«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΤΟΝ... ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΓΥΑΛΟΥ

«Ἡ σχέση μιᾶς καμήλας μὲ ἕνα κοράλι...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΤΟΝ... ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΓΥΑΛΟΥ

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουμε νὰ κρύβουμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ θάβουμε βαθειὰ τὶς ἐνοχές μας, παρουσιάζοντας στοὺς ἄλλους αὐτὸ πού, κατὰ τὴ γνώμη μας, εἶναι τὸ “καλὸ” μας πρόσωπο, πιστεύοντας ὅτι αὐτὴ ἡ “διπλῆ” ζωή μας δὲν ἔχει καμμιὰ ἐπίπτωση οὔτε σὲ μᾶς, οὔτε καὶ σὲ κανέναν ἄλλον.

Ὅλοι, λίγο-πολὺ πιστεύουμε ὅτι ἡ καλὴ ἢ κακὴ λειτουργία τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι προσωπική μας ὑπόθεση καὶ δὲν ἀφορᾶ οὔτε κἂν τοὺς κοντινούς μας ἀνθρώπους, πόσο μᾶλλον τὴ γενικώτερη ζωὴ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ οἱ δικές μου ἐπιλογὲς θὰ ἐπηρεάσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν Ἀλάσκα, ἢ τὴν Ἀφρική, ἢ τὴν Κίνα, ἀνθρώπους πού, οὔτε τοὺς ἔχω δεῖ, οὔτε καὶ πρόκειται νὰ τοὺς δῶ ποτέ μου;

Κι ὅμως –λένε οἱ ἁρμόδιοι ἐπιστήμονες– ἕνα παιδὶ μπορεῖ νὰ ρίξει μιὰ πέτρα στὴ θάλασσα, κι αὐτὸ νὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ γιὰ ἕνα τεράστιο κῦμα ποὺ θὰ πλημμυρίσει μιὰ ὁλόκληρη ἀκτὴ στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου.

Τὸ περιοδικὸ  New Scientist ἔχει ἕνα ἄρθρο γιὰ τὸ φαινόμενο ποὺ ὀνομάζουν “Toyotarisation” (ἀπ’ τὴ γνωστὴ βιομηχανία αὐτοκινήτων Toyota) δηλαδὴ τὴν αὔξηση τῶν αὐτοκινήτων 4Χ4 στὴ Σαχάρα ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἐρήμους τῆς Ἀφρικῆς. Ἂν γιὰ τὶς πόλεις ἡ πληθώρα τῶν αὐτοκινήτων –καὶ μάλιστα τῶν 4Χ4 μεγάλου κυβισμοῦ– εἶναι πρόβλημα, γιὰ τὶς ἐρήμους εἶναι σκέτη καταστροφή. Φαίνεται ὅτι, στὶς μέρες μας, αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ αὐτοκίνητα ἔχουν ἀντικαταστήσει σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου τὶς ἐλάχιστα συμπαθητικές, ἀλλὰ πολὺ χρήσιμες καὶ γραφικὲς καμῆλες, σὰν μέσο μεταφορᾶς στὴν ἔρημο. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, οἱ τροχοί τους καταστρέφουν τὸ στρῶμα ἀπὸ λειχῆνες καὶ χαλίκια ποὺ κρατοῦν τὴν ἰσορροπία τῆς ἐπιφάνειας τῶν ἐρήμων. Ἔτσι, ὅταν φυσοῦν οἱ περίφημοι ἰσχυροὶ τοπικοὶ ἄνεμοι, χιλιάδες τόνοι σκόνης ἐλευθερώνονται καὶ παρασύρονται ἀπὸ αὐτούς. Στὸ Τσὰντ μόνο, μετρήθηκαν 1,270 ἑκατομμύρια τόνοι σκόνης τὸ χρόνο, δέκα δηλαδὴ φορὲς περισσότεροι ἀπ’ ὅ,τι πρὶν πενῆντα χρόνια.

Αὐτὴ ἡ σκόνη τῆς ἐρήμου περιέχει ἀλάτι, μικρόβια, ἀλλὰ καὶ μόρια χημικῶν ἐντομοκτόνων. Ἀνεβαίνει ψηλὰ στὴν ἀτμόσφαιρα, κι ἐκεῖ παρασύρεται ἀπὸ τὶς θύελλες σὲ τεράστιες ἀποστάσεις, φτάνοντας μέχρι τὶς Ἄλπεις καὶ μέχρι τὶς θάλασσες τῆς Καραϊβικῆς, ὅπου κατακάθεται στὸ βυθὸ καὶ καταστρέφει τοὺς κοραλλιογενεῖς ὑφάλους.

Καμμιὰ καμήλα δὲν ξέρει τὶ εἶναι τὰ κοράλια καὶ πολὺ περισσότερο, κανένα κοράλι δὲν ξέρει τὶ εἶναι οἱ καμῆλες. Ὅμως ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατός τους εἶναι στενὰ δεμένα. Ἄρα, εἶναι δυνατὸν ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ –ἀκόμα ὅλοι ἀποτελοῦμε κομματάκια τῆς μεγάλης ἀνθρωπότητας, νὰ μὴν ἀλληλοεπηρεάζεται,  ἔστω κι ἂν δὲν γνωριζόμαστε μεταξύ μας;

Μιὰ μικρὴ πέτρα ποὺ κανεὶς δὲν βλέπει ξεκινάει μιὰ ὁλόκληρη χιονοστιβάδα, κι ἕνας μικρὸς κόκκος ἄμμου ποὺ ἐπίσης κανεὶς δὲν βλέπει, καταστρέφει τὴν ὀμορφιὰ τοῦ βυθοῦ τῆς θάλασσας. Καὶ τὰ δικά μας μικρὰ ἢ μεγάλα μυστικά, ὅσο κι ἂν δὲν θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε, καταστρέφουν τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὀμορφιὰ ὅλου τοῦ κόσμου μας.

Ἴσως, βέβαια, ἐμᾶς νὰ μὴ μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτό, ἀφοῦ ἡ προτεραιότητά μας εἶναι νὰ κάνουμε πάντα ὅ,τι μᾶς εὐχαριστεῖ, γιατὶ προέχει τὸ “νὰ περνᾶμε καλά.” Κάποιος ὅμως ἐνδιαφέρεται ἀκόμα γιὰ τὶς λειχῆνες τῆς ἐρήμου καὶ τὶς μετράει.
Ὅπως μετράει καὶ τὶς καμῆλες. Καὶ τὰ κοράλια. Καὶ τοὺς κόκκους τῆς ἄμμου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ μετράει καὶ τὰ δικά μας μυστικά. Ἀκόμα καὶ τὰ πολὺ βαθειὰ κρυμμένα!

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 27

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ  2004