«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - «ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΝΟΝ ΕΜΕΙΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΤΗ ΜΑΧΗ»

«ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΝΟΝ ΕΜΕΙΣ

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΤΗ ΜΑΧΗ»

                                                                                                            (Αἰσχύλος)

Οἱ δύο πρῶτοι φθινοπωρινοί μῆνες ἔχουν πολλές ἐπετείους πού ἐπιβεβαιώνουν τά λόγια τοῦ Αἰσχύλου. Στό τέλος τοῦ προηγούμενου μηνός γιορτάστηκε ἡ περίφημη ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς. Λέτε νά διάβασε ὁ Κολοκοτρώνης τί ποσοστά τοῦ ἔδωσαν οἱ στατιστικές γιά τό ἄν θά πατοῦσε ἤ ὄχι τήν Τρίπολη;

Στό τέλος αὐτοῦ τοῦ μηνός θά γιορτάσουμε τήν ἀντίσταση πού προβάλλαμε στό Β΄  Παγκόσμιο Πόλεμο στήν πιό καλοοργανωμένη καί δυνατή πολεμική μηχανή τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Λέτε, οἱ πατεράδες μας πού πολεμοῦσαν στά βουνά νά διάβαζαν κι ἐκεῖνοι τί ποσοστά τούς ἔδιναν οἱ στατιστικές γιά τή νίκη;

Ἀπό τόν καιρό τοῦ Αἰσχύλου μέχρι τόν καιρό τῶν γονέων μας ἡ καλή «τρέλλα» τῆς φυλῆς μας δέν μετροῦσε ἀριθμούς. Ἀρκεῖ νά εἴχαμε τήν πεποίθηση ὅτι ἀγωνιζόμαστε γιά κάτι πού εἶναι ἱερό καί δίκαιο.

Ἀπό τόν Αἰσχύλο μέχρι τούς γονεῖς μας ἡ αὐταπάρνηση, ἡ «ξεροκεφαλιά» πού ἀρνιόταν νά καμφθεῖ μπροστά στίς ἀντιξοότητες, ἡ γενναιότητα πού δέν μετράει ἀριθμούς, ἡ ζωντάνια πού νικάει τή φθορά τῆς ἀπάθειας καί τῆς ἀδιαφορίας, παρέμεναν τά σταθερά χαρακτηριστικά τοῦ λαοῦ μας. Ξαφνικά ὅμως, τά τελευταῖα πενῆντα χρόνια, ὅλα χάθηκαν. Κάποιοι μᾶς ἔπεισαν ὅτι εἴμαστε μικρός λαός καί μᾶς εἶπαν ὅτι δέν πρέπει νά μιλᾶμε γιατί εἴμαστε λίγοι ἐνῶ αὐτοί εἶναι πολλοί.

Ἔτσι ἀρχίσαμε κι ἐμεῖς νά μαθαίνουμε νά μετρᾶμε. Ἔτσι ἀρχίσαμε νά ζυγίζουμε. Ἔτσι ἀρχίσαμε νά ἐνδιαφερόμαστε, ὄχι γιά τό ἄν μᾶς λέει κάποιος ἀλήθεια, ἀλλά γιά τό πόσοι ἄλλοι, ἐκτός ἀπό μᾶς, θεωροῦν ὅτι αὐτό πού ἀκοῦν εἶναι ἀλήθεια. Κι ἄς εἶναι αὐτό πού λέγεται τό μεγαλύτερο ψέμμα. Ἐφ’ ὅσον ἡ πλειοψηφία τό «βαφτίζει» ἀλήθεια τότε τό ψέμμα γίνεται ἀλήθεια. Κι ἐφ’ ὅσον τήν Ἀλήθεια ἡ πλειοψηφία τήν ἀγνοεῖ, τότε εἶναι ἀνυπόστατη. Οἱ ἀριθμοί ἔχουν τή δύναμη. Οἱ ἀριθμοί εἶναι ἡ δύναμη.

Ἀνόητε Αἰσχύλε. Ἀνόητε Λεωνίδα. Ἀνόητε Καβάφη πού ἔγραφες «τιμή σ’ ἐκείνους ὅπου στή ζωή των ὥρισαν καί φυλάγουν Θερμοπύλες». Ἀνόητοι ὅσοι ἔταξαν νά φυλᾶνε Θερμοπύλες. Ἀνόητε Κωνσταντῖνε Παλαιολόγε πού δέν μπῆκες στό πλοῖο νά φύγεις γιά τή Δύση γιά νά ζήσεις μέσα στήν καλή χαρά. Ἀνόητε Ἀθανάσιε Διᾶκε πού κάθησες νά σέ σκοτώσουν ἔτσι βάναυσα. Ἀνόητε Παπαφλέσσα πού νόμισες ὅτι θά σταματήσεις τίς ὀρδές τῶν βαρβάρων στό Μανιάκι. Ἀνόητε Κολοκοτρώνη πού πῆγες νά καταλάβεις μιά ὁχυρωμένη καί δυνατή πόλη μέ δέκα ξυπόλητους καί πεινασμένους ρέμπελους. Ἀνόητε Ρήγα Φεραῖε πού κατέληξες νά σέ πνίξουν ἄδικα σ’ ἕνα ξένο ποτάμι, σέ μιά ξένη γῆ, γιατί δέν μέτρησες πώς ἤσουν ἕνας κι αὐτοί ἦσαν πολλοί. Ἀνόητε Καποδίστρια πού κοίταξες στά μάτια τόν δολοφόνο σου καί τόν χαιρέτησες. Ἀνόητε Παῦλε Μελᾶ πού πῆγες νά σκοτωθεῖς σ’ ἕνα ξένο τόπο πού δέν σοῦ ἦταν τίποτα, ἐνῶ μποροῦσες νά ζήσεις στά πλούτη καί τήν καλοπέραση καί τήν εὐτυχία. Ἀνόητε πατέρα μου πού δέν ἔφυγες γιά τήν Ἀγγλία, νά ζήσεις τή ζωή τῆς δοξασμένης «ἀντιστασιακῆς» ἐξορίας, ἀλλά πῆγες νά πολεμήσεις πάνω στά βουνά, χωρίς καμμιά ἐλπίδα, ἀφοῦ ἤξερες ὅτι «οἱ Μῆδοι ἐπιτέλους θά διαβοῦνε ...»

Ἔξυπνοι ἐμεῖς, τά παιδιά αὐτῶν τῶν «ἀνόητων» πού συνειδητοποιήσαμε ἐπιτέλους ὅτι οἱ Μῆδοι «διάβηκαν» καί οἱ Μῆδοι εἶναι πολλοί κι ἐμεῖς πρέπει νά βάλουμε μυαλό καί νά προστεθοῦμε στούς δικούς τους ἀριθμούς, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε «λίγοι» κι ἡ χώρα μας «μικρή»! Πῶς θά ὑψώσουμε ἐμεῖς ἀνάστημα στό πλῆθος καί τήν ἰσχύ τῶν Μήδων; Ἐμεῖς εἴμαστε λογικοί καί ρεαλιστές κι ὄχι ἀνόητοι σάν κι αὐτούς πού μᾶς γέννησαν...

Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ «ἔξυπνοι» καί οἱ «σοφοί» θά διορθώσουμε τά λάθη τῶν «ἀνόητων» καί θά χτίσουμε τό μέλλον μας. Κι ὅποιος ζήσει νά τό δεῖ ... καλά νά πάθει!

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 88 

Ὀκτώβριος 2009