«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Η ΟΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΝΕΑ, ΟΔΗΓΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Ἕνωση χωρίς Χριστόν δέν εἶναι ἀληθινή οὔτε µόνιµη

Η  ΟΣΙΑ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  Η  ΝΕΑ, ΟΔΗΓΟΣ  ΜΑΣ  ΣΤΗΝ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ

Στίς 14 Ὀκτωβρίου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιµᾶ τή µνήµη τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς τῆς Νέας, τῆς Ἐπιβατινῆς. Ἑορτάζεται µέ ἰδιαίτερα λαµπρότητα στό Ἰάσιο τῆς Ρουµανίας, ὅπου φυλάσσεται τό ἱερό Λείψανό της.

 Ἀλλά καί στήν ἐνορία µας ἔχουµε τήν εὐλογία νά πανηγυρίζουµε τήν Ἁγία µαζί µέ τούς ἐκ Ρουµανίας καί Μολδαβίας ἀδελφούς µας, οἱ ὁποῖοι, ὡς γνωστόν, τελοῦν τήν Θ. Λειτουργία στήν γλῶσσα τους, δυό φορές κάθε µήνα στό Παρεκκλήσιό µας τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου.

Τήν ἡµέρα τῆς µνήµης τῆς Ἁγίας ἐν τούτοις, µᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νά συλλειτουργήσουµε ἀφήνοντας στήν ἄκρη τίς τυχόν διαφορετικές παραδόσεις καί ἰδιαιτερότητες, καθώς καί τίς διαφορετικές γλῶσσες, γιά νά πάρουµε µιά πρόγευση τοῦ ἐπουράνιου θυσιαστηρίου πού δέν διασπᾶται σέ Ἔθνη.

Τέτοιον ἑορτασµό θέλει καί ἡ Ἁγία, ἡ ὁποία ἀπό µικρή ἔθεσε τόν ἑαυτό της στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πλησίον, ἀφήνοντας, ἀλλά ὄχι ἐγκαταλείποντας τήν πατρίδα της, τήν Ἀνατολική Θράκη. Στήν ἡλικία 15 ἐτῶν ἀνταλλάσσει τό σπίτι της µέ τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ, πηγαίνει στήν Βασιλεύουσα, προσκυνεῖ τά ἅγια προσκυνήµατα τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συνεχίζει γιά τήν Ἡράκλεια τοῦ Πόντου, ὅπου παραµένει γιά πέντε χρόνια στόν Ναό τῆς Παναγίας, µιµούµενη Ἐκείνην, ὑπηρετῶντας ὡς νεωκόρος.

Ἐκεῖ κατόπιν θερµῆς προσευχῆς τῆς δίδεται ἡ εὐκαιρία νά ἐκπληρώση µιά µόνιµη ἐπιθυµία της, νά µετάβη στούς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ προσκυνεῖ ὅλα τα σηµεῖα ὅπου περπάτησε καί ἔδρασε ὁ Κύριος, καί στή συνέχεια ἀσκητεύει σ’ ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι στήν ἔρηµο τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου γρήγορα ξεπερνάει ὅλες τίς µοναχές  στήν ἄσκηση καί ἀρετή, ἰδιαίτερα δέ στήν ταπείνωση. Σέ αὐτό τό µοναστήρι ἤθελε νά µείνη γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της.

Ἄλλα, ὅµως, ἦσαν τά σχέδια τοῦ Κυρίου. Μιά νύχτα, τήν ὥρα πού ἀγρυπνοῦσε καί προσευχόταν ἡ Ὁσία, εἶδε ἕνα φωτεινό Ἄγγελο µέ µορφή ἑνός νέου, πού τῆς παρήγγειλε νά µεταβῆ στήν ἰδιαιτέρα πατρίδα της, ὅπου καί θά παρέδιδε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ ἀγαπηµένου Νυµφίου της, τοῦ Χριστοῦ. Ἀµέσως ξεκίνησε τό δρόµο τῆς ἐπιστροφῆς. Πέρασε ἐκ νέου ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη ἐκζητῶντας τίς εὐλογίες ἐναρέτων Πατέρων, προσκύνησε στήν Ἁγία Σοφία καί στήν Παναγία τή Βλαχέρνα, γιά νά φθάση τελικά στήν Καλλικράτεια τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, ὅπου γιά δυό χρόνια, τά τελευταῖα τῆς ἐπί γῆς ζωῆς της, ὑπηρέτησε στό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς ἄγνωστη στήν πατρίδα της, σάν νά ἦταν ξένη.

