«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΜΑΣ

Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ  ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΜΑΣ

Τὰ τελευταῖα δύο-τρία χρόνια, μία ἀρρώστεια ποὺ πλήττει τὰ πεῦκα, ἔχει πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας, καὶ ἔχει γίνει αἰτία νὰ ξεραθοῦν πολλὲς χιλιάδες δέντρα σ’ ὅλη τὴ χώρα. Στὴν Ἀττικὴ μόνο ἔχουν ἤδη πεθάνει γύρω στὰ 10.000 πεῦκα καὶ οἱ εἰδικοὶ περιμένουν ὅτι ὥσπου νὰ φύγει –ἂν φύγει– αὐτὴ ἡ ἐπιδημία, θὰ χαθοῦν ἄλλα τόσα καὶ περισσότερα. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ γίνει γιὰ νὰ περιοριστεῖ αὐτὴ ἡ καταστροφή, γιατὶ σὲ μιὰ τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχὴ ὅπως ἡ Ἀττική, δὲν μποροῦν νὰ ραντιστοῦν τὰ δέντρα ἀπὸ εἰδικὰ ἀεροπλάνα μὲ φάρμακα τὰ ὁποῖα εἶναι ἐπιβλαβῆ γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία. Ἔτσι, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ καθόμαστε καὶ νὰ περιμένουμε τὰ δέντρα νὰ ξεραθοῦν.

Τὶ εἶναι αὐτὴ ἡ φοβερὴ ἀρρώστεια ποὺ προκαλεῖ τόσο μεγάλη καταστροφή;

Οὐσιαστικά, δὲν εἶναι ἀρρώστεια. Εἶναι ἕνα σκουλῆκι(!) τὸ ὁποῖο ἔκαναν εἰσαγωγὴ πρῶτοι οἱ μελισσοκόμοι τῆς Κομοτηνῆς, γιατὶ βοηθάει, λέει, στὴν αὔξηση τῆς παραγωγῆς τοῦ πευκόμελου!

Τὸ σκουλῆκι ὅμως αὐτὸ γεννάει τὰ χιλιάδες αὐγά του μέσα σὲ λευκὰ κολλώδη σακκουλάκια ποὺ τὰ σκορπίζει στὸν κορμὸ καὶ στὰ κλαδιὰ τῶν δέντρων, τὰ ὁποῖα σιγὰ–σιγὰ ξεραίνονται. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπληστίας μας. Ὄχι μόνο δὲν πετυχαίνουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε, ἀλλὰ καταφέρνουμε καὶ νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι δίνει ζωὴ καὶ χαρὰ καὶ ξεκούραση καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ καὶ σὲ τόσους ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ δὲν φταῖνε σὲ τίποτε.

Ἡ ἀρρώστεια αὐτὴ ἔχει –δυστυχῶς– φτάσει καὶ μέχρι τὰ δικά μας πολύχρονα πεῦκα πού, γιὰ τόσο πολὺ καιρὸ μᾶς προσφέρουν τὴ δροσιά τους καὶ ὀμορφαίνουν τὸν κόσμο γύρω τους. Μέσα στὴν καρδιὰ μιᾶς γκρίζας τσιμεντούπολης, αὐτὰ τὰ δέντρα καταφέρνουν νὰ μένουν στωϊκὰ ὄρθια γιὰ τόσα πολλὰ χρόνια. Κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὰ εἶχαν δεῖ νεαρὰ πευκάκια δὲν ζῆ πιά. Καὶ τώρα πεθαίνουν καὶ αὐτὰ ὄχι γιατὶ γέρασαν, ὄχι γιατὶ ἦρθε ὁ καιρὸς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν ἄλλο, ἀλλὰ πεθαίνουν γιατὶ ἔτσι τὸ θέλησε ἡ ἀπληστία τῶν ἀνθρώπων πού, τυφλωμένοι ἀπ’ τὴ μανία τους νὰ λεηλατήσουν ὅσο πιὸ βάναυσα μποροῦν τὴν κτίση ποὺ μᾶς δίνει ζωή, πετυχαίνουν μόνο νὰ καταστρέφουν τὰ πάντα.

Κι ἐμεῖς ἁπλῶς τὰ παρατηροῦμε καθὼς ἀργοπεθαίνουν, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε γιὰ νὰ τὰ σώσουμε.

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀριθ.  Φύλλου  28

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ  2004