«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ;

Ἀφιέρωση σ’ ἐκείνους πού ἀφήνουν τήν πολιτική στούς ἀθέους

ΓΙΑΤΙ  ΕΓΙΝΕ  ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Η  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΜΑΣ;

Ὅταν ἕνα ἔθνος, σάν τό δικό μας, θεμελιωμένο ἀπό τά πανάρχαια χρόνια στήν θρησκευτικότητα καί προσδιορισμένο ἀποκλειστικά ἀπό αὐτήν, ἔχει παραλύσει τόσο ἀπόλυτα, ὥστε νά μή ἀντιδρᾶ στήν καλπάζουσα ἀθεοποίησή του, δηλαδή μένει παγερά ἀδιάφορο μπροστά στήν ἐπικείμενη ἐξαφάνιση τῆς Ρωμιοσύνης του, τότε, ἀσφαλῶς, εἴμαστε πολύ κοντά στά ὕστερα τοῦ κόσμου!

Αὐτή ἡ διαπίστωση δέν εἶναι ἕνα στιγμιαῖο συναισθηματικό ξέσπασμα, ἀλλά ἡ προδιαγεγραμμένη συνέπεια τῆς λειτουργίας τοῦ πνευματικοῦ νόμου, πού ἔγινε καί θρυλικός παιάνας τοῦ λαοῦ μας: «Ἡ Ρωμιοσύνη εἶναι φυλή συνόκαιρη τοῦ κόσμου. Ἡ Ρωμιοσύνη θά χαθῆ ὄντας ὁ κόσμος λείψη»!

 * * *

Ἡ μειωμένη ἐθνική αὐτοεκτίμησή μας, πού εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀπίστευτης ἐνδοτικότητος καί ἀπραξίας μας, εἶναι ἕνα καθαρά πνευματικό ἀποτέλεσμα τῆς μακροχρόνιας σταδιακῆς ἀποξενώσεώς μας ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀλήθειας, ἡ ἀποξένωση τοῦ λαοῦ μας ἀπό τήν Ἐκκλησία του, πρᾶγμα τό ὁποῖο συστηματικά καλλιεργήθηκε καί καλλιεργεῖται ἀπό τίς ἀμοραλιστικές κυβερνήσεις τῶν τελευταίων 180 ἐτῶν, χωρίς καμμιά –ἀπολύτως καμμιά– ἐξαίρεση ἀληθινά πιστοῦ Κυβερνήτη.

Δυστυχῶς, καθ’ ὅλο τό ἀνωτέρω διάστημα παρουσίασε πνευματική καθίζηση καί ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ κάποιες λιγοστές ἐξαιρέσεις ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, καί αὐτοί περιορίσθηκαν σέ κάποια πνευματικά καί ἐθνικά παραγγέλματα, παραλείποντας τό μεῖζον καί κύριο, δηλαδή νά τονίσουν καί νά θέσουν σάν κηρυκτική προτεραιότητα τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ πολιτική εἶναι κλάδος τῆς Ποιμαντικῆς, ἀφοῦ ἡ καθημερινή ζωή τῶν Χριστιανῶν, πού καθορίζεται ἀπό τήν πολιτική, δέν μπορεῖ νά διαφέρη, ἀλλά πρέπει νά εἶναι ταυτόσημη μέ τήν πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι σημαντική καί ἀποδεικτική τῶν λόγων μας ἡ ὑπενθύμιση τοῦ σπουδαίου θεολόγου π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ ὅτι «ὁ Χριστιανισμός εἰσῆλθε στήν ἱστορία σάν νέα κοινωνική τάξη, σάν νέα κοινωνική διάσταση» καί γι’ αὐτό «ἀπό τήν πρώτη ἀρχή ὁ χριστιανισμός δέν ἦταν κυρίως δόγμα ἀλλά κοινότητα»!

