεργεῖ ἀνήθικη συμπεριφορά. Ἐδῶ ἡ πρόκληση εἶναι ὅτι ὁ «διοικητικός συγκεντρωτισμός» εὐνοεῖ τήν διαφθορά ἐνῷ ὁ «διοικητικός ἀποκεντρωτισμός», ὁ ὁποῖος μέν δέν εὐνοεῖ τήν διαφθορά, ἀπαιτεῖ ἀνιδιοτέλεια. Σημειωτέον, ὅτι τό διοικητικό μοντέλο τῆς Εὐρώπης εἶναι «συγκεντρωτικό» ἐπειδή ἡ Εὐρωπαϊκή διοικητική φιλοσοφία δέν ἐμπιστεύεται τούς ὑφιστάμενους. Μποροῦν, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες νά καθυποτάξουν, σχετικά, τήν ἰδιοτέλεια προκειμένου νά ἀποφύγουν τό μοντέλο τοῦ «συγκεντρωτισμοῦ» τό ὁποῖο ὑποκινεῖ τήν ἰδιοτέλεια καί εὐνοεῖ τήν διαφθορά;

Πέμπτον, τό νέο πολιτικό σύστημα πρέπει νά συγκεράσει δύο κατ’ οὐσίαν συγκρουόμενα συστήματα: τήν «δημοκρατία» καί τήν «ἐλεύθερη οἰκονομία». Καθ’ ὅτι ἡ μέν Δημοκρατία προωθεῖ «ἴσα δικαιώματα», ἡ δέ Ἐλεύθερη Οἰκονομία δημιουργεῖ «ἄνισα εἰσοδήματα». Δηλαδή, ὁ Δημόσιος τομέας ἐπιδιώκει τήν «ἰσότητα» ἐνῷ ὁ Ἰδιωτικός τομέας ἐπιδιώκει τήν «ἀποδοτικότητα». Μ’ ἄλλα λόγια, ἡ μέν «ἰσότητα» δίνει σ’ ὅλους προτεραιότητα ἡ δέ «ἀποδοτικότητα» δίνει προτεραιότητα στούς περισσότερον ἀποδοτικούς.

Τελικά, ἡ βέλτιστη ἰσορροπία θά καθυπαγορευθεῖ ἀπό τίς ἀξίες τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνικῆς κουλτούρας. Γι’ αὐτό ἡ παράδοση καί οἱ πολιτισμικές ἀξίες πρέπει νά περιφρουρηθοῦν. Ὅμως στήν ἐποχή τῆς Παγκοσμιοποίησης, πού οἱ κυβερνήσεις ἔχουν χάσει τόν ἐθνικό τους χαρακτῆρα, τό καθῆκον τῆς περιφρούρησης πρέπει ν’ ἀναλάβουν πολιτιστικοί ἤ κοινωνικοί φορεῖς ὅπως ἡ Οἰκογένεια, Ἐκκλησία, Σχολεῖα καί Ἐκπαιδευτικοί ὀργανισμοί, Μέσα Ἐνημέρωσης καί Πολιτισμικές ὀργανώσεις. Σημειωτέον, ὅτι ἡ Παγκοσμιοποίηση ἐπιώκει στήν πολιτισμική ἐνοποίηση καί ὁμοιογένεια ἡ ὁποία καθοριστικά ἀπειλεῖ τήν ἐθνική πολιτισμική ταυτότητα.

Ἕκτον, πρέπει νά διεξαχθεῖ ἐθνικός διάλογος ὅσον ἀφορᾶ στήν παραμονή ἤ μή τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωζώνη (κοινό νόμισμα). Καθ’ ὅτι:

Παραμονή σέ κοινό νόμισμα παραχρῆμα σημαίνει ἀπώλεια «ἐθνικῆς κυριαρχίας». Τό μέγεθος τῆς ἐν λόγῳ ἀπώλειας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν οἰκονομική εὐρωστία καί ἀναπτυξιακή ἱκανότητα τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας.

Ἡ ἔξοδος ἀπό τό κοινό νόμισμα διαφυλάττει μέν τήν ἐθνική κυριαρχία, ὡστόσο ἐγκυμονεῖ πιέσεις γιά τήν ὀρθολογιστική ἀνασυγκρότηση τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας. Ἡ ἐθνική κυριαρχία θά μποροῦσε καί πάλι νά ὑποστεῖ σχετική ἀπώλεια ἐάν ἡ οἰκονομία δέν ἀνασυγκροτεῖτο ἐπαρκῶς, προκειμένου νά στηρίξει τό ἐθνικό της νόμισμα.

