«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΞΗ...

Δύο ἔννοιες ἐντελῶς ἀντίθετες καὶ καθ’ ὅλα ἀσυμβίβαστες...

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΞΗ...

Τὸ καλοκαῖρι προσφέρεται ἰδιαίτερα στὸ νὰ φιλοσοφήσει κάποιος τὸν τρόπο καὶ τὶς συνθῆκες μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖες περνάει τὴ ζωή του. Οἱ σκοτοῦρες μειώνονται κατὰ τὸν καιρὸ τῶν διακοπῶν, ἐπιτρέποντας στὸ μυαλό τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναλογιστεῖ καὶ ἄλλα πράγματα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ρουτίνα τῆς καθημερινότητάς του. Ὁ ρυθμὸς πέφτει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐμφανίζεται καιρὸς γιὰ σκέψεις, ρεμβασμούς, παρατηρήσεις σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο ζωῆς τὸν ὑπόλοιπο καιρό.

Αὐτὸ ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακὸ εἶναι τὸ πόσο ἔντονη καὶ χαρακτηριστικὴ εἶναι στὴ φύση ἡ ἀλλαγὴ ἀνάμεσα στὶς ὧρες τῆς ἡμέρας οἱ ὁποῖες μὲ τὴ σειρά τους διαφοροποιοῦνται ἀνάλογα μὲ τὴ μέρα τονίζοντας μὲ τὸ χαρακτηριστικότερο τρόπο τὴν κίνηση τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὸ φῶς δὲν εἶναι πάντα τὸ ἴδιο στὶς 9:00 κάθε πρωΐ παραδείγματος χάριν, ἀποδεικνύοντας περίτρανα τὴν μετακίνηση τῆς γῆς καὶ τὴν πορεία της ἀνάμεσα στὶς ἐποχές. Τὸ φῶς ἔχει τόσες ἐναλλαγὲς ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα, ἀπὸ μέρα σὲ μέρα ποὺ πραγματικὰ ἀξίζει κανεὶς νὰ μὴν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ κάθεται καὶ νὰ παρατηρεῖ τὸ τὶ παιχνίδια παίζουν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ μὲ τὸ φῶς. Μοιραία ἔρχεται ἡ σύγκριση μὲ τὴ δική μας ἀνθρώπινη κατασκευὴ ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα πόλη καὶ τὸν κονσερβοποιημένο καιρό της. Οἱ ὧρες στὴν πόλη μοιάζουν ὁμαδοποιημένες σὲ ὧρες τῆς ἡμέρας ἢ τῆς νύκτας. Οἱ ἐποχὲς εἶναι λίγο πολὺ οἱ ἴδιες μὲ ἀποτέλεσμα, ἐὰν ἔλειπαν οἱ βροχές, νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ξεχωρίσουμε τὶς ἐποχὲς χωρὶς ἡμερολόγιο... Τὰ βράδια, ὁ οὐρανὸς στὴν ἐξοχὴ εἶναι κάθε βράδυ καὶ διαφορετικὸς ἀπὸ τὴν προηγούμενη, ἐνῶ ἀντίθετα στὶς γεμάτες ἀνέσεις πόλεις εἶναι ἴδιος, μιᾶς καὶ τὰ πολλά τους φῶτα ἐμποδίζουν τὸ νὰ παρατηρήσει κανεὶς τὰ ἀστέρια...

Στὴ ζωή μας δὲν ἔχουν θέση εἰκόνες, συναισθήματα καὶ καταστάσεις ποὺ δὲν εἶναι ἄμεσα χρηστικὲς ἢ δὲν ἔχουν κάποιο λόγο νὰ ὑπάρχουν. Τὸ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ παρατηρεῖ τὰ ἀστέρια δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸν κάνει πλουσιότερο ἢ νὰ ζήσει πιὸ ἄνετα καὶ συνεπῶς δὲν ἔχει προβλεφθεῖ στὸν τρόπο ζωῆς τοῦ μοντέρνου ἀνθρώπου. Τὸ νὰ μπορεῖ νὰ διακρίνει τὶς ὧρες καὶ τὶς μέρες μέσα ἀπὸ τὴ φύση, πάλι δὲν φαντάζει καὶ τόσο σοβαρό, μιᾶς καὶ διαθέτει καὶ ρολόϊ ἀλλὰ καὶ ἡμερολόγιο.

Αὐτὸ ποὺ δὲν προέβλεψε ὁ μοντέρνος ἄνθρωπος καὶ ξέχασε νὰ συμπεριλάβει στὴ ζωή του εἶναι τὸ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς φύσης. Πράγματι δὲν γίνεται πλουσιότερος βλέποντας καὶ παρατηρῶντας τὴν φύση, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι μπορεῖ καὶ νὰ ἀντικαταστήσει τὴ θέα της μὲ ὁποιοδήποτε τεχνητὸ ἢ τεχνικὸ μέσο. Ἂν εἴχαμε καταλάβει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὴ φύση μιλάει στὸν καθένα μας, γιὰ νὰ μᾶς ξεκουράση, νὰ μᾶς εὐχαριστήση, νὰ μᾶς ἀναζωογονήση, νὰ μᾶς ἀνακουφίση καὶ νὰ μᾶς παρηγορήση, δὲν θὰ τὸν εἴχαμε ἀποκλείσει ἀπὸ τὴ ζωή μας. 

Ἀλήθεια θυμᾶται κανεὶς πότε εἴδαμε τελευταία φορὰ τὸ οὐράνιο τόξο στὴν πόλη μας;

Μανώλης  Πυλαρινός

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 36-38

Ἰούνιος-Αὔγουστος 2005