Φαίνεται, ὅμως, πώς δέν ἀρκεῖ στό μεγάλο πλῆθος τῶν χριστιανῶν αὐτή ἡ ὑπενθύμιση, οὔτε τά ὅσα ἔχουμε μέχρι σήμερα γράψει γιά νά καταδείξουμε ὅτι ὁ χριστιανός δέν μπορεῖ νά διχοτομῆ τή ζωή του σέ ζωή στήν Ἐκκλησία καί σέ καθημερινή ζωή, παρεκτός καί ἄν ὁ χριστιανός ζεῖ σέ ἀθεϊστικό ἤ ἀλλόθρησκο κράτος, ὁπότε, τότε καί μόνο τότε εἶναι ὑποχρεωμένος νά ὑπομένη σάν μαρτύριο τή δημόσια ζωή, προσπαθῶντας νά ζήση μέ διάκριση καί σύνεση, σύμφωνα μέ τίς ὑποδείξεις τῆς «Πρός Διόγνητον» Ἐπιστολῆς.

Δέν μποροῦν νά καταλάβουν οἱ χριστιανοί μας, ἀλλά οὔτε καί πολλοί ἀπό τούς Ποιμένες, ὅτι ὁ χριστιανός πού ζεῖ σέ χριστιανικό κράτος καί ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐπιλέγη καί νά ψηφίζη τούς κυβερνῆτες του, εἶναι ἀδιανόητο νά ἀκολουθῆ τήν μοιρολατρική τακτική τῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν σέ καθεστώς πού δέν τό ἐπιλέγουν ἀλλά τούς ἐπιβάλλεται. Καί, ἐπίσης, δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι μέ τό νά ἐπιλέγουν ἄρχοντες χωρίς πνευματικά κριτήρια, ἀφ’ ἑνός μέν αὐτό εἶναι πνευματικός μαζοχισμός (ἀφοῦ αὐτοί οἱ ἴδιοι δίνουν ἐξουσία στούς πολιτικούς οἱ ὁποῖοι ἐν συνεχεία μέ τήν πολιτική τους δυσκολεύουν ἤ καί ἀκυρώνουν τήν πνευματική ζωή τῶν ψηφοφόρων τους), ἀφ’ ἑτέρου δέ ἔχουν βαρειά πνευματική εὐθύνη ἔναντι τῶν συνανθρώπων τοῦ ἔθνους τους γιατί μέ τήν ψῆφο τους δίνουν ἐξουσία σέ ἀνθρώπους μέ ἀνύπαρκτη πίστη καί ξένους ἤ καί πολεμίους τοῦ φρονήματος καί τοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀφανίζεται ἡ Πίστη τοῦ Ἔθνους μας, νά ἀφανίζεται ἡ Ρωμιοσύνη.

 * * *

Αὐτή ἡ δυσκολία νά ἀντιληφθοῦμε τά αὐτονόητα εἶναι, νομίζω, τό μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Εἶναι αὐτό πού, τελικά, ἀφανίζει τήν Ρωμέϊκη Πίστη στόν Θεό μας.

Ὁ μακαριστός π. Φλωρόφσκυ ἔγραψε, ἀπευθυνόμενος σέ ὅλες τίς φυλές τῆς γῆς, πώς «γιά νά γίνουμε πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει νά γίνουμε περισσότερο Ἕλληνες»! Τό δικό μας, λοιπόν, δρᾶμα ὀφείλεται στό ὅτι πάψαμε νά εἴμαστε πραγματικοί Ἕλληνες, γι’ αὐτό ἐξατμίζεται συνεχῶς καί ὁ Χριστιανισμός μας.

Αὐτό δέν πρέπει νά ἠχήση παράξενα, δίδοντας τήν ἐντύπωση πώς βάζουμε πάνω ἀπό τήν Πίστη μας στόν Χριστό τήν ἰδιότητα τοῦ Ἕλληνα πολίτη. Κάτι τέτοιο θά ἦταν βλάσφημο, ἀθεολόγητο καί ἀνιστόρητο, ἰδίως μετά τά ὅσα σπουδαῖα ἔχει γράψει ὁ ἐκκλησιαστικός Πατήρ, ἀοίδημος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γιά τίς «Ἑλληνοχριστιανικές συνθέσεις». Πρόθεση τοῦ μεγάλου Ρώσου θεολόγου π. Φλωρόφσκυ, ἀλλά καί δική μας, εἶναι νά τονίσουμε ὅτι ἡ ἔνδειξη Ἕλληνας δέν προσδιορίζει τόν πολίτη μιᾶς χώρας, ἀλλά τόν ἄνθρωπο πού, ἀφ’ ἑνός μέν, θεωρεῖ ἐντελῶς παράλογο νά ζῆ ὡς ἄθεος στόν κόσμο καί, ἀφ’ ἑτέρου, θεωρεῖ ἀδιανόητο νά χωρίση τήν πνευματική του ζωή ἀπό τήν καθημερινότητά του. Αὐτό δέν συμβαίνει πουθενά ἀλλοῦ στόν κόσμο καί γι’ αὐτό ὁ χαρακτηρισμός Ἕλληνας ἦταν μέχρι σήμερα ταυτόσημος μέ τόν βαθύτατα θρησκευόμενον ἄνθρωπο καί τήν Ὀρθοδοξία!

