Ἐφημερίδα Πολιτικῆς Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» - Ποιό ρόλο διαδραματIζει η δημοσιογραφIα σήμερα;

Ποιο ρOλο διαδραματIζει η δημοσιογραφIα σHμερα;

Ἔ­χει κα­τα­στεῖ πλέ­ον φα­νε­ρό ὅ­τι τό ψεῦ­δος τῶν κρα­τούν­των ἔ­χει πολ­λα­πλές μορ­φές καί δέν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται μό­νον στούς ἰ­σχυ­ρι­σμούς καί τήν προ­πα­γάν­δα τῆς κυ­βέρ­νη­σης πού ὑ­πο­τί­θε­ται ὅ­τι κρα­τά­ει “τά ἠ­νί­α” τῆς χώ­ρας. Τό κυ­ρί­αρ­χο ψεῦ­δος πιά, ἔ­χει τήν δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κή του ἐκ­δο­χή, τήν συν­δι­κα­λι­στι­κή του δι­και­ο­λό­γη­ση, τόν πα­νε­πι­στη­μι­α­κό του φα­τρι­α­σμό, τήν κομ­μα­τι­κή του ἀ­γυρ­τεί­α καί ὅ­λων αὐ­τῶν τήν γε­νι­κευ­μέ­νη ἀ­πο­δο­χή καί ἀ­δι­α­φο­ρί­α. Στό πα­ρόν μι­κρό κεί­με­νο θά γί­νει μι­κρή προ­σπά­θει­α νά ἀ­πο­τυ­πω­θοῦν ὅ­σα συμ­βαί­νουν στόν σκαν­δα­λώ­δη χῶ­ρο τῆς ἐγ­χώ­ρι­ας δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας.

Πρέ­πει νά κα­τα­στεῖ γνω­στό, ὅ­τι σέ ὅ­σο με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­νυ­πο­λη­ψί­α πε­ρι­πί­πτει ὁ δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κός χῶ­ρος, τό­σο πι­ό ἔν­το­νη κα­θί­στα­ται ἡ ἀ­λα­ζο­νι­κή προ­πέ­τει­ά του. Κυ­ρί­ως ἀ­να­φε­ρό­μα­στε στήν λε­γο­μέ­νη ἠ­λε­κτρο­νι­κή δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α τῶν Μέ­σων Μα­ζι­κῆς “Ἐ­νη­μέ­ρω­ση­ς”.  Ἡ ἠ­λε­κτρο­νι­κή ἐ­νη­μέ­ρω­ση εἴ­τε τη­λε­ο­πτι­κή, εἴ­τε δι­α­δι­κτυ­α­κή ἔ­χει πά­ρει πλέ­ον τά πρω­τεῖ­α ἔ­ναν­τι τοῦ γρα­πτοῦ λό­γου καί αὐ­τό βε­βαί­ως εἶ­ναι ση­μεῖ­ο τῶν και­ρῶν, μιά καί ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ροι ἄν­θρω­ποι προ­στρέ­χουν σέ αὐ­τές τίς πη­γές ἐ­νη­μέ­ρω­σης.

