«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Ἕνα ἄρθρο στὸν ξένο τύπο, ἀναφερόταν σὲ μιὰ μαιευτικὴ κλινικὴ τῆς Σλοβακίας, ὅπου φαίνεται πὼς ἔχουν βρεῖ τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ κρατοῦν τὰ νεογέννητα ἥσυχα: τὴ μουσικὴ τοῦ Μότσαρτ, τὴν ὁποία τοὺς παίζουν πέντε φορὲς τὴν ἡμέρα, μέσα ἀπὸ εἰδικὰ μεγάφωνα ποὺ ἔχουν ἐγκατασταθεῖ στὸ θάλαμο τῶν νεογνῶν. Εἰδικὰ μάλιστα ὅταν τοὺς παίζουν τὴ “Μικρὴ νυχτερινή”, τὰ περισσότερα μωρὰ κοιμοῦνται ἀμέσως, ἐνῶ τὰ ἄλλα μένουν ἀκίνητα στὴν κούνια τους.

Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπ’ τὰ πολλὰ πειράματα ποὺ γίνονται στὴν Εὐρώπη γιὰ τὴν “ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων” μουσικὴ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν, γεγονὸς ποὺ πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει καὶ ἐμᾶς, ποὺ γεννηθήκαμε στὴ χώρα ποὺ πρώτη ἀκροάστηκε τὴ μουσικὴ τῆς κτίσης, κι ὕστερα ἔβαλε καὶ τὶς βάσεις γιὰ τὴ μουσικὴ ὅπως τὴν ξέρουμε καὶ τὴ φτιάχνουμε τώρα.

Γιατὶ ἡ μουσικὴ ἐκπαίδευση ποὺ ἐμεῖς δίνουμε στὰ παιδιά μας εἶναι ἀνύπαρκτη; Γιατὶ τὰ ἀφήνουμε ἕρμαιο ὅλων τῶν ξενόφερτων ἡμιάγριων τραγουδιστῶν –ὅπως ἐπίσης καὶ τῶν ντόπιων μιμητῶν τους– μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι “αὐτὴ εἶναι ἡ μόδα καὶ πῶς νὰ ἀναχαιτίσεις τώρα πιὰ τὰ παιδιά;”

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν ἀναχαιτίζονται, ἀλλὰ ἡ δική μας ἀδιαφορία ποὺ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἔλλειψη τῆς μουσικῆς παιδείας τους. Ὅτι ἡ μουσικὴ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἐπηρεάζει τὸν ψυχισμὸ ὅλων τῶν ἡλικιῶν, εἶναι ἀναμφισβήτητο. Γιατὶ λοιπὸν νὰ μὴ συνηθίσουμε τὰ παιδιὰ στὴν ἁρμονία καὶ στὴν ἠρεμία, ἀλλὰ νὰ τὰ σπρώχνουμε νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὑστερία καὶ τὴ βακχικὴ παραζάλη, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μουσικὴ τῆς μόδας;

Ἀκόμη κι οἱ χριστιανοὶ γονεῖς, ποὺ παραπονοῦνται ὅτι τὰ παιδιά τους δὲν τιθασσεύονται στὴν ἐκκλησία, ἔχουν ἄραγε σκεφτεῖ πῶς θὰ συμπεριφέρονταν αὐτὰ ἂν τὰ συνήθιζαν ἀπὸ βρέφη στὴ βυζαντινὴ μουσική;

Πόσες μητέρες ἠρεμοῦν καὶ νανουρίζουν τὰ παιδιά τους ψάλλοντάς τους; Ὅταν οἱ γονεῖς ψάλλουν κάθε μέρα μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ ἔστω καὶ λίγα ἀπ’ τὰ τροπάρια τοῦ Ὄρθρου καὶ τοῦ Ἑσπερινοῦ –ἂν δὲν ἔχουν τὴν ὥρα νὰ κάνουν ὁλόκληρες τὶς Ἀκολουθίες– δὲν θὰ τὰ μυήσουν ἔτσι στὸ νὰ ἀγαπήσουν τὴ γαλήνη ποὺ ἔρχεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ μουσικὴ τῆς προσευχῆς; Δὲν θὰ τὰ μάθουν ἀκόμα νὰ ἀγαπήσουν τὴν ποίηση καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῆς γλώσσας μας ποὺ –δυστυχῶς– εἶναι μᾶλλον βέβαιο ὅτι δὲν θὰ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ τὴν ἀγαπήσουν στὸ σχολεῖο;

Κάθε φορά, λοιπόν, ποὺ γκρινιάζουμε γιατὶ τὰ παιδιά μας εἶναι νευρικὰ κι ἀνήσυχα στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν –ὑποτίθεται– νὰ προσευχηθοῦμε, νὰ θυμόμαστε ὅτι οἱ μόνοι ἔνοχοι γιὰ τὰ ἐλαττώματά τους εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Γιατὶ ἐπιβεβαιώνουμε γι’ ἄλλη μιὰ φορὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: “ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι.”

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 24-26 

Σεπτέμβριος 2004