Σέ ἡλικία µόλις 27 ἐτῶν ἐκοιµήθη καί ἐτάφη ἀπό εὐσεβεῖς Χριστιανούς κοντά στήν θάλασσα. Ἐκεῖ ἔµεινε τό σῶµα τῆς “ἄγνωστης” γιά πολλά χρόνια, µέχρι πού θέλησε ὁ Θεός νά τήν φανερώση, ὥστε νά συνεχίση τήν προσφορά της στόν Χριστιανικό κόσµο, χαρίζοντας παντοῦ εὐλογίες καί θαύµατα καί ἑνώνοντας τίς τοπικές Ἐκκλησίες καί τούς Ὀρθόδοξους λαούς.

Μέ θαυµαστό τρόπο ἀποκαλύφθηκε ὁ τόπος τῆς ταφῆς της: Οἱ κάτοικοι τῆς Καλλικράτειας ἔσπευσαν στόν τάφο της µετά ἀπό ὁράµατα δυό Χριστιανῶν τήν ἴδια νύχτα, στά ὁποῖα ὁράµατα ἡ Ὁσία τούς φανέρωσε τόν τόπο τοῦ Τάφου της, ἀλλά καί τό ὄνοµά της καί τήν καταγωγή της. Καί πράγµατι βρέθηκε τό σῶµα τῆς Ἁγίας ἄφθαρτο καί εὐωδιάζον, καί ἤδη κατά τή µεταφορά τοῦ Ἱ. Λειψάνου στόν Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στόν ὁποῖο διακονοῦσε τά δυό τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς της, ἀλλά καί τίς ἑπόµενες µέρες ἔγιναν πολλά θαύµατα καί πολλές θεραπεῖες ἀσθενῶν στήν Καλλικράτεια καί στά γύρω χωριά.

Ἀπό τήν Καλλικράτεια ἅρπαξαν τά Ἱερά Λείψανα οἱ Σταυροφόροι, µέχρι πού κατόρθωσε ὁ βασιλιάς τῶν Βουλγάρων, ὁ Ἰωάννης Ἀσέν ὁ Β΄ µετά ἀπό διαπραγµατεύσεις µέ τούς Φράγκους  νά πάρη τό σῶµα τῆς Ὁσίας τό 1238 στό Μεγάλο Τύρνοβο ὅπου παρέµεινε µέχρι τό 1393.

Μετά τήν ἥττα τῶν Βουλγάρων ἀπό τούς Τούρκους στή µάχη τοῦ Τυρνόβου ὁ Τοῦρκος Σουλτάνος Μπαγιαζίτ µετέφερε τό σκήνωµα στό Βελιγράδι µέ ἐνδιάµεσο σταθµό τό Βιδίνιο. Στό Βελιγράδι παρέµεινε µέχρι τό 1521. Ἐκεῖ κτίσθηκε Ναός τῆς Ἁγίας, στόν ὁποῖο πηγάζει καί Ἁγίασµα καί φυλάσσονται καί δυό δάκτυλα τῆς Ἁγίας. Ἡ Ὁσία Παρασκευή, Sveta Petka στά Σερβικά, τιµᾶται σέ ὅλη τή Σερβία, ἀλλά καί ἀπό τούς Σέρβους τῆς Ἀµερικῆς οἱ ὁποῖοι ἔκτισαν στό Michigan µεγαλοπρεπῆ Ναό στή µνήµη της. Τό δέ ὄνοµά της δίδεται σέ πολλά κορίτσια στή Σερβία.

Ἀπό ἐκεῖ ὅµως συνεχίζει ἡ περιοδεία. Ἀκούγοντας γιά τή µεγάλη εὐλάβεια τοῦ λαοῦ καί γιά τά πολλά θαύµατα τῆς Ἁγίας, ἀποφάσισε ὁ Τοῦρκος Σουλεϊµάν ὁ Μεγαλοπρεπής νά ἐπιστρέψη τήν Ἁγία στήν πρωτεύουσα, τήν Κωνσταντινούπολη, ὁπού κατέθεσε τό ἱερό Λείψανο στόν πατριαρχικό Ναό τῆς Παµµακαρίστου.