Στήν Ἑλ­λά­δα ἀ­πό τά τέ­λη τοῦ 1989 ἄρ­χι­σε νά ἐ­πι­κρα­τεῖ ἕ­να κα­θε­στώς ἰ­δι­ό­τυ­πης ἀ­συ­δο­σί­ας μέ τήν ἀ­πρό­σκο­πτη ἔγ­κρι­ση λει­τουρ­γί­ας ἰ­δι­ω­τι­κῶν τη­λε­ο­πτι­κῶν κα­να­λιῶν, χω­ρίς πλαί­σι­ο νο­μι­κῆς κά­λυ­ψης, καί χω­ρίς κα­μι­ά ἄ­δει­α πού νά ἐν­τάσ­σε­ται σέ πλαί­σι­ο νο­μι­μό­τη­τας. Ἀ­πο­τέ­λε­σμα ὅ­λης αὐ­τῆς τῆς κα­τά­στα­σης ἦ­ταν ἡ χω­ρίς νό­μι­μη ἄ­δει­α λει­τουρ­γί­α ὅ­λων τῶν ἰ­δι­ω­τι­κῶν τη­λε­ο­πτι­κῶν κα­να­λιῶν. Δέν εἶ­ναι στό­χος νά ἐ­ξε­τα­στεῖ ἡ νο­μι­κή πλευ­ρά τοῦ ὅ­λου θέ­μα­τος, ἀ­φοῦ δέν εἶ­ναι αὐ­τός ὁ σκο­πός μας, πολ­λῶ δέ μᾶλ­λον ἀ­φοῦ αὐ­τό ἀ­πο­τε­λεῖ ζή­τη­μα μιᾶς σο­βα­ρῆς νο­μι­κῆς ἐρ­γα­σί­ας. Ἁ­πλῶς πρέ­πει νά ἀ­να­φέ­ρου­με ὅ­τι ὅ­λες ἀ­νε­ξαι­ρέ­τως οἱ κυ­βερ­νή­σεις ἀ­πό τό 1989 ἕ­ως σή­με­ρα, σκό­πι­μα δέν ἀν­τι­με­τω­πί­ζαν τό θέ­μα τῆς νό­μι­μης λει­τουρ­γί­ας τῶν ἰ­δι­ω­τι­κῶν τη­λε­ο­πτι­κῶν σταθ­μῶν (ἄ­ρα καί τό ζή­τη­μα τῆς ἀ­δει­ο­δό­τη­σής τους). Οἱ κρα­τοῦν­τες (τῶν ἑ­κά­στο­τε κυ­βερ­νή­σε­ων) ἄ­φη­σαν καί ἀ­φή­νουν ἐ­πί­τη­δες τοῦ ἐρ­γο­λά­βους – κα­να­λάρ­χες χω­ρίς νό­μι­μο πλαί­σι­ο λει­τουρ­γί­ας, ὥ­στε μέ­σῳ αὐ­τῆς τῆς κα­τά­στα­σης νά σχη­μα­το­ποι­εῖ­ται “ἕ­νας κα­τάλ­λη­λα προ­ε­τοι­μα­σμέ­νος χώ­ρο­ς” γιά κλεί­σι­μο δου­λει­ῶν, γιά “συμ­φω­νί­ες κυ­ρί­ω­ν”, γιά ἐ­κτέ­λε­ση “δου­λεί­α­ς”.

Τέλος διαφήμισης υπέρ Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ.:
γιατί διέγραψε το κράτος τις απαιτήσεις του;