Μιά σύντομη ἀναδρομή στήν ἱστορία τοῦ λαοῦ μας ἀπό τά πανάρχαια χρόνια θά μᾶς βεβαιώση ὅτι Ἕλληνας ἄθεος δέν ὑπῆρξε ποτέ, παρά μόνο σάν ἀσήμαντη μειοψηφία. Ἀκόμα καί σήμερα, πού ἡ χριστιανική μας Πίστη ἔχει ἀπίστευτα συρρικνωθεῖ –ὑπαιτιότητι πρωτίστως τῶν Ποιμένων– ὁσάκις τίθεται σέ ψηφοφορία τό φρόνημα τοῦ Ἕλληνα στίς Ἐθνικές ἐκλογές, τά πολιτικά κόμματα πού ἔχουν ἐξαγγείλει στόν λαό ὅτι δέν πιστεύουν στόν Θεό, λαμβάνουν ποσοστό ἀπό 3 ἕως 8%! Καί νά σκεφθῆ κανείς ὅτι στό ποσοστό αὐτό συμπεριλαμβάνονται καί πολλοί ἀφελεῖς χριστιανοί ψηφοφόροι πού νομίζουν πώς εἶναι ἀκίνδυνο νά ψηφίζουν δεδηλωμένους ἀθέους! Αὐτό τό γνωρίζουν οἱ πολιτικοί καί γι’ αὐτό ἡ πλειοψηφία τους ἀποκρύπτει ἀπό τόν λαό τήν ἀθεΐα τους, μέ σκοπό ἡ ἀποσιώπηση αὐτή νά παραπλανήση τόν λαό καί νά τούς δώση τήν ἐξουσία.

 * * *

Ἀπό τά πανάρχαια χρόνια οἱ πρόγονοί μας ἔνοιωθαν τήν ἀνάγκη νά ἔχουν τόν Θεό σέ κάθε δραστηριότητα καί ἐνέργειά τους. Ποτέ δέν ἔνοιωσαν τόν Θεό σάν φόβητρο, σάν αὐτόν πού βρίσκεται ἔξω ἀπό τήν ζωή τους καί ἔχει μόνο ἀπαιτήσεις. Καί, ἀφοῦ δέν εἶχαν ἀκόμη τήν Ἀποκάλυψή του, ἔπλασαν μέ τήν ἐπιθυμία τους μιά πολυποίκιλη θεότητα, ἱκανή νά καλύψη ὅλες τους τίς ἀνάγκες, ὥστε νά εἶναι οἱ θεοί στή ζωή τους καί ὄχι στό περιθώριο τῆς ζωῆς, δηλαδή ἔξω ἀπό τήν πολιτική, ὅπως θέλουν καί ἐπιμένουν καί ἐπιβάλλουν οἱ πολιτικοί τῆς πατρίδος μας, πού ἰσχυρίζονται μέν πώς εἶναι Ἕλληνες ἀλλά δέν εἶναι!

Ἔτσι, οἱ πρόγονοί μας, δημιούργησαν τό δωδεκάθεο. Μιά συναγωγή θεῶν μέ τήν μορφή ὑπουργικοῦ συμβουλίου, ὥστε κάθε θεός-μέλος τοῦ συμβουλίου αὐτοῦ νά καλύπτη κάποια ἀνθρώπινη δραστηριότητα. Ὁ Δίας σάν Πρωθυπουργός καί συντονιστής τῶν θεῶν, ἡ Ἀθηνά σάν ὑπουργός Παιδείας, ὁ Ἄρης σάν ὑπουργός Ἀμύνης καί Πολέμου, ἡ Δήμητρα σάν ὑπουργός Γεωργίας,  ὁ Ἑρμῆς σάν ὑπουργός Μεταφορῶν, ὁ Ποσειδῶνας σάν ὑπουργός Ναυτιλίας, κ.λ.π.

