«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΚΟ;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΚΟ;

Βλέποντας καθημερινὰ τὴν κοινωνία μας νὰ προσανατολίζεται ὅλο καὶ περισσότερο στὸ κακό, ἔχουμε ἀρχίσει νὰ παίρνουμε ἀπόφαση ὅτι τὸ κακὸ καὶ ἡ ἀδικία ἐπικρατοῦν στὸν κόσμο. Μᾶς στενοχωρεῖ, ἀλλὰ νομίζουμε ὅτι εἶναι κάτι πέρα ἀπὸ τὶς δυνατότητές μας. Θεωροῦμε ὅτι γεννηθήκαμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀδικίας καὶ ξεπεσμοῦ τῶν αξιῶν καὶ πὼς κάθε ἀντίδραση μας δὲν θὰ φέρει κανένα ἀποτέλεσμα.

Εἴμαστε ὅμως ἀμέτοχοι ὡς ἄνθρωποι, ὡς προσωπικότητες ὁ καθένας, στὴν ἀδικία ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο; Τὸ ὅτι παντοῦ κυριαρχεῖ τὸ κακό, ἀμνηστεύει τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς; Γιατὶ ἄραγε, θεωροῦμε ὅτι ἡ κοινωνία εἶναι κάτι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς καὶ διαμορφώνεται ἀπὸ κάποιους ἄλλους, “κακοὺς” ἀνθρώπους;

Ἂν παρατηρήσουμε τὸν ἑαυτό μας, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἔχουμε συνηθίσει νὰ κάνουμε κάποια πράγματα  καθημερινά, τόσο αὐτόματα χωρὶς νὰ τὰ σπουδαιολογοῦμε κι ὅμως πολλὲς φορὲς εἶναι, στὴν οὐσία, ἀδικίες. Ὅπως γιὰ παράδειγμα, ἔχουμε συνηθίσει νὰ χαρακτηρίζουμε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε ἀκούσει γι’ αὐτοὺς ἀπὸ τρίτους, χωρὶς νὰ ἐνδιαφερθοῦμε νὰ τὰ ἐπαληθεύσουμε ἢ πολύ περισσότερο, χωρὶς νὰ ἐνδιαφερθοῦμε νὰ τοὺς γνωρίσουμε οἱ ἴδιοι καὶ νὰ διαμορφώσουμε μόνοι μας γνώμη γι’ αὐτούς. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀδικία;

Χαρακτηρίζουμε «καλοὺς» ἀνθρώπους, αὐτοὺς ποὺ ἐπαινεῖ ὁ κόσμος, αὐτοὺς ποὺ εἶναι γνωστοὶ γιὰ κάποια καλά τους ἔργα, χωρὶς ποτὲ νὰ σκεφτοῦμε νὰ πλησιάσουμε καὶ νὰ δοῦμε μόνοι μας, ἀντικειμενικά, τὸ τὶ εἴδους ἄνθρωποι εἶναι καὶ ποιὰ εἶναι τὰ καλὰ ἔργα ποὺ πράττουν. Ἔχει μάλιστα ἀποδειχτεῖ, ὅτι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι εὐρέως γνωστοὶ ὡς «καλοὶ» ἢ ἀκόμα καὶ «ἐνάρετοι», μόλις τοὺς γνωρίσει κανεὶς ἀπὸ κοντά, συχνὰ διαπιστώνει ὅτι πρόκειται γιὰ ἄδικους καὶ πονηροὺς ἀνθρώπους.

