Ἐφημερίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" - Συνεργασία ἤ συνενοχή;

Συνεργασια ἤ συνενοχη;

Ὁ σημερινός πολιτικός χῶρος στήν Ἑλλάδα, ἔχει μετατραπεῖ σέ μιά σκηνή ἄγονων καί στείρων ἀντιπαραθέσεων, μέ ἄξονα τήν προσωπική προβολή ἀλλά καί τήν ἐπίτευξη στόχων καί σκοπῶν πού ἐπιβάλλουν ξένα καί ἐχθρικά πρός τήν Ἑλλάδα συμφέροντα. Μέσα σέ ὅλα τά προβλήματα πού ἔχουν προκύψει ἀπό τήν δουλική στάση Κυβέρνησης, συμπολίτευσης, τάχα ἀντιπολίτευσης καί λοιπῶν συμπαρομαρτούντων κομμάτων, πού ἀποτελοῦν τό σημερινό προδοτικό κοινοβούλιο τῆς χώρας, ἔρχονται νά προστεθοῦν τά σωρηδόν νέα κόμματα πού ἱδρύουν οἱ ἴδιοι καί ἴδιοι ἄνθρωποι πού μέχρι χθές βρίσκονταν κάτω ἀπό κάποιον ἄλλο μανδύα ἤ πολιτικό φορέα. Κανείς, ὅμως, δέν ἔχει ἄλλο κίνητρο πέραν τῆς ἐξυπηρετήσεως προσωπικῶν φιλοδοξιῶν καί συμφερόντων!

Πρέπει κάποια στιγμή νά καταλάβουμε ὅλοι καλά, πώς ἡ Ἑλλάδα διακρίνεται ἀπό τά ὑπόλοιπα κράτη γιατί ἦταν, εἶναι, καί θά εἶναι, μιά βαθειά καί ἀληθινά θρησκευόμενη χώρα. Ἀπό τήν νηπιακή ἡλικία τοῦ Ἔθνους μας, τήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἔδειχνε πώς ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ἦταν ἀπό τά βασικά χαρακτηριστικά του. Ἤθελε πάντοτε τόν Θεό στήν καθημερινότητά του, ἐπινόησε θεούς σύμφωνα μέ τά πάθη καί τά προβλήματά του, ἀλλά πάντα ζητοῦσε τόν Θεό σάν λυτρωτή καί σωτήρα ἀπό τά ψυχικά του πάθη καί τά προβλήματά του. Ἤθελε πάντα τόν Θεό ὅπως εἶναι καί ὅπως σήμερα Τόν γνωρίζουμε γιατί μᾶς ἀποκαλύφθηκε. Οἱ πρόγονοί μας πρόσμεναν τόν ἄγνωστο Θεό καί γι’ αὐτό δέχτηκαν μέ τόση χαρά καί Αὐτόν καί τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σαρκωθέντος Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς σήμερα, παρότι ἔχουμε τόσες χειροπιαστές ἀποδείξεις, παλεύουμε νά ἀποτινάξουμε ἀπό πάνω μας τήν ἴδια τήν ψυχή μας!