Ὁ Πλούταρχος περιγράφει μέ συντομία ἀλλά καί μέ σαφήνεια τήν ἀπόλυτη θεοσέβεια ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Πόλεων-Κρατῶν: «Εὕροις δ’ ἄν ἐπιών πόλεις ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους, νομίσματος μή δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καί γυμνασίων· ἀνιέρου δέ πόλεως καί ἀθέου, μή χρωμένης εὐχαῖς, μήδ’ ὅρκοις, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις ἐπ’ ἀγαθοῖς, μηδ’ ἀποτροπαῖς κακῶν, οὐδείς ἐστιν γεγονώς θεατής οὐδ’ ἔσται». Αὐτά πού λέει ὁ Πλούταρχος σημαίνουν ὅτι ὁ κάθε περιηγητής τῶν Ἑλληνικῶν Πόλεων-Κρατῶν τῆς ἀρχαιότητος «μποροῦσε νά συναντήση πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς παιδεία, χωρίς διοίκηση, χωρίς σπίτια, χωρίς χρήματα, πόλεις πού δέν χρειάζονται νόμισμα, πού δέν ἔχουν θέατρα ἤ γυμναστήρια, οὔτε γνωρίζουν ἄν ὑπάρχουν τέτοια, πόλη, ὅμως, πού εἶναι ἄθεη καί δέν ἔχει ἱερά, πού δέν κάνει προσευχές, οὔτε ὅρκους, οὔτε μαντεῖες, οὔτε θυσίες γιά εὐόδωση καλῶν αἰτημάτων, οὔτε γιά τήν ἀποτροπή τῶν συμφορῶν, τέτοια πόλη κανείς δέν συνάντησε οὔτε πρόκειται νά συναντήση». Ποῦ νά ζοῦσε ὁ Πλούταρχος στίς μέρες μας!...

Ἡ ἀπόλυτη θεοσέβεια τῶν ἀρχαίων προγόνων μας ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ἔκφραση-λυδία λίθο, μέ τήν ὁποία δοκίμαζαν τό ποιός ἔχει τίς προϋποθέσεις γιά νά χαρακτηρισθῆ Ἕλληνας: Ἔπρεπε νά εἶναι «ὅμαιμος», «ὁμόγλωσσος» καί «ὁμόθρησκος». Στό κριτήριο τοῦ χαρακτηρισμοῦ δεσπόζει τό «ὁμόθρησκος» ὡς ἐνσυνείδητη καί ἑκούσια προσωπική ἐπιλογή, ἐνῶ τό μέν «ὅμαιμον» τό ἀποκτᾶ κανείς μέ τή φυσική του γέννηση χωρίς προσωπική του ἐπιλογή, τό δέ «ὁμόγλωσσον» δέν εἶναι πάλι προσωπική ἐπιλογή, ἀφοῦ ἡ γλῶσσα εἶναι μόνο μέσον ἐπικοινωνίας καί ὄχι τρόπος ζωῆς.

Αὐτή ἡ συνυφασμένη μέ τόν Ἕλληνα θρησκευτικότητα κορυφώθηκε καί βρῆκε τό πλήρωμά της στήν ἀποκεκαλυμμένη ἀπό τόν Οὐρανό καί Σαρκωθεῖσα στόν Χριστό Ἀλήθεια. Οἱ Πατέρες μας πλέον δέν ζοῦσαν ἔχοντας στό πλευρό τους φανταστικούς θεούς μέ πάθη καί ἔχθρες ἀλλά ζοῦσαν ἑνωμένοι ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως μέ τόν Τριαδικό Θεό μας, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκον καί τούς Ἁγίους μας, στούς ὁποίους ὁ Θεός ἔδωσε πολυποίκιλα χαρίσματα ὥστε νά συμπαρίστανται καί νά συντρέχουν τούς ἀνθρώπους σέ ὅλες τίς κατά Θεόν δραστηριότητές τους καί στήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τους. Τό Εὐχολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι μάρτυρας.