Λόγω τῆς ἀσφυκτικῆς φορολογίας πού ἐπέβαλαν οἱ Τοῦρκοι κινδύνευε τό ὑπερχρεωµένο Πατριαρχεῖο νά χάση τά προνόµια καί τήν νοµική ὑπόστασή του. Τότε, ἐκείνη τήν ὥρα τῆς ἀπελπισίας ἀνέλαβε ὁ εὐσεβής ἡγεµών τῆς Μολδαβίας, Βασίλειος Λούπου, τήν πληρωµή τῶν χρεῶν τοῦ Πατριαρχείου, ὕψους 2.048.000 ἄσπρων. Ἀπό εὐγνωµοσύνη καί κατόπιν σχετικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου ὁ Πατριάρχης Παρθένιος χάρισε τό Ἱερό Λείψανο τῆς Ἁγίας, αύτόν τόν ἀνεκτίµητο θησαυρό, στόν ἡγεµόνα τῆς Μολδαβίας. Ἡ µετακοµιδή στό Ἰάσιο καί οἱ ἑορτασµοί στοίχησαν ἄλλα 468.000 ἄσπρα καί τοποθετήθηκε τό Ἱερό Λείψανο στόν Ναό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν σέ περίτεχνη ἀργυρᾶ λειψανοθήκη.

Κατά τό ἔτος 1888 ἡ Ἁγία µεταφέρθηκε στήν τελική της θέση, στόν τότε νεοκτισθέντα Ναό τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς. Ἡ τελευταία αὐτή µετακοµιδή ἔγινε καί πάλι µετά ἀπό θαῦµα τῆς Ἁγίας. Μᾶς διηγεῖται σχετικῶς τό “Ρουµανικό Γεροντικό”:  «Ὁ Μητροπολίτης Ἰωσὴφ εἶχε ἀπό τὴν παιδικὴ του ἡλικία ἰδιαίτερη εὐλάβεια στά λείψανα τῆς ὁσίας Παρασκευῆς τοῦ Ἰασίου, τά ὁποῖα ἐφυλάσσοντο στό Παρεκκλὴσιο τοῦ µοναστηριοῦ τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἀλλά τὴν νύκτα τῆς 27 Δεκεµβρίου 1888 ἅρπαξε φωτιά ξαφνικά τό Παρεκκλὴσιο, καί κυκλώθηκαν ἀπό τίς φλόγες καί τά ἅγια λείψανα. Σάν ἄκουσε ὁ Μητροπολίτης αὐτά, ἔσπευσε τὴν νύκτα ἐκεῖ· καί ὅταν εἶδε ὅτι παραδόθηκε στὴ φωτιά τό πολυ­τιµότερο κειµὴλιο τῆς Μολ­­δα­βίας, ἄρχισε νά κλαίη ἀπα­­ρηγόρητα σάν µικρό παιδί. Μά ὅταν κατασίγασε ἡ φωτιά –ὤ τοῦ θαύµατος– εὑρέθηκε τό λείψανο τῆς ὁσίας Παρασκευῆς ἀκέραιο καί ἀδιαλώβητο. Εἶχε λειώσει µόνο ἡ ἀργυρένια ἐ­πέν­­­δυσις. Τότε ὁ καλός ποι­µὴν ἔφτιαξε ἄλλη λείψανοθὴκη ἀπό ἄργυρο γιά τά ἅγια λείψανα καί τά ἐναπέθεσε στόν νέο Ναό, ὅπου ὑπάρχουν µέχρι σήµερα.»