Αὐτό, λοιπόν, πού σήμερα ἡ Παράταξή μας προσπαθεῖ νά πετύχει, εἶναι τό νά ἐπανασυνδέσει τήν ζωή τῶν προγόνων καί τῶν Πατέρων μας μέ τήν σημερινή μας ζωή, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν πρίν διακοπεῖ βίαια καί ὁριστικά μέ τή δολοφονία τοῦ πρώτου καί μαρτυρικοῦ κυβερνήτου Ι. Α. Καποδίστρια. Θέλουμε νά ἐπιστρέψει ἡ ζωή καί ἡ διακυβέρνηση τοῦ τόπου μας, στά δημιουργικά ἐκεῖνα χρόνια πού κατάφερε ἀπό καμένη γῆ νά γίνει ἔθνος. Θέλουμε καί ποθοῦμε νά δοῦμε τήν Πατρίδα μας καί πάλι μεγάλη καί τρανή καί  ὄχι φτωχή καί κακομοίρα, ὅπως τήν ἔχουν καταντήσει σήμερα οἱ πολιτικοί μας. Αὐτό τό ὅραμα καί τόν πόθο μας δέν τό συμμερίζεται ἀπολύτως κανένας πολιτικός σχηματισμός στήν Πατρίδα μας! Ἡ Παράταξή μας σέ ἀντίθεση μέ ὅλα τα κόμματα ἐντός καί ἐκτός του κοινοβουλίου, δέν «ἁλιεύει» ψήφους. Δέν θεωροῦμε τούς ἀνθρώπους ψάρια, τά ὁποῖα παγιδεύει κανείς μέ δολώματα. Ἐμεῖς λέμε καθαρά τό ποιοί εἴμαστε, πώς θέλουμε τήν Πατρίδα μας, ποιές εἶναι οἱ προτεραιότητές μας καί πώς σκοπεύουμε νά λύσουμε τά δῆθεν «ἄλυτα» προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει σήμερα τό κράτος μας. Ἀπευθυνόμαστε σέ ὅλους τούς σκεπτόμενους καί προβληματισμένους Ἕλληνες. Σ’ αὐτούς πού ἔχουν καταλάβει τό ἀδιέξοδο τῆς σημερινῆς κατάστασης, ἀλλά καί τό μέλλον τοῦ τόπου πού κάθε μέρα διαγράφεται καί πιό ἀβέβαιο καί καταστροφικό. Ἀπευθυνόμαστε σέ ὅλους ἐσᾶς πού ἔχετε τήν ἐλπίδα, πώς κάτι μπορεῖ νά ἀλλάξει. Γιατί μπορεῖ νά ἀλλάξει καί μάλιστα γρήγορα καί ἀποτελεσματικά.

Ἡ Παράταξή μας δέν ἔχει κοινά σημεῖα καί τοποθετήσεις μέ τά ὑπάρχοντα κόμματα, ἀκόμα καί σέ ἐπί μέρους ζητήματα. Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι, θά λέγαμε πώς ἴσως ἔχουμε κάποια σύγκλιση μέ τό Κ.Κ.Ε. στά θέματα ἐργασίας, ἀλλά κι ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ χαοτική προσέγγιση λόγῳ τῆς μεγάλης διαφορᾶς στήν ἰδεολογία. Ἡ κοινή πολιτική, δέν εἶναι τό νά λένε δύο κόμματα τά ἴδια λόγια. Κοινή πολιτική δέν μπορεῖ νά ἔχει ἕνα κόμμα καί μία Παράταξη. Ἐμεῖς εἴμαστε Παράταξη, αὐτοί εἶναι κόμματα, γιατί αὐτοί βλέπουν τήν ἀλήθεια κομματιαστά, δηλαδή μέ τήν προοπτική νά ἐξυπηρετήσουν τούς λίγους, τούς χρηματοδότες τους. Ἐμεῖς θέλουμε νά βλέπουμε τήν Ἀλήθεια ὁλόκληρη, μέ τήν προοπτική νά ἐξασφαλίσουμε στούς πολλούς συνανθρώπους μας ἀξιοπρεπή ζωή, προστασία καί ἀσφάλεια. Αὐτοί ἔχουν τά συμφέροντα πού ἐξυπηρετοῦν, ἐμεῖς θέλουμε νά ἐφαρμόσουμε στήν πολιτική, τήν καθημερινή μας ζωή ὅπως τήν ζοῦμε τόσα χρόνια μέσα στήν Ἐκκλησία. Ποῦ νά βροῦμε λοιπόν κοινά σημεῖα καί σέ ποιά κοινή βάση νά μιλήσουμε;

Ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν στόν τόπο μας κάποια  κόμματα ἤ κινήσεις πού ἐπικαλοῦνται τή χριστιανική τους φυσιογνωμία, ἐπειδή κάποια ἰδρυτικά μέλη τους δέχονται τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ὡστόσο, ἐπειδή δέν ταυτίζουν τήν πολιτική μέ τήν πνευματική ζωή, ἡ  σχέση τους  μέ τήν Ἐκκλησία καί τήν ἔννοια τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι πολύ χαλαρή. Δέν θεωροῦν αὐτονόητο νά παίρνουν ὁδηγίες ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἐμπειρία τῶν γνησίων Ποιμένων, ἀλλ’ οὔτε θέτουν ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση τόν ἀποκλεισμό ἀπό τίς τάξεις τῶν ὑποψηφίων βουλευτῶν ἤ τῶν ἐπιτελικῶν προσώπων τῆς Παρατάξεως ὅλων ἐκείνων πού δέν συντάσσονται μέ τό γράμμα καί μέ τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Παρατηρεῖται δηλαδή μιά πρακτική ἀνθρώπων πού  θέλουν νά μοντάρουν τό Εὐαγγέλιο στίς πολιτικές πρακτικές. Κι ἐπειδή μετά τήν μεταπολίτευση ἦταν στήν μόδα ὁ σοσιαλισμός, μερικοί χριστιανοί θέλησαν νά παρουσιάσουν τό Εὐαγγέλιο σοσια­λι­στικό. Ὁ σοσιαλισμός ὅμως δέν εἶναι τίποτε μπροστά στό Εὐαγγέλιο. Οὔτε ὁ κομμουνισμός εἶναι τίποτε μπροστά στό Εὐαγγέλιο. Τό Εὐαγγέλιο ἔχει τίς λύσεις τίς πραγματικές. Αὐτοί δέ, πού ἰσχυρίζονται πώς ἔχουν τίς ριζοσπαστικές λύσεις εἶναι ἐπικίνδυνοι. Ἐμεῖς δέν θέλουμε νά σπάσουμε τίς ρίζες. Θέλουμε νά ἐπιστρέψουμε στίς ρίζες μας καί νά τίς προστατέψουμε γιατί χωρίς τίς ρίζες δέν ὑπάρχει οὔτε κορμός, οὔτε καρποί.

Ὑπάρχουν ἄπειροι λόγοι γιά πεῖ κανείς καί νά ἀποδείξει πώς ἡ ἰσότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ κοινωνική δικαιοσύνη πού ἐπιθυμεῖ διακαῶς ὁ πλανήτης δέν μπορεῖ νά ἐφαρμοστεῖ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πιό ἁπλός ὅμως πηγάζει ἀπό τό: Ἐάν δέν ὑπάρχει Θεός, ἐάν δέν ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἀναζήτηση πέρα καί ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του γιατί νά εἶναι καλός, δίκαιος μέ τούς ἄλλους; Γιατί νά μήν κοιτάξει νά ἐξασφαλίσει τούς οἰκείους του καί νά ἀδιαφορήσει γιά τούς ὑπόλοιπους; Γιατί νά ἀσχοληθεῖ μέ τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ του; Γιατί ὅταν θά τοῦ δοθεῖ ἡ ἐξουσία νά μήν κοιτάξει νά περάσει ζωή χαρισάμενη μέχρι νά κλείσει τά μάτια του; Γιατί ἄν δέν ὑπάρχει ζωή μετά τόν θάνατό μας νά μήν περάσουμε καλά σέ αὐτήν τή ζωή; Ὅσο καί νά ἀναρωτιέται κανείς πάνω σέ αὐτό τό ἐρώτημα, ἄν ὅλα δέν εἰδωθοῦν μέσα ἀπό τά μάτια πού βλέπουν, μέσα ἀπό τήν Ὄντως Ζωή, δέν ἔχει νόημα τίποτε! Ἐμεῖς ὅμως, γαλουχηθήκαμε, μεγαλώσαμε καί παραμένουμε μέσα στήν Ἐκκλησία. Ξέρουμε πώς ἐδῶ εἴμαστε πρόσκαιροι. Δέν θά ζήσουμε αἰώνια! Γι’ αὐτό δέν ἔχουμε ἀνάγκη τόν εἰσαγγελέα γιά νά κάνουμε σωστά τή δουλειά μας! Δέν χρεια­ζόμαστε φύλακα πάνω ἀπό τό κεφάλι μας γιά νά ἐφαρμόσουμε τό σωστό γιά τούς πολλούς καί ὄχι γιά τούς λίγους! Δέν μᾶς προβληματίζει ἡ λήψη τῆς ὁποιασδήποτε ἀπόφασης πού ἀποσκοπεῖ στό κοινό ὄφελος ἀλλά θά δυσαρεστήσει ἐπιχειρηματίες ἤ τραπεζίτες! Δέν μάθαμε νά μασᾶμε τά λόγια μας! Μάθαμε νά ἔχουμε παρρησία ἀπέναντι στό σωστό καί νά κατακεραυνώνουμε τό ἄδικο ἄσχετα μέ τό ποιός τό πράττει!