Καί γι­νό­μα­στε πι­ό σα­φεῖς: Ὡς γνω­στόν σέ κά­θε τη­λε­ο­πτι­κή δι­α­φή­μι­ση τό 2% τῆς δι­α­φη­μι­στι­κῆς ἀ­μοι­βῆς πού εἰ­σπράτ­τει τό κά­θε ἰ­δι­ω­τι­κό κα­νά­λι, πρέ­πει νά ἀ­πο­δί­δε­ται στό Τ.Σ.Π.Ε.Α.Θ. (Τα­μεῖ­ο Σύν­τα­ξης Προ­σω­πι­κοῦ Ἐ­φη­με­ρί­δων Ἀ­θη­νῶν–Θεσ­σα­λο­νί­κης). Ἡ δέ­σμευ­ση αὐ­τή τῶν ὑ­πευ­θύ­νων τῶν ἰ­δι­ω­τι­κῶν τη­λε­ο­πτι­κῶν σταθ­μῶν, ἐ­τη­ρεῖ­το πλημ­με­λῶς, καί ἔ­φθα­σε μέ­χρι τοῦ ση­μεί­ου σχε­δόν νά μήν ἀ­πο­δί­δε­ται στό ἐν λό­γῳ τα­μεῖ­ο. Ἀ­πο­τέ­λε­σμα οἱ ὀ­φει­λές νά ἔ­χουν δι­ογ­κω­θεῖ σέ τέ­τοιο βαθ­μό, πού οὔ­τε καί οἱ “ἔ­ξω-κα­να­λι­κές” δρα­στη­ρι­ό­τη­τες τῶν με­γα­λο­ερ­γο­λά­βων τῆς ἐ­νη­μέ­ρω­σης νά μπο­ροῦν νά τίς κα­λύ­ψουν. Ἔ­τσι πα­ρε­νέ­βαι­νε ἡ ἑ­κά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση καί μέ σκαν­δα­λώ­δεις ρυθ­μί­σεις “δι­ευ­θε­τοῦ­σε” αὐ­τές τίς ὀ­φει­λές καί εὐ­νο­οῦ­σε φα­νε­ρῶς καί ἠ­χη­ρῶς τά ἰ­δι­ω­τι­κά κα­νά­λια. Τό πο­σό αὐ­τό ἦ­ταν πράγ­μα­τι τε­ρά­στι­ο, ἀ­φοῦ καί τε­ρά­στι­α ἦ­ταν τά πο­σά πού εἰ­σπράτ­τον­ταν ἀ­πό τά κα­νά­λια, ἰ­δί­ως γιά τίς δι­α­φη­μί­σεις στίς ζῶ­νες “prime time”, πού εἶ­ναι καί ζῶ­νες ὑ­ψη­λῆς ἀ­κρο­α­μα­τι­κό­τη­τας/θέ­α­σης. Αὐ­τή βέ­βαι­α ἡ χα­ρι­στι­κή συμ­πε­ρι­φο­ρά τοῦ κρά­τους ἔ­ναν­τι τῶν κα­να­λαρ­χῶν εἶ­χε τίς ὑ­λι­κές της προσ­δο­κί­ες καί πο­λι­τι­κά της ὀ­φέ­λη. Ὀ­φει­λέ­τες καί ὑ­πό­χρε­οι πλέ­ον οἱ κα­να­λάρ­χες ἔ­σπευ­δαν (καί σπεύ­δουν) νά ἐ­κτε­λέ­σουν τήν “δου­λεί­α”: τήν παν­τί τρό­πω στή­ρι­ξη τῆς κυ­βερ­νη­τι­κῆς προ­πα­γάν­δας καί κρα­τού­σης ψευ­δο­λο­γί­ας ἔ­ναν­τι βέ­βαι­α καί τῶν ὀ­φει­λῶν πού γλύ­τω­σαν, ἀλ­λά καί ἔ­ναν­τί των “δου­λει­ῶν” – ἐρ­γο­λα­βι­ῶν πού πε­ρι­έ­πι­πταν στό με­γά­λο “πιά­το” τῆς ἀ­πευ­θεί­ας ἀ­νά­θε­σης δη­μο­σί­ων ἔρ­γων, ἤ τῶν “ση­μα­δε­μέ­νων” δι­α­γω­νι­σμῶν. Ἐ­δῶ θά πρέ­πει νά προ­στε­θεῖ καί τό κρα­τι­κό χρῆ­μα τῶν δι­α­φη­μί­σε­ων με­γά­λων δη­μό­σι­ων ὀρ­γα­νι­σμῶν πού “ἄ­νοι­γε” τό πε­δί­ο καί τίς ὀ­ρέ­ξεις σέ ὑ­περ­θε­τι­κό βαθ­μό. Καί ὅ­σο τό λι­πα­ρό αὐ­τό ἀ­λι­σβε­ρί­σι δυ­νά­μω­νε (καί δυ­να­μώ­νει), τό­σο πι­ό ἀ­σύ­δο­τη καί προ­κλη­τι­κή γι­νό­ταν (καί γί­νε­ται) ἡ εἰ­δε­χθής προ­πα­γάν­δα τῶν ἰ­δι­ω­τι­κῶν κα­να­λιῶν. Γιά νά ἔρ­χε­ται ὅ­μως εἰς πέ­ρας αὐ­τή ἡ τε­ρα­τουρ­γί­α, ἔ­πρε­πε (καί πρέ­πει) αὐ­τός ὁ πυ­ώ­δης χῶ­ρος νά ὑ­πη­ρε­τη­θεῖ ἐ­παρ­κῶς καί κα­ταλ­λή­λως ἀ­πό τούς ἐ­παρ­κεῖς καί κα­ταλ­λή­λους γιά αὐ­τό ἀν­θρώ­πους. Καί αὐ­τοί δέν εἶ­ναι ἄλ­λοι ἀ­πό τούς πρό­θυ­μους δη­μο­σι­ο­γρά­φους πού δι­α­πρέ­πουν στό σπόρ τῆς χα­τζι­α­βα­τι­κῆς ὀ­σφυ­ο­καμ­ψί­ας. Ὁ πυ­ώ­δης χῶ­ρος τῆς συ­ναλ­λα­γῆς καί τῆς δι­α­φθο­ρᾶς θέ­λει καί τούς ἀν­θρώ­πους μέ τήν ἀν­τί­στοι­χη “συ­νεί­δη­ση”.   Ἔ­τσι πολ­λοί δη­μο­σι­ο­γρά­φοι πού ἀ­να­λαμ­βά­νουν αὐ­τό τό ἔρ­γο, εκμεταλλεύονται τήν δυ­να­τό­τη­τά τους νά στρε­βλώ­νουν, νά ἀλ­λοι­ώ­νουν, νά ἑ­ξαλ­λοι­ώ­νουν νά πα­ρα­ποι­οῦν, νά ἐκ­ποι­οῦ­ν πα­λαι­ά γραμ­μά­τι­α, νά συ­κο­φαν­τοῦν, νά ὑ­βρί­ζουν, νά αἰ­σχρουρ­γοῦν καί νά βυσ­σο­δο­μοῦν καί νά μήν λαμ­βά­νουν τήν πα­ρα­μι­κρή ἀ­πάν­τη­ση.

