«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ....

ΜΑΘΗΜΑ  ΖΩΗΣ....

Πρίν λίγες μέρες, κάποιοι “ἄνθρωποι” -ἄν μποροῦν νά ὀνομα­στοῦν ἔτσι- δημιούργησαν φασαρίες στήν περιοχή μας, ρίχνοντας αὐτοσχέδιες βόμβες στό ἀστυνομικό τμῆμα τῆς ὁδοῦ Καλλιδρομίου καί πυρπολῶντας σταθμευμένα αὐτοκίνητα καί ἕνα μηχανάκι.

Ἦταν Σάββατο δώδεκα τό μεσημέρι, μέρα καί ὥρα πού ἡ λαϊκή ἀγορά τῆς περιοχῆς μας ἔχει τή μεγαλύτερη κίνηση. Οἰκογενειᾶρχες ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἡλικιῶν –πολλοί ἀπ’ αὐτούς μαζί μέ τά παιδιά τους– κυκλοφοροῦσαν στούς δρόμους ὅπου ἔγιναν τά ἐπεισόδια καί πέντε πολῖτες τραυματίστηκαν σοβαρά, ἐκτός τῶν ἄλλων μικροτραυ­ματισμῶν.

Ἕνα - δύο δρόμους πιό πέρα, ἡ ζωή συνεχιζόταν κανονικά, κι ἡ ὅλη φασαρία ἀντιμετωπίστηκε μέ μεγάλη ἀπάθεια ἀπό τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς μας, μέ τή γνωστή ἑλληνική νοοτροπία τοῦ: «δέ βαριέσαι, ἄν εἶμαι ἐγώ καλά, στάχτη νά γίνουν ὅλα»!...

Ἀλλά τό χειρότερο ἔγινε ἀργότερα, ὅταν οἱ “ἀξιοπρεπεῖς” καί “εὐκατάστατοι” κάτοικοι τῆς περιοχῆς μας, ἐπιδόθηκαν σέ πλιάτσικο τῶν ἐμπορευμάτων τῆς ἀνθοπώλιδος τῆς λαϊκῆς, ἡ ὁποία τραυματίστηκε καί μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο! Οἱ πλιατσικολόγοι δέν ἦταν ἄνθρωποι φτωχοί, ὅπως ὁμολόγησαν οἱ γείτονές τους πού τούς ἀναγνώρισαν καθώς ἅρπαζαν τίς γλάστρες καί τά φυτά – καί μάλιστα τσακώνονταν καί μεταξύ τους γιά τή μοιρασιά! Ἐξ ἄλλου, τά λουλούδια δέν εἶναι εἶδος πρώτης ἀνάγκης, ὥστε νά δικαιολογήσει κανείς κάποιον ὅτι νικήθηκε ἀπό τή φτώχεια του καί μπῆκε στόν πειρασμό νά ἀφαιρέσει πράγματα πού δέν τοῦ ἀνῆκαν!...

Τά ἀκραῖα γεγονότα εἶναι αὐτά πού φέρνουν στήν ἐπιφάνεια τίς πραγμα­τικές διαστάσεις τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς καλ­λιέργειας ἑνός λαοῦ. Καί σ’ αὐτές τίς “ἐξετάσεις”, δυστυχῶς, ἐμεῖς “πιά­νουμε πᾶτο”.

Ἀντίθετα, ἄλλοι λαοί, τούς ὁποίους ἐμεῖς ὑποτιμοῦμε καί εἰρωνευόμαστε, ἀριστεύουν καί μᾶς κάνουν νά ντρεπόμαστε. Ἕνα τέτοιο παρά­δειγμα εἶναι ὁ Ἰαπωνικός λαός, ὁ ὁποῖος δοκιμάστηκε πρόσφατα τόσο σκληρά.

Ἡ ἐπιστολή πού ἀκολουθεῖ κυκλοφόρησε στό Internet, γιά νά μᾶς προβληματίσει καί νά μᾶς παραδειγματίσει ὅλους μας. Γράφτηκε ἀπό ἕνα Βιετναμέζο μετανάστη στήν Ἰαπωνία, ὁ ὁποῖος ἐργαζόταν σάν ἀστυνόμος στή Φουκουσίμα, στήν πόλη, δηλαδή, πού ἐπλήγη ἀπό τό τσουνάμι καί τή διαρροή στό πυρηνικό ἐργοστάσιο.