Ἡ αὐτοκυριαρχία πηγάζει ἀπό ἰσχυρή οἰκονομία ἡ δέ ἰσχύς τῆς οἰκονομίας εἶναι συνάρτηση τῆς λειτουργικότητος τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τό ὁποῖο πιστώνεται μέ τήν ὑπευθυνότητα τῆς παροχῆς «ἡγεσίας».

Ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας σημαίνει, ἄν ὄχι διάλυση, χαλάρωση ἱστορικῶν καί παραδοσιακῶν ἀξιῶν οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζουν τόν Ἑλληνισμό καί τίς διαχρονικές του ἀξίες.

 Ἕβδομον, τό ἀνθρώπινο δυναμικό ἀποτελεῖ τό πιό πολύτιμο καί ἀνταγωνιστικά βιώσιμο κεφάλαιο μιᾶς οἰκονομίας. Ὡς ἐκ τούτου, πρέπει ὄχι μόνο νά ἀναχαιτισθεῖ ἡ παροῦσα ἀποδημία τῶν Ἑλλήνων ἐπιστημόνων καί τεχνοκρατῶν πρός τό ἐξωτερικό ἀλλά νά ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐπαναπατρισμός Ἑλλήνων πού θά μποροῦσαν νά βοηθήσουν τήν πατρίδα τους. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι φτωχότερη ὄχι μόνο ἐπειδή τό χρηματοοικονομικό της χρέος ἔχει αὐξηθεῖ ἀλλά ἐπειδή τό ἔμψυχο, ἐπιστημονικό καί τεχνοκρατικό κεφάλαιο ἀποδημεῖ. Καί, εἶναι τό δεύτερο ἐκεῖνο πού θ’ ἀπειλήσει μακροχρόνια τήν Ἑλλάδα.

Ὄγδοον, οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες πρέπει νά ἐξοικειωθοῦν μέ τήν «ὑπευθυνότητα» ἡ ὁποία χαρακτήριζε τούς προγόνους τους. Συγκεκριμένα, τό χαρακτηριστικό γνώρισμα «χρηστῆς δημόσιας διοίκησης εἶναι ἡ «ἀνταποκριτικότητα» καί ἡ «ὑπευθυνότητα». Ἡ «ὑπευθυνότητα» καί ἐμπνέεται καί διδάσκεται.

Ἔνατον, ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ τήν ὕστατη προσπάθεια γιά τήν ἀποτελεσματική περιφρούρηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῶν ἀξιῶν του ὡς καί γιά τήν ἀντιμετώπιση ἐξωγενῶν πιέσεων οἱ ὁποῖες ἀναμένεται νά ἐπιδεινωθοῦν λόγῳ τῆς ἀμείλικτης παγκοσμιοποίησης.

Κατά τόν Πλούταρχο, «ἡ παιδεία εἶναι θεία».

Ὡστόσο, ἡ Ἑλληνική παιδεία ἀπαιτεῖ «Ἡράκλεια» προσπάθεια διότι χρειάζεται καί νέα διάρθρωση ἀλλά καί νά ἑστιάσει τήν δραστηριότητά της στήν ἀνάπλαση τῆς καθημερινῆς νοοτροπίας τοῦ Ἕλληνα ἡ ὁποία ἔχει μεταλλαχθεῖ μεταπολιτευτικά.

παγκοσμιο­ποΙηση καΙ συγεντρωτισμΟσ πλοΥτου

Ἡ Παγκοσμιοποίηση προωθεῖ τήν ἀλληλοεξάρτηση τῶν οἰκονομιῶν καί δι’ αὐτῆς τήν καθυποδούλωση ὑποδεέστερων οἰκονομιῶν στίς ἰσχυρότερες.

Πρίν κλείσω θέλω νά παραθέσω μερικά χαρακτηριστικά της ἐξελισσόμενης Παγκοσμιοποίησης:

Μέ τήν πτώση τοῦ Σοβιετισμοῦ, τόν Νοέμβριο τοῦ 1989, καί τόν ἐπακολουθήσαντα ἐκδημοκρατισμό Μαρξιστικῶν συστημάτων, ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει γίνει ἡ λαίλαπα ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στόν κόσμο στίς ἡμέρες μας.

Ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει ἐπιφέρει τήν φιλελευθεροποίηση τοῦ διεθνοῦς ἐμπορίου, ἡ ὁποία ἔχει καταδείξει τήν Ἀχίλλειο πτέρνα τῶν ἐθνικῶν οἰκονομιῶν, δηλαδή, «τήν ἔλλειψη τῆς ἀνταγωνιστικότητός των».

Ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει ἀποδώσει οἰκονομικά ὠφέλη, ὡστόσο ὁ καταμερισμός τους δέν ἔχει ὠφελήσει ὅλα τα κοινωνικά στρώματα. Γιά παράδειγμα, τό μερίδιο τοῦ παγκοσμίου εἰσοδήματος γιά τό 20% τῶν πτωχότερων τῆς γῆς τό 1960 ἦταν 2.3%, τό 1991 ἦταν 1.4%, τό 2000 ἦταν 1.1%, καί τό 2011 ἦταν 1%. Ἐπιπροσθέτως, ἡ παγκοσμιο­ποίηση ἔχει ἐπιφέρει καί συγεντρωτισμό πλούτου. Γιά παράδειγμα, τό 1977 τό εἰσόδημα τοῦ 1% τῶν πλουσιοτέρων Ἀμερικανῶν ἰσοδυναμοῦσε μέ τό εἰσόδημα 49 ἑκατομυρίων Ἀμερικανῶν, ἐνῷ τό 2010 τό εἰσόδημα τοῦ ἰδίου ποσοστοῦ, 1%, ἰσοδυναμοῦσε μέ τό εἰσόδημα 110 ἑκατομυρίων Ἀμερικανῶν.

Ἡ ἐν λόγῳ παγκοσμιοποίηση ἔχει ἀναδείξει ὑποανάπτυκτες οἰκονομίες σέ ἀναπτυσσόμενες. Γιά παράδειγμα, οἱ μεγαλύτερες ἀναπτυσσόμενες οἰκονομίες στόν πλανήτη μας εἶναι: Κίνα, Ἰνδία, Βραζιλία, Ἀργεντινή, Μεξικό, Ν. Κορέα, Ἰνδονησία, Ν. Ἀφρική, Ρωσία καί Τουρκία. Ἡ τελευταία ἔχει προσαρμόσει τήν οἰκονομία της πρός τήν δυναμική τῆς διεθνοῦς οἰκονομίας διά τῆς υἱοθέτησης ἑνός ἀποτελεσματικοῦ θεσμικοῦ πλαισίου γιά τήν καλύτερη λειτουργία τῆς οἰκονομίας της. Γιά παράδειγμα, τήν μείωση τῆς γραφειοκρατείας, τήν σταθεροποίηση ἑνός φιλικοῦ πρός τίς ἐπενδύσεις φορολογικοῦ συστήματος, κλπ.

Η "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" ἔχει κατά τό παρελθόν σχολιάσει τήν ἀνερχόμενη Τουρκική οἰκονομία χαρακτηρίζοντας τήν σάν σιωπηρή ἀπειλή γιά τήν Ἑλληνική οἰκονομία καί κατ’ ἐπέκτασιν τήν ἐθνική κυριαρχία τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Ἰσλαμικός ἐξτρεμισμός ἔχει ἀρχίσει νά μετριάζεται, λόγῳ τοῦ ἐκδημοκρατισμοῦ δικτατορικῶν συστημάτων ὅπως ἡ Αἴγυπτος, καί λόγῳ τῆς ἐπήρειας τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας ἐπ’ αὐτοῦ. Ἡ ἐν λόγῳ ἀναδυόμενη Ἰσλαμική μετριοπάθεια ἀποτελεῖ ἀκόμη μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ἑλληνική πολιτισμική κουλτούρα λόγῳ τῆς ἀναμενόμενης διείσδυσής του σ’ αὐτήν ἡ ὁποία θά εἶναι εὐκολότερη.

Ὑπό τίς ἀνωτέρω συνθῆκες ἐάν οἱ Ἕλληνες δέν κοιτάξουν «τά τοῦ οἴκου τους» θά ἐπέλθει κατακερματισμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀκόμη καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀπειλούμενης πολιτισμικῆς διαφοροποίησης ἐθνῶν.

Ὁ ἀγῶνας τώρα, καί ἀκόμη περισσότερο στό μέλλον, θά εἶναι πολιτισμικός, δηλαδή, γιά τήν περιφρούρηση Παράδοσης καί Ἀξιῶν, καθ’ ὅτι ἡ διαπολιτισμική ὁμοιογένεια παραμένει τό τελευταῖο τεῖχος/σύνορο τοῦ Παγκοσμίου Ὁλοκληρωτισμοῦ καί τῆς τελεσίδικης ἀπώλειας τῆς ταυτότητος Ἀξιῶν.

Ἐρωτῶ: Ἕλληνα/Ἑλληνίδα ποῦ πηγαίνεις;

Δρ. Κωνσταντῖνος Πολυχρονίου

Field Service Associate Professor of

Marketing & International Business,

University of Cincinnati, Ohio, USA