Ο δημοσιογραφικός χώρος της αυθαιρεσίας

 Ὁ δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κός αὐ­τός “λό­γο­ς” φτι­ά­χνει τό δι­κό του σχο­λεῖ­ο αὐ­θαι­ρε­σί­ας τό ὁ­ποῖ­ο ἐν­σω­μα­τώ­νει τά πάν­τα για­τί δέν ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται τί­πο­τα, ἐ­νῷ κα­μώ­νε­ται ὅ­τι κα­τα­λα­βαί­νει τά πάν­τα. Για­τί αὐ­τός πού ὑ­πη­ρε­τεῖ τό ψέμ­μα ὅ­σο καί νά πα­ρι­στά­νει τόν ἔ­ξυ­πνο, τε­λι­κά δέν ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται πο­τέ τό βά­θος τῶν πραγ­μά­των καί τῶν γε­γο­νό­των, ἀ­φοῦ αὐ­τό εἶ­ναι ἄρ­ρη­κτα συ­νυ­φα­σμέ­νο μέ τήν ἀ­λή­θει­α καί τήν λο­γι­κή. Προ­κα­θο­ρί­ζον­ται καί προ­ε­πι­βάλ­λον­ται τά θέ­μα­τα αἰχ­μῆς μέ­σα σέ ἕ­να ἀ­κα­τά­σχε­το ὀ­χε­τό μιᾶς ψευ­δο­λό­γου ρο­ῆς κα­τα­σκευ­α­σμέ­νων πλη­ρο­φο­ρι­ῶν πού τό μό­νο πού ἀ­πο­σκο­ποῦν εἶ­ναι ὁ σχη­μα­τι­σμός “συμ­βάν­των” μέ τίς προ­δι­α­γρα­φές τῶν ἰ­θυ­νόν­των τῶν ἰ­δι­ω­τι­κῶν κα­να­λιῶν. Τέ­τοιες εἶ­ναι οἱ “δου­λεί­ε­ς” τέ­τοιες καί οἱ τε­ρα­τουρ­γί­ες. Ἡ τη­λε­ο­πτι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἀ­πο­κρύ­πτει ἐν­τός της τούς σκο­τει­νούς μη­χα­νι­σμούς μέ­σῳ τῶν ὁ­ποί­ων ἀ­σκοῦν­ται οἱ πά­σης φύ­σε­ως λο­γο­κρι­σί­ες, πού μέ τήν σει­ρά τους ἀ­νά­γουν τά Μ.Μ.Ε. σέ ἐρ­γα­λεῖ­ο δι­α­τή­ρη­σης μιᾶς κυ­ρί­αρ­χης στρέ­βλω­σης τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας καί τῆς ἀ­λή­θει­ας.

Ὁ ἰ­δι­ό­τυ­πος αὐ­τός δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κός “λό­γο­ς” ἀ­πο­κρύ­πτει πα­ρου­σι­ά­ζον­τας καί πα­ρου­σιά­ζει ἀ­πο­κρύ­πτον­τας. Ἀ­φοῦ αὐ­τό πού δι­α­πράτ­τει δέν εἶ­ναι πα­ρά νά δεί­χνει κά­τι ἄλ­λο ἀ­πό αὐ­τό πού θά ἔ­πρε­πε νά πα­ρου­σιά­σει, ἐ­άν ἔ­κα­νε τό στοι­χει­ῶ­δες πού ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, δη­λα­δή νά πα­ρέ­χει πραγ­μα­τι­κή εἴ­δη­ση καί πρω­το­γε­νῆ πλη­ρο­φο­ρί­α. Ἔ­τσι μέ­σα στό πλαί­σι­ο αὐ­τό ἡ ἀ­λή­θει­α “εἰ­κο­νο­ποι­εῖται”, κα­θί­στα­ται θέ­α­μα, δη­λα­δή εἰ­κο­νι­κή δη­λα­δή ψέμ­μα.