Μὲ τὴν ἴδια εὐκολία χαρακτηρίζουμε «κακοὺς» τοὺς ἀνθρώπους ποὺ οἱ τρίτοι θεωροῦν κακούς. Μᾶς περιγράφουν κάποια κακὴ συμπεριφορά τους, τοὺς συκοφαντοῦν πολλὲς φορές, κι ἐμεῖς ἀντὶ νὰ πλησιάσουμε αὐτοὺς τοὺς «κακοὺς» ἀνθρώπους ὥστε νὰ διαπιστώσουμε τὸ τὶ εἴδους ἄνθρωποι εἶναι, τοὺς ἀποφεύγουμε θεωρῶντας τους ἀκατάλληλους γιὰ μᾶς! Ἢ, ἀκόμα πιὸ συχνά, ὅταν συναναστρεφόμαστε τέτοιους ἀνθρώπους, τοὺς ἀντιμετωπίζουμε μὲ καχυποψία περιμένοντας πότε θὰ ἐκδηλώσουν τὴν «κακὴ» συμπεριφορά, ποὺ ἔχουμε πληροφορηθεῖ ὅτι ἔχουν. Ἂν διαπιστώσουμε ὅτι σὲ μᾶς φέρονται σωστά, εἶναι oποπτοι γιατὶ δὲν ἐπαληθεύουν τὴν φήμη τους!

Δὲν καταβάλουμε τὸν παραμικρὸ κόπο νὰ γνωρίσουμε μόνοι μας τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ εἴμαστε ἀνοιχτοὶ σὲ ὅποιον τοὺς χαρακτηρίζει θετικὰ ἢ ἀρνητικά.  Ἀκόμα κι ἂν αὐτὸς ποὺ ἐκφέρει τὴν κρίση, εἶναι ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἐμπιστευόμαστε σὲ ἄλλα θέματα. Πιὸ συνηθισμένο τελικά, εἶναι νὰ κυκλοφοροῦν φῆμες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους παρὰ νὰ ἔχει κανεὶς ἰδία ἀντίληψη. 

Αὐτὸ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλους τοὺς τομεὶς τῆς κοινωνίας. Παντοῦ ἀκατάλληλοι ἄνθρωποι, μὲ λανθασμένα κριτήρια διαμορφώνουν τὴν γνώμη τῆς κοινωνίας.

Ἔχουμε ἐνσωματωθεῖ τόσο πολὺ τὴν ἀδικία ποὺ μᾶς περιβάλλει ὥστε ἔχουμε χάσει τὴν ἱκανότητα νὰ διακρίνουμε τὸ καλό. Ὅσο ἐμφανὲς κι ἂν εἶναι, ἐμεῖς στεκόμαστε καχύποπτα μπροστά του θεωρῶντας ὅτι τὰ φαινόμενα μᾶς ἀπατοῦν. Ἀντίθετα ὅπου ὑπάρχει τὸ κακό, συνήθως μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ ἀγαθοῦ, εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὸ ἀγκαλιάσουμε.

Τελικά, φεύγοντας ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ ὁ καθένας μας, ἐκεῖ ποὺ θὰ βρεθεῖ μόνος ἀπέναντι στὸ ὄντως «Ἀγαθό», θὰ μετρηθεῖ γιὰ νὰ βρεθῆ πόσο λυγίζει χωρὶς νὰ ἔχει καμμία σημασία τὸ ἂν ἡ κοινωνία ποὺ ζήσαμε ἦταν ἄδικη ἢ ὄχι. Ἂν οἱ ἄνθρωποι ποὺ μᾶς περιέβαλλαν ἦταν κακοὶ ἢ καλοί. Σημασία θὰ ἔχουν τὰ δικά μας μάτια, τὰ δικά μας κριτήρια, οἱ δικές μας πράξεις καὶ ἡ δική μας νοοτροπία.

Πῶς ἀφήνουμε τὰ κριτήρια τῶν ἄλλων ἀνθρώπων νὰ μᾶς κατευθύνουν σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, ὅταν στὴν Μέλλουσα Ζωή, ἐμεῖς θὰ δώσουμε λόγο καὶ γιὰ τὶς πράξεις μας καὶ γιὰ τὰ κριτήρια μας καὶ ὄχι ἐκεῖνοι;

 Αὐτὴ δὲν εἶναι τελικὰ ἡ μεγαλύτερη ἀδικία ποὺ κάνουμε στὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό; 

Μαρίνα Διαμαντή

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 24-26 

Σεπτέμβριος 2004