«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΘΕΟΔΟΣΗ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΘΕΟΔΟΣΗ

(1937 - 2003)

Υπάρχουν άνθρωποι που η παρουσία τους κάνει τον κόσμο ωραιότερο και πλουσιώτερο. Ένας τέτοιος άνθρωπος έφυγε από κοντά μας, κι η ενορία μας φτώχυνε πολύ με την αναχώρησή του. Κι η ζωή όλων όσων την αγαπήσαμε φτώχυνε.

Όσα περισσότερα πράγματα έχει να πει κανείς, τόσο αισθάνεται ασφυκτικά μέσα στα λόγια. Οι λέξεις είναι ανεπαρκείς, γιατί ο λόγος έχει όρια που δεν μπορούν να χωρέσουν τον άνθρωπο. Μόνον ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, η Χώρα των ζώντων, έχει χώρο για όλους μας, γι’ αυτούς που πέρασαν, γι’ αυτούς που βρισκόμαστε τώρα στον κόσμο, και γι’ αυτούς που θα έρθουν.

Γι’ αυτό, νομίζω, ότι αρκεί να πει κανείς το πιο καίριο χαρακτηριστικό της, αυτό που ανέφερε κι ο Πνευματικός της την ημέρα της κηδείας της: Η Αλίκη πάλεψε με τον Θεό και Τον νίκησε!

Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η ιστορία του Ιακώβ, ο οποίος επάλαισε με το Θεό ένα ολόκληρο βράδυ και Τον ενίκησε. Κι ο Θεός του έδωσε ένα καινούργιο όνομα, κι αντί για Ιακώβ τον ονόμασε Ισραήλ: «ότι ενίσχυσας μετά Θεού, και μετ’ ανθρώπων δυνατός έση».

Κι ο Ιακώβ είπε: «είδον γαρ Θεόν πρόσωπον προς πρόσωπον, και εσώθη μου η ψυχή.»

Αυτό ζητάει ο Θεός απ’ όλους μας. Να αναμετρηθούμε μαζί Του. Να δεχτεί να νικηθεί από μας. Και να βρούμε την σωτηρία μας.

Αυτό ακριβώς έκανε η Αλίκη. Πάλεψε με το Θεό και Τον κέρδισε. Και πάλεψε και με τους ανθρώπους για να βρει την αληθινή σχέση της μαζί τους. Γιατί χωρίς πάλη δεν υπάρχει σχέση. Η απρόσωπη ευγένεια όπου κανείς δεν θέλει να στενοχωρήσει κανένα –αλλά και ούτε να γνωρίσει βαθύτερα κανένα– ανήκει στα διπλωματικά σαλόνια, κι όχι στην “παλαίστρα” των ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό η Αλίκη είχε ανθρώπους που την αγαπούσαν πολύ –και άλλους που δεν την αγαπούσαν καθόλου. Γιατί δεν “μακιγιαριζόταν” ανάλογα με την περίσταση για να αρέσει σ’ αυτόν που είχε απέναντι της, αλλά έμενε ο εαυτός της παντού και πάντοτε. Και η εποχή μας, τόσο γεμάτη από σοβαροφάνεια και ψέμα, έχει ανάγκη από ανθρώπους που να έχουν τη γενναιότητα να είναι απλά ο εαυτός τους, αδιαφορώντας για τις εντυπώσεις και τη βιτρίνα και ψάχνοντας πάντα την ουσία. Η ύπαρξη αυτών των ανθρώπων είναι και παρηγοριά και ελπίδα ότι, τελικά, δεν μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φως, έστω κι αν το φως είναι μόνον η φλόγα ενός κεριού.

Η Αλίκη κάθε απόγευμα, όταν ξεθώριαζε το φως της μέρας κι έπεφτε το σκοτάδι, συνήθιζε να ανάβει μια ολόκληρη σειρά από κεράκια μπροστά στα παράθυρά της που έβλεπαν σ’ έναν ανηφορικό απότομο δρόμο με σκαλιά. Μια φίλη της που έμενε κοντά, της είχε πολλές φορές πει: “Δεν ξέρεις τι ξεκούραση αισθάνομαι όταν γυρίζω αργά, κατάκοπη από τη δουλειά μου,  κι όπως ανηφορίζω το δρόμο σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω τα κεριά στα παράθυρα σου και ξέρω ότι, λίγο ακόμα, κι έφτασα σπίτι μου...

Μακάρι τώρα που τελείωσε κι η δική της εργασία σ’ αυτόν τον κόσμο και πήρε το δύσκολο δρόμο του γυρισμού στην “ποθεινή πατρίδα” όλων μας, το φως των “κεριών” της που παρηγόρησε και ενθάρρυνε και εμψύχωσε τόσους ανθρώπους, να φωτίζει και τη δική της ομαλή μετάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν.” Και μακάρι η μνήμη της να μείνει ζωντανή για πάντα!

Η Αγγελίκη Θεοδόση υπήρξε συνεργάτης του Ενοριακού μας Έργου, το οποίο υπηρέτησε με αυταπάρνηση, βαθύτατο σεβασμό και ταπείνωση επί τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Ζωγράφος στην επαγγελματική της ζωή, με πολλές εκθέσεις έργων της, κατείχε ξεχωριστή θέση στο χώρο της τέχνης για την ακρίβεια των εικαστικών περιγραφών της αλλά κυρίως για την συνέπεια της ζωής και των έργων της.

Τα τελευταία χρόνια είχε ασχοληθεί με την τέχνη των ψηφιδωτών και δημιούργησε πολλές Βυζαντινές εικόνες, ιστορώντας της όχι με ψηφίδες αλλά με ψηφιδωτές πινελλιές, τεχνοτροπία αποκλειστικά δικής της εμπνεύσεως.

 

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Τεύχους 6

Φεβρουάριος 2003