Χρειάζεται πολλές φορές νά ἐπαναλάβουμε τίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζει ἡ Παράταξή μας ἐξαιτίας τῶν παρωχημένων καί στρεβλῶν ἐντυπώσεων πού ἄφησε ἡ πολιτική προϊστορία τοῦ τόπου μας. Ἡ πρώτη δυσκολία εἶναι οἱ προηγούμενες προσπάθειες πού ἔγιναν ἀπό χριστιανούς ἀνθρώπους. Οἱ ἐντυπώσεις πού ἄφησαν πίσω τους αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι, δυστυχῶς, πρόσκομμα καί ἐμπόδιο στό ἔργο τό ὁποῖο προσπαθοῦμε νά ὑλοποιήσουμε. Μέ ἀνεδαφικές προσπάθειες πολιτικοποίησης τοῦ Εὐαγγελίου, κατάντησαν τόν πολύ κόσμο νά ἀκούει Ἐκκλησία καί νά εἶναι ἐπιφυλακτικός.

Ὁ πολύς κόσμος, δυστυχῶς, ἀγνοεῖ ἀπό τή μία το τί σημαίνει ἡ πνευματική ζωή καί τό πώς αὐτή λύνει ἐκτός ἀπό τά πνευματικά καί τά βιοτικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τήν ἄλλη ἀκούγοντας τίς θέσεις μας ἔχει λανθασμένα τήν ἐντύπωση πώς εἴμαστε ὄργανο τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας. Λάθος μέγα! Δέν εἴμαστε ὄργανο τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά παιδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ξέρετε ὅλοι ὅσοι ζεῖτε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, κάθε παιδί ἔχει τόν πνευματικό του πατέρα, ὁ ὁποῖος πνευματικός πατέρας εἶναι ὁ φορέας τοῦ πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι λοιπόν, οἱ πρωτεργάτες αὐτῆς τῆς κίνησης ἔχουμε ὅλοι τόν Πνευματικό μας Πατέρα, τόν ὁποῖο ἔχουμε ὁδηγό σέ κάθε ἔκφραση τῆς ζωῆς μας. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά καί οἱ συνεργάτες μας πού ὁλοένα καί αὐξάνουν σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια τῆς Πατρίδος μας, ἔχουν κι αὐτοί τόν πνευματικό τους πατέρα ὁ καθένας ἀλλά τό πνεῦμα εἶναι ἑνιαῖο, ἀδιαίρετο καί κυρίως ἀνόθευτο. Ἔχουμε καταλάβει καί γνωρίζουμε πολύ καλά τό πόσο μεγάλο εἶναι τό ἔργο πού ἔχουμε νά ἐπιτελέσουμε καί τό πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη πού ἀναλάβαμε. Παρά ταῦτα εἴμαστε ἀνοικτοί σέ κάθε παρατήρηση δική σας ἐάν διαπιστώσετε τήν ὁποιαδήποτε παρέκκλισή μας ἀπό τό αὐθεντικό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας. Ξέρουμε πολύ καλά πώς γιά νά ὑλοποιηθεῖ τό πρόγραμμά μας θά πρέπει κάθε μέρα ἡ σχέση μας μέ τήν ἐκκλησία νά γίνει στενότερη. Θά πρέπει νά μήν ἀφήσουμε σέ καμία περίπτωση νά νοθευτεῖ τό πνεῦμα καί ὁ τρόπος τῆς παρατάξεως αὐτῆς.