Ὁ ἐν λόγω Μητροπολίτης ἦταν ὁ Ἰωσήφ Νανιέσκου, ὁ ἐλεήµων, ἅγιος ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος µεταξύ ἄλλων κατόρθωσε νά ἀποσπάση ἀπό τήν τότε κυβέρνηση τῆς Μολδαβίας –παρά τήν ἀρχική ἄρνηση τοῦ Πρωθυ­πουργοῦ– µεγάλο χρηµατικό ποσό γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ὡς ἄνω Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς.  Ὁ ταµίας τοῦ Ἐθνικοῦ Θησαυροφυλακείου εἶπε κατά λέξιν «Δέν ἔχουµε τώρα χρήµατα γι’ αὐτό τό σκοπό». Καί ἀπήντησε ὁ Μητροπολίτης: «Ἄν µιά χώρα δέν ἔχει χρήµατα νά κατασκευάση τόν Καθεδρικό της Ναό, τότε ἐγώ δίνω τό ἥµισυ τῆς Μητροπόλεως. Ὀρίστε, ἡ πατερίτσα!» Μετά ἀπό αὐτά τά λόγια ἡ κυβέρνηση ἐνέκρινε αὐθηµερόν ἕνα ποσό πού ἐπαρκοῦσε γιά τήν περαίωση τῶν ἐργασιῶν.

Ἡ ὁσία Παρασκευή ἐµψύχωνε τούς πιστούς τῆς Ρουµανίας καί στά δύσκολα χρόνια τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος, οἱ ὁποῖοι κατά χιλιάδες προσέτρεχαν, ὡς καταφυγή ὡς παρηγορία στήν Ἁγία, µέ ἀποτέλεσµα τήν ἀποστολή µιᾶς κυβερνητικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ κοµµουνιστικοῦ κόµµατος γιά τήν ἀποµάκρυνση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου ἀπό τόν Ναό της στό Ἰάσιο καί τήν µεταφορά του σέ κάποιο ἀποµακρυσµένο Μοναστήρι. Ἀλλά πάλι ἀπέτρεψε ἡ Ὁσία τά δόλια σχέδια καί ἔπνιξε τήν παράνοµη ἀποστολή σέ µιά πρωτοφανῆ καταιγίδα, µέ τήν ὁποία τούς τρόµαξε σέ τέτοιο βαθµό πού δέν τόλµησαν νά τήν ξαναπειράξουν.

Ἡ ὅσια Παρασκευή καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολική Θράκη καί κατέ­κτησε τήν οἰκουµένη. Στό Λείψανό της ὁρκίσθηκε τό 1821 ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καί οἱ Ἱερολοχῖτες, οἱ ὁποῖοι µάχονταν ὑπέρ τῆς ἀποτινάξεως τοῦ µουσουλµανικοῦ ζυγοῦ καί ἔπεσαν στό Δραγατσάνι.

Ἡ ἴδια Ἁγία µπορεῖ καί σήµερα νά φωτίση τίς κατά τόπους Ἱεραρχίες καί νά τίς στηρίξη στήν Ὀρθοδοξία καί στήν Οἰκουµενικότητά της, µακρυά ἀπό τό κακέπτυπο τοῦ δουλοπρεποῦς οἰκουµενισµοῦ καί ἀπό κάθε ἄρρωστη ἕνωση κρατῶν, πού στεροῦνται τῆς κοινῆς Ἀληθινῆς Πίστεως.

Ἡ ἴδια Ἁγία µπορεῖ καί σήµερα νά ἐπαναφέρει καί τούς κρατοῦντες, ἐφ’ ὅσον δέν εἶναι χειρότεροι καί πιό διαπλεκοµένοι στίς πλοκές τοῦ “κοσµοκράτορος τοῦ κόσµου τούτου” ἀπό τούς σταυροφόρους Φράγκους, τούς Τούρκους Σουλτάνους καί τούς Κοµµουνιστές περασµένων ἐποχῶν.

Ἐάν καί ἐφ’ ὅσον θέλουν οἱ πολιτικοί µας νά ὁµοιάζουν στόν ἡγεµόνα τῆς Μολδαβίας Βασίλειο Λούπου, καί οἱ Ἱεράρχες µας στόν Μητροπολίτη Ἰωσήφ τόν ἐλεήµονα, θά προωθήσουν τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Λαῶν εἰς ἕν Γένος τοῦ Χριστοῦ. Ζῆ ἡ ὁσία Παρασκευή, ἄς τήν ἐκµεταλλευθοῦµε πνευµατικά.                      

π. Γεώργιος Χάας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 122 

Ὀκττώβριος 2012