Δέν πα­ρου­σι­ά­ζε­ται τό συμ­βάν, τό γε­γο­νός, στήν ὁ­λό­τη­τά του, πα­ρά μέ­ρος του καί με­θερ­μη­νευ­μέ­νη ἀ­νά­γνω­σή του πού σερ­βί­ρε­ται σάν μο­να­δι­κή ἀ­λή­θει­α. Τό ἐ­που­σι­ῶ­δες γί­νε­ται οὐ­σι­α­στι­κό, τό με­ρι­κό κα­θί­στα­ται ὁ­λι­κό καί γε­νι­κό, τό ἀ­λη­θές ἀ­να­μει­γνύ­ε­ται μέ τήν ψευ­δῆ ἐ­πι­δί­ω­ξη τῆς σκο­πι­μό­τη­τας, τό δι­ά­φα­νο καί τό κρυ­στάλ­λι­νο θο­λώ­νε­ται σκό­πι­μα, αὐ­τό πού εἶ­ναι πρός τεκ­μη­ρί­ω­ση ἐ­κλαμ­βά­νε­ται ὡς ἀ­πο­δε­δειγ­μέ­νο, καλ­λι­ερ­γεῖ­ται ἡ προσ­δο­κί­α τοῦ τε­ρά­στι­ου καί τοῦ ἐ­πι­κεί­με­νου κα­κοῦ μό­νο καί μό­νο γιά τόν ἐκ­φο­βι­σμό τῶν συ­νει­δή­σε­ων, ἐ­νῷ ἐ­κεῖ πού πραγ­μα­τι­κά θά ἔ­πρε­πε νά κυ­ρι­αρ­χεῖ ἡ ἐ­πι­σή­μαν­ση τῆς σο­βα­ρό­τη­τας καί τῶν πραγ­μα­τι­κῶν κιν­δύ­νων γιά τήν κοι­νω­νί­α, καλ­λι­ερ­γεῖ­ται ὁ αὐ­τά­ρε­σκος ἐ­φη­συ­χα­σμός καί ἡ γλυ­κα­νά­λα­τη ἀ­ναι­σθη­σι­ο­δο­σί­α τῶν συ­νει­δή­σε­ων.

H ἐ­πι­κοι­νω­νί­α δέν εἶ­ναι πα­ρά ὁ αὐ­το­σκο­πός τῆς πρόσ­λη­ψης τοῦ μη­νύ­μα­τος πού πρέ­πει νά ἑ­ξα­κτι­νω­θεῖ καί νά προσ­λη­φθεῖ πά­ση θυ­σί­α ἀ­πό τούς ἐ­ξα­το­μι­κευ­μέ­νους ἀ­πο­δέ­κτες. Τό τη­λε­ο­πτι­κό μή­νυ­μα στο­χεύ­ει στό συ­νειρ­μό, ὄ­χι στήν σκέ­ψη. Ἡ σκέ­ψη ἀ­παι­τεῖ χρό­νο, λο­γι­κές ἀλ­λη­λου­χί­ες, ἀ­πο­δει­κτι­κή δι­α­δι­κα­σί­α καί τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νο λό­γο, καί γιά αὐ­τά ὅ­λα ἀ­παι­τεῖ­ται χρό­νος.