Ἐξαιρέτως ἔλαβε δύναμη καί χάρη ἡ Πανάχραντος Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας, ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη μετά Θεόν πού γνωρίζει τόσο βαθειά πώς, ἄν ἐκλείψη ἡ θεοσέβεια τοῦ λαοῦ μας, θά χαθοῦμε ὁλοτελῶς, ὥστε ἔγινε καί Ὑπέρμαχος Στρατηγός γιά νά καταστήση πασιφανές ὅτι ἡ μέ θεοσέβεια ἐνασχόληση μέ τήν πολιτική διακυβέρνηση τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὄχι μόνο δέν εἶναι ἁμαρτία ἀλλά εἶναι ἔργο Οὐράνιο καί Πανάγιο. Ἡ Παναγία ἔγινε Στρατηγός καί μεῖς ἀκόμη διστάζουμε νά πολιτευθοῦμε, μήπως καί ἁμαρτήσουμε!

Δέν ἔγινε Στρατηγός ὁ Χριστός, γιατί δέν ἐπιτρέπει στούς κληρικούς του κοσμικές διακονίες, ἐπειδή δέν εἶναι καλόν νά ἀφήσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί «νά διακονοῦν τραπέζαις». Ἔγινε ὅμως Στρατηγός ἡ Παναγία Μητέρα Του γιά νά μήν ἔχη κανείς μας δικαιολογία, ὅταν παραθεωρῆ τήν δημόσια ζωή καί τήν ἐγκαταλείπει σέ χέρια ἄνομα καί ἀσεβῆ, πού μετατρέπουν τήν ζωή τῶν πιστῶν σέ μαρτύριο καί διαμορφώνουν τά ἤθη τῶν νεωτέρων μέ πρότυπα τήν ἀσέβεια, τήν ἀσέλγεια καί τήν σκληροκαρδία.

Τό συγκλονιστικό μήνυμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι τόσο κραυγαλέο, ὥστε ὄχι μόνο δέν ἄφησε τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία νά λησμονήση ὅτι ἡ πολιτική διακυβέρνηση τῶν χριστιανῶν εἶναι ἱερή Διακονία, ἰσότιμη μέ τήν ἐκκλησιαστική, ἀλλά διατηρήθηκε ἀναλλοίωτο τό μήνυμα καί στά τετρακόσια χρόνια τῆς μετέπειτα σκλαβιᾶς, καί ἔφθασε ὡς τήν Παλιγεννεσία, ὅπως μαρτυρεῖ τό πρῶτο Σύνταγμα τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, στό ὁποῖο τίθεται ὡς ἀποκλειστική προϋπόθεση τῆς Ἑλληνικότητος ἡ εἰς Χριστόν Πίστις: «Πάντες οἱ πιστεύοντες εἰς Χριστόν, εἰσίν Ἕλληνες»!

Αὐτή τή θεοσέβεια ὑπηρέτησε ὁ πρῶτος καί ὁ μόνος εὐλαβής Κυβερνήτης τῆς  Πατρίδος μας, Ἰωάννης Καποδίστριας, ἕως ὅτου τόν δολοφόνησαν ἐκεῖνοι, πού μόνο τό ὄνομα τοῦ Ἕλληνα εἶχαν καί ὄχι τήν ψυχή καί τό φρόνημα. Αὐτοί κυβερνοῦν ἀπό τότε μέχρι σήμερα.

Δέν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια. Ἡ Ρωμέϊκη φυλή βρίσκεται στήν κρισιμώτερη καμπή της ἀπό τά πρωτοελληνικά χρόνια. Ἄν χαθῆ ἡ πίστη μας, ὅπως μέ πυραυλοκίνητη ὤθηση ἐπιχειροῦν νά τήν ἀπωθήσουν ἀπό τήν ζωή μας οἱ πολιτικοί, ἡμῶν κοιμωμένων, τότε σίγουρα θά χαθῆ τό Γένος μας, ἀφοῦ θά ἔχη χάσει τή συστατική του δύναμη, πού, ὅπως δείξαμε, εἶναι ἡ ἀδιαίρετη σχέση του μέ τόν Δημιουργό του.

Καί, ἄν χαθῆ τό Γένος μας, τότε μαζί μέ αὐτό, μόνο ὁ Θεός γνωρίζει τό τί θά παρασυρθῆ στήν ἄβυσσο!...

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου  93

Μάρτιος  2010