Αὐτός εἶναι κι ὁ λόγος πού κρατᾶμε τά αὐτιά μας κλειστά στά σαλπίσματα τῶν σειρήνων πού μᾶς κατηγοροῦν πώς δέν ἔχουμε σπουδάσει πολιτικές ἐπιστῆμες καί κατά συνέπεια δέν εἴμαστε σέ θέση νά ὑπηρετήσουμε ἀποτελεσματικά τήν Πατρίδα μας. Δέν μᾶς ἀπασχολεῖ αὐτή ἡ ἄποψη γιατί πολύ ἁπλᾶ δέν πιστεύουμε ὅτι ἡ λύση ἔρχεται ἀπό τίς σπουδές στίς πολιτικές ἐπιστῆμες. Ἄλλωστε ἄν ὑποθέσουμε πώς οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικοί πού μᾶς κυβερνοῦν τόσα χρόνια ἀπό τό θάνατο τοῦ Καποδίστρια μέχρι σήμερα ἔχουν σπουδάσει πολιτικές ἐπιστῆμες, τότε καταλαβαίνουμε πώς ὄχι ἁπλᾶ ἡ λύση δέν ἔρχεται μέσα ἀπό αὐτές, ἀλλά «μᾶλλον θόρυβος γίνεται» μέ δεδομένα τά ἀδιέξοδα πού ἔχει σήμερα ἡ πολιτική κατάσταση τῆς χώρας μας. Ἄλλωστε δέν εἴδαμε αὐτούς τούς τιμητές τῶν πολιτικῶν σπουδῶν νά τίς ἀναζητοῦν στούς καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ἀθλητές, σεξολόγους(!) (ἄν εἶναι δυνατόν νά στέκει ὡς ἐπάγγελμα κάτι τέτοιο) καί δέν ξέρω ποιά ἄλλη εἰδικότητα πού ἀποτελεῖ τήν σημερινή Βουλή τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ καιροί τούς ὁποίους ζοῦμε ἀπαιτοῦν ξεκάθαρες ἀποφάσεις καί ἀκλόνητη στάση. Ἡ λογική τοῦ «ἔτσι εἶναι ἄν ἔτσι νομίζετε», κατάντησε τήν Πατρίδα μας ἐρείπιο πού δέν θυμίζει σέ τίποτε τήν παλιά της δόξα. Εἶναι καιρός ὅπου ὁ καθένας μας θά πρέπει νά αἰσθανθεῖ τήν ἱερή ὑποχρέωση πού ἔχει πρῶτα ἀπέναντι στόν Θεό καί μετά στό Ἔθνος. Θά πρέπει ὅλοι μας νά ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τί εἶναι σημαντικό καί τί ὄχι. Τί εἶναι προτεραιότητα γιά τήν ζωή μας καί τί εἶναι ἥσσονος σημασίας.

Ἕνα ἀκόμα πολύ μεγάλο μας πρόβλημα εἶναι το ὅτι ὑπάρχουν, δυστυχῶς, πολλοί χριστιανοί πού ἔχουν μεγάλη διαπλοκή μέ τά κόμματα. Ἔχουν προσωπικές ἐξυπηρετήσεις, προσωπικά ρουσφέτια καί δυστυχῶς μέ ὅλο τό σεβασμό πού ἔχουμε πρός τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν καί ἀρκετοί κληρικοί οἱ ὁποῖοι συνδέονται πολύ στενά μέ τούς πολιτικούς, μιά μερίδα τῶν ὁποίων ἀπασχολεῖ καί ταλανίζει τήν Πατρίδα μας ἐδῶ καί χρόνια.