Στήν τη­λε­ο­πτι­κή δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α ὅ­λα “τε­λοῦν­ται” μέ­σα στήν ἀ­πό­λυ­τη χρο­νι­κή συμ­πί­ε­ση. Συ­μ­πι­ε­σμέ­νος χρό­νος, χρό­νος ἀ­νύ­παρ­κτος, χρό­νος πού ὑ­πο­βάλ­λει σέ συ­νειρ­μι­κή πρόσ­λη­ψη τοῦ προσ­λαμ­βα­νο­μέ­νου. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ τοῦ στιγ­μι­αί­ου χρό­νου πού εἰ­κο­νο­ποι­εῖ : νά σχη­μα­το­ποι­εῖ πα­θη­τι­κούς δέ­κτες καί ἀ­πο­δέ­κτες ὅ­λων αὐ­τῶν πού πε­τι­οῦν­ται στήν τη­λε­ο­πτι­κή χο­ά­νη. Ἡ μέ­θο­δος πού ἀ­σκεῖ­ται εἶ­ναι ἡ δι­αρ­κῶς ἐ­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νη κα­τα­ναγ­κα­στι­κή ὑ­πο­βο­λή. Καί αὐ­τό δέν εἶναι πα­ρά ἕ­να χαλ­κεῖ­ο. Τό πα­ρά­δο­ξο εἶ­ναι ὅ­τι ὁ τη­λε­θε­α­τής ὑ­πο­τάσ­σε­ται μέ τήν δι­κή του βού­λη­ση σέ αὐ­τό τό μο­νο­πώ­λι­ο κα­τα­ναγ­κα­σμοῦ, καί αὐ­τή του ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρά εἶ­ναι πε­δί­ον ἐ­ρεύ­νης γιά τούς Ψυ­χι­ά­τρους πο­λύ εὐ­ρύ. Τό πλέ­ον λυ­πη­ρό καί εἰ­δε­χθές στήν ὅ­λη ὑ­πό­θε­ση, εἶ­ναι ὄ­τι τά ἰ­δι­ω­τι­κά αὐ­τά κα­νά­λια πα­ρέ­χουν τήν δυ­να­τό­τη­τα μό­νι­μης προ­σπέ­λα­σης στήν δη­μο­σι­ό­τη­τα καί δυ­στυ­χῶς ἐ­πι­βάλ­λουν στό σύ­νο­λο τοῦ κοι­νω­νι­κοῦ σώ­μα­τος τίς ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κές τους προσ­λαμ­βά­νου­σες καί ἀρ­χές θέ­α­σης τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας καί τοῦ κό­σμου, τήν ἰ­δι­ό­τυ­πή τους ἑρ­μη­νεί­α καί τίς αὐ­θαί­ρε­τες ἀ­πό­ψεις τους. Ἡ θε­α­μα­τι­κό­τη­τα πού ἐ­πι­δι­ώ­κε­ται εἶ­ναι ἡ κα­τί­σχυ­ση μιᾶς ἐμ­πο­ρι­κῆς ἀ­πο­δο­τι­κό­τη­τας καί ἡ ὑ­πο­τα­γή τῆς εἴ­δη­σης σέ αὐ­τό πού “που­λά­ει”, για­τί ἐ­πι­φέ­ρει καί συσ­σω­ρεύ­ει χρῆ­μα στούς κα­να­λάρ­χες, ἀ­να­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα καί ἐ­πι­βε­βαί­ω­ση στούς δη­μοι­ο­γρα­φοῦν­τες. Στόχος αὐ­τῆς τῆς δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας εἶ­ναι ὁ σχη­μα­τι­σμός ἑ­νός ἀ­πο­νευ­ρω­μέ­νου κα­τα­να­λω­τοῦ “εἰ­δή­σε­ω­ν” καί πα­θη­τι­κοῦ ἀ­πο­δέ­κτου του σερ­βι­ρι­σμέ­νου μη­νύ­μα­τος.

Αὐ­τό τό εἶ­δος δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας κυ­ρι­αρ­χεῖ στήν ἐ­πο­χή μας, γε­γο­νός πού κα­τέ­στη πο­λύ ἠ­χη­ρό καί ἐ­ξώ­φθαλ­μο κα­τά τό τε­λευ­ταῖ­ο δί­μη­νο μέ τήν ἀ­κα­τά­σχε­τη “χρυ­σαυ­γει­ά­δα”, τήν τρο­μο­κρα­τοῦ­σα με­τρο­λο­γί­α καί τόν ἐκ­φο­βι­σμό συ­νει­δή­σε­ων καί ἀν­θρώ­πων. Ἐ­κεῖ λοι­πόν πού κυ­ρι­αρ­χεῖ ἡ δη­μο­σιο­­γρα­φοῦ­σα οἴ­η­σις εἶ­ναι φα­νε­ρό ὅ­τι ἐμ­φω­λεύ­ει ἐ­πι­κίν­δυ­νη ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κή πύ­η­σις (=σχη­μα­τι­σμός πύ­ου).

Πρέ­πει λοι­πόν νά ἀν­τι­τά­ξου­με τήν σθε­να­ρή μας πο­λι­τι­κή ἀν­τί­στα­ση καί τήν πνευ­μα­τι­κή μας ἐ­γρή­γορ­ση προ­κει­μέ­νου νά μήν “πνι­γοῦ­με” στόν ὀ­χε­τό πού ἀ­πει­λεῖ νά κα­τα­πνί­ξει τά πάν­τα. Γιά νά γί­νει αὐ­τό ὅ­μως ἀ­παι­τεῖ­ται δι­αρ­κής προ­σω­πι­κός ἀ­γῶ­νας καί προ­σευ­χή.

Βασίλειος. Π. Μακρῆς

Μέλος Κ.Ε.