«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΞΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Ἕνα νέο ἀξιόλογο βιβλίο

Η ΞΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΡΡΑ 

ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

 Μέ πολλή χαρά παρουσιάζουµε τό νέο βιβλίο της κ. Νινέτ­τας Βολουδάκη «Η ΞΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙ­ΧΛΗ», πού ἐξέδωσε τόν φετεινό Ἰούλιο ὁ Ἐκδοτικός Οἶκος «ΛΙΒΑΝΗ».

Τό Βυζαντινό ἀλλά καί τόσο σηµερινό αὐτό µυθιστόρηµα εἶναι τό πρῶτο µιᾶς Τριλογίας πού ἔχει γενικό τίτλο «Βα­σι­λίς Εἰρήνη ἡ ἐξ Ἀλαµανῶν». Οἱ ἄλλοι δύο τόµοι θά ἐπακο­λουθήσουν.

Ἡ συγγραφέας ἔχει βαθειά γνώση τῆς Βυζαντινῆς Ἱστορίας ἀπό τίς Πηγές καί γι’ αὐτό στό βιβλίο τῆς ἔχει ἐγκατεσπαρµένες πάµπολλες πληροφορίες ἀπό τήν ζωή, τήν ψυχή, ἀλλά καί τήν ψυχο­λογία τοῦ Γένους µας, ἰδιαίτερα πολύτιµες γιά τήν τραγική ἐποχή µας.

Στό κείµενο πού ἀκολουθεῖ, ἀφηγεῖται ἡ ἴδια ἡ συγγραφέας τό πῶς ὁδη­γή­θηκε στή συγγραφή αὐτοῦ του βιβλίου της:

«Οἱ κύκλοι τῆς ζωῆς τῶν λαῶν δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά οἱ κύκλοι τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Πόσες φορές, ἀκούγοντας τή διήγηση κάποιων γεγονότων ἀπό τή ζωή τοῦ παπποῦ καί τῆς για­γιᾶς µας –ἤ ἀκόµα κι ἐνό πρό-πάππου καί µιᾶς πρό-γιαγιᾶς– δέν ἀναγνωρίζουµε τό χαρακτῆρα µας καί τίς δικές µας ἀντιδράσεις, παρά ἡ διαφορά στή νοοτροπία καί τίς κοινωνικές συνθῆκες. Πόσες φορές δέν εἴπαµε: «γιά φαντάσου, κι ἐγώ τό ἴδιο θά ἔκανα ἄν ἤµουν στή θέση τους» ἤ «κι ἐγώ τό ἴδιο θά σκεφτόµουν».

Κι εἶναι, αὐτός ὁ σύνδεσµος µέ τούς ἀνθρώπους πού ἔζησαν πρίν ἀπό ἐµᾶς, ἡ µόνη βοήθεια πού ἔχουµε στό ταξίδι τῆς γνώσης τοῦ ἑαυτοῦ µας. Τό αὔριο, µᾶς κρύβεται πίσω ἀπό τήν ὁµίχλη τοῦ χρόνου. Τό σήµερα µᾶς µπερδεύει, γιατί εἶναι τόσα πολλά πού θέ­λου­µε –ἤ δέ θέλουµε- ὥστε ἡ νηφαλιότητα χάνεται καί τά συν­αι­σθή­µατα, οἱ ἐπιθυµίες, οἱ ἀρνήσεις, θολώνουν τήν ἀλήθεια. Τό χθές ὅµως, ἁπλώνεται ἤρεµα καί τελεσίδικα µπροστά στά µάτια µας, κι εἶναι στό χέρι µας νά τό ψάξουµε, νά τό ἀναλύσουµε, νά τό βασανίσουµε, νά τό φιλοσοφήσουµε, ὥστε νά βροῦµε τίς ρίζες τοῦ ἑαυτοῦ µας, πού ξεκίνησαν κάπου πολύ πρίν ὑπάρξουµε ἐµεῖς.

Ἀκολουθώντας τή µαγεία τοῦ ταξιδιοῦ πίσω στό χρόνο, ἔφτα­σα στό σταυροδρόµι τοῦ δωδέκατου αἰῶνα. Ἐκεῖ πού, σέ ἕνα παράλληλο σύµπαν, θά µποροῦσε κανείς νά προλάβει νά σώσει τή συνέχεια τοῦ λαοῦ µας, τή σχέση µας µέ τή Δύση, τή σχέση µας µέ τήν Ἀνατολή, τή σχέση µας µέ τόν ἑαυτό µας. Θέλησα νά σταθῶ σ’ αὐτό τό σταυ­ρο­δρόµι χωρίς τίς ἀποσκευές τοῦ µελλοντικοῦ χρόνου, πού συνήθως οἱ ἱστοριογράφοι κου­βαλᾶµε µαζί µας καί µᾶς βαραίνουν καί µᾶς διαφοροποιοῦν τόν ὁρίζοντα ἀπό αὐτόν πού εἶχαν µπροστά τους οἱ ἄνθρωποι τότε. Θέλησα νά δῶ τά χρώµατα τοῦ κόσµου τούς σκι­α­σµένα ἀπό τήν ὁµίχλη τοῦ χρόνου πού τούς ἔκρυβε τά χρώµατα πού βλέπουµε ἐµεῖς σήµερα. Θέλησα νά τούς δῶ γι’ αὐτό πού ἦταν. Χωρίς νά τούς κρίνω. Χωρίς νά τούς κάνω µάθηµα. Χωρίς νά τούς ἀλλάξω. Γιατί εἶναι ἀδύνατο νά τούς ἀλλάξω, ἀκόµα κι ἄν τό ἤθελα, πολύ περισσότερο πού δέ τό θέλω. Γιατί, ἄν δοῦµε ἐκείνους διαφορετικούς ἀπό ὅτι ἦταν, θά χάσουµε τό πόσο πολύ τούς µοιάζουµε».

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 132-133

Αὔγουστος – Σεπτέμβριος 2013