«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΟΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΥΩΠΙΑ

Η ΟΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΥΩΠΙΑ

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς νοιώθει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους παιδιά Της. Καὶ τοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες. Δὲν ξεχωρίζει κανένα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της. Ὅλους τοὺς τιμᾶ καὶ ὅλους τοὺς σέβεται. Συμπεριφέρεται, ὅμως, στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὸν χαρακτῆρα του καὶ ἀναζητεῖ τρόπους γιὰ νὰ μᾶς προσεγγίση καλύτερα καὶ νὰ μᾶς βοηθήση.

«Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει, γιατὶ εἶναι ἡ Μητέρα μας, πὼς κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἰδιοσυγκρασία του, καί, πολὺ περισσότερο, γνωρίζει πὼς οἱ διαφορὲς πολλαπλασιάζονται μεταξὺ τοῦ ἀνδρικοῦ καὶ τοῦ γυναικείου φύλου. Γι’ αὐτό, ἀναθέτει διακονήματα στὰ παιδιά της, τέτοια ὥστε νὰ ἐναρμονίζονται μὲ τὴν ψυχοσύνθεσή τους καὶ νὰ τὴν βοηθοῦν νὰ ἐπανακτήση τὴν ὑγεία καὶ τὴ φωτεινότητά της.

Στὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας μας κινούμενοι ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀρχίσουμε μιὰ σειρὰ ἄρθρων ποὺ θὰ ἀποσκοποῦν στὸ νὰ κατανοηθῆ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους κάπως καλύτερα τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρὸς τὰ δύο φύλα, γιατὶ πολὺ συχνὰ σκοντάφτουν καὶ σκανδαλίζονται καὶ διαφωνοῦν μὲ τὶς ὁδηγίες Της στὸ θέμα αὐτό, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἀγνοοῦν τὴ βαθειὰ γνώση Της, ἢ, καλύτερα, τὴν Θεία ἀνθρωπογνωσία Της.

Ἐπιθυμία μας εἶναι νὰ καταδειχθῆ στὰ ἄρθρα αὐτά, παράλληλα μὲ τὶς ἰδιοσυγκρασίες τῶν δύο φύλων, καὶ ἡ ἀληθινὴ ψυχολογία καὶ ψυχιατρικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ ἐπισημανθοῦν οἱ ὅποιες εἰκασίες τῆς πανεπιστημιακῆς ψυχιατρικῆς, οἱ ὁποῖες ἔχουν παρεισφρύσει στὶς πράγματι ἀξιόλογες πειραματικὲς παρατηρήσεις τῶν ἐπιστημόνων της, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταντήση σήμερα ἡ ἀκαδημαϊκὴ ψυχιατρικὴ ἕνα συνοθύλευμα ἀλήθειας καὶ πλάνης, ποὺ ἀπὸ τὴ μιὰ προσπαθεῖ νὰ κλείση μιὰ ψυχικὴ πληγὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀνοίγει ἄλλες μεγαλύτερες.

Δυστυχῶς ἡ “ἀντιπαράθεση” ἔχει συμπαῖκτες καὶ ἀνθρώπους τῆς
Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ κληρικούς, οἱ ὁποῖοι συγχέουν τὴν φυσικὴ καὶ ἀνθρώπινη παρατήρηση τῶν κινήσεων τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔχουν ὡς μέσον  οἱ ἀκαδημαϊκοὶ ψυχίατροι, μὲ τὴν τελεία ὅραση τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔχουν οἱ θεοφόροι ἄνθρωποι, στοὺς ὁποίους ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς ἔχει γίνει τὰ Μάτια τους.

Χρέος μας ὡς μαθητῶν τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νὰ διακρίνουμε τὸ θεῖο ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο καὶ νὰ μὴν πλανώμεθα πιστεύοντες ὅτι ἡ ψυχιατρικὴ μπορεῖ νὰ δώση ἀπαντήσεις ποὺ δὲν ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὅπως εἶναι λάθος νὰ ἀπορρίπτουμε σὰν σκοταδιστὲς ὅ,τι ἡ ἀνθρώπινη παρατήρηση, οἱ κλινικὲς ἐξετάσεις ἀλλὰ καὶ οἱ κόποι καὶ ἡ ἐνασχόληση τῶν ἐπιστημόνων κατέκτησε στὸν χῶρο τῆς ψυχιατρικῆς καὶ νὰ λύνουμε ὅλα τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν ἐξορκισμῶν, ἔτσι εἶναι μέγιστο λάθος νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ φθάσουμε στὰ βάθη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ψήγματα γνώσεως ποὺ διαθέτουμε γιὰ τὴν λειτουργία τῶν ὑποδοχέων τοῦ ἐγκεφάλου, τὴ χημεία καὶ τὴ νευρολογία. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὸ ποὺ «ἐρευνᾶ καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ». Πόσο μᾶλλον τὰ βάθη τοῦ ἀνθρώπου.