Τέλος μιά ἀκόμη ἀπόδειξη τῆς διαφορετικότητάς μας μέ ὅλο το πολιτικό σκηνικό τοῦ τόπου μας εἶναι ἡ δήλωση τήν ὁποία ζητοῦμε νά κάνει ὁ/ἡ ὁποιονδήποτε θέλει νά ἐγγραφεῖ ὡς μέλος τῆς Παρατάξεώς μας: Ζητᾶμε νά ἀποκηρύξει ἐγγράφως τήν μασωνία καί κάθε μορφῆς ἀποκρυφισμό, κάτι πού ζήτησε ἀνοιχτά ὁ Πρόεδρός μας ἀπό ὅλο τόν πολιτικό χῶρο τῆς Πατρίδας μας, χωρίς νά λάβει καμία ἀπάντηση! Αὐτή ἡ τοποθέτησή μας εἶχε σάν συνέπεια νά μήν ταχθοῦν τελικά μαζί μας ὑψηλά ἱστάμενοι τῆς Δικαιοσύνης παρά τό ὅτι συμφωνοῦσαν μέ τίς θέσεις καί τίς πολιτικές μας πεποιθήσεις. Αὐτό ὅμως μᾶς ἐπιβεβαίωσε πώς στό προσκήνιο τοῦ τόπου μας πέρα ἀπό τή διαπλοκή θά πρέπει νά ὑπάρχει καί σχέση μέ τή μασωνία ἡ ὁποία σημειωτέον εἶναι εἰδωλολατρική θρησκεία καί ὄχι ἁπλᾶ μιά κλειστῆ ὁμάδα ἀνθρώπων. Ἡ ἐμπλοκή τῆς μασωνίας στά πολιτικά δρώμενα τῆς χώρας μας εἶναι πολύ παλιά. Μή ξεχνᾶμε πώς στόν Καποδίστρια κόστισε τήν ἴδια του τή ζωή, ἡ ἀπόφασή του νά στείλει ἐγκύκλιο μέ τήν ὁποία ζητοῦσε νά ὁρκιστοῦν ἐγγράφως οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι πώς δέν ἔχουν ἀνάμειξη καί σχέση μέ τήν μασωνία. Ἡ ἐγκύκλιος αὐτή (ἄρ. 4286) κυκλοφορήθηκε στό Ναύπλιο τήν 26η Αὐγούστου τοῦ 1831 καί ἕνα μήνα μετά (στίς 27 Σεπτεμβρίου 1831) δολοφονήθηκε. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ἄνετα ποιός σύν-διοικεῖ ἄν ὄχι διοικεῖ ἀποκλειστικά τήν Πατρίδα μας...

Μετά ἀπό ὅλα ὅσα ἀναφέρθηκαν, καταλαβαίνει κανείς πώς τό νά ὀρθώσει κανείς πολιτικό λόγο σήμερα εἶναι πολύ δύσκολο. Γιά νά θελήσει κάποιος νά ἐφαρμόσει πολιτική μέ ἄξονα τό καλό καί τήν εὐημερία τοῦ τόπου θά πρέπει νά ἔχει κάτι πολύ σημαντικό: Θά πρέπει νά ἔχει αὐταπάρνηση. Δέν ἀρκεῖ νά εἶναι ρομαντικός. Ὁ ρομαντικός θά λυγίσει κάτω ἀπό τό βάρος τῆς πραγματικότητας. Αὐτό πού χρειάζεται εἶναι αὐταπάρνηση. Τό νά ἀρνηθεῖ κάποιος τόν ἑαυτό του, δέν εἶναι ἁπλό πρᾶγμα. Δέν εἶναι κάτι πού γίνεται ἄν δέν ὑπάρχει ἀπό πίσω κάτι πολύ βασικό καί κάτι πού θά δίνει νόημα σέ μιά τέτοια κίνηση καί ἀπόφαση. Θά πρέπει νά ὑπάρχει ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ ζωή πού δείχνει στούς ἀνθρώπους τό πραγματικό μέγεθος ὅλων των πραγμάτων, ὅλων τῶν συναισθημάτων, ὅλων τῶν καταστάσεων. Αὐτή ἡ ζωή στήν ὁποία ἄν τοποθετήσει κανείς δίπλα τίς φιλοδοξίες του, θά διαπιστώσει ὅτι εἶναι πολύ μικρός καί ἀσήμαντος.

Ἐµµανουήλ Βολουδάκης

Ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς Παρατάξεως