Ὁ ἀστυνόμος ὀνομάζεται Ha Minh Tanh καί ἔστειλε τήν παρακάτω ἐπιστολή –ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στό New America Media στίς 19 Μαρτίου– σέ ἕνα φίλο του, στήν πατρίδα του. Ἡ μετάφραση τῆς ἐπιστολῆς ἔγινε ἀπό τόν ἀρχισυντάκτη τοῦ New America Media, Andrew Lam, ὁ ὁποῖος εἶναι συγγραφέας τοῦ βιβλίου: East Eats West: Writing in Two Hemispheres

Ἀδελφέ μου,

Πῶς εἶσαι ἐσύ καί ἡ οἰκογένειά σου; Τίς τελευταῖες μέρες ἐδῶ ὅλα εἶναι ἕνα χάος. Ὅταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω νεκρά σώματα. Ὅταν τά ἀνοίγω, βλέπω πάλι νεκρά σώματα. Πρέπει ὅλοι μας νά δου­λεύ­ουμε 20 ὧρες τήν ἡμέρα. Θά ἤθελα ἡ κάθε μέρα νά εἶχε 48 ὧρες, γιά νά συνεχίζουμε νά βοηθᾶμε καί νά σώζουμε τόν κόσμο. Εἴμαστε χωρίς νερό καί ἠλεκτρικό, καί τά ἀποθέματα φαγητοῦ ἔχουν σχεδόν ἐξαντληθεῖ. Καί μέ τό πού καταφέρνουμε νά μετακινήσουμε τούς πρόσφυγες ἀπό τό ἕνα σημεῖο στό ἄλλο, ἔρχονται καινούργιες διαταγές νά τούς πᾶμε ἀκόμα παραπέρα.

Αὐτή τή στιγμή βρίσκομαι στή Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριά ἀπό τό πυρηνικό ἐργοστάσιο. Ἔχω τόσα πολλά νά σοῦ πῶ, πού ἄν τά ἔγραφα εἶμαι σίγουρος ὅτι θά ἔβγαινε ὁλόκληρο μυθιστόρημα γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί συμπεριφορές σέ στιγμές κρίσης.

Ὁ κόσμος ἔχει παραμείνει ἤρεμος. Ἡ αἴσθηση ἀξιοπρέπειας καί σωστῆς συμπερι­φορᾶς πού ἔχουν εἶναι πολύ καλή, γι' αὐτό καί τά πράγματα δέν εἶναι τόσο ἄσχημα ὅσο θά μποροῦσαν νά εἶναι. Ἀλλά σέ μιά ἑβδομάδα ἀπό τώρα, δέν μπορῶ νά ἐγγυηθῶ ὅτι θά εἴμαστε ἀκό­μη σέ θέση νά προσφέρουμε προστασία καί τάξη. Ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί. Κι ὅταν ἡ πεῖνα καί ἡ δίψα ξεπεράσουν τήν ἀξιοπρέπεια, τότε θά κάνουν, δέν ξέρω, αὐτό πού θά πρέπει νά κάνουν. Ἡ κυβέρνη­ση προσπαθεῖ νά στείλει προμήθειες μέσω ἀέρος, τροφή καί φάρμακα, ἀλλά εἶναι σάν νά ρίχνεις μιά χούφτα ἁλάτι στόν uκεανό.

Ἀδελφέ μου, μοῦ ἔτυχε καί κάτι πραγματικά συγκινητικό, μέ ἕνα μικρό Ἰαπωνεζάκι, πού ἔδωσε σέ μένα τόν ἐνήλικα μάθημα ζωῆς γιά τό πῶς νά συμπεριφέρομαι σάν ἄνθρωπος.

