«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ

ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Kάποιος νὰ μὲ ξυπνήσει...» εἶναι ὁ τίτλος ἑνὸς βιβλίου, τὸ ὁποῖο διάβασα πρόσφατα καὶ ὁμολογῶ ὅτι συμφώνησα σὲ ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὁποῖα περιγράφονται σ’ αὐτό. Θὰ παραθέσω ὁρισμένα ἀπὸ αὐτὰ χωρὶς νὰ ἀλλοιώσω οὔτε τὴν γλῶσσα, οὔτε τὸ στὺλ τοῦ συγγραφέως:

«... εἶχα προσπαθήσει πολύ, θυμᾶμαι, νὰ ἀποκτήσω αὐτὸ τὸ σπίτι. Ἀπὸ μικρὸς καὶ ὅσο ἔχω ἀναμνήσεις τῶν σκέψεών μου, αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνειρό μου. Μπορῶ νὰ πῶ ἡ ἔμμονη ἰδέα μου... Καὶ τώρα νὰ βρίσκομαι μέσα σ’ αὐτό!  Ὅπως τὸ ἤθελα πάντα! Μὰ πιὸ πολὺ μοῦ ἀρέσει ὁ κῆπος μου: Καταπράσινος, μὲ ὄμορφα δένδρα νὰ τὸν ὁρίζουν λὲς καὶ εἶναι τὰ φυσικά του σύνορα μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, μὲ ἀπίστευτα πολύχρωμα λουλούδια, μὲ κάτι ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὸ περιγράψω γιατὶ εἶναι κάτι ποὺ μοῦ δημιουργεῖ ὅταν τὸν κοιτάζω, ὅταν περπατάω μέσα του, ὅταν τὸν ὀνειρεύομαι, ὅταν τὸν συλλογιέμαι, ὅταν περιμένω νὰ γυρίσω ἀπὸ τὴν δουλειά μου γιὰ νὰ τὸν δῶ ξανά... τὸ πρῶτο σύνορο τοῦ δικοῦ μου κόσμου καθὼς ἐπιστρέφω ἀπὸ τὴν ζούγκλα τῆς καθημερινότητάς μου...

... Ἐκεῖνο τὸ βράδυ μᾶλλον τίποτα στὸ μυαλό μου δὲν πρέπει νὰ ἦταν ξεκάθαρο... πρέπει νὰ εἶχα χάσει ἐντελῶς τὸ ἔλεγχο καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ ἑαυτοῦ μου γιατὶ εἶχα ἀρχίσει νὰ χαζεύω ὄχι πιὰ τὸν δικό μου ἀλλὰ τὸν κῆπο τοῦ διπλανοῦ μου.

Κι ὅμως! Ὅσο περισσότερο τὸν κοιτοῦσα τόσο μοῦ φαινόταν ὅτι ἦταν καλύτερος ἀπὸ τὸν δικό μου! Ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὸν κῆπο μου, ὁ ὁποῖος ἦταν μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπῆρχε στὴ ζωή μου...

... Συνέχισα νὰ κάνω λάθος μὲ τὸ νὰ παρατηρῶ περισσότερο τὸν κῆπο τοῦ διπλανοῦ μου καὶ νὰ μὴ βλέπω τὸν δικό μου...

... —Παλικάρι μου ὁ κῆπος σου εἶναι ὑπέροχος καὶ ἀπορῶ γιατὶ τὸν ἔχεις παρατήσει!

—Τὸν ἔχεις ξαναδεῖ παπποῦ; Ἐσὺ ὁ ἴδιος μοῦ εἶπες ὅτι εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ περνᾶς ἀπὸ τὰ μέρη μας, τὸν ρώτησα μὴ μπορῶντας νὰ καταλάβω τὸ τὶ ἤθελε νὰ μοῦ πεῖ καὶ ποῦ ἤθελε νὰ καταλήξει.

—Δὲν θέλει ἰδιαίτερες ἱκανότητες γιὰ νὰ δεῖς ἕναν παράδεισο νὰ μαραζώνει σιγὰ-σιγὰ παιδί μου. Ἀρκεῖ νὰ ἔχεις ἕνα ζευγάρι μάτια καὶ καθαρὸ μυαλό, μοῦ ἀπάντησε μὲ σιγουριὰ στὸν τόνο τῆς φωνῆς του. Ξαφνικὰ ἔνιωθα σὰν νὰ εἶχα φάει ἕνα χαστούκι τόσο δυνατὸ ποὺ μὲ πόνεσε τὸ μάγουλό μου. Εἶχα κοκκινίσει ὁλόκληρος, ντρεπόμουν, ἀλλὰ ἡ ταραχή μου ἀκόμα δὲν ἔλεγε νὰ κοπάσει ὥστε νὰ μπορέσω νὰ σκεφτῶ καὶ νὰ μιλήσω σωστά.

—Νὰ σοῦ πῶ παπποῦ,... δηλαδή... μήπως..., κάτι πῆγα νὰ πῶ ἀλλὰ δὲν ἔβγαινε ἄχνα ἀπὸ τὸ στόμα μου. Τελικὰ ἔνοιωσα ἕνα κόμπο στὸ λαιμό μου καὶ ἐπιτέλους ἔνοιωσα ἔνοχος! Αὐτὸ ἦταν ἡ λύση στὸ πρόβλημά μου νὰ νιώσω αὐτὸ ποὺ ἤμουνα: ΕΝΟΧΟΣ. Ὁ παπποῦς μὲ εἶχε ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο ποὺ βρισκόμουνα τόσο καιρό. Σιγὰ-σιγὰ τὸ τοπίο ξεκαθάριζε γύρω μου. Οἱ δικαιολογίες καὶ οἱ αἰτιάσεις μου καταρρίπτονταν ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ συνειδητοποιοῦσα τὸ παραμύθι στὸ ὁποῖο εἶχα παγιδεύσει τὸν ἑαυτό μου.

Ὁ παπποῦς κατάλαβε τὸ τὶ γινόταν μέσα μου καὶ τὸ μόνο ποὺ μοῦ εἶπε ἦταν κάτι ποὺ μοῦ ἔδωσε τὴν χαριστικὴ βολή:

—Μιὰ χάρη θέλω νὰ σοῦ ζητήσω πρὶν φύγω. Ὅταν πεθάνω νὰ μὲ θάψεις στὸν κῆπο σου!

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ μὲ εἶχε ἀφήσει μόνο μου μὲ μένα νὰ βρῶ τὸ ποῦ εἶμαι καὶ ποῦ θέλω νὰ καταλήξω...

Σήμερα πιὰ κάθε φορὰ ποὺ κοιτάζω τὸν κῆπο μου τὸ μόνο ποὺ σκέφτομαι εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα πέρασα ἀπὸ ἀπερισκεψία καὶ μόνο. Κάθε φορὰ ποὺ κάτι πάει νὰ μὲ μπλέξει καὶ πάλι σὲ περιπέτειες κοιτάζω στὴν ὀμορφότερη γωνιά του καὶ βλέπω αὐτὸ ποὺ κρύβει στὸ χῶμα του. Τὸ Σῶμα Του...»

Ἐπιτρέψτε μου νὰ κλείσω χωρὶς κανένα, μὰ κανένα σχόλιο...

Μ. Πυλαρινός

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 28

Νοέμβριος 2004