Κάθε σοβαρὸς ἄνθρωπος συζητητὴς τοῦ θέματος αὐτοῦ πρέπει νὰ συνειδητοποιήση ὅτι ἡ ψυχὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ κινητοποιεῖ καὶ δραστηριοποιεῖ τὶς ἐγκεφαλικὲς καὶ νευρολογικὲς λειτουργίες τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Ὅποιος προσπαθεῖ νὰ ὁδηγηθῆ μόνο ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἐκδηλώσεις (γιατὶ σῶμα εἶναι τὸ νευρικὸ σύστημα καὶ ὁ ἐγκέφαλος) στὴ διάγνωση τῶν παθήσεων τῆς ψυχῆς χωρὶς νὰ ἐξετάση τὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὸς κάνει τὸ λογικὸ σφάλμα τῆς «λήψεως τοῦ ζητουμένου» καὶ γι’ αὐτὸ θὰ βρίσκεται συνεχῶς σὲ ἀδιέξοδα καὶ ἡ ἀγωγὴ ποὺ θὰ δίνη στοὺς πάσχοντες θὰ εἶναι χωρὶς καλὸ ἀποτέλεσμα.

«Ἡ ἀκαδημαϊκὴ ψυχιατρική, πορευομένη ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μὲ τὴν περίεργη λογική, ποὺ περιγράψαμε, ἔχει φθάσει στὸ σημεῖο νὰ ἀποδίδη ἀκόμη καὶ ἐγκληματικὲς πράξεις τῶν ἀνθρώπων στὰ κύτταρά τους καὶ στὴν κληρονομικότητα, διακηρύσσοντας ἔτσι, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι φυλακισμένος, καταδικασμένος ἀπὸ τὴν κληρονομικότητα καὶ τὶς καταβολές του καὶ τελικὰ ἀνεύθυνος γιὰ ὅλες τὶς πράξεις του.

Ἕνας ἄνθρωπος, ὅμως, ἀνεύθυνος δὲν μπορεῖ νὰ καταδικασθῆ γιὰ τὶς παρανομίες του, οmτε νὰ ἀνταμειφθῆ γιὰ τοὺς καλοὺς ἀγῶνες του. Ἔτσι, λοιπόν, ἁπλᾶ, ἡ ἀκραία σύγχρονη ἀκαδημαϊκὴ ψυχιατρικὴ καταργεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξοπλίζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ κάθε λογῆς  δικαιολογίες, οἱ ὁποῖες, τελικά, σὰν ἄλλα «φύλλα συκῆς» τῶν ξεπεσμένων πρωτοπλάστων, ὄχι μόνο δὲν καλύπτουν τὴν ψυχικὴ γύμνωση τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ προσθέτουν καὶ «κνησμὸν» (ὅπως τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς δημιουργοῦν φαγούρα στὸ σῶμα), δηλαδὴ ἀτέλειωτες τύψεις καὶ κατάθλιψη.

Τὰ πράγματα εἶναι πολυσύνθετα καὶ ὁ δρόμος τραχύς. Ἀπαιτεῖται  σύνεση καὶ μαθητεία στὴν ἀνθρωπολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι τὸ θησαυροφυλάκιο τῆς ἀληθινῆς Γνώσεως.

Σκοπό μας εἶναι νὰ βαδίσουμε αὐτὸν τὸν δύσκολο δρόμο στηριζόμενοι ὄχι στὴν ὑπεροχὴ τῶν γνώσεών μας, οἱ ὁποῖες ἄλλωστε εἶναι μηδαμινές, ἀλλὰ στὸν βαθὺ πόθο μας γιὰ τὴν ἀληθινὴ γνώση τοῦ ἀνθρώπου.

«Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει μιλήσει γιὰ τὰ πάντα καὶ ἡ Ἀλήθεια Της ἔχει καταγραφεῖ. Σὲ κάποια θέματα συστηματικὰ καὶ ὁλοφάνερα καὶ σὲ κάποια ἄλλα περιστασιακὰ καὶ συσκιασμένα. Τὸ ὑπὸ συζήτηση θέμα ἀνήκει στὴ δεύτερη κατηγορία καὶ γι’ αὐτὸ μερικοὶ παρασύρθηκαν νὰ πιστεύουν πὼς ἡ Ἐκκλησία ἔχει κάποια κενὰ στὶς ὁδηγίες Της πρὸς τὰ δύο φύλα καὶ ἰδίως πρὸς τὶς γυναῖκες καὶ πὼς αὐτὰ τὰ κενὰ πρέπει τάχα νὰ συμπληρωθοῦν ἀπὸ τὴν ψυχιατρική.

Μοναδικὴ λύση στὴ στείρα «ἀντιπαράθεση» εἶναι νὰ συμπορευθοῦμε ὅλοι μαζί, γιὰ νὰ μᾶς εὐλογήση ὁ Θεὸς νὰ ἀνασύρουμε τὸν κρυμμένο ἁγιοπατερικὸ θησαυρὸ ὥστε μὲ αὐτὸν νὰ ἀμβλύνουμε κάπως τὴ μυωπία μας.

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 24-26

Σεπτέμβριος 2004