Χθές τό βράδυ, μέ ἔστειλαν σέ ἕνα σχολεῖο νά βοηθήσω μιά φιλανθρωπική ὀργάνωση νά μοιράσει φαγητό στούς πρόσφυγες. Ἡ οὐρά ἦταν στριφογυριστή καί τεράστια. Κάποια στιγμή ἐντόπισα ἕνα μικρό ἀγόρι, περίπου 9 ἐτῶν. Φοροῦσε ἕνα T-shirt καί ἕνα σορτσάκι. Τό κρύο ὅλο καί μεγάλωνε, καί τό ἀγοράκι ἦταν ἀκριβῶς στό τέλος τῆς οὐρᾶς. Σκέφτηκα ὅτι μέχρι νά ἔρθει ἡ σειρά του, δέν θά ἔχει μείνει καθόλου φαγητό. Πῆγα κοντά του καί τοῦ μίλησα. Μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν στό σχολεῖο ὅταν ἔγινε ὁ σεισμός.

Ὁ πατέρας του δούλευε ἐκεῖ κοντά καί ὁδηγοῦσε πρός τό σχολεῖο. Ὁ μικρός εἶχε ἤδη φτάσει στόν μπαλκόνι τοῦ τρίτου ὀρόφου τοῦ σχολείου, ὅταν εἶδε τό τσουνάμι νά παρασύρει τό αὐτοκίνητο τοῦ πατέρα του.

Τόν ρώτησα γιά τήν μητέρα του. Εἶπε ὅτι τό σπίτι τους βρισκόταν ἀκριβῶς δίπλα στήν παραλία καί ὅτι ἡ μητέρα καί ἡ μικρή του ἀδερφή τό πιθανότερο εἶναι νά μήν ἐπέ­ζησαν. Γύρισε τό κεφάλι του ἀλλοῦ καί σκούπισε τά δάκρυά του ὅταν τόν ρώτησα γιά τούς συγγενεῖς του. Ὁ μικρούλης ἔτρεμε ἀπό τό κρύο καί ἔτσι ἔβγαλα καί τοῦ ἔδωσα τό μπου­φάν τῆς ἀστυνομίας πού φοροῦσα. Τότε ἦταν πού ἔπεσε ἡ σακκούλα με τό συσσίτιό μου. Τό σήκωσα καί τοῦ τό ἔδωσα. "Ὅταν ἔρθει ἡ σειρά σου, μπορεῖ νά ἔχει τελειώσει τό φαγητό. Πᾶρε τή μερίδα μου.

Ἐγώ ἔχω ἤδη φάει.

Πᾶρε την νά τήν φᾶς ἐσύ."

Τό ἀγόρι πῆρε τό σακκουλάκι καί ὑποκλίθηκε. Νόμιζα ὅτι θά ἔτρωγε ἀμέσως, ἀλλά δέν τό ἔκανε. Πῆρε τή σακκούλα μέ τό φαγητό καί πῆγε καί τήν ἐναπόθεσε στήν ἀρχή τῆς γραμμῆς, ἐκεῖ πού ἦταν συγκεντρωμένο ὅλο τό φαγητό γιά διανομή.

Σοκαρίστηκα. Τόν ρώτησα γιατί δέν ἔφαγε καί ἔβαλε τή σακκούλα μαζί μέ τά ἄλλα φαγητά. Καί μοῦ λέει: "Γιατί βλέπω πολλούς ἄλλους πολύ πιό πεινασμένους ἀπό μένα. Ἄν τή βάλω ἐκεῖ, τότε θά μοιραστεῖ ἰσότιμα. "Ὅταν τό ἄκουσα αὐτό, πῆγα καί στάθηκα παραπέρα, γιατί δέν ἤθελα νά μέ δεῖ ὁ κόσμος νά κλαίω. Ἡ κοινωνία πού μπορεῖ νά ἐμφυσήσει σέ ἕνα ἐννιάχρονο παιδί τήν ἔννοια τῆς θυσίας γιά τό εὐρύτερο καλό, πρέπει νά εἶναι μιά σπουδαία κοινωνία, σπουδαῖος λαός.

Σοῦ ἔγραψα δύο γραμμές γιά νά στείλω τίς εὐχές μου σέ σένα καί τήν οἰκογένειά σου. Πρέπει νά ἐπιστρέψω στή βάρδια μου.

                                                                     Ha Minh Thanh»

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 108-109

Ἰούνιος-Ἰούλιος 2011