Μάσκες
και ...Προσωπεια!
Η
γιορτή των ερωτευμένων πέρασε πιά! Οι καταστηματάρχες ξεστόλισαν τις βιτρίνες
τους από τις καρδούλες και τις κάρτες με τα γλυκά λογάκια που «πάσαραν» στους
ερωτευμένους ανθρώπους, λες και δεν είναι ικανοί από μόνοι τους να εκδηλώσουν
την αγάπη τους προς τον άλλο άνθρωπο, όταν αισθάνονται την ανάγκη, αλλά
χρειάζονται ειδική μέρα, ειδικό τρόπο και προκατασκευασμένα λόγια για να το
εκφράσουν (αλήθεια τι θα πει «είσαι το Βαλεντινάκι μου»;). Αναρωτιέμαι τι είδους
αγάπη είναι αυτή που πωλείται στα μαγαζιά και είναι μάλιστα τόσο εμπορική!
Τώρα οι βιτρίνες στολίστηκαν με αποκριάτικες μάσκες και
κοστούμια για να συνεχιστεί αυτή η υποκριτική παρουσίαση του εαυτού μας..!
Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να είμαστε αυθόρμητοι και ειλικρινείς ούτε όταν
θέλουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας. Εάν λέγεται αγάπη τελικά αυτό που
αισθανόμαστε –ούτε όταν θέλουμε να διασκεδάσουμε, αλλά χρειαζόμαστε κάποιους
επιτήδειους ανθρώπους με φαντασία και στυλ να μας προτείνουν πως πρέπει να εμφανιζόμαστε
στους άλλους! Τι να ντυθούμε, ποιούς να υποδυθούμε, πως να παρουσιάσουμε τους
εαυτούς μας! Ας μην σχολιάσουμε το ότι θέλουμε να διασκεδάσουμε τόσο ξέφρενα,
την ίδια στιγμή που η Εκκλησία αρχίζει να εύχεται: «Της μετανοίας άνοιξον
μοι πύλας Ζωοδότα...».
Και από την άλλη μεριά, είμαστε τόσο ανοιχτοί στον πρώτο
επιτήδειο που μας παρουσιάζεται πρόθυμος να μας «εξηγήσει» έναν άλλο άνθρωπο.
Ακόμα και τους ανθρώπους που νομίζουμε ότι μας ενδιαφέρει να τους γνωρίσουμε,
τους προσεγγίζουμε μέσα από τα μάτια τρίτων. Ερμηνεύουμε τις πράξεις τους,
κρίνουμε τον χαρακτήρα τους, βγάζουμε τα συμπεράσματά μας για το άτομό τους, με
άλλα λόγια τους έχουμε φορέσει ένα προσωπείο
χωρίς να σκεφτόμαστε το πιο απλό πράγμα του κόσμου: να τους πλησιάσουμε
και να τους ζητήσουμε να μας παρουσιάσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, αφήνοντας
στην άκρη αυτό που τους «φορέσαμε» εμείς σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, με τα
δικά μας μάτια και με την βοήθεια των «καλοθελητών» (που υπάρχουν άφθονοι δόξα
τω Θεώ!), στολισμένο με την συκοφαντία και την κατάκριση!
Δεν το κάνουμε αυτό, όμως, ίσως γιατί μας γοητεύουν οι μάσκες
και τα προσωπεία! Επειδή εμείς δεν θέλουμε να δουν οι άλλοι άνθρωποι τον
πραγματικό μας εαυτό (ούτε εμείς οι ίδιοι θέλουμε να τον δούμε), είμαστε
έτοιμοι να κόψουμε και να ράψουμε μια μάσκα για τον καθένα. Και μόλις
παρουσιαστεί κάποιος, έχοντας για τους άλλους την ίδια γνώμη με την δική μας,
αρχίζουμε το καρναβάλι θάβοντας όποιον βρεθεί μπροστά μας!
Αλλά γιατί δεν έχουμε την ίδια ευκολία να βάλουμε μια «ωραία
μάσκα» στους ανθρώπους; Αφού δεν αφήνουμε
τους ίδιους να μας παρουσιάσουν τον εαυτό τους γιατί δεν τους
ερμηνεύουμε εμείς θετικά; Γιατί μας είναι τόσο εύκολο να αμαυρώνουμε τα πρόσωπα
των ανθρώπων –οι οποίοι τις περισσότερες φορές ούτε κάν μας έχουν συναντήσει–
ενώ αν τολμήσει κανείς να ερμηνεύσει
εμάς με λάθος τρόπο, γινόμαστε έξω φρενών;
Άραγε, όταν θα χτυπήσει το Ρολόϊ για να πέσουν οι μάσκες, τι
πρόσωπο θα παρουσιάσουμε; Θα το αναγνωρίζουμε και εμείς οι ίδιοι; Ή θα
καταλήξουμε όπως πολλές γυναίκες, που από τις τόσες αλλαγές που έχουν κάνει στο
χρώμα των μαλλιών τους, έχουν ξεχάσει ποιό ήταν το φυσικό τους;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ατενίσουμε
κάποτε αυτούς τους ανθρώπους, που τόσο αυθαίρετα και φασιστικά χαρακτηρίσαμε
και ερμηνεύσαμε; Αυτούς που παρουσιάσαμε παραμορφωμένους γιατί ήταν άρρωστα τα
μάτια μας.
Εμείς που αναλάβαμε αυτεπαγγέλτως σ’ αυτήν την ζωή το ρόλο
του κριτού, τι θα πούμε μπροστά στον
αληθινά Δίκαιο Κριτή;
Μαρίνα Διαμαντή
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ
ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 7
Φεβρουάριος
2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου